Ομπάμα και Οσάμα, Δύο ονόματα που θα συζευχθούν για πάντα

«Ομπάμα και Οσάμα. Δύο ονόματα που θα συζευχθούν για πάντα. Ο κυνηγός, Ομπάμα, ο ηγέτης του μεγαλύτερου και πιο τρομακτικού έθνους στον πλανήτη. Ο κυνηγημένος Οσάμα, ο ηγέτης ενός κράτους δίχως σύνορα – ένας δημιουργός χωρίς βάση- και πιθανώς ο πιο τρομακτικός συσχετισμός δύναμης θρησκευτικο-πολιτικής συνοχής από την εποχή του Χασάν Ιλ Σαμπάχ και των Ασσασίνων του 11ου και 13ου αιωνα.  […]

Η αρχαιολογία της δύναμης

Είτε Πυγμαλίωνες είτε Νάρκισσοι, οι δυο μοιράζονται το όραμα της κατανομής δύναμης. Ως αποτέλεσμα το κράτος του Ομπάμα και το μη κράτος του Οσάμα ανερυθρίαστα παράγουν βία. Και τα δυο είναι συνδεδεμένα με μια Γαλάτεια που είναι μπλεγμένη σε μια ασταμάτητη αρχαιολογία θανάτου και παραγωγής πολέμου.»

Larbi Sadiki για το Al Jazeera.

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής η είδηση του θανάτου του υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενου στη λίστα των ΗΠΑ, έφερε μια παράξενη αναταραχή. Στις ΗΠΑ, χιλιάδες άνθρωποι ξεσηκώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν για ένα θάνατο που είχε επέλθει δια μέσω της αρχαίας θυμηδίας του «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Κανένας δεν τόλμησε να μιλήσει για το διεθνές δίκαιο, την εθνική κυριαρχία του κράτους στο οποίο εκτελέστηκε ο καταζητούμενος. Καμιά φορά σε αυτές τις συνθήκες των μεγάλων επιτυχιών είναι ευκολότερο να διακρίνει κάνεις τις οριστικές αποτυχίες. Τα αρχέγονα ένστικτα του μίσους και της εκδίκησης δεν είναι δυνατόν να κρυφτούν πίσω από τις αυταπάτες των νόμων και του πολιτισμού.

Σημείο επίκαιρο το γεγονός ότι αυτό συνέβη το βράδυ μιας πρωτομαγιάς που ενώ είχε συμφωνηθεί να εορταστεί από τα εργατικά συνδικάτα και τα σωματεία σε συνδυασμό με εκείνα των μεταναστών , και πάλι η προσέλευση του κόσμου ήταν μέτρια. Στον αντίποδα, από νωρίς το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι ζητωκραύγαζαν την «επιτυχία». Ένας δημοσιογράφος του δικτύου Democracy Now, έσπευσε να σημειώσει ότι «ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν ενώπιον μιας γιορτής που στήθηκε πάνω στο πτώμα ενός ανθρώπου…». Δεν εξετάζουμε τη συνθήκη αλλά μάλλον το αποτέλεσμα αυτής.

Ο θάνατος ή μη μιας τέτοιας φιγούρας είναι σίγουρο ότι θα φέρει νέα πρόσωπα να την αντικαταστήσουν. Η ουσία είναι ότι στο τηλεοπτικό του διάγγελμα ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε ρητά όχι μόνο στη δυνατότητα, αλλά στην υποχρέωση να δρουν ανά πάσα στιγμή σε κάθε μέρος του πλανήτη εις το όνομα της «ελευθερίας». Μια έκρηξη αλαζονείας που ίσως να απευθυνόταν πολύ περισσότερο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπου η εικόνα του πριν την 1^η Μαΐου ήταν αυτή ενός ιδεαλιστή μεν αλλά πολύ αδύναμου πολιτικού.

