Tariq Ali: Η Λιβύη είναι άλλη μια περίπτωση επιλεκτικής εγρήγορσης από τη δύση

Το παρακάτω κείμενο δημοσιέυτηκε στις 29 Μαρτίου του 2011, στη Guardian με τίτλο «Libya is another case of selective vigilantism by the west». Όπως και άλλες φορές, έτσι και σήμερα, ο Tariq Ali, προφέρει πολύτιμες υπηρεσιές για την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική συζήτηση και πάλη.

Η Λιβύη είναι άλλη μια περίπτωση επιλεκτικής εγρήγορσης από τη δύση

Ο βομβαρδισμός της Τρίπολης, με την ταυτόχρονη ενδυνάμωση άλλων δεσποτών του Αραβικού κόσμου, φανερώνει τον απόλυτο κυνισμό των, υποστηριζόμενων από τον ΟΗΕ, βομβαρδισμών για την απομάκρυνση του Gaddafi.

Η Αμερικανονατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη, με την κάλυψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί μέρος μιας ενορχηστρωμένης απάντησης: να υποστηριχθεί το κίνημα εναντίον ενός συγκεκριμένου δικτάτορα, ώστε να δοθεί ένα τέλος στις Αραβικές επαναστάσεις,  με την επανισχυροποίηση του ελέγχου από τους δυτικούς,  σφετεριζόμενοι την ώθηση και τον αυθορμητισμό του κινήματος, σε μια απόπειρα να αποκατασταθεί το προηγούμενο στάτους κβο.

Ο Ούγκο Τσάβες, η επέμβαση στη Λιβύη και οι λατινοαμερικάνικοι δρόμοι προς τον αντι – ιμπεριαλισμό (Μέρος 3ο)

Πρώτα η Αίγυπτος, μετά η Βενεζουέλα;

1. Κιράζ Τζάνικε, Φεντερίκο Φουέντες (Kiraz Janicke & Federico Fuentes)

«Ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία της Βενεζουέλας, όπως και για ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και τον Αραβικό κόσμο, προέρχεται από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.»

Καθώς το κύμα των λαϊκών εξεγέρσεων έχει εξαπλωθεί στον Αραβικό κόσμο, πάρα πολλά άρθρα έκαναν εμφάνιση δηλώνοντας ότι ο βενεζολάνος Πρόεδρος Ούγκο Τσάβες μπορεί να είναι ο επόμενος «δικτάτορας» που θα ανατραπεί.
Οι τοποθετήσεις αυτές εντάσσονται στο ίδιο μοτίβο των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης ∙ μοτίβο συκοφάντησης της κυβέρνησης του Τσάβες και συνολικά της επαναστατικής διαδικασίας, της οποίας ηγείται.

Ο στόχος είναι να συγκαλύψουν τον πραγματικό κίνδυνο που στοιχειώνει τον ιμπεριαλισμό: ότι ο αραβικός κόσμος μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμα της Βενεζουέλας και άλλων κρατών της Λατινικής Αμερικής – και να έρθει σε ρήξη με τη δυτική ηγεμονία.

Ιδιαίτερα κυνικά ήταν τα σχόλια του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Ουίλιαμ Χαγκ (William Hague), ο οποίος ισχυρίστηκε ψευδώς ότι ο ηγέτης της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι  είχε διαφύγει στη Βενεζουέλα στις 21 Φεβρουαρίου. Αυτό πυροδότησε έναν καταιγισμό πρωτοσέλιδων που συνέδεαν τη Βενεζουέλα και τη Λιβύη – παρά το γεγονός ότι ο ισχυρισμός ήταν αναληθής.

Ο Ούγκο Τσάβες, η επέμβαση στη Λιβύη και οι λατινοαμερικάνικοι δρόμοι προς τον αντι – ιμπεριαλισμό (Μέρος 2ο)

Εισαγωγή – περιλήψεις:

Τις επόμενες μέρες θα αναρτήσουμε στη Λέσχη τρία άρθρα και μία συνέντευξη σχετικά με τις πρωτοβουλίες του Ούγκο Τσάβες για τη Λιβύη, τις τοποθέτησεις του Κάστρο και Προέδρων της Λατινικής Αμερικής για την επέμβαση και τη συζήτηση που άνοιξε στην αριστερά.

