David Harvey: Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους
Το συγκεκριμένο άρθρo γράφτηκε στις 11/8/2011 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Counterpunch υπό τον τίτλο “Feral Capitalism Hits the Streets”. ‘Feral’ είναι η λέξη την οποία επέλεξαν τα Βρετανικά ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους νεαρούς ταραξίες. Σημαίνει ‘άγριος’, ‘όχι εξημερωμένος’, ‘απολίτιστος’ και γειτνιάζει με τη λέξη ‘savage’. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί κι ο David Harvey ως ραχοκοκκαλιά του κειμένου του, με διαφορετικά συμφραζόμενα κάθε φορά, για να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά πως οι ταραξίες «κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι». Για να μη χάσουμε τον ‘μίτο της Αριάδνης’, στη μετάφραση επιλέχθηκε μια και μοναδική απόδοση της λέξης ‘feral’: ‘άγριος’.
‘Μηδενιστές και άγριους έφηβους’ τους αποκάλεσε η Daily Mail: οι τρελοί έφηβοι από κάθε
κοινωνικό στρώμα που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άμυαλοι και απελπισμένοι, εκτοξεύοντας τούβλα, πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους ενόσω λεηλατούσαν από τη μια και βάζανε φωτιά από την άλλη, και οδήγησαν τις αρχές σε ένα χαρωπό κυνηγητό, όπου αυτές δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπιάσουν, καθώς χαραζόταν με tweets η πορεία από τον έναν στρατηγικό στόχο στον άλλον.
Η λέξη ‘άγριοι’ με χτύπησε σαν αστροπελέκι. Μου θύμισε το πώς απεικονίζονταν οι κομμουνάροι στο Παρίσι το 1871, σαν άγρια θηρία, σαν ύαινες, που τους άξιζε να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ιερότητας της ιδιωτικής περιουσίας, της ηθικότητας, της θρησκείας και της οικογένειας. Όμως μετά, η λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν άλλο συνειρμό: την επίθεση στα ‘άγρια ΜΜΕ’ από τον Tony Blair, ο οποίος είχε βολευτεί τόσο καιρό στην αριστερή τσέπη του Rupert Murdoch εως ότου αργότερα αντικαταστάθηκε, όταν ο Murdoch έχωσε το χέρι στη δεξιά του τσέπη για να τραβήξει τον David Cameron.
Θα υπάρξουν φυσικά οι συνηθισμένες υστερικές συζητήσεις ανάμεσα σε όσους ρέπουν στην θέαση των ταραχών ως ζήτημα καθαρής, αχαλίνωτης και αδικαιολόγητης εγκληματικότητας, και όσους ανυπομονούν να θέσουν τα γεγονότα στα πλαίσια των συμφραζομένων της κακής αστυνόμευσης, του συνεχιζόμενου ρατσισμού, της αδικαιολόγητης δίωξης των νεαρών και των μειονοτήτων, της μαζικής ανεργίας των νέων, της ακμάζουσας κοινωνικής αποστέρησης και της βλακώδους πολιτικής λιτότητας που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά αλλά με τη διαιώνιση και την παγίωση προσωπικού πλούτου και δύναμης. Μερικοί μπορεί ακόμα και να υπερθεματίσουν καταδικάζοντας τις κενές νοήματος, αλλοτριωτικές ιδιότητες τόσων επαγγελμάτων και τόσο μεγάλου μέρους της καθημερινής ζωής εν μέσω τεράστιων αλλά ανισομερώς κατανεμημένων δυνατοτήτων άνθησης του ανθρώπου.
Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε επιτροπές και αναφορές που θα ξαναματαλένε ό,τι ειπώθηκε για το Brixton και το Toxteth στα χρόνια της Thatcher. Λέω ‘τυχεροί’ επειδή τα άγρια ένστικτα του τωρινού Πρωθυπουργού μοιάζουν περισσότερο εναρμονισμένα με τα κανόνια νερού, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες όσο κάνει υποκριτικά από καθέδρας κήρυγμα για την απώλεια του ηθικού προσανατολισμού, την παρακμή των καλών τρόπων συμπεριφοράς και τον θλιβερό εκφυλισμό των οικογενειακών αξιών και της πειθαρχίας μεταξύ των πλανημένων νεολαίων.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο καπιταλισμός ο ίδιος έχει εξαγριωθεί ανεξέλεγκτα. Άγριοι πολιτικοί κλέβουν στα έξοδά τους, άγριοι τραπεζίτες κουρσεύουν το δημόσιο κορβανά, Γενικοί Διευθυντές, διαχειριστές των hedge funds και ιδιοφυΐες των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων λεηλατούν τον πλούτο του κόσμου, τηλεφωνικές και πιστωτικές εταιρίες φορτώνουν τους λογαριασμούς ολονών με μυστήριες χρεώσεις, καταστηματάρχες αισχροκερδούν, και με το παραμικρό απατεώνες και κομπιναδόροι στήνουν παπατζιλίκια στα υψηλότερα κλιμάκια του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου.
Η πολιτική οικονομία της μαζικής ανέχειας, των αρπακτικών πρακτικών που μοιάζουν με ληστεία μέρα μεσημέρι, ιδιαίτερα των φτωχών και τρωτών, των άδολων και των νομικά απροστάτευτων, αποτελεί την ημερήσια διάταξη. Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό να βρεθεί πια ένας τίμιος καπιταλιστής, ένας τίμιος τραπεζίτης, ένας τίμιος πολιτικός, ένας τίμιος καταστηματάρχης ή ένας τίμιος αστυνομικός διευθυντής; Ναι, υπάρχουν. Όμως, μονάχα ως μια μειοψηφία που όλοι οι άλλοι την θεωρούν ηλίθια. Βάλε μυαλό. Βγάλε Εύκολα Κέρδη. Εξαπάτησε και κλέψε! Οι πιθανότητες να πιαστείς είναι μικρές. Και, εν πάσει περιπτώσει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να θωρακίσεις τον προσωπικό πλούτο απέναντι στα κόστη της εταιρικής αδικοπραγία.
Αυτό που θα πω ίσως σοκάρει. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το βλέπουμε
επειδή δεν θέλουμε. Σίγουρα κανένας πολιτικός δεν τολμά να το πει και ο Τύπος θα το τύπωνε μόνο για να ‘θάψει’ αυτόν που το ‘πε. Αλλά φαντάζομαι πως κάθε ταραξίας στους δρόμους γνωρίζει ακριβώς τι εννοώ. Κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αν και με διαφορετικό τρόπο – πιο κραυγαλέα και εξόφθαλμα στους δρόμους. Ο Θατσερισμός αποδέσμευσε τα άγρια ένστικτα του καπιταλισμού (τα ‘ζωικά πνεύματα’ του επιχειρηματία όπως σεμνότυφα τα ονόμασαν) και έκτοτε τίποτα δεν έχει εμφανιστεί για να τα χαλιναγωγήσει. Σπάστα και κάψτα [slash and burn] είναι τώρα το απροκάλυπτο σύνθημα των κυρίαρχων τάξεων, παντού πάνω-κάτω.
Αυτή είναι η νέα κανονικότητα στην οποίο ζούμε. Με αυτό θα έπρεπε να ασχοληθεί η επόμενη μεγάλη επιτροπή διερεύνησης. Όλοι, όχι μόνο οι ταραξίες, θα έπρεπε να απολογηθούν. Ο άγριος καπιταλισμός θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και εγκλήματα κατά της φύσης.
Δυστυχώς, αυτό είναι που τούτοι οι άμυαλοι ταραξίες δεν μπορούν να δουν ή να απαιτήσουν. Όλα συνωμοτούν στο να αποτρέψουν κι εμάς να το δούμε και να το απαιτήσουμε. Γι’ αυτό η πολιτική εξουσία φορά με τόση βιάση τα ιμάτια της αφ’ υψηλού ηθικότητας και της υποκριτικής επιχειρηματολογίας· ώστε κανείς να μη μπορέσει να τη δει τόσο γυμνά διεφθαρμένη και τόσο ηλίθια παράλογη.
Όμως υπάρχουν διάφορες αναλαμπές ελπίδας και Φωτός στον κόσμο. Τα κινήματα των αγανακτισμένων [indignados] στην Ισπανία και την Ελλάδα, οι επαναστατικές τάσεις στη Λατινική Αμερική, τα κινήματα χωρικών στην Ασία, όλα αρχίζουν να καταλαβαίνουν την απέραντη βρωμιά που ένας αρπακτικός και άγριος παγκόσμιος καπιταλισμός έχει αμολήσει στον κόσμο. Τι χρειαζόμαστε οι υπόλοιποι από εμάς για να το δούμε και δρώντας να το αλλάξουμε; Πως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Τι κατεύθυνση να ακολουθήσουμε; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Όμως ένα πράγμα ξέρουμε στα σίγουρα: μπορούμε να πάρουμε σωστές απαντήσεις μόνο κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις.
μετάφραση: Κων/νος Σ.
η Λέσχη 
16 Αυγούστου, 2011 στις 6:27 πμ
Το είδαμε και αυτό. Τελικά τα πάντα είναι-προερχονται -καταλήγουν στον απέθαντο καπιταλισμό. Ρε με τις νομοτέλειες που καθάρονται μόνο από πρωτοπορίες. Τι «καλά» που μας τα λέει ο κύριος Harvey (ο οποίος κατά πως φαίνεται δεν έχει ζήσει σε γειτονιές τύπου Tότεναμ): Οι εξεγερμένοι νέοι του Λονδίνου δεν ήταν παρά η αντεστραμμένη όψη του άγριου καπιταλισμού, ένα απόπαίδι του…Για τον Harvey οι μόνες φωτεινές αναλαμπές είναι εκείνες που ταιριάζουν στα σχήματά του. Και όταν δεν χωράνε, υπάρχει και η προκρούστεια κλίνη. Αλήθεια στην φωτεινή ελπίδα» συμπεριλαμβάνει και τις συγκρούσεις στην πλατεία συντάγματος των ‘αγανακτισμένων» ή και αυτές είναι αποπαίδια του άγριου καπιταλισμού;;
Ο,τι έζησαν λοιπόν οι εξεγερμένοι του Λονδίνου, ό,τι έστησαν στους δρόμους δεν ήταν παρά μια προέκταση ενός θατσερισμού από τα κάτω!
