Alexander Cockburn: Για το ξύπνημα της Φουκοσίμα

Ένα Κείμενο του Alexander Cockburn, από το τελευτάιο τεύχος του New Left Review με τίτλο «IN FUKUSHIMA’S WAKE: How the Greens Learned to Love Nuclear Power»

του Alexander Cockburn

Πώς οι Πράσινοι έμαθαν να αγαπούν την πυρηνική ενέργεια

Στα μέσα του Μάρτη οι Αμερικάνοι διάβασαν τις αυξανόμενα πανικόβλητες αναφορές της τήξης  του πυρηνικού σταθμού Daiichi της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία και ρώτησαν: “Μπορεί να συμβεί εδώ;” Ήδη γνώριζαν την απάντηση. Όπως το έθετε κάποτε ο πρόσφατος σπουδαίος περιβαλλοντολόγος, David Brower, “οι πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι απίστευτα περίπλοκες τεχνολογικές συσκευές για τον εντοπισμό σεισμικών ρηγμάτων”. Κατά μήκος μεγάλου τμήματος της αμερικάνικης Δυτικής Ακτής, εκτείνεται το Δαχτυλίδι της Φωτιάς (Ring of Fire), το οποίο απλώνεται ολόγυρα στην λεκάνη του Ειρηνικού από την Αυστραλία, βόρεια της Ιαπωνίας, μέχρι την Ρωσία, την Αλάσκα και κάτω στην ακτή της Χιλής. Το 90% περίπου των παγκόσμιων σεισμών συμβαίνουν γύρω από τον Δακτύλιο.

Προφανώς πράττοντας προληπτικά σε σχέση με την σαρκαστική προφητεία του Brower, οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει τέσσερις πυρηνικές εγκαταστάσεις κοντά στα τεκτονικά ρήγματα του Δακτύλιου της Φωτιάς, συμπεριλαμβανομένων δύο ενεργών στην πατρίδα μου, Καλιφόρνια. Στο Eureka, σαράντα μίλια πιο πάνω στον δρόμο απ’ όπου γράφω, υπήρχε ένας αντιδραστήρας βραστού νερού ο οποίος έκλεισε το 1976 μετά από έναν σεισμό από ένα “προηγουμένως άγνωστο ρήγμα” ακριβώς δίπλα στην ακτή. Στην θέση του, υπάρχουν τώρα ξοδεμένες πυρηνικές ράβδοι καυσίμων -εκτός από μία που τώρα δεν μπορούν να βρουν- σε λίμνες, ακριβώς πλάι στην ακτογραμμή. Πολύ ωραία τοποθετημένο για ένα τσουνάμι, όπως αυτό που απενεργοποίησε τις βοηθητικές γεννήτριες ντίζελ οι οποίες ήταν σχεδιασμένες να αντλούν ψυκτικό έκτακτης ανάγκης στην εγκατάσταση της Φουκοσίμα. Τρεις πλάκες συναντιούνται στο Triple Junction πέρα απ’ το Ακρωτήρι Mendocino, λίγα μίλια βορειοδυτικά από εδώ. Είχαμε έναν σεισμό της τάξης του 7.1 το 1992. Ηθικό δίδαγμα νο1 στις πυρηνικές δουλειές (business): μάτια ερμητικά κλειστά συνεχώς. Αρνηθείτε το προβλέψιμο.