Εδώ θα παρουσιάσουμε τις περιλήψεις αυτών των κειμένων.

«Πρώτα η Αίγυπτος, μετά η Βενεζουέλα;»

των Κιράζ Τζάνικε και Φεντερίκο Φουέντες

Το πρώτο άρθρο των ανταποκριτών στο Καράκας της Green Left Weekly, της πιο μεγάλης αυστραλέζικης εφημερίδας της αριστεράς, δημοσιεύεται στις 27 Φλεβάρη. Οι συγγραφείς του, σε μια περίοδο που στο πρώτο πλάνο βρίσκεται ακόμη η Αίγυπτος, αποκαλύπτουν τις συνειδητές προσπάθειες των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων να εκμεταλλευτούν τη δυναμική των εξεγέρσεων προς όφελος των συμφερόντων και σχεδιασμών τους, στοχοποιώντας τον Τσάβες ως τον «επόμενο δικτάτορα που θα πέσει». Το ενδιαφέρον που προκύπτει από το άρθρο είναι ότι ο Τσάβες, δεν απάντησε αμυντικά στις κατηγορίες, αλλά αντίθετα σήκωσε το γάντι της πρόκλησης κάνοντας την αναλογία των λαϊκών εξεγέρσεων σε Τυνησία και Αίγυπτο με το βενεζολάνικο ξεσηκωμό του 1989, που έγινε γνωστός ως Καρακάτσο.

Ο Ούγκο Τσάβες, η επέμβαση στη Λιβύη και οι λατινοαμερικάνικοι δρόμοι προς τον αντι–ιμπεριαλισμό (Μέρος 1ο)

Λιβύη: Λαϊκό Καρακάτσο (1989) ή αμερικανοκίνητο πραξικόπημα (2002); Τα όρια και οι αντιφάσεις του φετίχ της ιστορικής αναλογίας

«Ποιος πληρώνει για τους πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς στο Ιράκ; Ποιος πληρώνει για τη διαρκή σφαγή του παλαιστινιακού λαού; Γιατί όσοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά τα εγκλήματα πολέμου, τη γενοκτονία, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – που είναι γνωστοί σε όλους και έχουν αναγνωρίσει δημόσια τις πράξεις τους – δεν έχουν προσαχθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Τι κάνει το Συμβούλιο Ασφαλείας με τις αποτρόπαιες αυτές σφαγές που διαπράττονται;»

(Ομιλία του πρέσβη της Βενεζουέλας Χόρχε Βαλέρο στα Ηνωμένα Έθνη)

Του Κώστα Γούση

Διαβάζοντας κανείς την προηγούμενη ανάρτηση της Λέσχης για την ανακοίνωση του ΚΚΜΒ – ΜΛ (Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας – Μαρξιστικού – Λενινιστικού)  με τον τίτλο «Νίκη στον Καντάφι» και γνωρίζοντας ότι το εν λόγω κόμμα στηρίζει μεταξύ άλλων τη «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας»(!)

11ο Συνέδριο ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ: Κρίση και Πτώχευση του Αρχιτεκτονικού Λόγου

Το πρόβλημα με την αρχιτεκτονική είναι ότι υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρηθούν, που πρέπει να επανενταχθούν. Στο διάολο! Αυτό δε σημαίνει τίποτα, εγώ θα κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα και θα είναι η αγορά αυτή που θα αποφασίσει αν είναι καλό ή όχι.