Τα καθεστωτικά μέσα φροντίζουν να μην έχουν φωνή οι εξεγερμένοι για να ισοπεδωθούν. Η κανονικότητα όμως έχει πολλά πρόσωπα και φωνές και Λογους και όχι μονάχα αυτούς που ανά πάσα στιγμή φωνάζουν την αστυνομία.
Ο Harvey το πάει πιο πέρα: αποδίδει εύκολες ταυτότητες, ομογενοποιώντας τους εξεγερμένους σε απλούς ιμάντες μεταβίβασης καπιταλιστικών αξιών. Το «no plasma, no peace» (σαρκαστική παραφθορά του no justice no peace, για το «πλιάτσικο» ηλεκτρονικών ειδών και οθονών τηλεόρασης) σοκάρει τα ευαίσθητα αυτάκια της αριστεράς ( που κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως αυτό ήταν ένα μόνο κομμάτι της εξέγερσης αλλά και ο τρόπος που οι από κάτω επιλέγουν να στήσουν την αναδιανομή του πλούτου).Στην φαντεζί κατοχή μιας απαλλοτριωμένης plasma η αριστερά παθαίνει εγκεφαλικά και αρχίζει και ηθικολογεί: και όμως ακόμα και σε αυτήν την «αλλοτριωτική» κίνηση κατοχής μιας κλεμμένης plasma καταλύεται η κανονικότητα του εμπορεύματος, την μορφή του εμπορεύματος που οι ίδιοι οι εξεγερμένοι αντιλαμβάνονται ως περίφραξη, ως κανονιστικό όρο και φραγμό. Ας απολογηθούν οι «ταραξίες» του Λονδίνου γιατί δεν έχουν διαβάσει νεαρό Μαρξ και Γκυ Ντεμπόρ….
Πάντα η αριστερά πάθαινε ναυτίες με το «λούμπεν προλεταριάτο». Προσφάτως παθαίνει ναυτίες και με το σκέτο προλεταριάτο γιατί αρχίζει το έρμο και προσομοιάζει σε λούμπεν πολιτισμικά στερεότυπα.
Ας είναι. Ουτως ή άλλως αυτοί που γράφουν ιστορία είναι ήδη μακρυά από τις αφηγήσεις και τις αναλύσεις της αριστεράς τύπου Harvey. Είναι ήδη στους δρόμους.
16 Αυγούστου, 2011 στις 9:24 πμ
E, δεν το λες και «ήδη στους δρόμους»…
Τώρα πλέον το λές «ήδη στις φυλακές».. Κάτι πήρε το προλεταριακό αυτί μου για καμμιά χιλιάρα συλλήψεις. Αντεπίθεση? Αντιεξέγερση? Ναι, αλλά πολύ ευκολη ρε γαμώτο..
-ας αφήσουμε τις «κανονικότητες του εμπορεύματος» για τους εναλλακτικούς μανατζερ των διαφημιστικών εταιριών κι ας κοιτάξουμε να ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ το προλεταριάτο.
όλα τ’άλλα είναι καρναβαλισμός με μόνη προοπτική τον εκφασισμό των μικροαστών και τα κελιά για τους προλετάριους.
16 Αυγούστου, 2011 στις 11:44 πμ
Ενδιαφέρον άρθρο για όσους διαλέγουν να σκέφτονται και να αποφεύγουν τις δύο όψεις του δογματισμού (την πλήρη αποδοχή και την συλλήβδην άρνηση). Το πρόβλημα με την αριστερά και την αναρχία στο ζήτημα του κοινωνικού υποκειμένου ήταν και θα είναι η αντίληψη πως είναι παιδί τους. Από την μια η αριστερά στεναχωριέται που το παιδί της δεν διαλέγει την σταδιοδρομία που αυτή είχε στο μυαλό της ή στην καλύτερη όταν είναι μακρυά (στα ξένα ειδικά) προσπαθεί να «καταλάβει» τις πράξεις του παιδιού, να πει πως είναι καλές με ένα μεγάλο «αλλά». Από την άλλη η αναρχία δικαιολογεί το κάθε τι στο παιδί, στην λογική να είναι «ζωηρό» του συγχωρεί τα πάντα ακόμα και αν αυτά στρέφονται ενάντια στο ίδιο και την ανάπτυξή του ως αυτοτελές ον. Η αλήθεια δεν βρίσκεται κάπου στην μέση, αλλά αλλού. Η αριστερά, η αναρχία είναι εκφράσεις του εργατικού κινήματος, παιδιά του, αυτό αναστρέφει την κατάσταση, μόνο όταν δεις τον εαυτό σου ως κομμάτι της τάξης πρώτιστα μπορείς να έχεις όσο το δυνατό «ξεκάθαρη» ματιά.
Από εκεί και πέρα ο Harvey προσπαθεί να εξηγήσει ένα σημείο το καιρό που δυστυχώς κανείς που «αυτό-επικαλείται» επαναστάτης δεν ακουμπά. Δηλαδή πως τα κινήματα, οι εξεγέρσεις και γενικότερα τα μεγάλα γεγονότα της ταξικής πάλης συμβαίνουν πέρα και έξω από τις πεπατημένες είτε του αριστερού είτε του αναρχικού κινήματος. Το κίνημα ψηλαφεί νέους δρόμους (με στοιχεία των παλιών αυτό είναι αυτονόητο αν «είσαι» με την διαλεκτική) που θέλουν ανάλυση και σκέψη. Το χαρακτηριστικό αυτών των νέων δρόμων είναι η απομάκρυνση από την πάλη εκεί που προσωπικά είναι και το σφαγείο του προλεταριάτου. Την ίδια την παραγωγική διαδικασία. Δεν υποτιμώ, ούτε υποβαθμίζω τίποτα από όλες αυτές τις μάχες που δίνονται αλλά η πικρή αλήθεια του καπιταλισμού επιστρέφει στους πρωταγωνιστές τους μόλις γυρίσουν στην δουλειά τους, το σχολείο τους, το σπίτι τους, την γειτονιά τους. Για αυτούς ο αγώνας τελικά γίνεται ένα «ευχάριστο διάλειμμα», μερικές στιγμές «ελευθερίας» που έχουν απίστευτα ανάγκη από το ανελέητο «pressing» της καπιταλιστικής επέλασης. Και στον Δεκέμβρη του 2008 και στις πλατείες τις συγκρούσεις, τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες διαδέχονταν η κανονικότητα της μισθωτής σκλαβιάς που ενώ «ο κόσμος» έβραζε έμοιαζαν σαν να μην είχαν επηρεαστεί. Εκεί είναι η ερώτηση κλειδί που έβαλε εξ’ αρχής ο Δεκέμβρης του 2008, ήταν πως η κάθε εξέγερση, η κάθε στιγμή της ταξικής πάλης θα αλλάζει συνολικά την καθημερινότητα του προλεταριάτου και δεν θα είναι μόνο «ωραίες στιγμές» και αναμνήσεις σκληρών αγώνων. Γιατί όταν όλα έχουν πιάσει φωτιά, όταν όλα τα καταστήματα έχουν «απαλλοτριωθεί» θα μπει το δύσκολο ερώτημα «και τώρα τι ;» Και σε αυτό κανείς δεν έχει απάντηση αυτή την στιγμή για αυτό συμβαίνουν και τα γεγονότα της Αγγλίας, γιατί το προλεταριάτο μπροστά στην «εθνοκάθαρση» (2 είναι τα έθνη παγκόσμια, το ένα των αστών και το άλλο των εργατών) θα χτυπιέται και θα σπαρταράει όπως ένα ζώο πριν την θανάτωση, ή κάποιος την ώρα της σύλληψης. Καλή η κριτική αλλά λίγη πρόταση γιατί ο καπιταλισμός από μόνος του δεν πρόκειται, να πέσει, ακόμα και αν χάσει δεν θα πέσει, θα πρέπει το προλεταριάτο να τον κερδίσει. Να τον κερδίσει στα ίσια και παλικαρίσια όπως μόνο αυτό μπορεί!
16 Αυγούστου, 2011 στις 6:40 μμ
Μάλιστα λοιπόν! Το ανοργάνωτο προλεταριάτο χάνει με τις φυλακές, την αντιεξέγερση. Ευκολάκι για το αγγλικό κράτος !!! Ενώ το οργανωμένο προλεταριάτο βάδισε (αφού οργανώθηκε πρώτα πολιτικά από φωτισμένες πρωτοπορίες) σε δίκες της Μόσχας, σε Βάρκιζες, Μακρονήσια, συνθηκολογήσεις και άλλες μεγάλες νίκες κτλκτλ. Το να θεωρείς πως αυτό που λείπει από το προλεταριάτο είναι η πολιτική του οργάνωση -και ότι αυτή είναι ο νικηφόρος παράγοντας- είναι -εκτός από ανέκδοτο- και ιστορικά άτοπο. Δες τη «νικηφόρα» ιστορία του προλεταριάτου για να δεις εκφασισμούς μικροαστών και φυλακές για προλετάριους. Δυστυχώς η ταξική-κοινωνική πάλη έχει πολύ αίμα και πολύ φυλακή και ακριβώς γι αυτό δεν είναι καρναβάλι. Στο λονδίνο υπήρξαν και τα δυο. Καρναβάλι είναι να σέρνεις την ηττοπάθεια, να προσπερνάς τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά με μια εύκολη νομοτέλεια του «μετά την επανάσταση», και να αναπαράγεις πολιτικά την ατέρμονη άκαπνη διαμαρτυρία περιμένοντας την ωρίμανση των κοινωνικών συνθηκών…
Το ότι οι (υπο)προλετάριοι των φτωχογειτονιών του Λονδίνου μένουν μόνοι τους με την κρατική καταστολή δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τις «αδέσποτες», «κυνικές», «αυτιστικές» επιλογές τους βίας, αλλά και το ότι οι wannabe πολιτικοί οργανωτές τους στρίβουν με μισόλογα μπροστά στην καταφανή αλήθεια των γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Γηραιά Αλβιώνα: είτε το θέλεις είτε όχι, η εξέγερση (και το πλίάτσικο που την ακολουθεί) είναι σημείο (επαν)εκκίνησης ενός εμφυλίου ταξικού-ταξικότατου πολέμου. Απλά οι προλετάριοι με την δικιά τους γλώσσα δεν ήθελαν να περιμένουν τους πολιτικους οργανωτές τους.
