Να κάνουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ένα σύγχρονο δωδεκάλογο της νέας γενιάς!

 

Κώστας Γούσης, υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α’ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης

«Θα αγωνιστούμε παληκαρίσια να γκρεμίσουμε όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς φραγμούς και όλα τα εμπόδια, που έστησε ο καπιταλισμός και ο φασισμός, για να καταχτήσουμε κι εμείς τα δικαιώματα της ηλικίας μας, και να επιβάλουμε το σεβασμό τους» – από το δωδεκάλογο της ΕΠΟΝ

-1- ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δεν της πρέπει της νεολαίας η μιζέρια κι ο συμβιβασμός με ένα παρόν εξαθλίωσης και μια ζωή χωρίς μέλλον. Δεν υποτασσόμαστε στο θάνατο που χορεύει γύρω μας. Υπάρχει άλλος δρόμος δύσκολος αλλά περήφανος, δημιουργικός και πάνω απ’ όλα ρεαλιστικός!

-2- ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί ρεαλισμός για μας δεν είναι να εξαρτάται η επιβίωση της νέας γενιάς από το ανεβοκατέβασμα των σπρεντς, την τρομοκρατία της διεθνούς τοκογλυφίας ή τη γραβατωμένη αλητεία που πρωτοκολλεί τις αποφάσεις του κάθε Ράιχενμπαχ ή Τόμσεν και υπηρετεί την ελληνική ολιγαρχία του πλούτου.

-3- ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δεν καλούμε τη νέα γενιά να πάρει μοιρολατρικά τη δική της θέση στη στρατιά των ανέργων, αλλά να στρατευτεί ηρωικά μαζί με όλο το λαό στην πάλη να σπάσουν τα δεσμά των μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης και των εξοντωτικών μέτρων που τα ακολούθησαν.

-4- ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί η πιο αντιμνημονιακή ψήφος είναι η ψήφος που δείχνει το πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από το μνημόνιο.

Πανεπιστημιακοί στηρίζουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Κείμενο Υπογραφών

Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει συνθήκες πραγματικού κοινωνικού πολέμου που ήδη μετρά τα πρώτα του θύματα: η ανεργία έχει ξεπεράσει το 1.000.000, η UNICEF μιλά για 440.000 παιδιά στην Ελλάδα του σήμερα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αυξάνονται οι αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν αντέχουν πλέον τον ευτελισμό της ζωής τους. Οι γονείς των φοιτητών μας παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, όταν δεν είναι απολυμένοι.

Σε αυτόν τον πόλεμο, η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση βρίσκεται κυριολεκτικά στο στόχαστρο. Πλάι στη μόνιμη υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ήρθε το PSI και το «κούρεμα», διακυβεύοντας την ίδια τη λειτουργία των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ και ανοίγοντας το δρόμο για τη γενικευμένη επιβολή διδάκτρωνή/και το κλείσιμο πανεπιστημιακών σχολών. Ο νόμος-πλαίσιο 4009/2011, που από κοινού ψήφισαν οι δυνάμεις της κοινωνικής μειοψηφίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ, ακολουθώντας τις υποδείξεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, επιδιώκει:

την κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατίας, τη γενίκευση της επιχειρηματικής εκπαίδευσης, την επέκταση της εργασιακής ανασφάλειας, τις συγχωνεύσεις και τις απολύσεις, τη μετατροπή των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ σε φτηνά και αυταρχικά κέντρα κατάρτισης, τη διάλυση των γνωστικών αντικειμένων και την προετοιμασία μιας γενιάς μηδαμινών προσδοκιών.