Από την άλλη και όπως σημειώνει και ο Α. Χατζηστεφάνου σε πρόσφατο άρθρο του, ίσως είχε απώτερο σκοπό να δώσει το στίγμα της απο-φασιστικότητας των ΗΠΑ στις πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο και απανταχού. Όποιο και εάν ήταν το μήνυμα πάντως η εντύπωση που αφήνει είναι εκείνη της επιτάχυνσης. Ξορκίστηκε ο δαίμονας αυτής της δεκαετίας και πάμε για τα ύστερα, για εκείνα που πλέον θα δημιουργήσουν τη νέα επαναδιαπραγματευτική συνθήκη. Από το 2001 μάθαμε να μη θεωρούμε δεδομένο το κάθε δικαίωμα που θα θεωρούνταν κατά συνθήκη μέρος του δικού τους προβλήματος. Δε γνωρίζουμε τι καινούργιο θα μάθουμε τις μέρες που έπονται.

Όπως αναφέρει και ο Νόαμ Τσόμσκι στο απόσπασμα που ακολουθεί, είναι αυτά τα προφανή που πρέπει να μας προβληματίζουν, είναι αυτά τα προφανή που πρέπει να μας μάθουν να σκεφτόμαστε…

Απόσπασμα άρθρου του Νόαμ Τσόμσκι για το δικτυακό τόπο Guernicamag.com στις 6 Μαΐου 2011.

Μάιος 2011

Γίνεται ολοένα και πιο κατανοητό ότι η όλη επιχείρηση αποτέλεσε μια οργανωμένη δολοφονία, που παραβίασε πολλαπλώς ακόμη και τις πιο βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου. Δε σημειώθηκε καμιά προσπάθεια να συλληφθεί το άοπλο θύμα, πράγμα που θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ εύκολα από τους 80 και πλέον κομάντο που εισέβαλαν εναντίον μιας ανύπαρκτης αντίστασης, με μόνη εξαίρεση τη γυναίκα (του Μπιν Λάντεν), που έσπευσε σε βοήθειά του.

Σε κοινωνίες που επαίρονται έστω και για κάποιο τυπικό σεβασμό στους νόμους, οι ύποπτοι συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε δίκη. Τονίζω τη λέξη «ύποπτοι». Τον Απρίλιο του 2002, ο αρχηγός του FBI Robert Mueller, ενημέρωσε τον τύπο ότι μετά την πιο εντατική έρευνα στην ιστορία του δεν μπορούσε να ανακοινώσει τίποτα άλλο παρά το γεγονός ότι θεωρούταν πιθανό ότι το όλο σχέδιο της 11^ης Σεπτεμβρίου είχε συλληφθεί στο Αφγανιστάν και τελειοποιηθεί στη Γερμανία και τα ΗΑΕ. Το ό,τι πίστευαν τον Απρίλιο του 2001, προφανώς δεν το ήξεραν 8 μήνες νωρίτερα, όταν συναντήθηκαν με αξιωματούχους των Ταλιμπάν με την πρόταση να τους παραδώσουν τον Μπιν Λάντεν εάν εκείνοι τους παρουσίαζαν στοιχεία που, όπως μάθαμε συντόμως, η Ουάσινγκτον δεν είχε. Ως εκ τούτου ο Ομπάμα απλώς ψευδόταν όταν ανέφερε στο λόγο του ότι «... γρήγορα μάθαμε ότι οι επιθέσεις της 9/11 πραγματοποιήθηκαν από την Αλ Κάιντα…»

Τίποτα σοβαρό δεν έχει αποδειχθεί από τότε. Γίνεται πολύς λόγος για την ομολογία του Μπιν Λάντεν αλλά δεν αποτελεί τίποτα άλλο από τη δική μου ομολογία ότι κέρδισα τον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Έπαρση για κάτι που θεωρώ μεγάλο επίτευγμα.