Οι εκρήξεις στο Λονδίνο, την Αθήνα, την Αίγυπτο, την Τυνησία, λίγα χρόνια πριν στα γκέτο της Γαλλίας, αποτελούν ξεχωριστά, διαφορετικά και αυτόνομα σημεία μιας νέας άρθρωσης του κοινωνικού-πολιτικού-ταξικού αγώνα.
Κουραστικό επίσης είναι κάθε φορά που υπάρχει ένα κορυφαίο από τα κάτω (και «ακατανόητο» ή δυσνόητο από τα εργαλεία μας) κοινωνικό γεγονός να αναμασάμε τα περί προνομιακών πεδίων κατάλυσης του καπιταλισμού. Κάθε φορά οι «στιγμές ελευθερίας» που βιώνονται υπολείπονται από τα μεγαλόσχημα σχέδια της εκ των υστέρων κοινωνικής οργάνωσης. Λες και η συνείδηση προηγείται πάντα και αυτόνομα της πράξης και δεν συνδιαλέγονται οι δύο τους σε διαφορετικούς χώρους, χρόνους και ακολουθίες…
Κάποιοι πάντως ξεχνάνε πως σε πολλές των περιπτώσεων (και ο Δεκέμβρης ήταν μία από αυτές) υπήρξε «προεικονιστική» οργάνωση των εξεγερμένων. Το «μετά» υπήρχε ήδη στο παρόν του. Αυτό ήταν οι κατειλημένες σχολές, αυτό ήταν η κατηλειμένη ΓΣΕΕ. Ετσι για να μην ξαναγράφουμε την ιστορία όπως την θέλουμε…
Υγ Είμαι σίγουρος πως για κάποιους θα ήταν και τότε ανυπόφοροι, βρωμεροί και ακατανόητοι οι Γάλλοι Αβράκωτοι και οι Ρώσοι Χωρικοί.
16 Αυγούστου, 2011 στις 10:10 μμ
Αχ εμείς οι αριστεροί με τα «εύκολα σχήματα μας», πώς δεν το σκεφτήκαμε οτι μετά από 160 χρόνια κομμουνιστικού κινήματος, 200 εργατικού κινήματος και 3 χρόνια στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση με ένα κάρο κινήματα να έχουν λάβει χώρα, η μορφή πάλης στην οποία τελικά καταλήγουν οι λαϊκές μάζες είναι η χαοτική βία και το πλιάτσικο..
Λοιπόν, αν στη μια όψη του νομίσματος βρίσκεται το «στην εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι», στην άλλη όψη βρίσκεται το «όταν σπάνε ΜΟΝΟ τζάμια είναι εξέγερση». Και απέναντι στο δογματισμό του παραδοσιακού σοβιετικού ΚΚ, βρίσκεται ο δογματισμός του νέου, που αποθεώνει και υπολίνεται στο αυθόρμητο, και που ψάχνει να βρει φανταστικούς νέους δρόμους για το κίνημα και να αποδώσει φοβερά και τρομερά χαρακτηριστικά σε κάτι που είναι το πιο στοιχειώδες αυθόρμητο (και φυσικά αλλοτριωμένο..) ξέπασμα (υπο)προλεταριακών μαζών που μπορεί να γίνει εν έτει 2011. Και μάγκες, άμα είναι να συγκρίνουμε τις Βάρκιζες και τα ξερονήσια, σταθμούς σε κοινωνικές επαναστάσεις με ασύγκριτη διάρκεια και βάθος, με τις συνοπτικές εκκαθαρίσεις Κάμερον και Σαρκοζύ (και το 90% να ουρλιάζει για νόμο και τάξη), ας το αφήσουμε καλύτερα, μη νομίζουμε οτι κάνουμε και σοβαρή συζήτηση δηλαδή..
17 Αυγούστου, 2011 στις 12:42 πμ
Το λεγόμενο υποπρολεταριάτο συμφωνώ ότι είναι ένα τεράστιο ζήτημα που στα κανάλια της αριστεράς δεν έχει ως τώρα χωρέσει αρκετά καλά. Το παραδοσιακό λούμπεν νομίζω δεν αρκεί για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας, αυτό δλδ το «υποπρολεταριάτο» που όλο και διογκώνεται. Μπορεί αυτό να έχει το δυνατό χαρτί του δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους αλλά είναι πολύ αλλοτριωμένο. Επίσης το υποκείμενο δεν συστίνεται μόνο στο να κάνει εξέγερση αλλά να μπορεί με την επανάσταση να οργανώσει κοινωνία δίκαιη, να μπορεί να παράξει για να καλύψει τις ανάγκες του για να ζήσει. Ξαναπέφτουμε λοιπόν στο κλασσικό ζήτημα ότι η αναδιανομή του πλούτου είναι καλή για όσο υπάρχει πλούτος. Όταν «τελειώσει», ή απομονωθεί θα είναι έτοιμο το υποκείμενο να ζήσει τον εαυτό του; Καταλαβαίνω πάντως ότι με μια εύκολη μονοκονδυλιά του τύπου, εδώ οι εξεγέρσεις γίνονται και δε χρειάζεται πολιτική οργάνωση κτλ είναι η άλλη όψη της ηττοπάθειας και μια αφελής ανυπομονησία. Το θέμα είναι τι πολιτική οργάνωση, η αρχιτεκτονική του σε σχέση με όλα τα κομμάτια του προλεταριάτου και πως θα τα ενώσει, ούτε να την αποθεώνει σαν αυτοσκοπό ούτε να την πετάει.
17 Αυγούστου, 2011 στις 6:58 πμ
Δεν το ξεραμε πως η εξέγερση ήταν ΜΟΝΟ πλιατσικο και σπασμένα τζάμια. Μας το είπε ο Κάμερον, μας το είπε το bbc τώρα το ακούμε να αναπαράγεται από αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο…Εντάξει το εμπεδώσαμε…Οι «αλλοτριωμένοι» υποπρολετάριοι ( τί έννοια!η ορθά διατυπωμένη και ουδέτερη έννοια που υποκαθιστά τις «εγκληματικές συμμορίες» του Κάμερον) κατά κάποιους απλά κινήθηκαν από τα κανιβαλιστικά ορμέμφυτα της αλλοτρίωσής τους. Το λέει εξάλλου το 90% (σύμφωνα με τον κάμερον, το bbc και τους ορθά επαναστατικά σκεπτόμενους)…
Ας το ξεκαθαρίσουμε: οι εξεγερμένοι νέοι των προαστίων δεν έκαναν επανάσταση, δεν ήθελαν και δεν μπορούσαν. Εβαλαν όμως το λιθαράκι τους στον αποσυντονισμό της καπιταλιστικής κανονικότητας. Δεν είναι ζήτημα κάποιας «εξύμνησης» του σχιζομητροπολιτικού αυθορμητισμού. Οι εξεγερμένοι (επειδή όπως έλεγαν και κάτι παππούδες, ταξικός αγώνας υπάρχει και χωρίς ταξική συνείδηση) έπραξαν -αυθόρμητα, σπασπωδικά, ανερμάτιστα- προς την κατεύθυνση του σπάσίματος του φόβου -που εκτός από την βαριά εκμετάλλευση με όρους εξανδραποδισμού και την αλλοτρίωση- είναι αυτό που έχει καθηλώσει τον ριζοσπαστισμό στην Αγγλία. Οποιος διαχωρίζει το ξέσπασμα των (υπό)προλετάριων από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Λονδίνο τον Νοεμβρη από τους φοιτητές και τους μαθητές, τις πορείες και τις συγκρούσεις της γενικής απεργίας 29Μάρτη μάλλον δεν έχει πάρει μυρωδιά ότι αυτό που συντελείται στην απονεκρωμένη αυτή χώρα είναι σημαντικό: ξαναζωντανεύουν τα «πεθαμένα» ερωτηματικά, ξαναγεννιούνται κοινότητες αγώνα. Και αν το ξέσπασμα των φοιτητών τον Νοέμβρη (που κατά βάση ανήκουν στην μεσαία λευκή τάξη) μπόρεσε να αρθρώσει ξεκάθαρα ταξικούς-κοινωνικούς όρους αγώνα και να διαμορφώσει συνειδήσεις, το ξέσπασμα των φτωχών του Λονδίνου επανέφερε όχι μόνο την αίσθηση της κοινότητας ανάμεσα στους εξεγερμένους και τις γειτονιές τους αλλά και να ανακινήσει άβολες και γι αυτό επιμελώς κρυμμένες αλήθειες: ρατσισμός, φτώχεια και κρατική βία. Οποιος ζει στα κωλοπροάστια του λονδίνου το καταλαβαίνει. Αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει, απλά υποκρίνεται ή ηθικολογεί πολιτικολογώντας (όπως κάποιοι και εδώ μέσα με πρώτο πρώτο τον Harvey) Και είναι τραγικά αστείο να ακούς πως οι εξεγερμένοι «επιτέθηκαν στις κοινότητές τους» από τα ίδια χείλη που κάποτε είχαν ξεστομίσει το «δεν υπάρχει κοινωνία» ( Θάτσερ). Η έννοια της «κοινότητας»(που ξεριζώθηκε από τον θατσερισμό-και όχι μόνο) χρησιμοποιείται από τον κυρίαρχο λόγο στην Αγγλία ως όρος μόνο για να επιβεβαιώθούν οι διαχωρισμοί και να αποδοθούν ταυτότητες (εθνικές-φυλετικές-πολιτισμικές): υπάρχει η μάυρη κοινότητα, η ασιατική κοινότητα και πάει λέγοντας. Οι εξεγερμένοι ξανάφτιαξαν τους δικούς τους όρους κοινότητας στις γειτονιές τους, ξεπέρασαν τα στεγανά των δοσμένων «κοινοτήτων» τους, ξανασυναντήθηκαν και με όρους ταξικούς, και με τον τρόπο τους (πείτε τον αυθόρμητο, ανερμάτιστο, ότι θέλει κανείς) έσυραν τη δημόσια συζήτηση στο ταξικό κοινωνικό πεδίο. Το ότι Κάμερον, οι εργατικοί και τα μμε προσπαθούν να σύρουν τη δημόσια συζήτηση στην «δημόσια ασφάλεια» είναι ένας τρόπος να αποφύγουν άβολες και επικίνδυνες καταστάσεις. Αυτό δείχνει και το πως διεξάγεται ο ιδεολογικός ανταγωνισμός μέσα σε μια κατάσταση που μοιάζει προεμφυλιακή. Τα αφεντικά και ο Κάμερον το έχουν πάρει πρέφα. Κάποιοι άλλοι όχι (και δεν μιλάω για τους εξεγερμένους-τουλάχιστον αυτοί πράττουν ιστορία) Αν ζούσατε στην Αγγλία θα καταλαβαίνατε πως ο ίδιος ακριβώς λόγος εγκληματοποίησης κοινωνικών αγώνων αναπαράχθηκε (λειασμένος αλλά με τα ίδια επίδικα της ησυχίας-τάξης-ασφάλειας και της ανομίας των διαδηλωτών) και για τα γεγονότα του Νοεμβρίου και για τα γεγονότα του Μαρτίου. Δύσκολα -στο πεδίο του ιδεολογικού πολέμου- αποκαλείς εγκληματίες μεσοαστούς λευκούς φοιτητές, εξίσου δύσκολα τα εργατικά σωματεία και τα κοινωνικά κινήματα (τους έφτανε βέβαια το μάρτιο το Black block για να εγκληματοποιήσουν τον διευρυμένο κοινωνικό ριζοσπαστισμό εκείνης της μέρας), Ευκολα όμως μπορείς να αποκαλέσεις «εγκληματικές συμμορίες» τους μαύρους έφηβους των φτωχογειτονιών. Τα στερεότυπα βοηθούν…Οχι μόνο τα ρατσιστικά στερεότυπα ή τα ταξικά. Αλλά και αυτά που θέτουν «πολιτισμικά-πολιτικά» κριτήρια: ερμαια του αυθορμητισμού, έρμαια των ποταπών ορμέμφυτων του καπιταλισμού, κοινωνικά αδιάφοροι, υποπρολετάριοι, τυφλή βία, καννίβαλοι και ανθρωποφάγοι (είναι και το χρώμα βλέπεις…), «αλλοτριωμένοι»,
