Χάγκεν Φλάισερ: Έφτασε η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης

Ο Χάγκεν Φλάισερ με φοιτητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλτ, το 2010, στην 65η επέτειο από την απελευθέρωση. Πολλές επίσημες αντιπροσωπείες κρατών βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο χιτλερικό κολαστήριο. Η Ελλάδα απουσίαζε

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

«Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με τη ζοφερή περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, μετά το υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω». Ο γνωστός ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, δεν άφησε τον χρόνο να κυλήσει. Και μ’ αυτή τη φράση απευθύνει το κάλεσμά του, τόσο προς τη φοιτητική όσο και προς την ακαδημαϊκή κοινότητα για την εκδήλωση που οργανώνει μεθαύριο Τρίτη 29 του μηνός (6-9 μ.μ.) στο αμφιθέατρο 315 του κεντρικού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μπρορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Γιώργος Βασσάλος – ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) 

 Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001).  Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους.

 Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.

Μια σπουδαία επίσκεψη. O Tariq Ali στην Ελλάδα

του Θάνου Ανδρίτσου

  Μια ιστορία λέει τα εξής:

Είναι στο Λονδίνο. Μια ημέρα του Μάρτη του 1968, ένας 25χρονος νέος, γνωστός ήδη για το μουσικό ταλέντο και τις προκλητικές εμφανίσεις του, κατευθύνεται προς την πλατεία Τραφάλγκαρ. Τεράστια η λαοθάλασσα που μαζεύεται μέσα σε λίγη ώρα, το κλίμα είναι έντονο, αγωνιστικότητα και η μαχητικότητα πρόδηλη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στην κεφαλή της πορείας δύο νέοι άνθρωποι. Μια κατάξανθη λευκή ηθοποιός, με το όνομα Βανέσα ( δεν είναι άλλη από τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ) και ένας σκουρόχρωμος μελαχρινός.

Όταν η πορεία φτάνει στην Αμερικάνικη πρεσβεία ο κόσμος έχει αυξηθεί. Λίγη ώρα αργότερα ξεκινούν οι συγκρούσεις με βίαιη επίθεση της αστυνομίας και ειδικά των έφιππων. Ο κόσμος τρέχει, μαζί με αυτούς και ο Μικ ψάχνοντας να ξεφύγει από την αστυνομική μανία. Τελικά καταφεύγει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου και κρύβεται. Λίγο αργότερα ο σκουρόχρωμος νέος βρίσκεται στο έδαφος μερικά μέτρα μπροστά του με δεκάδες αστυνομικούς γύρω του να τον χτυπούν. Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Μίκ, θα γράψει μερικά λόγια για να τα αφιερώσει στον «μαχητή του δρόμου» συνομήλικό του, ο φίλος του ο Κιθ θα βοηθήσει με την κιθάρα του, και το ίσως πιο πολιτικοποιημένο τραγούδι των Stones, το Street Fighting Man, περνάει πια στην ιστορία της μουσικής. Κάποιος νεώτερος μπορεί την ίδια ιστορία να τη ζήσει με πιο σύγχρονο και άγριο ήχο, από μια κιθάρα κρατημένη ψηλά στο στήθος του Tom Morello και τη φωνή- κραυγή του Zack de la Rocha.

«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε»

του Πέτρου Κατσάκου

Εδώ και δύο 24ωρα η Πάτρα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αφορμή, η δολοφονία ενός 30χρονου Έλληνα από τρεις Αφγανούς μετανάστες. Αιτία, τα σωρευμένα προβλήματα που πνίγουν εδώ και δεκαετίες την πάλαι ποτέ βιομηχανική πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι Πατρινοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της υποβάθμισης της ζωής τους, κατά της εγκληματικότητας, αλλά και κατά της φτώχειας που τρώει τα σωθικά της πόλης τους. Επειδή, όμως, και ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στους δρόμους αυτοί που ονειρεύονται να ζήσουν στη χώρα μας τις δικές τουςναζιστικές νύχτες κρυστάλλων.

Και όλα αυτά με σκηνικό το κουφάρι του εργοστασίου της «Πειραϊκής-Πατραϊκής». Το κτίριο που, ως τις αρχές της δεκαετίας του 90, αποτελούσε το καμάρι της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και έδινε ψωμί σε 5000 Πατρινές οικογένειες.

Η χιονόμπαλα του Αλέξη Τσίπρα…

 του Πάνου Ντούλα, 

καθηγητή Αγγλικών,

 pandou.paron@gmail.com ,

Αχαρνές, 25/05/2012

 

Στους συναδέλφους, φίλους και συντρόφους μου που με ρωτούν πώς βλέπω τα πράγματα έχω να πω μέχρι στιγμής τα εξής. Κρίνω ΚΥΡΙΩΣ από τον κλάδο μου κι από τον τόπο μου, και γενικά τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάω εδώ στο Μενιδάκι που έχει από πολύ πλούσιους μέχρι πολύ φτωχούς και είναι ο 4ος μεγαλύτερος δήμος της Αττικής με 107.500 κόσμο.

