Ευχές για ένα καλό κι επιτυχημένο απεργιακό φύλλο με ένα ιστορικό ντοκουμέντο (μέρος 1)

Από τις 22 Δεκέμβρη συνεχίζεται ο σκληρός αγώνας των εργαζομένων στην Χ. Κ. Τεγόπουλος και στη Φωτοεκδοτική με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Ο αγώνας στην Ελευθεροτυπία είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα που δίνεται στον τύπο που  χτυπιέται τόσο σκληρά αυτή την περίοδο. Ήδη, η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά όσον αφορά τη συνέχιση και τις προοπτικές αυτού του αγώνα. Το Alter έδωσε βήμα σε όλους τους κλάδους του αγώνα, από τη Χαλυβουργία μέχρι τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς σπάζοντας τη συνομωσία της σιωπής. Θα μπορούσε αυτό να είναι  προανάκρουσμα συνολικότερων κοινωνικών διεργασιών που να αμφισβητήσουν το μονοπώλιο στην «ενημέρωση» και να βάλουν φραγμό στο σύγχρονο δημοσιογραφικό σκλαβοπάζαρο που πάνε να κατοχυρώσουν οι μεγαλοεκδότες και τα κατεστημένα συμφέροντα; Η χθεσινή συναυλία συμπαράστασης με κεντρικό σύνθημα «Αγώνας – αλληλεγγύη – αξιοπρέπεια» έστειλε μήνυμα ότι μια άλλη αγωνιστική ενότητα ρήξης κι ανατροπής είναι μονόδρομος για τους εργαζομένους.

Την Παρασκευή 26 του Γενάρη, η συνέλευση των συντακτών της «Ε», της «Κ.Ε» και του  enet.gr αποφάσισε την έκδοση απεργιακού φύλλου. Αποφασίσαμε λοιπόν ως Λέσχη να ευχηθούμε η προσπάθεια να έχει κάθε επιτυχία και για το λόγο αυτό και για μία εβδομάδα, θα δημοσιεύουμε κάθε μέρα ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Λυκούργου Κομίνη για την κρίση στον τύπο με την ιστορία της Ελευθεροτυπίας. Η ιστορία είναι πάντα πεισματάρα. Όπως θα δούμε στο σημερινό και αυριανό απόσπασμα, ήταν η έκδοση της Αδέσμευτης Φωνής, ενός απεργιακού φύλλου το 1975, που στάθηκε η αφορμή να ξετυλιχθεί μια σειρά γεγονότων που καταλήγουν στην έκδοση της Ελευθεροτυπίας, με προμετωπίδα της την αυτοδιαχείριση – Ελευθεροτυπία: «Η εφημερίδα των συντακτών» – ένας τίτλος που μέχρι σήμερα παραμένει το ανοικτό διακύβευμα για τον τύπο συνολικότερα. Για την ιστορική μνήμη αναφέρουμε ότι η Αδέσμευτη Φωνή κυκλοφόρησε στις 13 Μαΐου του 1975 και εσήμανε την τελική νίκη του πιο μακροχρόνιου απεργιακού αγώνα των 47 ημερών της ΕΣΗΕΑ. Με την έκδοσή της, το εκδοτικό κατεστημένο ηττήθη κατά κράτος, έκανε αυθημερόν δεκτά όλα τα αιτήματα της ΕΣΗΕΑ και υπεγράφη η πρώτη Συλλογική Σύμβαση.

Ηλεκτρονική Καταστολή: Το εμπόριο σκοτώνει το διαδίκτυο

της Κατερίνας Σταυρούλα

Η χρήση του διαδικτύου από τον καθένα αποτελεί την ουσία του μέσου. Η άμεση εμπλοκή του χρήστη είναι στον κόσμο των bytes το κύτταρο του ιστού. Η επιλογή της ορολογίας είναι στρατηγική στη διαμόρφωση της ιδεολογία που διαπερνά και εν δυνάμει διαμορφώνει το διαδίκτυο. Με αυτό ως δεδομένο για να προσεγγίσεις τη δυνατότητα και την προβληματική είναι απαραίτητο ένα σημείο εκκίνησης. Και χαρακτηριστικότερο όλων το αρτικόλεξο www ή World Wide Web που μεταφράζεται περιφραστικά σε Ιστός/Δίκτυο Παγκόσμιου Εύρους.

