O κυρίαρχος λόγος για το κέντρο της Αθήνας…

Είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες μέρες μειώθηκε ο ρυθμός των αναρτήσεων μας, ωστόσο τα πρόσφατα γεγονότα δεν μπορούσαν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Επανερχόμαστε με ένα κείμενο τριών μελών της ομάδας encounter Athens, μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία «κριτικού λόγου και διεκδικήσεων για μια δίκαιη πόλη». Η ομάδα αυτή διοργανώνει αύριο, Δευτέρα 16 Μαίου,  μια πολύ επίκαιρη και αξιόλογη συζήτηση με τίτλο «ποιά κρίση στο κέντρο της Αθήνας», στο ΕΜΠ, στις 5.30. Το κείμενο αυτό όπως και τα υπόλοιπα που μπορείτε να βρείτε στη σελίδα επιχειρούν μια διαφορετική μελέτη και αφήγηση για τα θέματα του κέντρου της Αθήνας από τη κυρίαρχη ρητορεία. Δυστυχώς η πραγματικότητα των ημερών αυτών κάνει αυτή τη συζήτηση τραγικά επίκαιρη.

O κυρίαρχος λόγος για το κέντρο της Αθήνας…

Καλαντζοπούλου Μαρία, Κουτρολίκου Πέννυ, Πολυχρονιάδη Κατερίνα

Οι όροι με τους οποίους περιγράφονται τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν είναι ουδέτεροι. Αντίθετα σηματοδοτούν, χρωματίζουν, ή αναδεικνύουν οπτικές και προσεγγίσεις ή ακόμη και ιδεολογίες. Αλλά ακόμη περισσότερο αποτελούν το ουσιαστικό συστατικό της τέχνης της πολιτικής αλλά και των – προτεινόμενων – πολιτικών… Προωθούν ιδέες, παρουσιάζουν καταστάσεις, νοηματοδοτούν μέσω της ονοματοδοσίας, εγείρουν συναισθήματα και δημιουργούν πεποιθήσεις… ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τους κυρίαρχους ή δημόσιους λόγους… Σε αυτούς, «επιστημονικοί όροι» διαπλέκονται με συμβολικές αναπαραστάσεις, αληθινές ή κατασκευασμένες μνήμες, συναισθήματα ή φόβους και ερμηνεύονται… και όπως κάθε ερμηνεία εμπεριέχουν τοποθετήσεις… ενίοτε και χειραγωγήσεις…

Ομπάμα και Οσάμα, Δύο ονόματα που θα συζευχθούν για πάντα

«Ομπάμα και Οσάμα. Δύο ονόματα που θα συζευχθούν για πάντα. Ο κυνηγός, Ομπάμα, ο ηγέτης του μεγαλύτερου και πιο τρομακτικού έθνους στον πλανήτη. Ο κυνηγημένος Οσάμα, ο ηγέτης ενός κράτους δίχως σύνορα – ένας δημιουργός χωρίς βάση- και πιθανώς ο πιο τρομακτικός συσχετισμός δύναμης θρησκευτικο-πολιτικής συνοχής από την εποχή του Χασάν Ιλ Σαμπάχ και των Ασσασίνων του 11ου και 13ου αιωνα.  […]

Η αρχαιολογία της δύναμης

Είτε Πυγμαλίωνες είτε Νάρκισσοι, οι δυο μοιράζονται το όραμα της κατανομής δύναμης. Ως αποτέλεσμα το κράτος του Ομπάμα και το μη κράτος του Οσάμα ανερυθρίαστα παράγουν βία. Και τα δυο είναι συνδεδεμένα με μια Γαλάτεια που είναι μπλεγμένη σε μια ασταμάτητη αρχαιολογία θανάτου και παραγωγής πολέμου.»

Larbi Sadiki για το Al Jazeera.