Το ότι κάποιοι -ακόμα και εδώ μέσα- επιμένουν να στέκονται στα γεγονότα κοινωνικού κανιβαλισμού μερίδας των εξεγερμένων (τα οποία ήταν και αρκετά) και να χαρακτηρίζουν όλη αυτήν την κοινωνική κίνηση βάση αυτού, το κανουν γιατί νιώθουν άβολα στο να καταλάβουν το ξέσπασμα στο σύνολό του, την ιστορική περίοδο που αυτό γεννιέται, την διασύνδεσή του με τα πρόσφατα γεγονότα κοινωνικής έντασης (Νοεμβρης-Μάρτης) στην Αγγλία. Αυτά είναι τα «εύκολα σχήματα» στις αφηγήσεις της αριστεράς.
17 Αυγούστου, 2011 στις 9:19 πμ
ΥΓ Μάλλον κάποιοι καταλαβαίνουν αλλιώς το νόημα του πολέμου που διεξάγεται από τα πάνω προς τα κάτω. Οι «συνοπτικές εκκαθαρίσεις» της εξέγερσης από τον Κάμερον τώρα (και τον Σαρκοζύ παλαιότερα) όπως σχεδόν κυνικά αναφέρονται πιο πάνω είναι απλά η προεκταση της ποινικοποίησης αυτών ακριβώς των κομματιών που εξεγέρθηκαν, ποινικοποίηση που εχει ξεκινήσει εδώ και 3ο χρόνια στην αγγλοσαξωνία: των φτωχών των νεολαίων και των μειονοτήτων (αν είσαι τυχερός και έχεις και τα 3 είσαι νο1 υποψήφιος για ιδρυματισμό). Το να χρησιμοποιεί κάποιος αυτό το επιχείρημα για να αναδείξει την «πολιτική φτώχεια», την «έλλειψη κοινωνικής διείσδυτικότητας» και την «αλλοτρίωση» της εξέγερσης και των εξεγερμένων είναι άστοχο και ανιστόρητο παράδειγμα. Ποινικό κράτος, δόγμα ασφάλειας, μηδενική ανοχή…Αυτή είναι η γλώσσα του κράτους στις ασύγκριτες σε βάθος και σημασία κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται τα τελευταία χρόνια…Τώρα αν αυτές οι διεργασίες δεν πολυχωράνε σε πολιτικά σχέδια πρωτοποριών τί να κάνουμε;;;Ατιμο πράγμα η ιστορία των από κάτω
17 Αυγούστου, 2011 στις 10:41 πμ
Καταρχήν για το ζήτημα του δογματισμού να επισημάνουμε ότι η εξύμνηση και εξιδανίκευση του προλεταριάτου ήταν μάλλον πρακτική της γραφειοκρατίας της σταλινικής περιόδου για να επιβεβαιώσει τη κυριαρχία της. Αν συνδιαστεί αυτή η λογική με την μεταμοντέρνα μεθοδολογία της πολυπλοκότητας του πλήθους όπου κάθε πτυχή του εμπεριέχει μια απίστευτη δυναμική εναλλακτικής θεώρησης της κοινωνίας φτάνουμε στο σημείο να υποτιμάται σε επικίνδυνο βαθμό η ικανότητα του συστήματος να εγκλωβίσει ιδεολόγικα τα αναπόφευχτα κοινωνικά ξεσπάσματα και να τσακίσει τελικά το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Ο Χάρβεϋ δεν έχει το άγχος να παίξει το ρόλο του αυτόκλητου εκφραστή των εξεγερμένων και προσπαθεί με δημιουργικό τρόπο να αντιμετωπίσει τα γεγονότα και χωρίς τον ενδιαφέρει να καπελώσει το κίνημα (εκεί καταλήγει η λογική του ψευτοδιπόλου «υπερασπισης την εξέγερσης – πολεμικής απεναντί της που αντικειμενικά πάει με το στρατόπεδο του εχθρού», που στήνει ο λουισαμιανός). Το αν κάποιος αντιλαμβάνεται την κίνηση των μαζών σαν φορέας εν δυνάμει επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής στρατηγικής εναλλακτικής πρότασης φαίνεται στο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ και στην πρακτική και δράση του και στο αν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του υποκειμένου.
Να υπενθυμίσω το ιστορικά προτότυπο φαινόμενο του φασισμού στο μεσοπόλεμο που είχε ριζώσει και γεννηθεί «από τα κάτω» όπως συνηθίζουμε να λέμε στα κατεστραμένα και εξαθλιωμένα μικροαστικά στρώματα και στις μάζες των ανέργων όσον αφορά το παράδειγμα του ναζισμού στη γερμανία. Γιατί δεν εξαγνίστηκαν στα εξεγερμένα πλήθη τότε και βούτηξαν στην απόλυτη αλλωτρίωση; Γιατί η ιστορική ήττα της γερμανικής επανάστασης μεταφράστηκε σε εκφυλισμό του εργατικού κινήματος τη στιγμή που στο μεσοπόλεμο τα αδιεξοδα της καπιταλιστικής κρίσης κρατούσαν το κοινωνικό ζήτημα σε πρώτο θέμα της ημερήσιας διάταξης των πολιτικών εξελίξεων;
Οι προοπτική των επαναστασεων σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις κρίθηκε στην αποφασιστικότητα που επέδειξαν οι πρωτοπορες δυνάμεις του λαικού κινήματος σε περιόδους κλονισμού της κυριαρχίας και ηγεμονίας της αστικής τάξης και όχι με ευχολόγια και με αυτονόητες διαπιστώσεις ότι έχουμε όξυνση της ταξικής πάλης.
«Οι εξεγερμένοι ξανάφτιαξαν τους δικούς τους όρους κοινότητας στις γειτονιές τους, ξεπέρασαν τα στεγανά των δοσμένων “κοινοτήτων” τους, ξανασυναντήθηκαν και με όρους ταξικούς, και με τον τρόπο τους (πείτε τον αυθόρμητο, ανερμάτιστο, ότι θέλει κανείς) έσυραν τη δημόσια συζήτηση στο ταξικό κοινωνικό πεδίο»… αν αναγκαζόμαστε να προχωράμε σε τέτοιου τύπου θεωρητικά άλματα για ναα απιβαιβεβαιώσουμε την αποψή μας, χωρίς κανένα απολύτως τεκμήριο, τότε την πραγματικότητα θα την ορίσει και θα επέμβει αποφασιστικά σε αυτή ο εχθρός και είναι κρίμα να του δώσουμε αυτή την ευκαιρία…
17 Αυγούστου, 2011 στις 11:50 πμ
[…] : https://ilesxi.wordpress.com/2011/08/15/david-harvey-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%… Advertisement GA_googleAddAttr("AdOpt", "0"); GA_googleAddAttr("Origin", "other"); […]
17 Αυγούστου, 2011 στις 4:04 μμ
@λουισαμιανός: ναι δυστυχώς ήταν «συνοπτικές εκκαθαρίσεις», και εννοείται οτι σ’αυτές είδαμε στοιχεία αστυνομικού κράτους και ημιφασιστικών πρακτικών (που δεν τα περνάμε στο ντούκου, λάθος μου αν παρεξηγήθηκα). Άλλος ένας λόγος που δεν μπορείς απλά να χειροκροτάς όταν βγαίνει μια ανοργάνωτη και ασπόνδυλη μάζα και τα σπάει, σε μια χώρα με 12.000.000 CCTV να περιμένουν σαν έτοιμες από καιρό. Όσο πιο ισχυρός ο αντίπαλος τόσο πιο αναγκαία η οργάνωση, η προετοιμασία και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
18 Αυγούστου, 2011 στις 6:46 πμ
Ατυχές το παράδειγμα της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Οι πρωτοπόρες δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και αποφασιστικές ήταν και την έφοδο στον ουρανό αποτόλμησαν. Αρα δεν είναι ζήτημα αποφασιστικότητας μόνο. Εκτός αν νομίζουμε πως εμείς εκ των υστέρων μπορούμε κάθε φορά να κατέχουμε τις ιστορικές αλήθειες και να τις επαναδιατυπώνουμε ιδεολογικοποιημένες. Συντρίφτηκαν από την «ηττημένη και ταπεινωμένη» γερμανική αστική τάξη λίγα χρόνια μετά τον πρώτο μεγάλο πόλεμο. Η συνέχεια -χωρίς ξεκάθαρο εσωτερικό εχθρό, αφού οι σπαρτακιστές ισοπεδώθηκαν- ήταν αναμενόμενη. Ταυτόχρονα με την ήττα των σπαρτακιστών, έπαυσε και η όξυνση της ταξικής πάλης στη Γερμανία. Ο δρόμος για την επικράτηση του ναζισμού είχε ανοίξει από τις δυνάμεις της αστικής τάξης. Και ας μην ξεχνάμε πως στην «ταπεινωμένη» γερμανία άνθισαν εκ νέου ως όρος επιβίωσης του συστήματος και της κοινωνικής ειρήνης όλα τα αγκάθια του εθνικισμού μιλιταρισμού. τελοσπάντων το ζήτημα του φασισμού ως φαινομένου είναι πολύ συνθετότερο για να το αναδείξουμε σε μια παράγραφο και να το συνδέσουμε με τωρινές κοινωνικές διεργασίες.
