Eπιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο, 24/11/2011

Αναδημοσίευση από το   Πρακτορείο RIOTERS :

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο. Παρακαλώ μοιραστείτε το και διαδώστε το ευρύτερα.

Πηγή: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/2011/11/anonymous-letter-from-cairo.html

Είμαι εδώ και 4 ημέρες ανάμεσα σε πυροβολισμούς και νευροπαραλυτικά αέρια, εδώ, στην πλατεία Bab El Louq, 5 λεπτά πίσω απ’ την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στο υπουργείο εσωτερικών. Ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου, μπορώ να δώ τα πυρά των όπλων και τα κάνιστρα των αερίων και τις μοτοσυκλέτες που παίρνουν τους τραυματίες από την μάχη φέρνοντάς τους στα πρόχειρα νοσοκομεία τον έναν μετά τον άλλον… κάθε ώρα, μέρα και νύχτα… Πέφτουν πυροβολισμοί, και αυτά τα παράξενα νευροπαραλυτικά αέρια όλην την ώρα και γύρω στις 10:30 χθες το βράδυ οι εξεγερμένοι χτυπήθηκαν για μια ώρα περίπου από περίπου 30 αγνώστους με μαύρες στολές των ειδικών δυνάμεων και διαφορετικά είδη πραγματικών πυρών και αερίων, με τα φώτα των δρόμων σβησμένα και μόνο οι πυροβολισμοί των όπλων, η χλωμή λάμψη της σελήνης και τα παράξενα φωσφορικά φώτα κοντά στο υπουργείο εσωτερικών να φωτίζουν στο σκοτάδι. …Μετά από μία ώρα, η πλατεία Bab El Louq όπου κατοικώ επανακτήθηκε με τίποτα παραπάνω από πέτρες και ακατάβλητη αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Απέναντι στους πυροβολισμούς και τις επιθέσεις στα γυμνά σώματά τους, οι εξεγερμένοι φώναζαν μέσα στην νύχτα μονάχα “hurriya” (ελευθερία) και “madaniya και όχι islamiya” (πολιτικό και όχι ισλαμικό καθεστώς)…

Αλέξανδρος Χρύσης: Καπιταλισμός & Δημοκρατία

Το κείμενο δημοσιέυτηκε στην εφημερίδα Πριν

Καπιταλισμός & Δημοκρατία

Κριτικές παρατηρήσεις

του Αλέξανδρου Χρύση

 

Ι. Στις μέρες μας, και καθώς η δομική κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει και οξύνεται, με πολλές αφορμές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, γίνεται λόγος για ‘υποβάθμιση της δημοκρατίας’, ‘κτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών’, ‘αντιδημοκρατικές πρακτικές’ κ.α. Ωστόσο, μια περιγραφική προσέγγιση του περιεχομένου και των μορφών με τις οποίες εκδηλώνεται η ‘κρίση της δημοκρατίας’ ή μια ηθικολογικού χαρακτήρα καταδίκη πολιτικών που πλήττουν στον πυρήνα της τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας δεν ωφελεί. Ο προσανατολισμός μιας  αντι-καπιταλιστικής αρθρογραφίας προς μια φαινομενολογία της κρίσης των λεγόμενων δημοκρατικών θεσμών και των συναφών προς αυτούς διαδικασιών δεν ανταποκρίνεται στις βαθύτερες και ουσιαστικές ανάγκες ενός σύγχρονου εργατικού κινήματος με στόχο τη ρήξη προς τις καπιταλιστικές δομές εξουσίας και την υλοποίηση του κομμουνιστικού προτάγματος.

MalEducados: Ένα ντοκιμαντέρ για την Χιλή, την εκπαίδευση και το κίνημα

Δημιουργήθηκε σαν ρεπορτάζ από τον Diego Marin Verdugo για το κανάλι Telesur της Βενεζουέλας.

Μέσα από τις εικόνες και τις διηγήσεις περνάει η σύγχρονη ιστορία της Χιλής, η εκπαίδευση της χώρας, το κίνημα που αναπτύχθηκε αλλά και ο ρόλος της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων και ειδικότερα  του πανεπιστημίου.

Εκπαίδευση εμπόρευμα και πανεπιστήμιο επιχείρηση μιας κυβέρνησης στην υπηρεσία του καπιταλισμού της κρίσης,  που βρίσκεται αντιμέτωπη σε ένα κίνημα ζωντανό, πολύμορφο, γεμάτο φαντασία… Μια διήγηση που ξεκινάει από  τη Χιλή και φτάνει μέχρι την Ελλάδα.

(Αγγλικοί υπότιτλοι)

Επιπτώσεις της κρίσης

Η οικονομική κρίση έχει σοβαρές επιπτώσεις και στο πεδίο της πολιτικής.

του Γιώργου Ρούση

Εντελώς επιγραμματικά, καταγράφω ορισμένες από αυτές.

*Μια από τις πλέον σημαντικές, είναι η γενικευμένη απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων της εξουσίας και του πολιτικού της προσωπικού, μια απαξίωση η οποία φτάνει συχνά μέχρι την έστω και ασαφώς διατυπωμένη απαξίωση της ίδιας της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.