Μαρξισμός και Ιστορία (προδημοσίευση)

του Χαράλαμπου Κουρουνδή

Το εγχείρημα να γραφεί και να ερμηνευθεί η πορεία του ανθρώπου στη γη με βάση κάποιο ενιαίο σχήμα δεν είναι πρόσφατο, από τον Γκεοργκ Χέγκελ μέχρι τον Όσβαλντ Σπέγκλερ και τον Άρνολντ Τόυνμπη, για να θυμηθούμε μόνο τρεις από όσους ανέλαβαν αυτό το εγχείρημα στη νεωτερική εποχή. Στην εποχή μας, ακόμα και εκλαϊκευμένες ή λιγότερο φιλόδοξες επιστημονικά απόπειρες έχουν καταφέρει να αναδειχθούν σε best-seller, αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το αυξημένο ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για την Ιστορία. Η κυκλοφορία στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τόπος της «Λαϊκής Ιστορίας του κόσμου» του Κρις Χάρμαν αποτελεί μία σπουδαία συμβολή σ’ αυτή την αναζήτηση από τη σκοπιά του ιστορικού υλισμού.

Το συγκεκριμένο βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα αγγλικά το 1999, σ’ ένα ιδεολογικό κλίμα το οποίο καθοριζόταν ασφυκτικά τόσο από τη νεοφιλελεύθερη αλαζονεία που διακήρυσσε διά στόματος του Φράνσις Φουκουγιάμα το «τέλος της Ιστορίας», όσο και από τη μεταμοντέρνα ρητορική για το «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων». Αξίζει λοιπόν να εξεταστεί η έννοια του ιστορικού υλισμού και η συγκεκριμένη χρήση του ως μεθόδου από τον συγγραφέα.

Από τι ακριβώς ‘’θα ξεβρομίσει ο τόπος’’ με ψήφο στη Χρυσή Αυγή;

Κώστας Γούσης*, Παναγιώτης Μαυροειδής**

Μετράμε ήδη ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και άλλο μισό εκατομμύριο ανθρώπων  που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Θλιβερή είναι και η εικόνα των κλειστών μαγαζιών στα κέντρα όλων των πόλεων, από την Αθήνα έως την απομακρυσμένη επαρχία. Είναι αφόρητη η πραγματικότητα των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών, των αδιεξόδων, του φόβου και της αίσθησης ανασφάλειας κι ασφυξίας που με λόγια, δύσκολα περιγράφεται.

Να γιατί ξεχειλίζει ο  θυμός. Είναι η διάψευση των ελπίδων. Φουντώνει η ορμή για εκδίκηση ενάντια στην κοροϊδία και το ψέμα. Τμήμα ενός τέτοιου κόσμου του μόχθου, αλλά και της απόγνωσης στρέφεται στη Χρυσή Αυγή θεωρώντας πως έτσι στέλνει ένα μήνυμα στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας ‘’ακραία’’ και τιμωρώντας τους ‘’αλήτες προδότες πολιτικούς’’.

Πρέπει όμως να αναδειχθούν  οι αιτίες, να  τσακιστούν  τα προβλήματα στη ρίζα τους. Σ’ αυτό το πεδίο οφείλουμε να κρίνουμε αυστηρά το φασιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και να δούμε τι απαντήσεις δίνει και σε ποια σχέδια εντάσσεται.

Πάγκαλος και Χρυσή Αυγή ενοχοποιούν το λαό για την κρίση

Σε ένα πρόσφατο κείμενο αναρτημένο στο site της Χρυσής Αυγής επιχειρείται η ‘’αποδόμηση της αντι-μνημονιακής ρητορείας της αριστεράς’’. Σε μια διατύπωση που θυμίζει πολύ το λαομίσητο Πάγκαλο το κείμενο αναφέρει[1]: «Σύμφωνα με το δεύτερο ζωτικό ψεύδος, για την άθλια κατάσταση της οικονομίας μας πταίουν όλοι οι άλλοι, αλλά όχι εμείς. Η αναχρονιστική Αριστερά, επειδή ακριβώς θεωρεί τα νοσηρά και εκφυλιστικά συμπτώματα της ελληνικής κοινωνίας, που οδήγησαν στην κρίση, όχι ως παθογένειες που πρέπει να εκριζωθούν αλλά ως οιονεί αρετές της, αθωώνει το κοινωνικό σώμα από τις ευθύνες του, ενοχοποιώντας αποκλειστικά και γενικευτικά τους συνήθεις και νεφελώδεις υπόπτους, τον καπιταλισμό, τους πλουτοκράτες, την Ευρώπη».