Πιο νότια, κάπου στα μισά μεταξύ του San Fransisco και του Los Angeles, είναι ο πυρηνικός σταθμός του Diablo Canyon. Σχεδιάστηκε το 1968 όταν κανείς δεν ήξερε σχετικά με το ρήγμα Hosgri, μέρος του Δακτυλίου της Φωτιάς, μερικά μίλια από την ακτή. Περαιτέρω έρευνα εις βάθος απέδειξε ότι υπήρξε ένας σεισμός της τάξης του 7.1 σαράντα χρόνια νωρίτερα, λίγο πέρα από την ακτή όπου υπήρχε ο σταθμός, η οποία ολοκληρώθηκε δεόντως το 1973. Η εταιρεία ενέργειας, η Pacific Gas & Electric, είπε ότι θα ενισχύσει τις άμυνες. Στην βιασύνη τους, οι διαχειριστές της τοποθεσίας αντέστρεψαν τα νέα σχεδιαγράμματα σεισμικής θωράκισης των δυο αντιδραστήρων, κι έτσι ο εκσυγχρονισμός δεν υπήρξε μια απόλυτη επιτυχία. Ηθικό δίδαγμα νο2 στις πυρηνικές δουλειές, όπως και σε κάθε άλλη ανθρώπινη επιχείρηση: κάπου στην πορεία των πραγμάτων οι άνθρωποι τα κάνουν μαντάρα. Το San Diablo υποθετικά είναι χτισμένο και εκσυγχρονισμένο ώστε να επιζήσει μιας σεισμικής δόνησης του 7.3. Το 1906, το San Fransisco καταστράφηκε από έναν σεισμό 7.7, ο οποίος “έσχισε” το ρήγμα του San Andreas για 300 μίλια, βορείως και νοτίως της πόλης. Πίσω στο πρώτο ηθικό δίδαγμα, “αρνήσου το προβλέψιμο”: οι αρχές του Diablo Canyon πρόσφατα έμαθαν για ένα ακόμα ρήγμα και τώρα ανησυχούν σχετικά με την “υγροποίηση του εδάφους” σε περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού. Το 2008 έγινε μια επίθεση από ένα μικρό κοπάδι από μέδουσες (ναι, το περιληπτικό ουσιαστικό είναι σωστό), οι οποίες μπλόκαραν την πρόσληψη κρύου νερού. Η εγκατάσταση έκλεισε για μερικές μέρες. Με την τελευταία καταμέτρηση υπήρχαν τέσσερα πιστοποιημένα τεκτονικά ρήγματα κοντά στην ακτή του San Diablo.

Άλλα 150 μίλια νοτιότερα υπάρχει ο σταθμός του San Onofre, ακριβώς πάνω στην ακτογραμμή, με εργατικό δυναμικό 2.000 ατόμων. Έχει αναφερθεί ως το “τρομακτικότερο εργασιακό περιβάλλον της Αμερικής”. Έχω κολυμπήσει στην σκιά του, σε νερά που εκτιμώνται πολύ από ψαράδες επειδή τα ψάρια μαζεύονται εκεί για να απολαύσουν τις ανεβασμένες θερμοκρασίες. Μερικοί επίσης ισχυρίζονται ότι τα ψάρια εκεί μεγαλώνουν γρηγορότερα. Υπάρχουν λίμνες αποθήκευσης για χρησιμοποιημένα καύσιμα σε μια παροπλισμένη μονάδα, ένα σφαιρικό ανασχετικό από τσιμέντο και ατσάλι, με τον μικρότερο τοίχο να είναι ένας άκαμπτος 6 πόδια πάχους δηλαδή σχεδόν το ίδιο το σπασμένο ανασχετικό μίας από τις καταρρέουσες μονάδες της Φουκοσίμα. Περαιτέρω επεξήγηση του δεύτερου ηθικού διδάγματος, του “θαλάσσωματος”, πρόκειται να βρεθεί σε μία από τις δύο ενεργές μονάδες του San Onofre: η ισχυρή εταιρεία μηχανικής και κατασκευών Bechtel εγκατάστησε εδώ έναν σωνλήνα πυρηνικού αντιδραστήρα 420 τόνων ανάποδα. Το κοντινότερο τεκτονικό ρήγμα είναι το Cristianitos, θεωρούμενο αδρανές, βλέπε το ηθικό δίδαγμα νο1. Η εταιρεία ενέργειας λέει ότι το San Onofre έχει χτιστεί για να αντέξει έναν σεισμό 7 ρίχτερ. Υπάρχει ένα θαλάσσιο τείχος 25-ποδιών, το μισό ύψος των τειχών που κατέρρευσαν σαν άμμος κατά μήκος της βορειοανατολικής ακτής της Ιαπωνίας στις 11 Μάρτη, καθώς το τσουνάμι απ’ τον σεισμό των 9 ρίχτερ του To_hoku κατέφθασε. Το San Onofre ψύχεται με θαλάσσιο νερό. Οι περιβαλλοντολόγοι δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό, κι έτσι σχεδιάζουν να χτίσουν δύο πύργους ψύξης απ’ την άλλη πλευρά του Interstate 5, του κύριου δρόμου που διασχίζει την Καλιφόρνια από βορρά προς νότο. Απρόσβλητους σε επίθεση μεδουσών αλλά ανοιχτούς σε άλλες μεθόδους επίθεσης. Το Uniform California Earthquake Rupture Forecast δίνει μια πιθανότητα 67% ενός σεισμού της τάξης του 6.7 ή υψηλότερου για το Los Angeles, 63% για το San Fransisco. Εκεί που μένω, στην ζώνη καταβύθισης Cascadia -όπου η μία πλάκα σπρώχνει την άλλη, όπως συμβαίνει και στην βορειοανατολική Ιαπωνία- έχουμε μια πιθανότητα 10% για έναν σεισμό μεγέθους 8 ή 9 ρίχτερ. Ένας Μεγάλος Σεισμός είναι σχεδόν βέβαιος αρκετά σύντομα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παράγουν περισσότερη πυρηνική ενέργεια από οποιοδήποτε άλλο έθνος. Έχουν 104 πυρηνικές εγκαταστάσεις, πολλές εκ των οποίων παλιές, επιρρεπείς σε διαρροές και ατέλειωτες παρόμοιες δυσλειτουργίες, όλες εξ αυτών επικίνδυνες. Είκοσι-τέσσερις απ’ αυτές έχουν τον ίδιο σχεδιασμό -από την General Electric- με τους αντιδραστήρες της Φουκοσίμα. Πάρτε τον ενεργειακό σταθμό Shearon Harris στην Βόρεια Καρολίνα, επίσης αποθήκη για υψηλά ραδιενεργές χρησιμοποιημένες ράβδους καυσίμων από δύο άλλες πυρηνικές εγκαταστάσεις. Δεν θα χρειαζόταν καν έναν σεισμό ή ένα τσουνάμι, μόνο έναν μετρίως έξυπνο τρομοκράτη για να παραβιάσει τις μικρές άμυνες του Shearon Harris και να σαμποτάρει τα συστήματα ψύξης. Μία μελέτη από τα εργαστήρια Brookhaven υπολογίζει ότι μια πυρκαγιά δεξαμενής εκεί θα μπορούσε να προκαλέσει 140.000 καρκίνους και να μολύνει χιλιάδες τετραγωνικά μίλια γης.