Για τις ταραχές στο Λονδίνο, συμφωνώ πως εκ των πραγμάτων οι εξεγερμένοι έσυραν τη δημόσια συζήτηση στα ζητήματα της φτώχειας, του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας. Ο κάμερον, οι εργατικοί και οι λοιποί μηχανισμοί προσπαθούν να σύρουν την συζήτηση στην ασφάλεια. Λογικό…
Το τί διεργασίες και τί παρακαταθήκες θα αφήσει αυτή η ιστορία μένει να το δούμε. Ας μην αφορίζουμε τις όποιες (ακόμα και ακατάληπτες) κοινωνικές διεργασίες συμβαίνουν, είδικά σε «έρημες» χώρες (μεγάλη ύφεση των κοινωνικών αγώνων την τελευταία 15-20ετία) όπως η βρετανία και ας μην κάνουμε ιστορικά άλματα προς τα πίσω προσπαθώντας να επιβεβαιώσουμε πως κάθετί που δεν χωράει στις δικές μας αναλύσεις είναι εύκολα χειραγωγίσιμο από τον Εχθρό ή ότι μπορεί να ανακαλεί κοινωνικές διεργασίες εκφασισμού της κοινωνίας. Συμφωνώ επίσης πως δεν πρέπει να βλέπουμε ξεκομμένα αυτό το ξέσπασμα με τα άλλα κοινωνικά γεγονότα που έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο στην Αγγλία.
17 Αυγούστου, 2011 στις 11:45 μμ
[…] λουισαμιανός (εκ του φτωχότατου προαστίου lewisham) Λέει: Αυγούστου 17, 2011 στο 9:19 πμ […]
17 Αυγούστου, 2011 στις 11:45 μμ
[…] ( https://ilesxi.wordpress.com/2011/08/15/david-harvey-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%… ) […]
17 Αυγούστου, 2011 στις 11:45 μμ
[…] ( https://ilesxi.wordpress.com/2011/08/15/david-harvey-%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%… ) […]
17 Αυγούστου, 2011 στις 11:45 μμ
[…] λουισαμιανός (εκ του φτωχότατου προαστίου lewisham) Λέει: Αυγούστου 17, 2011 στο 9:19 πμ […]
18 Αυγούστου, 2011 στις 7:46 πμ
Χμ! δεν το ξεραμε και αυτό : πως το να υπερασπίζεσαι κάποια χαρακτηριστικά ενός κοινωνικού ξεσπάσματος από μια πολεμική που έχει στήσει όλος ο κυρίαρχος μηχανισμός οδηγεί στο καπέλωμα. Ειδικά όταν οι επιθετικοί προσδιορισμοί που απευθύνονται σε αυτά τα κοινωνικά κομμάτια είναι επίθετα εγκληματοποίησης. Τον Harvey δεν τον κατέταξα στους κυρίαρχους μηχανισμούς ούτε στο πλευρό του μεγάλου εχθρού (ας αφήσουμε αυτές τις καλές συνήθειες σε κακοφορμισμένους λενινιστές), άσχετα αν η ηθικολογία του (περί feral καπιταλισμού και των εξεγερμένων ως αντανάκλασή του, ουσία από την ουσία του) αγγίζει την ηθικολογία της αριστοκρατίας. Το κείμενο του harvey είναι ένα ακόμη αγχωμένο κείμενο της αριστεράς που δείχνει πως αισθάνεται άβολα απέναντι σε κοινωνικά κομμάτια που από σημεία αναφοράς της γίνονται υποκειμενα που δρουν χωρίς αυτήν και ενάντιά της.
Τα γεγονότα του Λονδίνου δεν ήταν ρόδινα, ούτε σώνει και ντε προμήνυμα μιας ανασύστασης του κοινωνικού-ταξικού με συνέχεια και συνέπεια. Πιθανά όμως αποτελούν, μια παρακαταθήκη ζωντανέματος. Αυτό προσπάθησα να διατυπώσω, μακρυά από αφορισμούς για κανιβαλικη βία, ασπόνδυλα κοινωνικά στρώματα, αλλοτριωμένους (υπό)προλετάριους και μακρυά από εξύμνηση μιας δήθεν ριζοσπαστικότητας.
Το ότι οι νεαροί «ταραξίες» σε πολλές περιπτώσεις ξέφυγαν από τα στεγανά και τα στερεότυπα της «κοινότητάς» τους (και ως κοινότητα αναφέρω αυτό που τους έχει επιβληθεί ως διαχωρισμός και ταυτότητα), ότι μίλησαν με γλώσσα ενάντια σε αυτήν είναι τεκμηριωμένο από την πράξη τους. Οτι τράβηξαν διαχωριστικές γραμμές και ότι με την πράξη τους έσυραν το κοινωνικό ενδιαφέρον στις γειτονιές τους το έκαναν. Οπως έκαναν οι φοιτητές τον Νοέμβρη και άνοιξαν με τις λιγοστές τους δυνάμεις το ζήτημα της ταξικότητας στην εκπαίδευση (και όχι μόνο). Οπως το έκαναν τα απεργιακά γεγονότα της 29 Μαρτίου. Το ότι ο Mianmar διαχωρίζei τα κοινωνικά ξεσπάσματα από το «λαϊκό και εργατικό κίνημα» είναι σαν να μην τα θεωρει κομμάτι του, κομμάτι διαμόρφωσης της συνείδησής του μέσα από την πράξη, σαν να μην συμβαίνουν από υποκείμενα του «λαικόυ και εργατικού κινήματος» αλλά ότι είναι εξωτερικά γεγονότα τα οποία από τη στιγμή που δεν ελέγχονται από κάποιο κέντρο (την πολιτική μας ταυτολογία δηλαδή) είναι γεγονότα δευτερεύουσας σημασίας ή και αφορούν παιχνίδια του εχθρού… Να που βρίσκονται οι λογικές πρωτοπορίες, τα καπελώματα και η αποξένωση από το κοινωνικό πεδίο. Και εκεί βρίσκεται και το κείμενο του harvey: τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, είναι εξωτερικά του κοινωνικού-ταξικού πολέμου…
Το ότι αυτά τα γεγονότα είναι κομμάτι του κοινωνικού-ταξικού πολέμου των απο κάτω είναι το μόνο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ. Ολα τα άλλα είναι αναμάσημα πεθαμένων πρωτοποριών.
ΥΓ Ο φασισμός ήταν η αντεξεγερτική απάντηση της αστικής τάξης και του πρώσσικου εθνικισμού, στο επικίνδυνο προλεταριάτο. Οι κοινωνικές διεργασίες ανάδυσής του δεν ήταν τόσο «από τα κάτω».
Το ότι σε εποχές πόλωσης -όπως είναι ακραιφνώς η σημερινή- εμφανίζονται τέτοια σημάδια (επιτροπές φασιστοκατοίκων, Λαος στη βουλή, διάχυτος ρατσισμός κτλ) είναι κομμάτι της κυρίαρχης αντεπίθεσης στους από κάτω. Είναι τα προεμφυλιακά καμπανάκια που χτυπάνε. Το ότι πιθανά να ζήσουμε στο άμεσα μέλλον μαζικά πχ ρατσιστικά -συντηρητικά ξεσπάσματα -κάτι τέτοιο επιχείρησαν ανεπιτυχώς οι φασίστες με αφορμή τη δολοφονία του Καντάρη- δεν αφορά κάποιο έλλειμμα του «κοινωνικού κινήματος» ή της διεισδυτικότητας των προταγμάτων του ριζοσπαστισμού (ή τουλάχιστον όχι μόνο ή όχι τόσο γραμμικά) αλλά μια από τα πάνω απάντηση στην κοινωνική δυσαρέσκεια και στις απόπειρες κοινωνικού αυτοκαθορισμού. Αν δούμε το πόσο ασταθής είναι η περίοδος που βρικόμαστε (για την εδώ πραγματικότητα τουλάχιστον) είναι χαρακτηριστικό το κοινωνικό παράδειγμα της αντίθεσης του Μαίου από τον Ιούνη. Από τα ρατσιστικά ξεσπάσματα φασιστών, αστυνομίας, κατοίκων και μμε και την κατήφεια και ανημπόρια στο ανταγωνιστικό κίνημα να απαντήσει άμεσα και στο δρόμο, στον ταραγμένο Ιούνη των κοινωνικών-ταξικών συγκρούσεων, των λαϊκών συνελέυσεων σε γειτονιές κτλ.