Με κυρίαρχη την κουλτούρα νέων χρηστών που είχε στο επίκεντρό την συμμετοχή και την άρση των ορίων της ιδιοκτησίας στην πληροφορία, η λέξη ιστός ενέχει χειραφετητική χροιά. Δεν είναι τυχαίο ότι δημιουργήθηκε από τον δημόσιο τομέα των ΗΠΑ μεταπολεμικά, από τεχνολογία που ανέπτυξαν πανεπιστήμιο και στρατός. Όσο κι αν οι δομές αυτές προκαλούν καχυποψία, το δημόσιο με την έννοια του κοινού, δηλαδή των Commons, αποτέλεσε την ρίζα της ανάπτυξη του διαδικτύου. Στην πρώτη εποχή άλλωστε το δίκτυο δεν ήταν απλά μη εμπορικό, αλλά ήταν αντί-εμπορικό. Πριν τη δεκαετία του 1990, το National Science Foundation Network , ο πρόδρομος του internet, με αυστηρότητα περιόριζε το δίκτυο σε μη εμπορικές χρήσεις. Όποιος τολμούσε να προωθήσει προϊόντα μέσω του ιστού βρισκόταν αντιμέτωπος με τους χρήστες που απαιτούσαν να κατέβει το επίμαχο υλικό. Στο ξεκίνημα κόσμος της αγοράς δεν έβρισκε θέση στον διαδικτυακό κόσμο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν νησίδα του πολιτισμού των κοινών. Η ώρα όπου ο μονόδρομος των παραδοσιακών μέσων θα έσπαγε είχε φτάσει, η διάδραση ήταν γεγονός. Η δυνατότητα έμοιαζε απεριόριστη και όσο η τεχνική απλοποιούνταν όλα γινόταν προσιτά, η πληροφορία έπαυε να είναι προϊόν και η γνώση μπορούσε να μοιράζεται.

31 Ιανουαρίου 1606: V FOR VENDETTA: Η αληθινή Ιστορία

Μια ενδιαφέρουσα αναδημοσίευση από τη Μηχανή του Χρόνου

Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1606 όταν τα μέλη της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας μαζί με τον εμπνευστή της Γκάι Φοκς  οδηγήθηκαν  στην αγχόνη και κατόπιν  διαμελίστηκαν  για παραδειγματισμό.

Στη Βρετανία ο προτεστάντης Βασιλιάς Ιάκωβος Α’ ασκούσε την εξουσία με τρόπο βίαιο και τυραννικό. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι κατασχέσεις περιουσιών και οι εκδιώξεις από τα αξιώματα αποτελούσαν μια οδυνηρή πραγματικότητα για τους Καθολικούς. Ενας Άγγλος στρατιώτης από το Γιορκ, ο Γκάι Φοκς ανέλαβε την οργάνωση μιας ομάδας Καθολικών, που στόχο είχε τη δημιουργία Καθολικής επανάστασης σε ολόκληρη την Αγγλία. Το εγχείρημά του Φοκς στηρίζονταν στη θεωρία του Ντόμινο. Ευελπιστούσε πως η πυροδότηση μιας σειράς έκρυθμων γεγονότων στο Λονδίνο θα δημιουργούσε χάος και αναρχία που θα εξαπλώνονταν σε όλη την επικράτεια και με τη βοήθεια του καθολικού στέμματος της Ισπανίας, θα γινόταν εφικτή η ανατροπή της Μοναρχίας, επιφέροντας ταυτόχρονα ένα καίριο χτύπημα στον Προτεσταντισμό… 