Οι αντιδράσεις για την Φουκοσίμα από τους “κράχτες” της πυρηνικής βιομηχανίας ήταν προβλέψιμες -αν είναι ακόμα ελάχιστα πιστευτές- καταφυγές σε αντιπαραθέσεις απόψεων. Έτσι ο Paddy Reagan, καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο πανεπιστήμιο του Surrey είπε: “Είχαμε έναν τεράστιο σεισμό σε μια χώρα με 55 πυρηνικούς ενεργειακούς σταθμούς και όλοι έκλεισαν άψογα, παρόλο που τρεις έχουν πρόβλημα έκτοτε. Αυτός ήταν ένας τεράστιος σεισμός και ως τεστ της ανθεκτικότητας και της δύναμης των πυρηνικών εγκαταστάσεων φαίνεται να έχουν αντέξει τις επιδράσεις πολύ καλά”.

Επίσης συντασσόμενοι με την τάση είναι επιφανείς πράσινοι όπως ο George Monbiot, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία μίας εκ των χειρότερων καταστροφών στην “ειρηνική” ιστορία της πυρηνικής ενέργειας για να αναγγείλει την υποστήριξή του για την ατομική ενέργεια στην Guardian:

Δεν θα εκπλαγείτε ακούγοντας ότι τα γεγονότα στην Ιαπωνία έχουν αλλάξει την άποψή μου για την πυρηνική ενέργεια. Θα εκπλαγείτε ακούγοντας με ποιον τρόπο την έχουν αλλάξει. Ως αποτέλεσμα της καταστροφής στην Φουκοσίμα, δεν είμαι πλέον πυρηνικά-ουδέτερος. Τώρα υποστηρίζω την τεχνολογία. Μία απαίσια παλιά εγκατάσταση με ακατάλληλες δομές ασφαλείας χτυπήθηκε από έναν τερατώδη σεισμό κι ένα τεράστιο τσουνάμι. Η ηλεκτρική παροχή διακόπηκε, βγάζοντας εκτός το σύστημα ψύξης. Οι αντιδραστήρες ξεκίνησαν να εκρήγνυνται και να λιώνουν. Η καταστροφή κατέδειξε μια οικεία κληρονομιά κακού σχεδιασμού και προχειροδουλειάς. Παρ’ όλα αυτά, απ’ όσο γνωρίζουμε, κανείς δεν έχει ακόμα υποστεί μια θανάσιμη δόση ραδιενέργειας. [1]