Πέρα από αντιμνημονιακοί, πατριώτες και εθνικόφρονες…

του Παντελή Προμπονά

Και τώρα εκλογές… Εσπευσμένες, καθοδηγούμενες, προσυμφωνημένες, απρόβλεπτες, κρίσιμες, διχαστικές. Οι εκλογές, ο υποτιθέμενος πυρήνας της δημοκρατίας, η πηγή της εξουσίας των κυβερνόντων σε λίγες βδομάδες θα ντυθεί με τα κοστούμια και το κάστινγκ μιας καλοπαιγμένης σαπουνόπερας. Θα αποτελέσει άλλο ένα «επεισόδιο» στη ροή των γεγονότων που έχουν συμφωνηθεί με την τρόικα: τρεις ΔΕΚΟ κι ένα κούρεμα πριν, τρία νομοσχέδια και ο θερμός Ιούνης μετά και ενδιαμέσως η γιορτή της δημοκρατικής ομαλότητας, μπας και ξεσπάσει και ο κοσμάκης με καμιά μούντζα πάνω στο λευκό ή κανα κουκί στις φωνές του ακραίου λαϊκισμού που θα ‘λεγε και ο Μαραντζίδης. Και το σασπένς δε σε κρατάει καθόλου αφού πακέτο με τις μετρήσεις πάνε και οι δηλώσεις των «αρχηγών» που κάνουν διαγωνισμό ποιος θα πρωτοκυβερνήσει: από Στέφανο Μάνο μέχρι Αλέξη Τσίπρα όλοι ψάχνουν τη θέση τους στις νέες συμβάσεις εξουσίας… Θα μπορούσα να γράψω εκατοντάδες ακόμη λέξεις σχολιάζοντας την πολιτική επικαιρότητα, ωστόσο ο σκοπός του κειμένου αυτού εντοπίζεται σε τρεις λέξεις: φαινόμενο «Χρυσή Αυγή».

Δεν είμαι ειδήμων «ακροδεξιολόγος», αν και τέτοιοι υπάρχουν εγκυρότατοι στους χώρους της Αριστεράς, ωστόσο θεωρώ ουσιαστικά ορισμένα θέματα τα οποία προκύπτουν από την εκλογική εμφάνιση και τη δημοσκοπική άνοιξη, και μαζί με αυτή και την υπερπροβολή από τα ΜΜΕ, που γνωρίζει ο χώρος αυτός.

Για τις γαλλικές εκλογές

της Δήμητρας Μηλιώνη 

«Αν δεν επανεκλεγώ, ετοιμαστείτε να γίνουμε Ελλάδα»… Με αυτή τη φράση ο σημερινός Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζύ, προσπαθεί να πείσει το γαλλικό λαό να του δώσει την ψήφο του για ακόμα μία πενταετή θητεία. Μόνο που το πραγματικό ερώτημα των γαλλικών εκλογών δεν είναι το τί θα γίνει την επαύριο κιόλας του δεύτερου γύρου – που συμπίπτει με τις ελληνικές εκλογές, καθώς, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας λίγα λεπτά αντιδιαλεκτικής μη λαμβάνοντας υπόψη το ρόλο του μαζικού κινήματος, αυτό είναι λιγότερο ή περισσότερο προδιαγεγραμμένο. Το πραγματικό ερώτημα είναι το ποιός τελικά θα κληθεί να διαχειριστεί το χρέος και να (προσπαθήσει να) υιοθετήσει τα περισσότερο ή λιγότερο βίαια μέτρα λιτότητας.