Το μαζικό αυθόρμητο κίνημα που δυναμικά εμφανίστηκε στο προσκήνιο, καθώς και η ανάπτυξη κινημάτων άμεσης δημοκρατίας ή ακόμα και μηδενιστικών στάσεων εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό ποικιλότροπα και αντιφατικά αυτήν την απαξίωση.

Πού είναι, επιτέλους, αυτή η Αριστερά;

Δέσποινα Κουτσούμπα, Παναγιώτης Μαυροειδής

Κυβέρνηση έχουμε, αλλά η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή. Οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν. Ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας αναγνωρίζει σήμερα τα συμφέροντά του στην ακολουθούμενη πολιτική κι ας έχει επιστρατευτεί για τη «σωτηρία» του όλος ο αστικός θίασος της νέας «εθνοσωτηρίου» συγκυβέρνησης.

Αυτή ακριβώς την πολιτική στιγμή, αντηχεί πιο ηχηρό το ερώτημα: τι κάνει επιτέλους η Αριστερά; Ακούγεται στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία, προκύπτει στην ανάγκη του νέου για δουλειά, του εργαζόμενου για μισθό, του φτωχού για ψωμί, του συνταξιούχου για φάρμακα. Είτε το ερώτημα διατυπώνεται ως πραγματική απορία, προσμονή, απελπισία, είτε ως άλλοθι για την απραξία, η τόσο συχνή αναπαραγωγή του ίδιου ερωτήματος από τόσα στόματα, οφείλει να μας προβληματίσει.

Ο Παπαδήμος, η Τριμερής και ο Αριστοτέλης

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Χρειάστηκαν λίγα μόλις 24ωρα έως ότου δύο χώρες της Μεσογείου, η Ελλάδα και η Ιταλία, βρεθούν με ένα μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και μέλος της περιβόητης Τριμερούς Επιτροπής – ενός πανίσχυρου λόμπι επιχειρηματιών, τραπεζιτών και πολιτικών. Πρόκειται, ίσως, για τη σημαντικότερη παρουσία που έχει πετύχει η Επιτροπή στη διεθνή σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν είχε σχεδόν απόλυτο έλεγχο στην κυβέρνηση Κάρτερ.

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου και δεκάδες ιστοσελίδες παρουσίασαν αφιερώματα στη λεγόμενη Trilateral Commission – την Επιτροπή στην οποία συμμετέχουν, επίσης, ο Αλέξης Παπαχελάς και ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος. Ποιο είναι, όμως, το πραγματικό προφίλ αυτής της Επιτροπής; Πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας;

Πυροβολώντας τον Κάρολο: Ο Μαρξισμός στα χέρια της Νέο-Φιλελεύθερης προπαγάνδας

Των Νίκου Πατσόπουλου και Δημήτρη Πούλιου

Μαζί με μια σειρά άλλων ιστοσελίδων, το protagon.gr αποτελεί ένα από τα καθημερινά μας «κλικ» για ενημέρωση. Έχει κάτι γοητευτικό αυτή η ιντερνετική πρωτοβουλία του εναλλακτικού νέο-φιλελεύθερου κέντρου, όλων αυτών που προκρίνουν μια «Ελλάδα κανονική, cool, μεταδογματική ευπρεπισμένη» όπως θα έλεγε και ο Νικόλας Σεβαστάκης και σε πείσμα της γενικότερης κοινωνικό – πολίτικης κατάπτωσης που προκλήθηκε κατα κύριο λόγο ακριβώς εξαιτίας αυτών των τακτικών για μια μετά-δογματικη πραγματικότητα . Θεωρούσαμε ότι αυτός ο συνδυασμός χαλαρού γραψίματος, lifestyle-ισμου σε συνάρτηση με το καλό web design, ήταν ο βασικός λόγος που μας γοήτευε. Το τελευταίο διάστημα καταλήξαμε μάλλον ότι το συναρπαστικό σε αυτή τη σελίδα είναι η ακατάσχετη μπουρδολογία ορισμένων (δε τα μηδενίζουμε και όλα) συντακτών που ξεπερνάει τα όρια και της πιο φτηνής καθεστωτικής προπαγάνδας.

Το Πάρκο Ναυαρίνου και η Πλατεία Συντάγματος. Μια συζήτηση για τον κομμουνισμό.

του Θάνου Ανδρίτσου*

Στιγμιότυπα

 Στιγμιότυπο 1.