Ανοιχτά ερωτήματα για μια θεωρία της μετάβασης: αντίσταση, ηγεμονία, εξουσία

του Γιώργου Καλαμπόκα

(Το παρόν κείμενο θα δημοσιευτεί στο τεύχος 29 του περιοδικού «Εκτός Γραμμής» που θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο)

Είναι μάλλον κοινότοπο να το επαναλαμβάνουμε, αλλά η συγκυρία, στη δίνη της οποίας στροβιλιζόμαστε, σφραγίζεται, εκτός από την καταφανή οικονομική, και από μια ιστορική πολιτική κρίση. Γιατί δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στη σύγχρονη ιστορία των ανaπτυγμένων καπιταλιστικών σχηματισμών, μετά τον Μάη του ’68, τα στοιχεία μιας άλλης τέτοιας εκτεταμένης κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης των αστικών κομμάτων, σε τελική ανάλυση, κρίσης της ίδιας της αστικής στρατηγικής. Αυτή ακριβώς η κρίση μάς επιτρέπει να συζητάμε με άλλους όρους, με όρους πιο κοντινούς στην πολιτική και όχι απλώς στην ιδεολογία, ερωτήματα αλλά και δυνατότητες μιας άλλης προοπτικής.

Τα μέτρα οπισθοδρόμησης στην παιδεία, η πτώχευση του δημόσιου σχολείου και η απάντηση του κινήματος

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 13/1/2012 και συνδιοργανώθηκε από τις Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις Π.Ε. και την ΑΡ.ΠΑ. – ΕΑΑΚ του Παιδαγωγικού του ΑΠΘ με ομιλητές τους Περικλή Παυλίδη, επίκουρο καθηγητή του Παιδαγωγικού Τμήματος ΑΠΘ,  Παύλο Αντωνόπουλο, εκπαιδευτικό της δευτεροβάθμιας και μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και Ντίνα Ρέππα, εκπαιδευτικό της πρωτοβάμθιας και πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ.

Ακολουθούν τρία βίντεο με τις πολύ ενδιαφέρουσες και κατατοπιστικές ομιλίες:

Αριστερός σε σύγχυση… Αριστερά σε διαύγεια;

 Είναι πολλά αυτά που γράφτηκαν για το Θόδωρο Αγγελόπουλο και το έργο του, από την ημέρα του θανάτου του. Πολλά από αυτά γράφτηκαν και αναρτήθηκαν και στη Λέσχη. Ίσως να μην έχω κάτι να προσθέσω. Ωστόσο, κάποιες σκέψεις θα καταγραφούν, ακόμα και αν δεν είναι και πλήρως συγκροτημένες.

 Αφορούν στην πρόσληψη από την Αριστερά της πολιτικής τοποθέτησης του σκηνοθέτη τα τελευταία χρόνια. Είναι αρκετά γνωστή ή δήλωση του, ότι παραμένει «αριστερός σε πλήρη σύγχυση». Βέβαια, έχει ενδιαφέρον και ολόκληρη η σκέψη που κατέθεσε το 2008 στο περιοδικό Σινεμά.

«-Εσείς αισθάνεστε ακόμα αριστερός;

-Εγώ έχω πει ότι αισθάνομαι εν πλήρει συγχύσει αριστερός!

-Και πώς βλέπετε την άνοδο του Συνασπισμού τον τελευταίο καιρό;

-Θεωρώ θετικό ότι μπαίνουν καινούργιες φωνές στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

-Αν σας ζητηθεί η υποστήριξή σας, με οποιοδήποτε τρόπο, θα τη δώσετε;

-Από τη μεριά μου ναι, παρόλο που μια λίγο ριζοσπαστική αντιμετώπιση, όπως του ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), είναι πιο κοντά μου.»

