Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.

Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.

Κάντε κατάληψη πρώτα. Τα αιτήματα έρχονται μετά.

Του Slavoj Zizek

Οι διαδηλωτές θα έπρεπε να ερωτευτούν την σκληρή και υπομονετική δουλειά –γιατί αποτελούν την αρχή και όχι το τέλος. Φωτογραφία: Timothy A Clary/AFP/Getty Images

Τι να κάνει κανείς μετά τις καταλήψεις τόσο της Γουόλ Στριτ όσο και αλλού,  τις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν μακριά, έφτασαν στο κέντρο και τώρα ενδυναμώνονται και ξετυλίγονται σε όλο τον κόσμο; Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους που

αντιμετωπίζουν οι διαδηλωτές είναι να ερωτευτούν τους εαυτούς τους. Στον απόηχο της κατάληψης Wall Street, στο  Σαν Φρανσίσκο αυτήν την εβδομάδα, ένας άνδρας κάλεσε το πλήθος να συμμετάσχει με τρόπο τέτοιο, σαν να ήταν χάπενινγκ χίπικου τύπου της δεκαετίας του ’60:»Μας ρωτούν ποιο είναι το πρόγραμμα μας. Δεν έχουμε πρόγραμμα. Είμαστε εδώ για να περάσουμε καλά.»

Τα καρναβάλια είναι φθηνά-η πραγματική δοκιμασία της αξίας τους είναι το τι απομένει την επόμενη μέρα, πόσο θα αλλάξει η καθημερινή μας ζωή. Οι διαδηλωτές θα έπρεπε να ερωτευτούν την σκληρή και υπομονετική δουλειά –γιατί αποτελούν την αρχή και όχι το τέλος. Το βασικό τους μήνυμα είναι: το ταμπού έσπασε. Δεν ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Έχουμε το δικαίωμα ,ή ακόμα και την υποχρέωση, να σκεφτούμε τις εναλλακτικές.

MHNYMA TOY EΔOYAΡΔO ΓΚAΛEANO

Aυτός ο κόσμος έχει την αλητεία μέσα του…
δεν είναι αυτός ο κόσμος που γεννηθήκαμε αντάξιος των ονείρων μας …

αλλά υπάρχει ένας άλλος κόσμος στην κοιλιά αυτού του κόσμου…
που περιμένει.
Θα είναι ένας κόσμος πολύ διαφορετικός
και με μια επώδυνη γέννα.
Αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά αυτού του καινούργιου κόσμου
από τις αυθόρμητες διαδηλώσεις που σαρώνουν τον πλανήτη
και από την δικιά σας γωνιά,
την Ελλάδα μας.
Πολλοί με ρωτούν τι θα συμβεί μετά.
Δεν γνωρίζω, απαντώ και δεν με νοιάζει ιδιαίτερα.
Η αλήθεια είναι, ότι με ενδιαφέρει πάρα πολύ
αυτό που συμβαίνει τώρα.
Πώς θα τελειώσει αυτή η ιστορία;
Είναι σαν να αναρωτιέμαι πότε θα ερωτευτώ.
Δεν με νοιάζει ο θάνατος όταν ζω την μαγική στιγμή του έρωτα…
και εγώ λέω, αυτή η στιγμή έχει το άπειρο μέσα της,
όσο διαρκεί…
Είμαι Έλληνας, όσο ποτέ, τούτες τις ώρες…

*Διαβάστηκε στην επετειακή εκδήλωση που έγινε  στις 27 Οκτωβρίου 2011 στον Δήμο Ελληνικού-    Αργυρούπολης, στην μνήμη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, 44 χρόνια από την δολοφονία του.

Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

H σημερινή μέρα είναι ιστορική… Η ιστορία έχει ήδη αρχίσει να γράφεται στους δρόμους. Από τη σημερινή παρέλαση στην Πάτρα

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.

Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες

Τα κεφάλια αριστερά και όχι δεξιά. Η παρέλαση της επίσημης σαπίλας και η επέλαση της κοινωνική οργής

Παναγιώτης Μαυροειδής

Διαμαρτυρίες στις παρελάσεις υπήρχαν πάντοτε. Από δυνάμεις της αριστεράς ή άλλα ρεύματα που ήθελαν να αντιπαρατεθούν με μιλιταριστικές και εθνικιστικές παράτες. Αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι όμως ήταν πάντα απ’ έξω. Με συνθήματα, με πανό, με αιτήματα. Τώρα κάτι άλλαξε. Η διαμαρτυρία είναι και μέσα στη παρέλαση. Τα κεφάλια αριστερά  και όχι δεξιά. Αλλά και παρελαύνοντες να ενώνονται με τους διαδηλωτές.

Μαζική, δημόσια, με τυμπανοκρουσίες αποδοκιμασία του επίσημου πολιτικού κόσμου.

