Το εφιαλτικό έτος 2011

του Γιώργου Δελαστίκ

 

Να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Ελληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου. Ολος ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απεδείχθη ολέθρια. Σε βαθμό μάλιστα τέτοιο που οι επίδοξοι διάδοχοί του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρούν απολύτως αναγκαίο να την αποκηρύξουν -υποκριτικά και καιροσκοπικά εννοείται- προκειμένου να έχουν ελπίδες εκλογής τους στη θέση του προέδρου του μέχρι πρότινος κραταιού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Χριστούγεννα και Σταύρωση συνέπεσαν φέτος για τους Ελληνες πολίτες, καθώς ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης.

Πολύ κακή χρονιά το 2011 και για την υπόλοιπη Ευρώπη, πλην Γερμανίας. Η λιτότητα εξαπλώνεται παντού. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλεί απέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.

Ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου επικρατεί στην Ευρώπη. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια καλπάζει η οικονομική κρίση που σαρώνει, όπως και τότε, δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Από την άλλη αναζητούνται λύσεις εκτός θεσμικού πλαισίου στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλους ψηφίζει ο κόσμος, άλλοι τον κυβερνούν. Παρακμή. Αδυναμία εξεύρεσης δημοκρατικής λύσης τότε, προσφυγή στους «τεχνοκράτες» σήμερα. Οχι όμως σε τεχνοκράτες που θέτουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στην υπηρεσία των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι να κυβερνούν λαμβάνοντας υπόψη τους τα πολύ ευρύτερα πολιτικά κριτήρια και συνυπολογίζοντας τις τεχνικές προτάσεις των ειδικών, αλλά σε τεχνοκράτες στους οποίους ανατίθεται η διακυβέρνηση.

Η Γερμανία είναι ευτυχής με τη χρονιά που πέρασε. Επιβάλλοντας χωρίς δισταγμούς την πολιτική της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ επεκτείνει σε νέους τομείς, εδραιώνει και βαθαίνει την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Οσα πέτυχε στο κεφάλαιο της πολιτικής επικυριαρχίας της στη Γηραιά Ηπειρο κατά τη διάρκεια του 2011, δεν τα είχε κατορθώσει στα προηγούμενα πενήντα και πλέον χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ αρχικά και της ΕΕ στη συνέχεια.

Ο πόλεμος έδωσε τη λύση στην τρομερή κρίση της δεκαετίας του 1930. Προκάλεσε ανείπωτες καταστροφές και ο καπιταλισμός ανασυγκροτήθηκε χτίζοντας αυτά που είχε γκρεμίσει. Ανέτρεψε όμως ριζικά τους μέχρι τότε υφιστάμενους συσχετισμούς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Πλήρωσε κι ένα βαρύτατο τίμημα χάνοντας για σχεδόν μισόν αιώνα τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του τότε αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ενωσης. Τέτοιον πόλεμο δεν περιμένει τώρα κανείς. Τίποτα όμως δεν αποκλείει ένας γενικευμένος οικονομικός πόλεμος να προκαλέσει εκατομμύρια κοινωνικά θύματα.

Ελπίδες που διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό γέννησε στον αραβικό κόσμο το 2011. Σε όλα τα μοναρχικά φιλοδυτικά καθεστώτα, οι επαναστάσεις κατεπνίγησαν. Στην Αίγυπτο η επανάσταση ψυχορραγεί ανάμεσα στη βία των στρατιωτικών και στον εκλογικό θρίαμβο των ισλαμιστών. Στη Συρία η εξέγερση πνίγεται στο αίμα, όπως και στην Υεμένη, όπου ακόμη είναι άγνωστο αν θα νικήσει. Μόνο στην Τυνησία επικράτησαν οι εξεγερμένοι.

Ενα αραβικό κράτος ακόμη, η Λιβύη, πλούσιο σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, έπεσε το 2011 θύμα ιμπεριαλιστικής πολεμικής επίθεσης εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συν άλλων συμμάχων τους , με στόχο φυσικά την αρπαγή των ενεργειακών της πηγών. Το λιβυκό καθεστώς ανατράπηκε, ο Καντάφι εξοντώθηκε. Οπως στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μόνο που τώρα η Ευρώπη δεν αντιστάθηκε.

πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