Μήπως ο Monbiot ζει στο Νησί της Φαντασίας; “Όσο δυνατές και να είναι οι ρίζες του αντί-πυρηνικού κινήματος, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο ιστορικό συναίσθημα να μας αποκρύψει την ευρύτερη εικόνα” γράφει. “Ακόμα κι όταν οι πυρηνικές εγκαταστάσεις τα πάνε εντελώς χάλια, κάνουν λιγότερη ζημιά στον πλανήτη απ’ ότι οι σταθμοί καύσης άνθρακα… Το λιώσιμο του Chernobyl ήταν φρικιαστικό και τραυματικό. Η επίσημη στατιστική θανάτων μέχρι τώρα φαίνεται να δείχνει 43 – 28 εργάτες στους πρώτους μήνες και 15 ακόμα πολίτες μέχρι το 2005”[2].

Η έκρηξη του 1986 στον τέταρτο αντιδραστήρα στον ενεργειακό σταθμό του Chernobyl στην Ουκρανία παραμένει πράγματι η καταστροφή σημείο αναφοράς ανάμεσα στις πυρηνικές καταστροφές εν καιρώ ειρήνης. Η άρνηση ότι το Chernobyl στην πραγματικότητα σκότωσε -κι ακόμα σκοτώνει- εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους είναι ουσιαστική για τις προσπάθειες του πυρηνικού λόμπι. Κατά τη διάρκεια της κρίσης της Φουκοσίμα, ο Fergus Walsh, ο ιατρικός ανταποκριτής του BBC, καθησύχασε το κοινό του με τον παραλογισμό ότι μέχρι το 2006, το Chernobyl είχε προκαλέσει μόνο 60 θανάτους από καρκίνο. Η ίδια μωρολογία έχει επαναληφθεί πολλές φορές από όταν έγινε η καταστροφή της Φουκοσίμα, στηριζόμενη από μια ντροπιαστική έκθεση εποπτευμένη απ’ το πυρηνικό λόμπι των Ηνωμένων Εθνών[3]. To 2009 η Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης δημοσίευσε το Chernobyl: Συνέπειες της Καταστροφής για τους Ανθρώπους και το Περιβάλλον, έναν τόμο 327 σελίδων των επιστημόνων Alexey Yablokov, Vassily Nesterenko και Alexey Nesterenko, την τελική μελέτη ως σήμερα με αναλυτικές στατιστικές υγείας. Στην περίληψη του κεφαλαίου της “Θνησιμότητα μετά την καταστροφή του Chernobyl”, ο Yablokov αποδεικνύει ότι το 4% όλων των θανάτων στις μολυσμένες περιοχές της Ουκρανίας και της Ρωσίας από το 1990 ως το 2004 προκλήθηκαν απ’ την καταστροφή του Chernobyl.

Βάλτε την Φουκοσίμα δίπλα στο Chernobyl και τον συνεχιζόμενο θανάσιμο απόηχό της. Σκεφτείτε την νότια Καλιφόρνια ή την Βόρεια Καρολίνα. Ο ειδικός στα πυρηνικά Robert Alvarez, σύμβουλος του Κλίντον, έγραψε στα μέσα Μάρτη ότι μία μόνο δεξαμενή χρησιμοποιημένων ράβδων καυσίμων -όπως στην Φουκοσίμα νούμερο 4 ή την Shearon Harris- περικλείει περισσότερο καίσιο-137 από αυτό που εναποτέθηκε από όλα τα τεστ ατμοσφαιρικών πυρηνικών όπλων στο βόρειο ημισφαίριο μαζί. Μια έκρηξη σ’ αυτή την δεξαμενή θα μπορούσε να τινάξει “ίσως τρεις με εννιά φορές περισσότερα τέτοια υλικά στον αέρα όπως αυτά που απελευθερώθηκαν απ’ την καταστροφή του αντιδραστήρα του Chernobyl”. Οι υπέρ των πυρηνικών πράσινοι όπως ο Monbiot συνεχίζουν να φλυαρούν σχετικά με “καλύτερους ασφαλιστικούς μηχανισμούς”. Δεν μπορούν να το βάλουν στο κεφάλι τους ότι όλη η ιστορία της πυρηνικής ενέργειας είναι μια μεθοδική παραβίαση των υποτιθέμενων αξιόπιστων κανόνων ασφαλείας; Υπάρχουν θαλάσσια τείχη 40-ποδιών γύρω από μεγάλο μέρος των ιαπωνικών ακτογραμμών. Το πρόσφατο τσουνάμι τα διαπέρασε όπως ένα κυματάκι περνάει μέσα από ένα παιδικό κάστρο από άμμο.