Επίσης επικρατεί στα ΜΜΕ πολλή συζήτηση για την οργή της Ουάσινγκτον, επειδή το Πακιστάν δεν παρέδωσε τον Μπιν Λάντεν, αν και σίγουρα θα υπήρχαν στοιχεία του στρατού που γνώριζαν την παρουσία του στο Αμποτταμπάντ. Λιγότερη συζήτηση γίνεται για την οργή των Πακιστανικών αρχών για την παραβίαση των συνόρων του και την τέλεση μιας πολιτικής δολοφονίας στο έδαφός του. Ο αντιαμερικανισμός είναι ήδη πολύ υψηλός στο Πακιστάν και τα γεγονότα αυτά πιθανότατα θα λειτουργήσουν εμπρηστικά. Η απόφαση να πετάξουν το πτώμα στη θάλασσα, πολύ προβλέψιμα, ξεσήκωσε οργή και σκεπτικισμό σε όλο τον Μουσουλμανικό κόσμο.

Πρέπει να αναρωτηθούμε πως θα αντιδρούσαμε (οι Αμερικάνοι) εάν Ιρακινοί κομάντος προσγειωνόντουσαν στο σπίτι του George W. Bush και τον δολοφονούσαν ενώ στη συνέχεια θα έριχναν το πτώμα του στον Ατλαντικό. Αναντίρρητα, τα εγκλήματά του ξεπερνούν κατά πολύ εκείνα του Μπιν Λάντεν και επιπλέον δεν είναι «ύποπτος» αλλά δίχως αμφιβολία απετέλεσε τον κύριο και αποφασιστικό εκτελεστικό φορέα που έδωσε τις εντολές για να πραγματοποιηθεί «το υπέρτατο διεθνές έγκλημα, που διαφοροποιείται από τα άλλα εγκλήματα πόλεμου μόνο από το γεγονός ότι περιλαμβάνει στην ουσία του το κακό ως οντότητα» (απόσπασμα από τη Δίκη της Νυρεμβέργης).

Έχουμε να πούμε ακόμη περισσότερα για τον (βομβιστή των Κουβανικών Αερογραμμών) Orlando Bosch, που προσφάτως πέθανε ειρηνικά στη Φλόριντα, προσθέτοντας εδώ και μια γραμμή από το δόγμα Bush σύμφωνα με το οποίο «κοινωνίες που υποθάλπτουν τρομοκράτες είναι ένοχες όσο και οι ίδιοι οι εγκληματίες και θα έπρεπε να τυγχάνουν ανάλογης συμπεριφοράς». Κανείς δε φάνηκε να κατάλαβε ότι ο Bush κατ’ ουσίαν καλούσε σε καταστροφή των ΗΠΑ και δολοφονία του εγκληματία προέδρου τους.

Το ίδιο και με το όνομα της επιχείρησης. Κωδικός Τζερόνυμο. Η αυτοκρατορική λογική είναι τόσο προφανής που διατρέχει όλη τη δυτική κοινωνία και κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνουν τον Λάντεν μάρτυρα όταν τον εξομοιώνουν με μορφές ηρωικής αντίστασης έναντι γενοκτόνων δολοφόνων. Είναι σαν να ονομάζουμε τα δολοφονικά μας όπλα με τα ονόματα των θυμάτων των εγκλημάτων μας: Απάτσι, Τόμαχωκ… Είναι σα να ονόμαζε η Λούφτβαφε τα μαχητικά της «Εβραίος» και «Τσιγγάνος».

Έχουμε πολλά να πούμε και να συζητήσουμε αλλά ακόμη και τα παραπάνω στοιχεία, τα πιο εμφανή και πρωτόλεια, μας προσφέρουν μια καλή πρώτη ύλη για σκέψη…

Noam Chomsky.

Εισαγωγή-Σχολιασμός-Μετάφραση: Νίκος Πατσόπουλος | Επιμέλεια Κειμένου: Ειρήνη Ηλιοπούλου