Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο. Ναζίμ Χικμετ

Έχω απάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με το άσπρο γαρούφαλο —
που τον ντουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν απ’ την αυγή,
κάτω απ’ το φως των προβολέων.

Στο δεξί του χέρι
κρατάει ένα γαρύφαλο
πούναι σα μια φούχτα φως
απ’ την ελληνική θάλασσα.

Τα μάτια του τα τολμηρά,
τα παιδικά,
κοιτάζουν, άδολα,
κάτω από τα βαριά μαύρα τους φρύδια.

Έτσι άδολα —
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές.
Τα δόντια του είναι κάτασπρα —
ο Μπελογιάννης γελά.
Και το γαρύφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο πούπε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς —
τη μέρα της ντροπής.

Αυτή η φωτογραφία
βγήκε στο δικαστήριο
ύστερ’ απ’ την καταδίκη σε θάνατο.

        Ναζίμ Χικμέτ ( Nazim Hikmet )

                        Απρίλης 1952

Του Τσώρτσιλ, του Τρούμαν τα σκυλιά, οι άτιμοι προδότες της Αθήνας τον σκότωσαν στη νύχτα τη βαθιά.

Στις 4.10′ ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με τους συντρόφους του Δ. Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη μεταφέρονται στο στρατόπεδο στο Γουδί όπου και εκτελούνται.

«…Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι, δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα…»
(Νίκος Μπελογιάννης, από την απολογία του στο στρατοδικείο).

Ο Αλβανός ποιητής Μωϋσή Ζαλόσνια έγραψε για να τιμήσει το Μπελογιάννη το ακόλουθο ποίημα.

Μαύρο μαντάτο και πικρό την Αλβανία γέμισε και λέει: Τον Μπελογίαννη ξάπλωσαν νεκρό, κι ήτανε σαν να χάσαμε δικό μας, σαν τον Κεμάλ η καρδιά τον κλαίει.

Σύμβολο λευτεριάς, αγνό στεφάνι το αίμα σου που εχύθη Μπελογιάννη.

Για τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο ελληνικό κράτος

» …Το χάρισμα να υποδαυλίζει τη σπίθα της ελπίδας λαχαίνει μόνο στον ιστοριογράφο που είναι απολύτως πεπεισμένος ότι από τον εχθρό, αν  εκείνος νικήσει, ακόμη και οι νεκροί δε θα βρουν κάπου ασφάλεια. Και αυτός ο εχθρός δεν έχει  πάψει να νικά.»

Walter Benjamin  –  Θέσεις για τη  φιλοσοφία της ιστορίας

Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της πόλης στο ελληνικό κράτος. Ο ελληνικός στρατός κατάφερε να κόψει πρώτος το νήμα στον αγώνα δρόμου που έδινε με τους στρατούς των γειτονικών βαλκανικών κρατών πάνω στα εδάφη της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η Σελανίκ, ή Σαλόνικα ή Σόλουν ή Σαλονίκη, μια πολυεθνική οθωμανική μεγαλούπολη με μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα τους σεφαραδίτες  Εβραίους που ήρθαν στην πόλη τον 16ο αιώνα, θα υποστεί μια βίαιη διαδικασία εθνικής ομογενοποίησης και ανατροπής των πολιτικών, κοινωνικών και εθνοτικών δεδομένων της.

Βιβλιοπαρουσίαση: «Σελανίκ» (Προδημοσίευση)

Με μεγάλη χαρά δίνουμε σήμερα μια πρώτη γεύση από το νέο βιβλίο του Βασίλη Τσιράκη «Σελανίκ». Στα βιβλιοπωλεία τη Δευτέρα 2/4/12 από τις εκδόσεις «ΤΟΠΟΣ».

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:

Σελανίκ ή Σολούν ή Σαλονίκ, οι ονομασίες της πολυεθνικής Θεσσαλονίκης στην περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας και αφετηρία του μυθιστορήματος οι κοσμογονικές αλλαγές που πυροδότησε η κατάρρευση της.

Μέσα από τη ζωή τριών οικογενειών ξετυλίγονται τα γεγονότα και οι ανατροπές που συγκλονίζουν την πόλη φτάνοντας ως το Παρίσι και τη Ζυρίχη, από την παραμονή πρωτοχρονιάς του 1900 ως το φθινόπωρο του 1916.

Τρομοκρατικές ενέργειες, η επανάσταση των νεότουρκων, η Φεντερασιόν, οι πρώτες εργατικές απεργίες, δύο επιδημίες και μια χρεοκοπία, δυο συνεχόμενοι τοπικοί πόλεμοι, η δολοφονία ενός βασιλιά, η απόβαση της Αντάντ, ο διχασμός και η εθνική Άμυνα, διαμορφώνουν ένα εκρηκτικό σκηνικό που σημαδεύει βαθιά την πόλη και τους ανθρώπους της. Και δίπλα σ’ όλα αυτά οι φιγούρες του νεαρού Κεμάλ Ατατούρκ, του Αβραάμ Μπεναρόγια, του στρατηγού Σαράιγ, αλλά και του Πικάσο και του Λένιν.