Ο Monbiot γράφει σαν το πυρηνικό-βιομηχανικό-ακαδημαϊκό σύμπλεγμα -ένα από τα πιο ισχυρά λόμπι στον κόσμο, σε συνεχή εργασία τα τελευταία εβδομήντα χρόνια- να μην υπήρχε. Παρ’ όλα αυτά οι επιπτώσεις του στον πραγματικό κόσμο είναι αρκετά σαφείς. Ο Πρόεδρος Ομπάμα, για παράδειγμα, πήρε αρκετά χρήματα από την πυρηνική βιομηχανία, ειδικά από την Exelon Corporation, για την προεδρική του καμπάνια. Στην προσφώνησή του στο State of the Union τον περασμένο Ιανουάριο ο Ομπάμα επαναβεβαίωσε την δέσμευσή του για “καθαρή, ασφαλή” πυρηνική ενέργεια, μία τόσο τρελή δήλωση όσο το να υπόσχεσαι δέσμευση σε μια ωραία, καθαρή μορφή της σύφιλης. Μετά τον ιαπωνικό σεισμό, ο εκπρόσωπος Τύπου του Ομπάμα βεβαίωσε ότι η πυρηνική ενέργεια “παραμένει μέρος του συνολικού ενεργειακού πλάνου του Προέδρου”. Ακόμα κι όταν ο Fukushima Daiichi απειλούνταν με τήξη στις 16 Μαρτίου, ο Ομπάμα βρήκε τον χρόνο να κινηματογραφήσει μια τηλεοπτική συνέντευξη για ένα πρόγραμμα ειδήσεων στο νοτιοδυτικό Νέο Μεξικό πάνω στην πρότασή του, το 2010, για την ανάπτυξη πυρηνικών κεφαλών. Το επίκεντρο αυτού του σχεδίου είναι η χρηματοδότηση για μια εργοστασιακή εξάπλωση 6 δις δολλαρίων που να παράγουν πυροδοτητές εκρηκτικών για θερμο-πυρηνικά όπλα στο πυρηνικό συγκρότημα του Los Alamos, 50 μίλια από την πόλη Santa Fe. Γιατί να διαλέξει την στιγμή της κατάρρευσης της Φουκοσίμα για να απευθυνθεί στο Νέο Μεξικό; Όπως ξεκαθάρισε ο δημοσιογράφος της τηλεόρασης που του έπαιρνε την συνέντευξη, αποτελεί βάση για δυνητικές μεγάλες δωρεές πόρων καμπάνιας: η Lockheed Martin (η οποία διευθύνει το Sandia National Laboratory, το Bechtel, το Babcock&Wilcox και την urs Corporation (η οποία μαζί με το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια,  διοικούν από κοινού το Los Alamos)[4].