18 Αυγούστου, 2011 στις 8:11 πμ
[…] αναδημοσίευση από τη λέσχη […]
18 Αυγούστου, 2011 στις 3:07 μμ
Καλησπέρα και από μένα που επέστρεψα χαρούμενος για τη συζήτηση που έχει ανοίξει στη σελίδα. Ωστόσο θα πρέπει να πω ότι είμαι και αρκετά προβληματισμένος. Φοβάμαι ότι αρκείται συχνά η συζήτηση σε πολύ τετριμμένα και χιλιοειπωμένα σχήματα χωρίς να επανακαθορίζεται με βάση την περίοδο και κυρίως χωρίς να έχει στόχευση.
Και τι θέλω να πω με αυτό. Κάθε πράγμα που γράφεται έχει ένα στόχο που εξυπηρετεί. Πάνω στο θέμα των γεγονότων στην Αγγλία μπορεί να υπάρξουν 100 είδη κειμένων, και μάλιστα αριστερής αναφοράς. Κάποιο που να θέλει να αναδείξει διάφορες πλευρές που βγαίνουν στο προσκήνιο, τη φτώχεια, το ρατσισμό, την έλλειψη μέλλοντος και να λέει ότι οι αιτίες βρίσκονται στο σύστημα, κάποιο που να την πέφτει στη συντηρητική βρετανική κοινωνία ή την αστυνομοκρατία, κάποιο που να δείχνει ότι οι ταραχές σε όλο τον κόσμο δείχνουν την αγανάκτηση του κόσμου μέσα στην κρίση, άλλο που να λέει για τη «νόμιμη κλοπή» των από πάνω και την «παράνομη κλοπή» των κάτω. Όλα αυτά τα έχουμε δει, άλλα είναι καλύτερα και άλλα χειρότερα, και κάθε ένα εξυπηρετεί διαφορετικό σκοπό και απευθύνεται σε διαφορετικό συνήθως κοινό. Μάλιστα στη «λέσχη» έχει επιλεγεί να ανέβουν αρκετά τέτοια κείμενα που να πιάνουν διαφορετικές τέτοιες πτυχές.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί νομίζω ότι είναι προφανές τουλάχιστον στο μικρόκοσμο της blogoσφαιρας ότι τα περισσότερα από τα στοιχεία που υπερπροβάλλονται διαρκώς γύρω από την εξέγερση στην Αγγλία (κυρίως από τους ειδήμονες της νέας μητροπολιτικής εξεγερτικής πολιτικής που έχουν πετάξει από πάνω τους τα απολιθώματα των old school μαρξιστών) είναι γνωστά σε όλους εδώ μέσα. Επομένως αυτές οι υποτιθέμενες προκλήσεις και μεγάλες αποκαλύψεις και σύγχρονες αλήθειες των λυσσασμένων σχολιαστών κανένα δε σοκάρουν. Ίσως σε ένα κομμουνιστικό παρθεναγωγείο ή σε μια καθωσπρέπει ρεφορμιστική δεξίωση να σηματοδοτούσε κάτι, αλλά σε μένα μάλλον σαν βαρετή επανάληψη από ρόδα τσάντα και κοπάνα μου φαίνεται.
Γιατί το ερώτημα πρέπει να είναι και το εξής: Από ποια σκοπιά απαντάς; Αν δηλαδή δεν έχεις το άγχος ούτε να κάνεις δηλώσεις νομιμοφροσύνης για να μη σε ταυτίσει η αστική τάξη με τους ταραξίες ούτε όμως και να αυνανίζεσαι με κάθε καμένο atm, τι είναι αυτό που σε κάθε συζήτηση πρέπει να τονίζεις; Και λέω το εξής: Αν κάτι με τον πιο φανερό τρόπο αποτυπώνουν αυτές οι εξεγέρσεις είναι η πραγματική πτώχευση ολόκληρου του συστήματος, η δημιουργία μιας τεράστιας ζώνης εξαθλίωσης μέσα στις σύγχρονες μητροπόλεις κομμάτια της οποίας σε κρίσιμες στιγμές εκδηλώνουν την οργή τους στο δρόμο, προσεγγίζοντας ορισμένες φορές την ανατρεπτική προοπτική ακόμα και αν το ζήτημα της βίας παραμένει κυρίαρχο. Επομένως, σαφώς οι ταραχές αυτές είναι ερμηνεύσιμες, σαφώς αναδεικνύουν κρίσιμα στοιχεία για μια αντικαπιταλιστική πολιτική και σαφώς είναι καλύτερες από την ύπνωση, την υποταγή και την αποβλάκωση. Οι σκέψεις αυτές είναι σημαντικές. Αρκούν όμως για μια συζήτηση μεταξύ όσων αναζητούν μια αντισυστημική πολιτική; Γιατί φοβάμαι ότι απλά το αναμάσημα αυτού του πασιφανούς δεδομένου είναι σήμερα όχι απλά αναντίστοιχο αλλά και επικίνδυνο.
Εμείς οφείλουμε να σκεφτόμαστε και από τη σκοπιά του τι πρέπει να γίνει για να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Όχι απλά να ακουστούν οι κραυγές όσων δεν έχουν φωνή, όχι απλά να διασαλευτεί η ηρεμία του μικροαστού, αλλά να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Και οφείλουμε να είμαστε σκληροί και συγκεκριμένοι. Όχι κρίνοντας αν είναι καλό ή κακό κάτι, άλλωστε είμαι ο τελευταίο που θα πει ότι οι ταραχές στην Αγγλία κάνουν κακό. Ίσα, ίσα. Αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι για να σαρώσουμε την αστική πολιτική όχι απλά δεν αρκούν τέτοια γεγονότα, αλλά χρειάζεται ολική επαναθεμελίωση στη σκέψη και τη δράση. Θα μου πει ο λουισαμιανός. Μα κι εγώ δεν είπα ότι έγινε επανάσταση. Ναι αλλά και εσύ, και πολλοί σε μια μεγάλη συζήτηση που υπάρχει εδώ και καιρό, επιλέγεις την εξύμνηση κάθε τέτοιας μορφής δράσης, θεωρώντας ότι την βγαίνεις από τα αριστερά σε όποιον κατηγορείς ως κομμουνιστή παλαιής κοπής και της κάνει κριτική. Στην πράξη κάνεις εσύ μια βουτιά στο ρεφορμισμό αποθεώνοντας γεγονότα που σε τίποτα δε θυμίζουν επαναστατική κατάσταση σε βαθμό τέτοιο που οι «μαγευτικές» ταραχές των σύγχρονων κολασμένων μετατρέπονται τελικά σε στρατηγικό στόχο. Έτσι όποιος κριτικά και από τα αριστερά, από επαναστατική και όχι συντηρητική ή φοβική σκοπιά, επικαλείται την οργάνωση της τάξης για την επανάσταση, τον θεωρείς κουρασμένο παλαιοκομματικό ενώ στην πράξη γίνεσαι υπερασπιστής του τώρα (ακόμα και αν το θεωρείς ανολοκλήρωτο) και τελικά εχθρός του επαναστατικού μέλλοντος. Να το προσέξεις, γιατί μια μέρα θα κοιμηθείς νομίζοντας ότι βρίσκεσαι στα πιο αριστερά του χάρτη και θα ξυπνήσεις στην άλλη άκρη.
Πάμε παραπέρα. Το 2011 δεν είναι 2005. Η εξέγερση των banlieu δεν μπορεί να ειδωθεί με ακριβώς το ίδιο μάτι με τα σημερινά, παρότι σε πάρα πολλές πλευρές μοιάζει. Η σημαντικότερη διαφορά είναι ο χρόνος. Το 2005 δεν είχες 3 χρόνια καπιταλιστική κρίση, δεν είχες την αραβική άνοιξη, τους αγανακτισμένους της Ελλάδας , τους άγγλους στο δρόμο τους περασμένους μήνες. Αντιθέτως βρισκόσουν ακόμα στον απόηχο της άμπωτης του κινήματος, στην αύρα της υποχώρησης του αντιπαγκοσμιοποιητικού και του αντιπολεμικού, σε μια θανατηφόρα νηνεμία που συνδυάστηκε με μια σχετική σταθερότητα στην δομική αστάθεια του σύγχρονου καπιταλισμού. Από όλες τις απόψεις η εποχή υπολειπόταν σε ελπιδοφόρα αλλά και ανησυχητικά σημάδια και οι «απαιτήσεις» από μια εξέγερση ήταν διαφορετικές. Έτσι και μόνο η κραυγή που βγήκε, το σπάσιμο της βιτρίνας της υποταγής και της ομαλότητας σήμαινε περισσότερα από σήμερα. Όταν βρίσκεσαι μετά από μια διετία τεράστιων κοινωνικών συγκρούσεων σε πάρα πολλές χώρες (και στη Βρετανία, ειδικά για τα δεδομένα της, οι αγώνες των φοιτητών αλλά και οι μεγάλες απεργίες είναι τρομακτικά σημαντικές) τότε πρέπει να βάζεις πιο ψηλά των πήχη. Να αναμετράσαι συνεχώς με το πόσο πιο δυνατοί και ανατρεπτικοί αγώνες θα γίνουν. Και δυστυχώς ο ξεσηκωμός αυτός δείχνει για άλλη μια φορά την τραγική ανεπάρκεια και του κοινωνικού και του πολιτικού υποκειμένου. Δείχνει πόσος δρόμος ακόμα δεν έχει περπατηθεί και πόσο αναγκαίο είναι να γίνει αυτό άμεσα. Και εδώ θα ρισκάρω και μια ακόμα εκτίμηση σαν ερώτημα. Στην Ελλάδα, με όλες τις τεράστιες διαφορές, αν ξέσπαγε μια αντίστοιχη κατάσταση, στις φτωχογειτονιές από έλληνες και μετανάστες φτωχοδιάβολους θα φανέρωνε προχώρημα ή υποχώρηση του αγώνα;
Με αυτή την έννοια λοιπόν δεν αρκεί να τοποθετείσαι απέναντι στους άγγλους συντηρητικούς και να λες ότι είναι κοινωνικός ταξικός πόλεμος. Αυτό είναι αυταπόδεικτο. Το θέμα είναι να κοιτάς και πέρα από αυτό. Και εδώ έρχεται το πιο σημαντικό. Η ευκολία με την οποία διάφορα ψιλο μεταμοντέρνα ρεύματα αισθάνονται ότι δικαιώνονται βαυκαλιζόμενα για μια υποτιθέμενη υπεροχή από τον παλαιομοδίτικο μαρξισμό. «Αφού γίνονται αυτά φαίνεται ότι η εργατική τάξη έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία στο επαναστατικό υποκείμενο και είναι η νέα μάζα των κολασμένων των μητροπόλεων που τους βάζει τα γυαλιά. Οι «σκονισμένες» αντιλήψεις της αριστεράς για την πολιτική πρωτοπορία αλλά και την οργάνωση του αγώνα αναιρούνται στους αποφασισμένους να μοιράσουν τον κοινωνικό πλούτο διαδηλωτές που χωρίς τακτική και στρατηγική γράφουν ιστορία.» Μπαρούφες με εξυπνακίστικη σάλτσα. Αυτό αποδεικνύεται ή μήπως ακριβώς το αντίθετο, η απόλυτη επιβεβαίωση των πιο σημαντικών κεκτημένων των Μαρξ και Λένιν, αυτών που θα μένουν για πάντα επαναστατικά νέα και έξω από τα κομματικά μαυσωλεία; Ότι ακριβώς όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη ταξική ανάλυση, προσπάθεια για συγκρότηση ταξικής οργάνωσης και συνείδησης και πολιτική πρωτοπορία με τακτική και στρατηγική που να μη φοβάται το αυθόρμητο αλλά να αναπνέει μέσα σε αυτό προσπαθώντας να το μετατρέψει σε συνειδητή πάλη, τότε τα ξεσπάσματα και ειδικά τα πιο βίαια και απελπισμένα θα μένουν πάντα μισά και θα καταπνίγονται ίσως ενδυναμώνοντας μάλιστα την αστική πολιτική. Σκεφτείτε κάτι. Αν κάποιος θέλει να περάσει ένα τοίχο χρειάζεται συνήθως ένα άλμα. Αν δε μάθει ποτέ να το κάνει τότε θα πέφτει κάθε φορά όλο και πιο δυνατά πάνω στον τοίχο, έτσι που πολλές φορές θα τον τραντάζει συθέμελα και θα νομίζουμε ότι μπορεί να τον διαλύσει. Αυτό δεν αποδεικνύει το ότι είναι ασήμαντο να κάνει άλμα, ούτε ότι κάνει λάθος όποιος προσπαθεί να του μάθει να πηδάει. Αποδεικνύει πόσο σημαντικό θα ήταν και πόσο σίγουρα θα περνούσε τον τοίχο αν με τόση φόρα και δύναμη που έχει μάθαινε να κάνει και άλμα. Έχω και άλλα στο μυαλό μου, αλλά ας τα αφήσω για άλλη στιγμή.