 Ο Νικολά Σαρκοζύ (UMP) κατάφερε να ανεβάσει τα ποσοστά της δημοτικότητάς του και να μειώσει εκείνα που αρχικά προβλέπονταν για τη Μαρίν Λεπέν (FN), δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια, δηλαδή στρεφόμενος για μια ακόμα φορά ενάντια στους μετανάστες – και πιο συγκεκριμένα στους ρομά και στους μουσουλμάνους – και δημοσιοποιώντας ένα πρόγραμμα με αρκετά στοιχεία που θυμίζουν «λαϊκή δεξιά». Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι εκλέχτηκε Πρόεδρος μετά τη θητεία του ως Υπουργός Εσωτερικών, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε απασχολήσει τη γαλλική κοινή γνώμηεκτός των άλλων και για τις απαράδεκτες δηλώσεις του σχετικά με τους νέους των εξεγερμένων τότε προαστείων. Παράλληλα βέβαια, διαφαίνεται ακόμα και μέσα από το προεκλογικό του πρόγραμμα, χωρίς φυσικά να λέγεται ξεκάθαρα, η επίθεση στο κοινωνικό κράτος και στα κεκτημένα του εργατικού κινήματος και της νεολαίας. Η επιμονή του στην εφαρμογή νόμων που ψηφίστηκαν χωρίς καμία νομιμοποίηση από τη γαλλική κοινωνία και γι’αυτό το λόγο δεν έχουν εφαρμοστεί (όπως για παράδειγμα η άυξηση των ορίων συνταξιοδότησης και η περαιτέρω αυτονομία των Πανεπιστημίων) είναι ενδεικτική. 

Le Monde: Μαρξ: μια ζωή, ένα έργο (μέρος Γ’)

Σκεπτόμενοι με τον Μαρξ, ενάντια στον Μαρξ, αλλά όχι δίχως αυτόν

Ο αείμνηστος Ντανιέλ Μπενσαϊντ σε μια σημαντική συνέντευξη για το Μαρξ, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και τη σύγχρονη πρόκληση για να σκεφτούμε την πολιτική έξω από την επιρροή του κράτους. Σήμερα, σε μια σκληρά απαιτητική περίοδο εμπνεόμαστε από τον αντικαπιταλισμό του Μπενσαϊντ, όχι απλά επειδή επιμένουμε σ’ αυτό το δρόμο, αλλά επειδή πιο μαζικά, πιο εξώστρεφα και με περισσότερη αυτοπεπεοίθηση από ποτέ, ο αντικαπιταλισμός μπορεί να γίνει υλική δύναμη και νικηφόρα πρακτική των μαζών.  Η επικαιρότητα ενός νέου ριζοσπαστικού κομμουνισμού που να λειτουργεί ως «στρατηγική ρυθμιστική υπόθεση» και να δίνει προσανατολισμό στα κινήματα που ξεσπούν είναι ίσως και η πιο σημαντική παρακαταθήκη για την αριστερά σε ένα διεθνές περιβάλλον που αλλάζει ραγδαία. Ενάντια σε λογικές κυβερνητισμού, ενσωμάτωσης και διαχείρισης ή μιας μεταμοντέρνας αριστεράς των αυτόνομων χώρων, ο Μπενσαϊντ μας καλεί χωρίς εύκολες μεγάλες υποσχέσεις αλλά  και χωρίς τη μιζέρια του παρόντος να στοχαστούμε με τους όρους μιας «πολιτική των καταπιεσμένων». Για να «δώσουμε ξανά νόημα στις λέξεις που ψεύδονται» και ίσως να συνεχίσουν ψεύδονται ξανά ανάμεσα σε κυβερνητικά χαρτοφυλάκια της επόμενης περιόδου.