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής η είδηση του θανάτου του υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενου στη λίστα των ΗΠΑ, έφερε μια παράξενη αναταραχή. Στις ΗΠΑ, χιλιάδες άνθρωποι ξεσηκώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν για ένα θάνατο που είχε επέλθει δια μέσω της αρχαίας θυμηδίας του «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Κανένας δεν τόλμησε να μιλήσει για το διεθνές δίκαιο, την εθνική κυριαρχία του κράτους στο οποίο εκτελέστηκε ο καταζητούμενος. Καμιά φορά σε αυτές τις συνθήκες των μεγάλων επιτυχιών είναι ευκολότερο να διακρίνει κάνεις τις οριστικές αποτυχίες. Τα αρχέγονα ένστικτα του μίσους και της εκδίκησης δεν είναι δυνατόν να κρυφτούν πίσω από τις αυταπάτες των νόμων και του πολιτισμού.

9 Μάη 1945 – 2013: 68 χρόνια από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη

30 Απριλίου του 1945 – Ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ. Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ:

«Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!» ( Γ. Κ. Ζούκοφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 2ος, σελ. 410)

Attero Dominatus  (» Καταστρέψτε την τυραννία» ) ονομάζεται το τραγούδι της σουηδικής μπάντας Sabaton για τη μάχη του Βερολίνου (Attere Dominatum είναι η σωστή έκφραση στα λατινικά).

Κάλεσμα στο φετινό γερμανο – ρωσικό φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο από αντιφασιστικές ομάδες και συλλογικότητες της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Βερολίνο

«Όποιος δεν το γιoρτάζει, έχει χάσει» – Αφίσα των Antifasistische Linke Berlin για τα 66 χρόνια της νίκης

Μπ. Μπρεχτ: Ο φασισμός

Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει

Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω

Δομισμός και διαλεκτικός υλισμός. Από την ιδεολογία στην τάξη του φαντασιακού.

Του Γιάννη Καρπούζη

.

.

Ήμουν ολομόναχος ως φιλόσοφος, ωστόσο

στην  “απάντηση προς τον Τζών Λιούις” έγραψα πως

 ένας κομουνιστής  δεν είναι ποτέ μόνος. 

Luis Αlthousser, Το μέλλον διαρκεί πολύ

.

.Η αλλαγή του αντιληπτικού μηχανισμού στη μεταφεουδαρχική κοινωνική συγκρότηση

Για τον Frederick Engels η φιλοσοφία από την γέννηση της χωρίζεται σε δύο αντιλήψεις οι οποίες προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα της ύπαρξης, του «είναι» και της σχέσης του με την ύλη. Αυτή η διάκριση συμπυκνώνεται στα  ρεύματα που είναι αντίστοιχα γνωστά ως ιδεαλισμός και υλισμός.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (1890)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ (1890)

 πηγή: “The Outlawed Party: Social Democracy in Germany 1978-1890″ by Vernon L. Lidtke (Princeton, 1966)

Όσοι επιθυμούσαν μια περαιτέρω επίδειξη δύναμης του Σοσιαλδημοκρατικού κινήματος είχαν ήδη μπροστά τους ένα έτοιμο θέμα. Η πρώτη συνάντηση της Β’ Διεθνούς στο Παρίσι τον Ιούλη του 1889 είχε αποφασίσει πως μια “μεγάλη διεθνής διαδήλωση” για το οχτάωρο μεροκάματο έπρεπε να πραγματοποιηθεί την 1η Μάη του 1890. Οι ηγέτες των εργατών σε κάθε χώρα έμενε να αποφασίσουν την ακριβή μορφή της διαδήλωσης.

 Στη Γερμανία ήταν στο χέρι των Σοσιαλδημοκρατών βουλευτών να ανακοινώσουν το τι θα γινόταν την Πρωτομαγιά. Μα η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση δεν είχε κανένα λόγο να συγκληθεί κατά τον Μάρτη και τον Απρίλη αφού η βουλή δε θα συνεδρίαζε μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Μάη. Ούτε λέξη δε βγήκε από το κόμμα μέσα στο Μάρτη. Οι πιο δυνατές φυσιογνωμίες του κόμματος, όπως ο Μπέμπελ, ο Λίμπκνεχτ, και ο Σίνγκερ, ήταν όλοι σιωπηλοί. Μα άλλες φωνές ακούγονταν. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας του Μάρτη, η <<Berliner Volkstribuene>>, με επιμελητή τον Μαξ Σίπελ, συζητούσε την πιθανότητα μιας γενικής αργίας για την πρώτη του Μάη χωρίς να στηρίζει και ακριβώς ένα τέτοιο σχέδιο. Στα μέσα του Μάρτη, η ίδια εφημερίδα κατέγραψε πως 90.000 εργάτες στο Αμβούργο απαίτησαν να τηρηθεί γενική αργία την πρώτη του Μάη και να μην εμφανιστεί για δουλειά κανείς.