Ζαπατίστας: 18 χρόνια εξέγερσης και αντίστασης

Της Marcela Salas Cassani

Εκατοντάδες ακτιβιστές και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Σεμινάριο «Πλανήτης Γη: Αντι-συστημικά Κινήματα» για να συζητήσουν τη σημασία της εξέγερσης των Ζαπατίστας, το 1994, στη 18η επέτειό της. Στο πλαίσιο των λαϊκών εξεγέρσεων που έχουν ξεσπάσει αυτό το χρόνο σε όλη την υδρόγειο, το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas, κατέληξε στο συμπέρασμα, μαζί με τον πορτογάλο κοινωνιολόγο Boaventura de Sousa Santos, ότι φαίνεται εκ των υστέρων ότι η επιρροή των Ζαπατίστας έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε «κανείς δεν μπορεί να δει την αριστερά ή τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, χωρίς αυτό το σημείο αναφοράς».

Ο De Sousa Santos δήλωσε ότι η εκρηκτική εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) στη σκηνή, την 1 Γενάρη του 1994, ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Η εξέγερση έκανε ορατούς τους αυτόχθονες αγώνες που αναπτύσσονταν από τη δεκαετία του ’80 στη Λατινική Αμερική και σύντομα έγινε προάγγελος και άλλων κινημάτων.

Ο Θίασος ή το παρελθόν ανήκει στο μέλλον

Της Έλσας Παπαγεωργίου

Στο νέο του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το πρώτο μέιλ που έλαβα από φίλο και σύντροφο περιείχε το πρώτο δεκαπεντάλεπτο από το Θίασο. Απάντησα με ένα σύντομο απόσπασμα από το Βλέμμα του Οδυσσέα, το γνωστό με τον άλλο μεγάλο απόντα Θανάση Βέγγο, τη φύση και το μπισκότο : «Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα ας το κάνει γρήγορα γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. Μωρή φύσηηηη! Μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι κι εγώ. Πάρε ένα μπισκότο.»

Δυό βράδια αργότερα έκατσα να δω τον Θίασο. Σκέφτηκα έπειτα ότι δύο είναι οι μεγάλες αφηγήσεις μέσα από τις οποίες μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα για την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Και λέω σχεδόν γιατί ποτέ η αφήγηση δεν μπορεί να πει τα πάντα. Ό,τι όμως μπορεί να ειπωθεί για τα ταραγμένα χρόνια που σημάδεψαν αυτή τη γωνιά της Μεσογείου που γνωρίζουμε ως πατρίδα μας, το είπαν οι Ακυβέρνητες πολιτείες του Τσίρκα και ο Θίασος του Αγγελόπουλου. Το πρώτο, αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, έξοχο δείγμα ενός μοντέρνου κομμουνιστικού κοσμοπολιτισμού, αποθεώνει τον τρελό χορό του προσωπικού και του ιστορικού δράματος. Στον Τσίρκα οι ήρωες και οι ηρωίδες είναι πολλοί και πολλές. Ο Μάνος Σιμωνίδης ή «Μεσιέ Καλογιάννος» είναι ο αφηγητής αλλά κι αυτός δεν ξέρει. Μαθαίνει από την Έμμυ, τη Νάνσυ, την Αριάγνη, το Ανθρωπάκι, τον Χέντερλιγκ. Μαθαίνει τόσα πολλά, που στο τέλος πληρώνει με την ίδια του τη ζωή. Γιατί υπάρχει, τελικά, μια βαθιά σχέση ανάμεσα στο θάνατο και τη θέληση για γνώση, όπως μας είπε ο Φουκώ στον πρώτο τόμο της Ιστορίας της Σεξουλικότητας. Η θέληση για γνώση.

Ο σκηνοθέτης των «από κάτω»- Ταξίδι στην άλλη θάλασσα

 από το σημερινό σαλόνι του ΠΡΙΝ 

Πόσα αλήθεια απ’ όσα μάθαμε από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο μπορούν να χωρέσουν σε ένα σημείωμα με αφορμή το θάνατό του; Μόνο ίσως η αλήθεια για το τι σήμαινε το έργο του για όλους εκείνους που δεν μπορούν ακόμη να πιστέψουν πώς η «πηγή του ποταμού στέρεψε», πώς το «λιβάδι» έπαψε πια να «δακρύζει».