Αυτών που ξεπούλησαν τα τωρινά και αυριανά συμφέροντα των εργαζομένων και της κοινωνίας . Αυτών που έσκυψαν μπροστά στις προσταγές των δανειστών, της ελληνικής και ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Αυτών που ανέλαβαν το ρόλο των δοσίλογων κυβερνήσεων σε μια οικονομική και πολιτική κατοχή όλων των πτυχών της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα μας από την ΕΕ και τον υπέρτατο νόμο του καπιταλισμού, το κέρδος.

Κώστας Βάρναλης: Η βουβή επέτειος

Χρονογραφημα του Κ.Βάρναλη στο «Ρίζο της Δευτέρας» στις 28/10/1947 για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου πιο επίκαιρο από ποτέ.

Η βουβή επέτειος.

Γιορτή και λαός.

H 28 του Οχτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό – και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή – να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού.

Το τι νόημα δίνουνε στον όρο “αλβανικό έπος” οι φυγάδες του “έπους” φαίνεται από το νόημα που δίνουνε σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες όπως π.χ “απελευθέρωση”, “ανεξαρτησία”,”δημοκρατία”, “αμερικάνικη βοήθεια”, “πνευματική ελευθερία” κλπ. Το ουσιαστικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.

Mike Davis: Η Γουόλ Στριτ μέσα από την αναλυτική ματιά του «θορυβώδη» RoddyPiper.

Του Mike Davis

21 Οκτωβρίου 2011

 No more bubble gum

Ποιος θα μπορούσε να έχει προβλέψει την «Κατάληψη της Γουόλ Στριτ» και την ξαφνική εξάπλωση της – σαν αγριολούλουδο-  σε μικρές και μεγάλες πόλεις;

Ο John Carpenter θα μπορούσε και το έκανε.

Η ομιλία δεν ήταν του Τρισέ! (πλήρες video)

Έξω η Τρόικα από την Ελλάδα!
Όχι άλλα λεφτά στις τράπεζες!
Πείτε όχι στην τυραννία του χρέους!

H Judith Butler στο Occupy Wall Street

H Judith Butler βρέθηκε και μίλησε στην Liberty Square στα πλαίσια του Occupy Wall Street.

Μεταφράσαμε τη σύντομη ομιλία της βάσει του κειμένου που υπάρχει στο site feministing

 Ήρθα εδώ σήμερα για να εκφράσω την υποστήριξή μου σε εσάς, για να προσφέρω την αλληλεγγύη μου σε αυτή την πρωτοφανή έκφραση δημοκρατίας και λαϊκής βούλησης. Οι άνθρωποι ρωτάνε: Και λοιπόν, ποια είναι τα αιτήματα; Ποια είναι τα αιτήματα όλων αυτών των ανθρώπων; Είτε λένε ότι δεν υπάρχουν αιτήματα –και αυτό αφήνει συγχυσμένους τους κριτές σας, ή λένε ότι τα αιτήματα για κοινωνική ισότητα και οικονομική δικαιοσύνη είναι αδύνατα. Και λένε επίσης ότι τα εφικτά αιτήματα, απλώς δεν είναι πρακτικά. Αν η ελπίδα είναι ένα ανέφικτο αίτημα, τότε απαιτούμε το αδύνατο. Αν το δικαίωμα στη στέγη, την τροφή και την εργασία είναι αδύνατες απαιτήσεις, τότε ζητάμε το αδύνατο. Αν είναι αδύνατο να απαιτούμε από αυτούς που επωφελούνται από την ύφεση να αναδιανείμουν τον πλούτο τους και να θέσουν τέρμα στην απληστία τους, τότε ναι, απαιτούμε το αδύνατο. Είναι όμως αλήθεια πως αυτά τα αιτήματα μπορείτε να τα υποβάλλετε για να τα εγκρίνει η δικιά μας διαιτησία εδώ πέρα, επειδή δεν απαιτούμε απλά οικονομική δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα αλλά διενεργούμε δημόσια συνελεύσεις, συνερχόμαστε ως σαν άτομα σε συμμαχία στο δρόμο και στην πλατεία, στεκόμαστε εδώ μαζί, δημιουργώντας τη δημοκρατία με το να δίνουμε ζωή στη φράση «εμείς ο λαός». Ευχαριστώ.

Μετάφραση: Αγγελική Ερωτοκρίτου

Μήνυμα του (εξεγερμένου) Υποδιοικητή Μάρκος στον εξεγερμένο λαό της Χιλής

Αδέρφια (αδερφοί κι αδερφές) της Χιλής

Σας μιλάω εξ ονόματος των γυναικών, των ανδρών, των παιδιών και των γέρων του εθνικο-απελευθερωτικού στρατού των Ζαπατίστας, της τεράστιας πλειοψηφίας των ιθαγενών Μάγιας, που αντιστεκόμαστε στα βουνά του νοτιανατολικού Μεξικού για την ανθρωπότητα, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.

Ευχαριστούμε τους αδερφούς και τις αδερφές που μας έδωσαν σήμερα την ευκαιρία να φτάσει ο λόγος μας στην επαναστατημένη Χιλή.