Συντροφικά, Θάνος
19 Αυγούστου, 2011 στις 6:54 πμ
Μια τελευταία από την πλευρά μου απάντηση σε έναν διάλογο που μάλλον αγγίζει τα όριά του και μένει να επιβεβαιώσει το «αληθές» των αντιθέσεων η ιστορία των κοινωνικών αγώνων που έρχονται. Δεν λύσσαξα, ούτε εξύμνησα τα καμενα ATM, δεν ερωτεύτηκα τη λύσσα των νεαρών προλετάριων. Ψύχραιμα κατέθεσα μερικά σημεία για το πως τέτοια γεγονότα λειτουργούν αθροιστικά -σπάζοντας τον φόβο, δημιουργώντας περάσματα, αναδεινύουν λάθη κτλ- στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πως για να ανατραπεί ο αστικός πολιτισμός χρειάζεται άλλου είδους κοινωνικές καταστάσεις. Γνωστό γνωστότατο και τίποτα καινούριο. Η κριτική μου αφορούσε τον (Old time classic) τρόπο που η αριστερά αντιλαμβάνεται αγώνες έξω από αυτήν. Το κέιμενο του harvey για μένα αυτό αποτελεί: χωρίς να εγκαλεί «οργάνωση της τάξης» και φωτισμένες πρωτοπορίες (όπως κάνουν άλλοι) για να αναδείξει το «μάταιο» ή και το αφελές της εξέγερσης, τοποθετεί τα γεγονότα ως εξωτερικά της τάξης, εξωτερικά από τη σφαίρα του κοινωνικού πολέμου, ως μια εκτρωματική αντεστραμένη εικόνα των τραπεζιτών του city και της αλαζονείας τους. Νομίζω πως τα οδοφράγματα μιλάνε άλλη γλώσσα (και άλλη αλαζονεία).
Το ότι κάθε φορά που υπάρχουν εκρήξεις, μεγάλα κομμάτια της αριστεράς αρχίζουν να αναμασάνε τα περί ματαιοπονίας των κοινωνικών εκρήξεων, ότι δίνουν πάσα για γκολ στον εχθρό, όταν αυτά απέχουν από το συνολικό σχέδιο ανατροπής που αυτοί κατέχουν. Η οργάνωση της τάξης των κολασμένων σημαίνει γραμμικά και οργάνωση της πολιτικής πρωτοπορίας (και όλα αυτά οδηγούν σε γνωστά ευτράπελα της ιστορίας….) Αυτό είναι κουρασμένος παλαιοκομμουνισμός είτε το θέλουμε είτε όχι. Και όλο αυτό κρύβει την ανικανότητα της αριστεράς να επεξεργαστεί τον (δυσνόητο όντως) πλούτο των γεγονότων, αλλά και μια απαξία κάθε φορά που ένα κοινωνικό κομμάτι επιδιώκει τον αυτοκαθορισμό του. Γι αυτό και αυτή η αριστερά, έχει ευτυχώς ηττηθεί μαζί με τα μεγάλα «αναλυτικά σχήματα και σχέδια» της γιατί δεν μπορεί να αντιληφθεί τις συνάψεις μεταξύ ετερόκλητων, μη γραμμικών και μοναδικών κοινωνικών γεγονότων.
Εξάλλου τα ίδια ακριβώς δεν αναμασούσε τον Δεκέμβρη; Για την (δικαιολογημένη μεν) αλλά αυτιστική και ανώφελη βία, για το που ήταν η εργατική τάξη (εγώ λέω πως κομμάτι της ήταν στην κατειλλημένη ΓΣΕΕ), ότι τα ξεσπάσματα αυτά δεν οδηγούν πουθενά,ότι το κίνημα «πηγαίνει πίσω» κτλ. Ποιος όμως πλέον μπορεί να πει πως ο Δεκέμβρης (με τα χίλια του προβληματικά) δεν οδήγησε σε έναν εκ νεου (σε ποιότητες και ποσότητες) κοινωνικό ριζοσπαστισμό; Η αντιεξεγερτική επίθεση του κράτους ήταν αναμενόμενη, συνεχίζεται ακόμα, ιδιαίτερα μέσα σε ένα τεταμένο κοινωνικό περιβάλλον κρίσης.
Το να υπερασπίζοεται κάποιος το τώρα όπως λές Θάνο δεν σημαίνει πως είναι εχθρός του μέλλοντος. Το αντίθετο μάλιστα, αν αντιμετωπίζει το παρόν ως κομμάτι αυτού που έρχεται, προεικόνιση των αναγκών, των επιθυμιών και των δυσκολιών.
ΥΓ Ακριβώς επειδή περιέγραψα την αστάθεια των καιρών ( αντίθεση Μαη-Ιούνη), ότι ταυτόχρονα με τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό υπάρχει και μία ανάπτυξη του κοινωνικού συντηρητισμού-εκφασισμού, είναι λίγο δύσκολο κάποιος να κοιμηθεί εφησυχασμένος και αισιόδοξος στην άκρη αριστερή μεριά του χάρτη και να ξυπνήσει έκπληκτος στην άλλη πλευρά.
Τα ξαναλέμε αλλού (ελπίζω σύντομα ξανά και στους δρόμους)!
20 Αυγούστου, 2011 στις 2:08 μμ
[…] Από Λέσχη […]
20 Αυγούστου, 2011 στις 8:46 μμ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ*
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.infonewhumanism.blogspot.com,
prodial21@gmail.com,
H βίαιη διαταραχή και η στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου, σε ένα όποιο σημείο του ανθρώπινου οργανισμού, μπορεί να προκαλέσει τη λειτουργική αποκοπή και αυτονόμηση κάποιων κυττάρων, τα οποία αυτοαναπαράγονται, με αποτέλεσμα τη δημιουργία όγκων, οι οποίοι με τη σειρά τους προκαλώντας νέες στρεβλώσεις κυτταρικών κύκλων πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, καταστρέφοντας υγιή κύτταρα και ζωτικά όργανα, με τα οποία έρχονται σε επαφή και μπλοκάρουν την κανονική λειτουργία του οργανισμού μέχρι που προκαλούν το θάνατό του. Αυτό τα φαινόμενο αποτελεί τη γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη αρρώστια του καρκίνου.
Από τότε που ο τροφοσυλλέκτης εξελίχθηκε σε εργαλειοκατασκευαστή και κάποιοι, με τη βίαιη στρέβλωση του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, μετεξελίχθηκαν βίαια σε ιδιοκτήτες εργαλείων και εργαλειοκατασκευαστών και κατά συνέπεια σε εκμεταλλευτές, εξουσιαστές και δυνάστες της κοινωνίας και συνολικά της ανθρωπότητας, από τότε και η ιστορία της ανθρωπότητας γράφεται με όρους στρέβλωσης, ανισότητας, αδικίας, ανελευθερίας, φτώχειας, Φόβου, βίας, καταστροφής και πολέμων. Η βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη, στους ανθρώπους και στα μέσα παραγωγής, αποτελεί διαταραχή του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας, προκαλεί στρεβλώσεις και ατροφικότητες στο κοινωνικό σώμα, συμπεριφέρεται ως κοινωνικό καρκίνωμα και καταγράφεται ως η βασική αιτία της όποιας κοινωνικής και οικουμενικής νοσηρότητας. Αυτή η αρρώστια της κοινωνίας δεν είναι άλλη από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που είναι γνωστό ως καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση του οποίου ισοδυναμεί με γενική μετάσταση καρκινογόνων κυττάρων και καρκινικών όγκων σε όλο το σώμα της ανθρωπότητας.