 Γράφουν οι  Αιμιλία Καραλή

                    Κωστής Ζουλιάτης

Φωτογραφία του Αλέξανδρου Λαμπρίδη. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, στα γυρίσματα της "Άλλης Θάλασσας" σε ένα σκηνικό Δεκέμβρη...

Στο έργο του μπορεί κανείς να δει –αν θέλει, αν μπορεί, αν είναι έτοιμος και πρόθυμος– μια μεγάλη ποίηση. Δεν αναφέρομαι απλώς στην ιδιαίτερη ποιητική των εικόνων του, στον ελλειπτικό και επιγραμματικό λόγο του, στη μουσικότητα των σκηνών του. Αναφέρομαι κυρίως στο ότι στις ταινίες του αποτυπώνεται το πώς «ποιείται» η ιστορία και το πώς οι άνθρωποι «ποιούν» την ιστορία.

Ο Θόδωρος έζησε, όπως έλεγε και ο ίδιος, στους μεγάλους θυμούς της ιστορίας. Η κατοχή, ο πόλεμος, ο εμφύλιος, οι δικτατορίες, η προσφυγιά (κυρίως η εσωτερική προσφυγιά), οι μεταναστεύσεις, τα επαναστατικά οράματα και οι ματαιώσεις τους, η αλαζονεία της εξουσίας και ο έρωτας αποτελούν το υλικό που μεταπλάθει στις ιστορίες που κάθε φορά αφηγείται. Όλα τα προηγούμενα όμως αξιοποιούνται μέσα από τις ζωές των απλών ανθρώπων, αυτών που βιώνουν τις ιστορικές ανατροπές, είτε προκαλώντας τες είτε βιώνοντας τις συνέπειές της.

Εργοστασιακοί εργάτες στην Ινδία εξεγείρονται και σκοτώνουν τον πρόεδρο της επιχείρησης

Η πόλη Yanam της Ινδίας

Εργάτες στο εργοστάσιο της εταιρείας κεραμικών Regency εισέβαλαν στο σπίτι του αφεντικού τους και τον έριξαν αναίσθητο με σιδερένιους σωλήνες αφότου μια συζήτηση περί μισθών πήγε στραβά.

Οι εργάτες ήταν αρκετά οργισμένοι ώστε να σκοτώσουν τον πρόεδρο K.C. Chandrashekhar αφότου ο ηγέτης του σωματείο τους,  M. Murali Mohan, δολοφονήθηκε από ροπαλοφόρους των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας την Πέμπτη. Το περιστατικό εργασιακής βίας συνέβη στο Yanam, μια μικρή πόλη στην πολιτεία  Andra Pradesh στην ανατολική ακτή της Ινδίας. Η αστυνομία εκλήθη στο εργοστάσιο από τη διοίκηση για να καταπνίξει μια εργασιακή διαφωνία. Οι εργάτες ζητούσαν για αυξήσεις στους μισθούς και επαναπρόσληψη προηγουμένως απολυθέντως εργατών από τον Οκτώβρη. Ο Murali απολύθηκε μερικές ώρες αργότερα. Το επόμενο πρωί, στις 6:00 της Παρασκευής, ο Murali πήγε στο εργοστάσιο μαζί με μερικούς εργάτες και προσπάθησε να εμποδίσει την πρωινή βάρδια, όπως αναφέρουν τα τοπικά μέσα. Μακριά γκλομπ, τα “λαθί” όπως αποκαλούνται στην Ινδία, χρησιμοποιήθηκαν από την αστυνομία που επιτέθηκε στους εργάτες, τραυματίζοντας τουλάχιστον 20 από αυτούς, μεταξύ των οποίων και ο Murali. Ο ίδιος πέθανε στο δρόμο για το νοσοκομείο, σύμφωνα με τους Times της Ινδίας. Εκατοντάδες εργατών συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα και ζητούσαν να κατηγορηθούν οι αστυνόμοι για ανθρωποκτονία.