Στην Γερμανία και την Γαλλία έχουν υπάρξει τεράστιες συγκεντρώσεις ενάντια στην ατομική ενέργεια με το ξύπνημα της Φουκοσίμα. Στις ΗΠΑ μόνο μια χούφτα Πράσινοι διαμαρτυρήθηκαν. Γιατί δεν έχουμε δει θυμωμένες διαδηλώσεις έξω από κάθε μία από τις 104 πυρηνικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ; Ένας λόγος: μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις καιρό πριν έκαναν μια διαβολική συνθήκη με την πυρηνική βιομηχανία, η οποία απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’70 έχει δουλέψει ώστε να ενοχοποιήσει το διοξείδιο του άνθρακα ως το αληθινό περιβαλλοντικό πρόβλημα και την πυρηνική ενέργεια ως την μοναδική λύση. Εμμονικοί με υποθετικά και αυξανόμενα αναξιόπιστα μοντέλα ανθρωπογενούς παγκόσμιας θέρμανσης, οι πράσινοι του κυρίαρχου ρεύματος διάλεξαν την πυρηνική επιλογή. Μιλάμε εδώ για το Natural Resources Defense Council, το World Wildlife Fund, το Sierra Club -το οποίο ανάγκασε τον David Brower να φύγει όταν έφερε αντίρρηση στο Diablo Canyon- και άνθρωποι όπως ο σύμβουλος του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, o John Holdren, μαζί με υποτιθέμενες προοδευτικές ομάδες όπως το Bulletin of Atomic Scientists και το Union of Concerned Scientists. Δεν έχει υπάρξει καμία έξαρση ενάντια στην πυρηνική ενέργεια εδώ επειδή οι προοδευτικοί Αμερικάνοι ακόμα κυρίως στριμώχνονται κάτω από την τοξική ομπρέλα του ενεργειακού πλάνου του Ομπάμα. Όταν ο Οίκος των Αντιπροσώπων (παρότι όχι η Γερουσία των ΗΠΑ) ψήφισε υπέρ ενός νομοσχεδίου για το κλίμα το 2009, μία “καθαρή ενεργειακή τράπεζα” που να παρέχει οικονομική κάλυψη για την νέα ενεργειακή παραγωγή, περιλαμβανομένης της πυρηνικής, ήταν μέρος του παζαριού.

Με πολιτικούς όρους, η πυρηνική ενέργεια ήταν πάντα ένας πόλεμος εναντίον των ανθρώπων, ξεκινώντας με τους Ιάπωνες στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, προχωρώντας στους κατοίκους των νησιών Marshall, τους ιδιοκτήτες ράντσων και συγγενείς κατοίκους πεδίων δοκιμών κατά μήκος της Δύσης, Ντόπιους Αμερικάνους, φτωχούς Λατινοαμερικάνους και Αφροαμερικάνους (τους συνήθεις ακούσιους γείτονες σκουπιδότοπων), τους ανθρώπους στο μονοπάτι των “ατυχημάτων” ή των εσκεμμένων μυστικών πειραμάτων, και πιο πρόσφατα στην Φουκοσίμα. Όχι τα στελέχη της Εταιρείας Ηλεκτρικής ενέργειας του Τόκυο. Αυτοί είναι στο Τόκιο ή πηγαίνουν πιο νότια. Είναι οι “ήρωες εργάτες” – οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά ότι είναι καταδικασμένοι. Είναι το Συμβούλιο της tepco που θα ‘πρεπε να σταλεί στην πρώτη γραμμή.

Κοιτάξτε τις λανθασμένες προβλέψεις, τις γκάφες. Θυμηθείτε την στοιχειώδη αλήθεια ότι η Φύση  χτυπά τελευταία, κι ότι η μωρία κι η απληστία είναι αναπόφευκτα κομμάτια της ανθρώπινης κατάστασης. Γιατί να προσπαθούμε να υποκριθούμε ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν σεισμοί μεγέθους 8-9 ρίχτερ, τσουνάμι, αποτυχημένα μηχανήματα, ξεχασιάρηδες εργάτες,  τσαπατσούληδες ιδιοκτήτες εγκαταστάσεων, τρομερά ισχυρές εταιρείες, ανεκτικοί ρυθμιστικοί οργανισμοί, πολιτικοί και πρόεδροι που ψαρεύουν δολάρια για τις καμπάνιες τους; Είναι αυτός ο ύφαλος πάνω στον οποίο το προοδευτικό κίνημα στην Αμερική έχει προσκρούσει; Αυτή η ντροπιαστική συνθήκη μεταξύ της πυρηνικής βιομηχανίας και πολλών μεγάλων Πράσινων πρέπει να τελειώσει.

---

[1]    George Monbiot, “Why Fukushima made me stop worrying and love nuclear power”, Guardian, 21 March 2011.

[2]    Monbiot, “Japan nuclear crisis should not carry weight in atomic energy debate”, Guardian, 16 March 2011

[3]    “Chernobyl’s Legacy: Health, Environmental and Socio-economic Impacts”, International Atomic Energy Agency, Vienna 2006

[4]    See Will Parrish, “How Obama Flacked for Plutonium as Fukushima Burned”, CounterPunch, 1 March 2011

Μετάφραση: Γιώργος Μιχαηλίδης