συνέντευξη του Daniel Bensaid στην εφημερίδα Le Monde, 11 Μαΐου 1998

Le Monde: Μαρξ: μια ζωή, ένα έργο (μέρος Β’)

Le Monde: Μαρξ: μια ζωή, ένα έργο (μέρος Α’)

Συνεχίζουμε την παρουσίαση του αφιερώματος της Le Monde στο Μαρξ σε επιμέλεια και μετάφραση του Φοίβου Μάρια. Δύο  κείμενα από το 1998 του Φρανσουά Ολάντ, υποψήφιο των σοσιαλιστών στις σημερινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, αλλά και του Ντανιέλ Μπενσαϊντ, σπουδαίου μαρξιστή φιλοσόφου και στελέχους του NPA που χάσαμε πριν δυο χρόνια. Όπως τονίζει ο Φ. Μαριάς “ο Μπενσαϊντ ηθελημένα ή άθελά του απαντάει σε πολλά από τα ζητήματα που θέτει ο Ολάντ”. Τα δύο κείμενα εκφράζουν και στο πεδίο της θεωρίας τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Πώς να διαβάσουμε το Μανιφέστο ;

Ένα μαχητικό κείμενο, μία πρόσκληση για προβληματισμό.

Common People [1]

του Χρήστου Αβραμίδη

Γυρίζοντας στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες ταξίδι όπως είναι λογικό  νιώθεις μια κάποια μοναξιά. Είναι η ίδια μοναξιά σαν αυτήν που νιώθεις όταν γυρίζεις από την δουλειά πτώμα και το μόνο που μπορεί να κάνει το σώμα σου είναι να πέσει για ύπνο. Δεν γίνεται όμως, γιατί κάτι τέτοιο  έρχεται σε αντίθεση με τον κοινωνικό σου χαρακτήρα που θα ήθελε να απολαύσει λίγο την ζωή πριν τελειώσει η κάθε  ημέρα. Υπερένταση το λένε υποτίθεται.. Ξεκίνησα πάλι με τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις, ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, φαινομενικά…

Τι πρέπει (και τι δεν πρέπει) να κάνει η νεολαία. Ένα κείμενο για τις εκλογές, τον Στάθη Καλύβα και όχι μόνο.

του Θάνου Ανδρίτσου

 Οι επιλογές

Η Καθημερινή της Κυριακής 15/4 συνοδεύτηκε από ένα άρθρο με πολύ βαρυσήμαντο τίτλο. «Τι πρέπει να κάνει η νεολαία». Υπογράφεται από τον γνωστό κ. Καλύβα, καθηγητή στο Yale, με συχνές παρεμβάσεις στις εφημερίδες, με πιο γνωστό ίσως το συκοφαντικό και υστερικό κείμενο εναντίον της εξέγερσης του Δεκέμβρη

Αυτός λοιπόν ο κύριος αποφάσισε να γράψει ένα κείμενο με τέτοιο τίτλο. Αυτός αποφάσισε ότι είναι αυτός που θα υποδείξει στη νέα γενιά τι πρέπει να κάνει. Οποία ταπεινοφροσύνη!

Όμως η εποχή είναι τόσο σοβαρή που δεν αξίζει να χαθεί χρόνος για να γραφτεί ένα ολόκληρο κείμενο που να κριτικάρει άτομα σαν τον κ. Καλύβα. Ούτως ή άλλως η απίστευτη κενότητα του κυρίου αυτού και άλλων διάσημων «μυαλών» της κυρίαρχης πολιτικής, στα πανεπιστήμια, τους κολοσσούς των media και τις επιτροπές της κυβέρνησης, έχουν γίνει προ πολλού γνωστά στην ελληνική κοινωνία. Ωστόσο δεν μπορεί να μένουν αναπάντητα αυτά που υποστηρίζει, διότι οι προτάσεις του δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τους στόχους ή τα αποτελέσματα των ασκούμενων πολιτικών.