Είναι 7 Μάρτη του 2009. Ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό, στη συμβολή των οδών Χαριλάου Τρικούπη και Ναυαρίνου, λίγα μέτρα μακριά από εκεί που τρείς μήνες πριν έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες της αστυνομίας ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πυροδοτώντας την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, θα λάβει χώρα μια ξεχωριστή δράση. Αρκετές εκατοντάδες πολίτες, όλων των ηλικιών, άλλοι κάτοικοι της περιοχής και άλλοι όχι, θα μετατρέψουν ένα οικοδομικό τετράγωνο που λειτουργούσε ως παρκινγκ σε πάρκο. Έχοντας μαζί τους σφυριά, φτυάρια, γάντια ή τα γυμνά τους χέρια, σπάνε την άσφαλτο και βρίσκουν από κάτω όχι την παραλία ακριβώς, αλλά το χώμα στο οποίο φυτεύουν δέντρα και φυτά ή τοποθετούν πέτρες και διαφορετικών ειδών δάπεδα. Μέχρι να φτάσει το βράδυ έχει πάρει πλέον ζωή το «Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου». Οι παρευρισκόμενοι ανταποκρίθηκαν σε κάλεσμα από κατοίκους και συλλογικότητες της περιοχής για τη δημιουργία ενός πάρκου όπως είχε οριστεί από το Δήμο εδώ και 19 χρόνια και ενώ το μίσθωμα του παρκινγκ είχε λήξει από το 2008 και υπήρχε κίνδυνος οικοδόμησής του. Ένα μικρό κείμενο με την υπογραφή «Εμείς, Εδώ και Τώρα και για Όλους Εμάς» με τίτλο «αυτοοργάνωση σε όλες τις γειτονιές» καλούσε «όσους από μας αναζητούν την αυτονομία στη ζωή τους και όχι την υποταγή», «να μην αφήσουμε κανέναν υπαίθριο χώρο στην τσιμεντένια ζούγκλα της πόλης να μετατραπεί στο όνομα της «ανάπλασης» σε χώρο εγκλεισμού, ελέγχου και εμπορικής εκμετάλλευσης… Σπάμε τα τσιμέντα και τα κελιά. Κάνουμε τα πάρκινγκ πάρκα ζωντανά».

Επανάκτηση της πόλης για αντικαπιταλιστική πάλη.

του Θάνου Ανδρίτσου

Το κείμενο αυτό είναι ο επίλογος σε μια πρόσφατη εργασία με τίτλο «το Πάρκο Ναυρίνου και η πλατεία Συντάγματος. Μια συζήτηση για τον κομμουνισμό». Παραθέτουμε το κομμάτι αυτό γιατί τοποθετείται πάνω σε αρκερά επίκαιρα ερωτήματα που τροφοδοτούνται και από τις εξελίξεις με τη ΔΕΗ και την Χαλυβουργία. Ολόκληρο το κείμενο θα αναρτηθεί τις επόμενες μέρες. Στο θέμα θα επανέρθουμε το αμέσως επόμενο διάστημα με ειδικότερα κείμενα.

Επανάκτηση της πόλης για αντικαπιταλιστική πάλη.

Φτάνοντας στο τέλος αυτού του κειμένου γνωρίζω ότι πολλά θέματα τέθηκαν χωρίς την απαραίτητη πληρότητα, ενώ περισσότερα ήταν τα ερωτήματα που δεν θα επιχειρήσω να απαντήσω. Θα προσπαθήσω όμως να τοποθετηθώ σε ένα βασικό. Αφού, η λογική των «ρωγμών» του Holloway δεν με καλύπτει, αφού η επανάκτηση των κοινών μου φαίνεται ελλιπής τι νόημα μπορεί να έχει εν τέλει ο χώρος, σήμερα; Μήπως, στο κεντρικό μου θέμα, φαίνεται σαν η συζήτηση για τον κομμουνισμό και το κομμουνιστικό πρόγραμμα σήμερα να μην πιάνει εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και επανάκτησης ή δημιουργίας δημόσιου χώρου;

Η σημαία και τα κοράκια

της Μαριάννας Τζιαντζή

Μαύρη κωμωδία θύμιζαν τα όσα ξετυλίχτηκαν φέτος στις 17 Νοέμβρη, με την αγωνιώδη προσπάθεια των ανδρών της φοιτητικής νεολαίας του ΠΑΣΟΚ να τεθούν επικεφαλής της πορείας του Πολυτεχνείου υπό την προστασία δεκάδων ανδρών των ΜΑΤ.

Και όλα καταγραμμένα σε βίντεο. Με την ιστορική σημαία στην κωλότσεπη, με τη σημαία ένα κουβάρι μες στο μπουφάν, τρέξε, τρέξε, μικρούλη, τρέξε να βγεις μπροστά.

            Μια λαμπρή ευκαιρία να τεντώσουν επικριτικά το δάχτυλο όλοι όσοι δεν ανέχονται τα καπελώματα, ιδίως όταν αυτά προέρχονται από τους άλλους. Ας μην ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, όχι για να δικαιολογήσουμε την κουτοπόνηρη ΠΑΣΠ, αλλά για να υπενθυμίσουμε το αυτονόητο, δηλαδή ότι αυτή τη στιγμή μάς έχει επιβληθεί το πιο χονδροειδές καπέλωμα στα μεταπολιτευτικά χρονικά: ένας πρωθυπουργός που δεν τον ψήφισε κανείς και ένα ακροδεξιό κόμμα στην κυβερνητική εξουσία. Την ελληνική σημαία σήμερα δεν την κράτησαν μόνο οι κυβερνοφοιτητές. Πάνω της έχουν γαντζωθεί μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά –και δεν χρειάζεται να πούμε το όνομά τους.