Frank Gehry

Των Δημήτρη Πούλιου, Θάνου Ανδρίτσου

Για όσους βρισκόταν στο χώρο του Ζαππείου κατά τη διάρκεια του 11^ου Συνεδρίου του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων τα λόγια του Gehry αποκτούν ένα ιδιαίτερο νόημα. Θέλει πράγματι πολύ προσπάθεια ένας «ιστορικός σύλλογος» να καταφέρει να διοργανώσει ίσως το πιο αδιάφορο συνέδριο στην ιστορία του και ταυτόχρονα να ξεπουλήσει τον «Αρχιτεκτονικό διάλογο» σε όλες τις εταιρίες του κατασκευαστικού κλάδου της χώρας!

Διοικητική οργάνωση, Χώρος και Δημοκρατία στην εποχή της Κρίσης

Η παρακάτω εισήγηση παρουσιάστηκε στο 11ο συνέδριο του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων. Ο τίτλος της εισήγηση ήταν: «Πρόγραμμα Καλλικράτης: Διοικητική οργάνωση, Χώρος και Δημοκρατία στην εποχή της Κρίσης».

Των Θάνου Ανδρίτσου, Δημήτρη Πούλιου

Εισαγωγή – Προς την Αστική Διακυβέρνηση

Η ανάδυση των νέων μορφών Αστικής Διακυβέρνησης συσχετίζονται άμεσα με τη κρίση του φορντικού μοντέλου παραγωγής και κατ’ επέκταση του Κράτους Πρόνοιας στο Δυτικό Κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 70’.

Τα κυρίαρχα μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης μετασχηματίζονται και χαρακτηρίζονται πλέον από «μεγαλύτερο βαθμό εξειδίκευσης, από ευελιξία προσαρμογής στις συνεχώς διαφοροποιούμενες προτιμήσεις των αγορών και στροφή προς το τριτογενή τομέα της παραγωγής» (Γετίμης : 2004, σελ. 469). Η σημασία του χώρου αλλάζει ραγδαία. Το οικονομικό περιβάλλον που δημιουργείται θέτει νέους ρόλους στα μητροπολιτικά αστικά κέντρα (Sassen : 2000). Η νέα αστική στρατηγική έχει στο πυρήνα της την ενίσχυση των πλεονεκτημάτων και της παραγωγής στα πλαίσια ενός διεθνούς πλέον καταμερισμού.

Αρχιτεκτονική Εκπαίδευση στην Ελλάδα, Παρόν και Μέλλον

Η παρακάτω εισήγηση παρουσιάστηκε στα πλαίσια του 11ου Συνεδρίου του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων. Ο τίτλος της εισήγησης ήταν «Αρχιτεκτονική Εκπαίδευση στην Ελλάδα, Παρόν και Μέλλον: Με αφορμή τις θέσεις της European, Association for Architectural Education».

Του Δημήτρη Πούλιου

Στο βιβλίο του «Ενάντια στην Αρχιτεκτονική» ο ιταλός ανθρωπολόγος Franco La Cecla, παρουσιάζει με γλαφυρό τρόπο και μεγάλη δόση ειρωνείας το μοντέλου του σύγχρονου επιτυχημένου αρχιτέκτονα, του Archistar. Καθοριστικό στοιχείο της πολεμικής του είναι η δομική πλέον σχέση της αρχιτεκτονικής και των δυνάμεων του μάρκετινγκ. Όπως αναφέρει:

« Η αρχιτεκτονική μετατρέπεται σε ύφασμα, πλοκή, χάνει την ογκομετρική της συνοχή, διαλύεται. Ο Ζαν Νουβέλ υπόσχεται ελαφρές επιφάνειες, ανάλαφρα υαλοστάσια, σαν να λέει πως η αρχιτεκτονική είναι δισδιάστατη, πως πρέπει να περάσει όλη στις αστραφτερές σελίδες των περιοδικών. Ο Φρανκ Γκέρυ μπαίνει στο στούντιο του , σβολιάζει ένα χαρτί και λέει στους πιστούς σχεδιαστές του, στο Cad: «Θέλω Αυτό».

