Δεν μας τρομάζουν των Άγγλων τα κανόνια…

Μία από τις κορυφαίες σκηνές του «Θιάσου»: πρωτοχρονιά του 1946 και μια παρέα νεαρών επονιτών βρίσκεται στο ίδιο μαγαζί με μια παρέα από Χίτες. Την πάλη των τραγουδιών την ανοίγουν οι δεξιοί: «των Άγγλων τα κανόνια και η νέα διαταγή εκάναν τους αντάρτες να τρέχουν σα λαγοί…»

«Δεν μας τρομάζουν των Άγγλων τα κανόνια, το ΄χουμε γράψει στο Σύνταγμα με αίμα ελευθερία και όχι κατοχή», απαντάνε οι δικοί μας και μετά τους παίρνουν μονότερμα: «θέλουμε λαοκρατία, λαϊκή κυριαρχία» και το κορυφαίο «το πουλί του Σκόμπυ είναι κόμποι – κόμποι, έβγαλε φιρμάνι για να ξεθυμάνει, ο λαός δεν τρώει φασισμό από σόι, θα σηκώσει πάλι πάνω το κεφάλι…»

Πιστή στην ιστορική συνέχεια του ελληνικού κράτους, η κυβέρνηση αποφάσισε πάλι να επενδύσει στα κανόνια, τις διαταγές και το φόβο. Λογικό, με αυτά που έχει να περάσει. Και, πρέπει να το πούμε, όντως ο κόσμος φοβάται. Φοβάται την απόλυση, το αφεντικό του, την Αστυνομία. Σήμερα για παράδειγμα, χιλιάδες πολίτες που θέλουν να κατέβουν στην πορεία της ΔΕΘ, φοβούνται: φοβούνται το ξύλο, την αύρα και πιο πολύ τα δακρυγόνα. Φοβούνται μην ανησυχούν οι δικοί του, φοβούνται μην τους μαζέψουν σε καμιά γωνία και τους μπουζουριάσουν «προληπτικά».
Ακόμα πιο λογικό: ο φόβος είναι βασικό εργαλείο επιβίωσης. Όλοι φοβόμαστε, θα είμασταν ηλίθιοι αν δεν φοβόμασταν απέναντι σε όλους αυτούς τους 7.000 οπλισμένους και φανατισμένους αστυνομικούς που έχουν φτιάξει έναν μεσαίου μεγέθους στρατό κατοχής στην πόλη μας.

Ο φόβος όμως ποτέ δεν κατάφερε να παγώσει την ιστορία. Και σήμερα είναι απολύτως βέβαιο ότι χιλιάδες κόσμου θα τον ξεπεράσουν ακόμα μια φορά και θα σταθούν απέναντι στην κυβέρνηση και τους ένοπλους υπασπιστές της. Πριν από μερικά χρόνια, ως τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, η Αστυνομία δεν εμφανιζόταν σε μαζικές πορείες όπως των απεργίων, των φοιτητικών συλλόγων ή της ΔΕΘ. Τώρα, ο κάθε διαδηλωτής και η κάθε διαδηλώτρια που κατεβαίνει γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα δεχτεί σίγουρα χημικό πόλεμο και κινδυνεύει ακόμα με ξύλο και σύλληψη.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος στις διαδηλώσεις αυξάνεται. Παίρνει το μαλόξ, το ριοπάν και το μαντήλι του και κατεβαίνει. Και αυτόν τον κόσμο, η κυβέρνηση τον έχει χάσει οριστικά: είναι άλλο να διαφωνείς με τις κυβερνητικές επιλογές και άλλο να τις έχεις φάει καθ’ εντολή Παπουτσή. Το ίδιο λοιπόν θα κάνουμε και σήμερα. Θα κατέβουμε, κι ας φοβόμαστε. Θα προσέχουμε τον εαυτό μας και ακόμα περισσότερο το διπλανό και τη διπλανή μας. Ο,τι και να γίνει, θα μείνουμε μαζί με τους δικούς μας και θα προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Αυτοί στην κυβέρνηση έχουν χάσει κάθε ίχνος υπευθυνότητας και είναι ικανοί για όλα: ο Λοβέρδος, δυο μέρες πριν τη ΔΕΘ του ήρθε «συμπτωματικά» να μιλά για νεκρούς και θύματα και να μας πει ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αυτοί έχουν αξία μόνο αν είναι αριστεροί. Εμείς όμως παραμένουμε υπεύθυνοι για κάθε διαδηλωτή και διαδηλώτρια που πορεύεται μαζί μας και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να πάθει κανείς τίποτα.

Έτσι, συλλογικά, με πάθος, με χαβαλέ, με αγωνιστικότητα και συντροφικότητα θα ξεπεράσουμε ξανά το φόβο και θα χλευάσουμε στη μούρη των 7.000 μπάτσων. Οι περισσότεροι το έχουμε ξανακάνει, πολλοί θα το κάνουν για πρώτη φορά και όλοι θα το κάνουμε ξανά ξανά. Θα φωνάξουμε, θα συγκρουστούμε αν χρειαστεί, ίσως να τραγουδήσουμε κιόλας και εμείς «το ‘χουμε γράψει στο Σύνταγμα με αίμα, ελευθερία και όχι κατοχή». Ταιριάζει κάπως, δεν ταιριάζει;

ΝΝ

Αναδημοσίευση από το alterthess.gr