Οι ματωμένοι Μάηδες του Μεσοπολέμου

των

Νατάσα Κεφαλληνού,Κώστα Παλούκη

Οι ματωμένοι Μάηδες του Μεσοπολέμου

Η εργατική πρωτομαγιά είναι μια απεργιακή γιορτή ταυτισμένη με τους αγώνες υπεράσπισης των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Θα υποστήριζε κανείς ότι είναι μια εθιμοτυπική συμβολική γιορτή, θεωρητικά ακίνδυνη, δεν υπήρξε ποτέ μια απεργία διαρκείας. Ωστόσο, ήταν μια πολιτική απεργία και αυτό την καθιστούσε πάντοτε εχθρική. Οι εργάτες και οι εργάτριες συμμετέχοντας στην Εργατική Πρωτομαγιά παύουν, θεωρητικά, να φαντάζονται τον εαυτό τους ως μια ατομικότητα, αλλά, έστω και για μια μέρα,  ως μία κοινότητα με συγκεκριμένη ταξική θέση μέσα στο παραγωγικό, αλλά κυρίως μέσα στο πολιτικό σύστημα. Προβάλλεται δηλαδή η εργατική τάξη ως πολιτική δύναμη αυτόνομη, ανεξάρτητη από το πολιτικό σύστημα και με πολιτικά εργατικά δικαιώματα. Η εργατική ταυτότητα αναδύεται μέσα από την πολλαπλότητα των ταυτοτήτων που φέρει ο κάθε εργάτης ως η πιο καθοριστική. Η ηθική και ιδεολογική απονομιμοποίηση της Πρωτομαγιάτικης διαδήλωσης, η πολιτική ενσωμάτωση, η απαξίωση αποτελούσε πάντοτε το καρότο στις στρατηγικές όλων των αστικών κυβερνήσεων.  Η καταστολή και ο στιγματισμός της ως μία μέρα αίματος και βίας, σε αντίθεση με την ανοιξιάτικη πρωτομαγιάτικη γιορτή των λουλουδιών και της χαράς ήταν το «μαστίγιο» της ίδιας πολιτικής.  Αυτός ο πολιτικός ιδεολογικός ταξικός χαρακτήρας, ο βίαιος και αιματηρός χρωματισμός κατέστησε την Πρωτομαγιά ως μια μέρα που ανάλογα με τις συγκυρίες της ταξικής διαπάλης της κάθε χώρας καθόρισε πολιτικές εξελίξεις.

Η πτώση και η άνοδος του κ. Γκρόσαπ. Ιστορίες από τους δικούς μας Μάηδες

Η πτώση και η άνοδος του κ. Γκρόσαπ.

Ιστορίες από τους δικούς μας Μάηδες.

 Η επόμενη ανάρτηση προέρχεται από το εξαιρετικό βιβλίο των Ριτσαρντ Μπογιερ και Χερμπερτ Μορε « Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ» που εκδόθηκε στα ελληνικά το 1993 από τη Σύγχρονη Εποχή. Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου μπορεί να βρεθεί και σε ένα παλαιότερο τεύχος του Ριζοσπάστη. Στο βιβλίο αυτό που σύμφωνα με τους συγγραφείς του «περιέχεται η ιστορία των ανώνυμων αντρών και γυναικών που αποτέλεσαν την καρδιά του εργατικού κινήματος», περιγράφεται με άμεσο και μυθιστορηματικό τρόπο η ιστορία των εργατικών αγώνων στις ΗΠΑ από τις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου αιώνα, μέχρι τη συντριβή των χρόνων του Μακαρθισμού. Ο τρόπος που επιλέγεται είναι η παράθεση προσωπικών ή συλλογικών ιστοριών, πραγματικών και μη που όμως περιγράφουν την εποχή.