(La Cecla, 2009)

Και η Αριστερά του ΝΑΤΟ

Στη συνέχεια του αφιερώματος μας πάμε από την Αριστερά του Καντάφι στην Αριστερά του ΝΑΤΟ. Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του Γεράσιμου Γεωργάτου, από την Δημοκρατική Αριστερά. Να λοιπόν που εμφανίζεται και στην Ελλάδα η πολιτική στήριξη των » ανθρωπιστικών» πολέμων του ΝΑΤΟ. Να λοιπόν η αριστερά που καταδικάζει με τρομερή αυστηρότητα τη »βία από όπου και αν προέρχεται», όταν όμως αυτή ασκείται από κομμάτια του κινήματος και όχι από τους κυρίαρχους του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Είναι θεμιτή η επέμβαση στη Λιβύη;

Γεράσιμος Γεωργάτος, 19/03/2011

Είναι μια από τις λίγες φορές που η Διεθνής Κοινότητα διασώζει το όνομά της και την τιμή της υιοθετώντας σαφή θέση για όσα συμβαίνουν στη γειτονική Λιβύη.

Μια διαφορετική τοποθέτηση. Η αριστερά του Καντάφι

Στη συνέχεια του αφιερώματος μας για τη στάση των διαφορετικών κομματιών της αριστεράς για την επέμβαση στη Λιβύη, παρουσιάζουμε τη δήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας- Μαρξιστικό Λενινιστικό, που δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου. Είναι σαφές ότι εκφράζει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση από ότι έχουμε αναρτήσει μέχρι τώρα.

KATΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΒΥΗ – ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΚΑΝΤΑΦΙ

Το ΚΚΜΒ-ΜΛ καλεί σε στήριξη της λιβυκής κυβέρνησης στην προσπάθεια της να αποκρούσει  την απόπειρα να παρθεί ο έλεγχος του λιβυκού πετρελαίου απο τα χέρια του λιβυκού λαού.

Πρέπει να αντισταθούμε στις προσπάθειες των ξένων δυνάμεων,  ειδικά των ιμπεριαλιστών της δύσης που αποσκοπώντας στο να αποκτήσουν τον έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου προσπαθούν να βαλκανοποιήσουν τη Λιβύη η να τη μετατρέψουν σε προτεκτοράτο και σε βάση επίθεσης στα δημοκρατικά κινήματα που ισχυροποιούνται στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο και στην Αφρική.

H Γαλλική Αριστερά για την επέμβαση στη Λιβύη

Παρουσιάζουμε παρακάτω τις τοποθετήσεις τριών κομμάτων της αριστεράς σχετικά με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, του NPA της Lutte Ouvrière και του PCF, με γλαφυρές διαφοροποιήσεις, κυρίως του τρίτου. Ακόμα, την συνέντευξη του συμπροέδρου του Κόμματος της Αριστεράς (Front de Gauche – PG) και ευρωβουλευτή, Jean-Luc Mélenchon (επικεφαλής του Parti de Gauche), ο οποίος τάσσεται αναφανδόν υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης. Σημειώνουμε μόνο ότι το ίδιο το Front de Gauche (Μέτωπο της Αριστεράς), όπως και η μια από τις 2 μεγαλύτερες συνιστώσες του (το Parti de Gauche-Κόμμα της Αριστεράς, διάσπαση από το PS-Σοσιαλιστικό Κόμμα, αν και αυτό πιθανότατα εκπροσωπείται από τον επικεφαλής του) δεν έχουν δημοσιοποιήσει ως σήμερα (23/3) καμία σχετική ανακοίνωση, παρά μόνο η δεύτερη του συνιστώσα, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCF). Σημείο το οποίο πιθανώς σχετίζεται με το γεγονός ότι στο Παρίσι (σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις), δεν έχει προγραμματιστεί καμία κεντρική αντιπολεμική πορεία, ούτε υπάρχει ιδιαίτερα διευρυμένη πολιτική συζήτηση γύρω από την επέμβαση. Κάτι που οφείλεται πιθανότατα στην παράδοση της αποικιοκρατίας, και σε μια βαθιά φιλελεύθερη παράδοση, που οδηγεί στη στείρα υπεράσπιση της ανατροπής καθεστώτων όπως αυτό του Καντάφι.