Η ιατρική επιστήμη σε συνεργασία με την ιατρική έρευνα και τη φαρμακολογία κατάφερε να θεραπεύει πολλές από τις διακόσιες περίπου μορφές του καρκίνου, όταν γίνεται έγκαιρα η διάγνωσή τους και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν είναι μακριά η εποχή που ο καρκίνος θα είναι μια ακόμα θεραπεύσιμη αρρώστια και συνεπώς κανένας άνθρωπος δεν θα πεθαίνει από καρκίνο. Βέβαια γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αποεμπορευματοποιηθεί η δημόσια υγεία, πράγμα που προϋποθέτει πως η δημόσια υγεία παύει να είναι υπόθεση κερδοσκοπίας των φαρμακοβιομηχανιών, των κλινικαρχών και των μεγαλογιατρών και αποκαθίσταται μέσω του απόλυτου κοινωνικού ελέγχου ως δημόσιο αγαθό.
Οι κοινωνικές επιστήμες σε συνεργασία με την κοινωνική έρευνα, την ιστορία και τους κοινωνικούς αγώνες σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο, πασχίζουν να θεραπεύσουν την κοινωνία και συνολικά την ανθρωπότητα από το δικό της καρκίνο, τον καπιταλισμό, πράγμα που προϋποθέτει την άρση της στρέβλωσης του κυτταρικού κύκλου της κοινωνίας με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, που σημαίνει τη μετατροπή τους από ιδιωτικά μέσα εξουσιασμού σε δημόσια αγαθά, και την απόλυτη κοινωνικοποίησή τους σε συνθήκες Άμεσης Δημοκρατίας Παντού, δηλαδή στην Οικονομία, στην Κοινωνία και στον Πολιτισμό.
Κι’ ενώ ο ανθρώπινος καρκίνος δεν έχει συνείδηση της ύπαρξής του και γι’ αυτό οδηγείται στο θάνατο μαζί με τον οργανισμό που έχει προσβάλλει, αν βέβαια δεν προλάβει η επιστήμη να τον σκοτώσει και να θεραπεύσει τον οργανισμό που έχει προσβληθεί, ο καπιταλισμός, ως καρκίνος της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, έχει πλήρη συνείδηση της ύπαρξης και του ρόλου του και γι’ αυτό συνειδητά και συστηματικά αμύνεται με χίλιους δυό τρόπους, απέναντι στις δυνάμεις που θέλουν να απαλλάξουν την κοινωνία και την ανθρωπότητα από τη θανατηφόρα λειτουργία του.
Αμύνεται πρώτον με την κατασκευή σκοταδιστικών, ρατσιστικών, φονταμενταλιστικών και σε τελική ανάλυση εξουσιαστικών ιδεολογιών περί της υποτιθέμενης κοινωνικής χρησιμότητας της λεγόμενης οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Δεύτερον με την παραχάραξη και τη στρέβλωση των επιστημών σύμφωνα με τις οποίες η απληστία του κεφαλαίου αποτελεί αντικατοπτρισμό της υποτιθέμενης απληστίας της ανθρώπινης φύσης. Και τρίτον με τις αντεπιστημονικές ερμηνείες, πως τάχα η κανιβαλική (το μεγάλο κεφάλαιο τρώει το μικρό), αλλά και η βαμπιρική (το κεφάλαιο αφαιμάζει την εργασία) φύση του καπιταλισμού αποτελεί προέκταση του φυσικού νόμου της εξέλιξης των ειδών. Όλα αυτά επενδύονται με βαρύγδουπες θεωρίες ‘πολυβραβευμένων’ στελεχών επίλεκτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ερευνητικών παραμάγαζων των μυστικών υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου ηγεμόνα, με πολλαπλασιαστή τα ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο ΜΜΕ και συνεπίκουρο τις τοπικές και ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις καταστολής, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό του καρκίνου της ανθρωπότητας κατά της ίδιας της ανθρωπότητας. Μπροστά σε όλο αυτό το οπλοστάσιο του καρκίνου της ανθρωπότητας, η εργαζόμενη ανθρωπότητα αναζητάει το αντίδοτο για να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό και να αποφύγει την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η από τη φύση της επαναστατική και ανυπότακτη επιστήμη καταφέρνει παρά τη στρέβλωση και του δικού της κυτταρικού κύκλου και τον ασφυκτικό έλεγχό της από τα ιερατεία της εξουσίας να ρίχνει φως στα σκοτάδια με τα οποία έχουν τυλίξει την εργαζόμενη ανθρωπότητα και να δείχνει το δρόμο της δικής της απελευθέρωσης, ως προϋπόθεση της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της από τα καρκινογόνα κύτταρα του καπιταλισμού. Μόνο που αυτό η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν μπορεί να το περιμένει από το εκπαιδευτικό σύστημα του καπιταλισμού και γι’ αυτό είναι αναγκασμένη να δημιουργήσει η ίδια τις αναγκαίες υποδομές για ένα σύγχρονο και ανεξάρτητο κίνημα διαφωτισμού, που θα εκλαϊκεύσει την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, με στόχο τη διαμόρφωση μιάς νέας επαναστατικής απελευθερωτικής κοινωνικοπολιτικής συνείδησης.
Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν ήδη κάνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στη διάγνωση της φύσης του καρκίνου της ανθρωπότητας και με αυτό στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό-καρκίνο που την ταλαιπωρεί και την απειλεί θανάσιμα. Αυτή η συνειδητοποίηση εκφράζεται στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων με το αίτημα για ένα καλύτερο, απαλλαγμένο από τον καπιταλιστικό καρκίνο, κόσμο. Αυτό το αίτημα επανέρχεται στο τέλος του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα με μεγαλύτερη ένταση και αποφασιστικότητα, κύρια εξαιτίας της αποκάλυψης του μεταμορφισμού του ‘ελευθεραγορίτικου’ καπιταλισμού-καρκίνου σε κρατικοκαπιταλιστικό καρκίνο, γεγονός που αποπροσανατόλισε για ένα ολόκληρο αιώνα την κοινωνία-ανθρωπότητα.
Η απόδειξη γι’ αυτό είναι η ποιοτική αναβάθμιση του προτάγματος, από την αστική δημοκρατία και το κρατικοκαπιταλιστικό υποκατάστατό της τη ‘δικτατορία του προλεταριάτου’, στην Άμεση Δημοκρατία. Με αυτό τον τρόπο η ανθρωπότητα περνάει από την ατομική και την ταξική κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στην απόλυτη κοινωνικοποίηση, δηλαδή στην κοινοκτημοσύνη τους και με αυτό στην κοινωνική αυτοδιαχείριση της οικονομίας με αποκλειστικό στόχο την οικονομική και κοινωνική ισότητα όλων των ανθρώπων, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει καθολική ελευθερία και ευημερία.
Στο βαθμό που αυτή η νέα αναγκαιότητα θα γίνεται νέα συνείδηση και νέα πραγματικότητα στον ίδιο βαθμό η ανθρωπότητα θα αποκαθιστά την ισορροπία του κυτταρικού της κύκλου και συνεπώς θα αυτοθεραπεύεται από τον καπιταλισμό-καρκίνο που καταστρέφει τη Φύση, καταδικάζει το μεγαλύτερο μέρος της στην εξαθλίωση και στο θάνατο και απειλεί τον πολιτισμό της και το μέλλον της.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία πρόκειται για μια υπόθεση στην οποία αντιπαρατίθενται από τη μια μερικές δεκάδες και το πολύ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μεγαλοϊδιοκτήτες μέσων παραγωγής που διαπλεκόμενοι εξουσιάζουν τον κόσμο ολόκληρο και από την άλλη τα περίπου εξίμισι δισεκατομμύρια που είναι καταδικασμένα να υφίστανται την εξοντωτική καπιταλιστική εκμετάλλευση και να ζουν σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η ποσοτική και η ποιοτική υπεροχή της ανθρωπότητας έναντι των καπιταλιστικών καρκινωμάτων είναι προφανής, αλλά και καθοριστική για την τελική έκβαση του αγώνα μεταξύ της ζωής και του θανάτου, μεταξύ του πολιτισμού και της βαρβαρότητας, μεταξύ του παραλυτικού καπιταλισμού-καρκίνου και της δρώσας ανθρωπότητας. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί μπορούν να συνεχίσουν να ‘θεραπεύουν’ τον καρκίνο, αδιαφορώντας για την ανθρωπότητα, τη στιγμή μάλιστα που η ανθρωπότητα δοκιμάζει το φάρμακο, δηλαδή την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που θα την απαλλάξει οριστικά και αμετάκλητα από τον καρκίνο της.
Το Κίνημα των Πλατειών με τα αντικαπιταλιστικά κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά του και με στρατηγικό στόχο την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ, αποτελεί αναμφισβήτητα το πρώτο αποφασιστικό βήμα του 21ου αιώνα στη Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό. Η ελπίδα ξαναγεννήθηκε στις Πλατείες, η αγανάκτιση μετασχηματίζεται σταθερά σε Νέα Συνείδηση και η αναθρωπότητα αργά ή γρήγορα θα ξαναθεραπευθεί, όπως συνέβει άλλωστε πολλές φορές στη μακρόχρονη διαδρομή της, για να συνεχίσει τη θριαμβευτική πορεία της προς τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.
* Αυτό το κείμενο αφιερώνεται στο σεμνό αγωνιστή, στον Ουμανιστή Γιώργο Φραγκούλη
21 Αυγούστου, 2011 στις 7:33 πμ
[…] Κων/νος Σ. Το διαβασαμε στο ενδιαφερον ιστολογιο Η ΛΕΣΧΗ Share this:EmailPrintFacebookTwitterRedditDiggStumbleUponLike this:LikeBe the first to like this […]
20 Ιουνίου, 2012 στις 2:17 μμ
[…] David Harvey: Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους […]