Καταλαμβάνοντας την Αοριστία

Του Ubaldus de Vries,

Υπάρχει ένας καθαρός σύνδεσμος μεταξύ του καφέ που πίνω το πρωί και της ευκαιρίας που έχει η κόρη η ο γιος του αγρότη, που παρήγαγε τον καφέ, για να πάει σχολειό η να αφεθεί να δουλεύει στα χωράφια της ανυπαρξίας. Με κάνει να αναρωτιέμαι εάν θα έπρεπε να πίνω καφέ ( η μιας και όντως πίνω καφέ το πρωί), ποιον καφέ ? Πως μπορώ να ξέρω εάν κάνω το σωστό πράγμα? Δεν είναι μόνο ο καφές που υπονοεί έναν τέτοιο ξεκάθαρο σύνδεσμο. Καφές, ρούχα, κατανάλωση κρέατος η ακόμη και διακοπές σε απομακρυσμένα μέρη δεν είναι πια μόνο η πράξη της κατανάλωσης. Η ιδία έχει μεταμορφωθεί σε ένα είδος ηθικής πράξης, η τουλάχιστον αυτό έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε σίγα-σίγα

Κατάληψη… δεν είναι διαμαρτυρία είναι μια πράξη συνειδητοποίησης. Εμείς, η τουλάχιστον αυτοί που πραγματοποιούν καταλήψεις στην Wall Street της ΝΥ, στην Dame street του Δουβλίνου, στο τετράγωνο του χρηματιστήριου του Άμστερνταμ κλπ, έχουν εγκαταστήσει δυναμικές δημοσιές «σφαίρες», ενωμένες ψηφιακά σε παγκόσμια κλίμακα.

Δημιουργούμε νέα δεδομένα η με τα λόγια του Castells, είμαστε εν εξέλιξη στην διαδικασία της μαζικής αυτό-επικοινωνίας Αυτοί που είναι φυσικά παρόντες δεν είναι πάρα ένα μικρό ποσοστό αυτών που έχουν συνειδητοποιήσει το τι συμβαίνει και μοιράζονται τις σκέψεις τους σε κάθε είδους δίκτυα. Αλλά τι έχουμε συνειδητοποιήσει ακριβώς? Έχουμε συνειδητοποιήσει το ότι ΔΕΝ γνωρίζουμε. Στην αρχή της γέννησης της η Occupy Wall Street, έκανε πολλούς να γαλανέ: χωρίς ξεκάθαρο σκοπό, χωρίς αντικείμενο/υποκειμενο διαμαρτυρίας, εκτός του οικονομικού συστήματος, των τραπεζών κλπ. Χαμένοι. Αλλα αυτό που δεν μπορέσαμε να δούμε και να καταλάβουμε και πολλοί ακόμη δεν μπορούν, είναι ότι όντως η διαμαρτυρίες στρέφονται εναντίον κάτι απροσδιορίστου, ίσως κάτι ανώνυμου. Ακόμα πιο δραματικά: Όπως έλεγε και ο Gunther Teubner, συνειδητοποιούμε ότι ζούμε μέσα ένα είδος αοράτου matrix.

Αλλά η αντίσταση μας εναντίον του οικονομικού συστήματος κλπ είναι μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας η τουλάχιστον έτσι μου φαίνετε έμενα. Η οικονομική η χρηματοοικονομική κρίση είναι μόνο ένα σύμπτωμα , μια οπτική δήλωση κάτι πολύ βαθύτερου. Βρισκόμαστε σε μια ηθική κρίση; Δεν έχουμε ιδέα για το πως να χρησιμοποιούμε τους μηχανισμούς του οτιδήποτε. Κανείς δεν ξέρει που πάει όλο αυτό το πράγμα η τι ακριβώς γινεται. Οι τραπεζίτες δεν γνωρίζουν τα προϊόντα τους, οι πολιτικοί δεν ξέρουν την αξία ενός εθνικού πολίτικου  σε ένα παγκοσμιοποιημενο κόσμο, οι διευθυντές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν έχουν ιδέα και το μόνο που προσπαθούν είναι να παραμείνουν αγκιστρωμένοι στο ίδιο status quo., την μόνη επιλογή που επιτρέπεται να συζητείτε , ένα νέο-φιλελευθερο μοντέλο στηριγμένο στην απληστία και την  έλλειψη κανονων, απελευθερομενο απο ολες τις ευθυνες εξόν κάποιων ελαχίστων νομικών πίσω από τις όποιες μπορεί να κρύβετε.  Όντως, «Όλοι αποδεχόμαστε τον ελεθευριακο δημοκρατικό καπιταλισμό, ακόμη και διάμεσου αυτής της πανευρωπαϊκής καταστροφής» αναφέρει ο Ζιζεκ, «ταπεινα ζηταμε λιγα παρα[ανω δικαιωματα για τις μειονότητες, λίγη ακόμη υγειονομική περίθαλψη. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί το υπάρχον πλαίσιο και αυτό είναι η πραγματικός θρίαμβος της ιδεολογίας.»

Ίσως ένας τρόπος να ιδεολογικοποιησουμε το πρόβλημα είναι να καταλάβουμε την ηθική κρίση ως την αντιπαράθεση μας με την αοριστία δηλωμένη από και δια μέσου του πλαισίου, του συστήματος. Η αοριστία είναι ίσως το κλειδί για να καταλάβουμε το τι γίνεται. Αυτο μου ήρθε όταν συμμετείχα στο Occupy Amsterdam και πολλοί μιλούσαν για βλακείες, κάποιοι έλεγαν αστεία πράγματα αλλά οι περισσότεροι προσπαθούσαν να βάλουν στο κεφάλι τους ποιο είναι το πρόβλημα. Και αυτή είναι η αρχή. Η διαδήλωση, το κίνημα γίνεται για να καταλάβουμε πιο είναι το πρόβλημα για να μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις του. Και αυτό είναι δύσκολο. Όταν μιλώ στους φοιτητές μου λένε: Δεν ξέρουμε τι να σκεφτούμε, δεν ξερω πια είναι η θέση μου, Δεν έχω αρκετή πληροφόρηση. Είναι σύμπτωμα της εποχής μας ο φόβος της αοριστίας και η ανάγκη να ζούμε τις ζωές μας μέσα στην πίστη για την ακρίβεια των κινήσεων μας, ότι κάνουμε οφείλει να εξηγείται λογικά. Αλλά ξέραμε ότι κάτι μεγάλο πάει στραβά στον κόσμο μας. Θέλει κουράγια να παραδεχθούμε ότι δεν ξέρουμε . Θέλει κουράγιο να αποδεχτούμε την αοριστία και να υποστηρίξουμε την αυτονομια. Να πουμε οτι ως εδω επιτρεπουμε. Ακολουθοντας τον Ζιζεκ « είμαστε πλέον ελεύθεροι να σκεφτόμαστε τις εναλλακτικές επιλογές. Ο κανόνας έσπασε. Δεν ζούμε με τον καλύτερο δυνατο τροπο. Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς, και οι ερωτήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε θα είναι δύσκολες. Ξέρουμε το τι δεν θελουμε. Αλλά τι είναι αυτό που θέλουμε?»

Μετάφραση: Νίκος Πατσόπουλος

Πηγη : Critical Legal Thinking, “Occupying Uncertainty”