Γιάννης Μπανιάς, η μάχη για την κομμουνιστική προοπτική

Στάθης Κουβελάκης, Λονδίνο 29 Μάρτη 2012

Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, όταν η απώλεια είναι τόσο πρόσφατη να μαζέψει κανείς τις σκέψεις του, με την ηρεμία και το καταστάλλαγμα που απαιτείται για κάτι τέτοιο. Ούτως ή άλλως η ιστορία της οποίας ο Γιάννης αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι μένει ακόμη να γραφτεί. Τα όσα ακολουθούν είναι απλά κάποιες πρώτες, και αναπόφευκτα πρόχειρες επισημάνσεις, που γράφτηκαν με βασικό κίνητρο την πεποίθηση ότι ο πιο αναγκαίος, και δύσκολος ίσως, φόρος τιμής σε έναν αγωνιστή είναι αυτός που γίνεται με πολιτικούς όρους. Αυτός που, με άλλα λόγια, προσπαθεί να τοποθετηθεί πέρα από την απόλυτα αναγκαία έκφραση της συγκίνησης και της οδύνης, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιον με την βαθειά ανθρωπιά και την ευγένεια του Γιάννη, που αφήνει πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Και όμως, η πολιτική είναι το στοιχείο που νοηματοδοτεί την όλη ζωή κάθε αγωνιστή, και τέτοια ακριβώς ήταν κατ’εξοχήν η ζωή του Γιάννη Μπανιά, η ζωή ενός ηγετικού στελέχους του αριστερού και του κομμουνιστικού μας κινήματος.

Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Κι όμως, η κοινή δράση είναι αναγκαία

του Νίκου Λούντου

Απάντηση του ΚΚΕ στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συντονισμό της δράσης της Αριστεράς δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 24ης Μάρτη. Είναι από μόνο του ένα θετικό βήμα ότι το ΚΚΕ μπαίνει σε αυτή τη συζήτηση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε την αυταπάτη ότι με μια επιστολή θα λυθούν όλα τα προβλήματα συντονισμού, αλλά ότι ακριβώς θα άνοιγε ένα παράθυρο πολιτικού και στρατηγικού διαλόγου μεταξύ των δυνάμεων που παρεμβαίνουν στο κίνημα. Είναι επίσης θετικό ότι ο Ριζοσπάστης μπαίνει στην ουσία της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Καλή είναι η επανάσταση, αλλά καλύτερα να γίνεται μακριά μας…

του Π. Μαυροειδή

Που ήταν τελικά τα ΟΥΚ και οι παρακρατικοί  στις παρελάσεις;

Περί φόβου, προβοκάτσιας, ατολμίας και πολιτικής δειλίας
Την σχετική συζήτηση την είχε ξεκινήσει από τις 11/3/12 ο Ριζοσπάστης, σε δημοσίευμα με τίτλο ‘’ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΑΣΤΙΚΑ ΜΜΕ, Φτιάχνουν κλίμα, που «μυρίζει» προβοκάτσια’’. Πηγή της εφημερίδας αποτέλεσαν  διάφοροι ακροδεξιοί ιστότοποι, οι  μπαρούφες των οποίων αναμεταδόθηκαν αμάσητες.
Ακολούθησαν στο ίδιο μήκος κύματος, αποστάσεις δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, από κάθε προετοιμασία για εργατικές λαϊκές διαδηλώσεις, στο επαναστατικό πνεύμα της επετείου, ενάντια στην οικονομική και πολιτική κατοχή από τη χούντα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.
Τα χειρότερα όμως ήρθαν αργότερα. Ακριβώς όταν ο χειρισμός του θέματος, ξέφυγε από τις υπερβολές και τα λάθη των δημοσιογράφων των αριστερών εφημερίδων.

Για τους µεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς

Για τους µεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς / Αρµόζουν τα λόγια τα µεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά / Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή / γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι, κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια

36 αντάρτες του Farc δολοφονήθηκαν σήμερα μετά από αεροπορική επιδρομή των ενόπλων δυνάμεων της Κολομβίας

Περιστατικό στην οδό Σταδίου, 1957

Ένα παιδί σωριάστηκε μες στη γιορτή του δρόμου.

Ήταν τα μάτια του άγρια ξένα και βυθισμένα.

Το κεφάλι του στην πέτρα βρόντηξε ξεβρόντηξε

το κορμί του σαν το ελάφι και σαν τ’ άλογο.

Απ’ το στόμα του πετάχτηκαν αφροί

κι έπαιξαν στα μάτια σας

απ’ το στόμα κι απ’ τη μύτη τίναξε το αίμα του

που έκατσε στα μάτια σας κι άρχισε να κλαίει.

– Από πείνα. Είπατε.

Καλωσόρισμα στον Κόκκινο Ντάνυ

Σήμερα επισκέπτεται τη χώρα μας ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ, με αντιπροσωπεία των Οικολόγων Πράσινων. Η Λέσχη θέλει να τον καλωσορίσει με τα λόγια του Μάνου Ξυδούς.

«Παλιές φωτογραφίες απ`την τσέπη του βγάζει
και τρύπιες θεωρίες ακούω να φωνάζει.
Όπως παλιά δε θα τον δω ποτέ ξανά,το ξέρει
στης Ρόζας τη γροθιά και στου Λεόν τ`αστέρι.