Το Σαμαρά, έτσι όπως πάει, δεν είμαι καν σίγουρος αν θα τον ψηφίσουν κι οι «νιόφερτοι» ανακυκλωμένοι μουσαφίρηδες της πολυκατοικίας. Υπάρχουν όμως, σημάδια σκόρπια που δείχνουν ότι ίσως και να καταφέρει μια συντηρητική αντι-συσπείρωση αλλά χωρίς μεγάλη προοπτική και βάθος. Αντίθετα, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αν δε συμβεί κάτι φοβερό μέχρι τότε (που βέβαια είναι πολύ μακριά, έτσι που έχει συμπυκνωθεί ο ιστορικός χρόνος), έχει παγιωθεί και νομίζω ότι ΔΕΝ ανατρέπεται. Το πολύ-πολύ να επιβραδυνθεί (το «Μην εμπιστεύεστε το ΣΥΡΙΖΑ» φαίνεται να πιάνει…) αν τα γαλαζοπράσινα σαΐνια της επικοινωνίας σταματήσουν να βάζουν το Σόιμπλε και άλλους «αγαπητούς» στους Έλληνες Ευρωπαίους αξιωματούχους να βαράνε το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το νομίζω, όμως, γιατί βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου, από κοντά (μέχρι τώρα το μελετούσα σε άλλους κοινωνικούς σχηματισμούς από μακριά), το bandwagon effect που λένε και οι, σπεσιαλίστες στο αποκλειστικά διπολικό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, Αμερικάνοι (σε ελεύθερη μετάφραση η χιονόμπαλα που μαζεύει χιόνι κατρακυλώντας). Δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα γίνει η χιονόμπαλα ή πόσος κόσμος θα ανέβει στο κατά πάσα πιθανότητα νικηφόρο Συριζοβάγονο μέχρι τις 17 Ιούνη.

Όταν ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει ακτίφ στην ελληνική αστική τάξη

Ε ναι λοιπόν ήρθε η ώρα να αναδημοσιεύσουμε Αλέξη Παπαχελά. Εφιστούμε την προσοχή στους αναγνώστες και αναγνώστριες του blog στο τέλος του κειμένου «αλλιώς, η ελληνική ελίτ θα μοιάζει σε λίγο με παρέες Λευκορώσων μετά την… Επανάσταση.» Είναι από τις στιγμές που τα δικά μας σχόλια περισσεύουν.

Η ελληνική ελίτ
Του Αλεξη Παπαχελα

Δεκαετίες τώρα ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την «αθηναϊκή κοινωνία» για το ποιοι είναι οι λόγοι που νέα κόμματα στελεχωμένα με άριστους επιστήμονες ή τεχνοκράτες «δεν περπατάνε». Θυμάμαι ακόμη την απογοήτευση των οπαδών των «Νέων Δυνάμεων», του ΚΟΔΗΣΟ, της «Συμμαχίας» και άλλων παλαιότερων σχηματισμών, οι οποίοι συγκίνησαν την ελίτ της χώρας, αλλά άφησαν παγερά αδιάφορη την υπόλοιπη κοινωνία. Το ίδιο συνέβη πρόσφατα με τη Δράση όταν πολλοί μπέρδεψαν το τοπικό «ρεύμα» στο Κολωνάκι ή τα βόρεια προάστια με την… κοινωνία. Ενας μάλιστα καλός φίλος προσπαθούσε να εξηγήσει το εκλογικό αποτέλεσμα και το πώς αυτό συμβαδίζει με το γεγονός ότι «το βράδυ πριν από τις εκλογές ήμουν σε ένα εστιατόριο και όλοι ψήφιζαν Μάνο»…

Μαρία Καραγιώργη (1918 – 20 Μαΐου 2012)

Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια 32′ 18″, 2008
Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Κουρμούζας

Για μας.

του Θάνου Ανδρίτσου

Είναι πολύ περίεργη και δύσκολη εποχή. Το ξέρουμε αυτό όλοι. Δεξιοί, πιο δεξιοί, πασόκοι, αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεροδέξιοι τρέχουν και δε φτάνουν. Ραγδαίες εξελίξεις, πολλές υποχρεώσεις, μεγάλα διλλήματα και ερωτήματα.

Έχω άποψη για τα περισσότερα, έχω πάρει θέση πολιτική προσωπικά και συλλογικά. Δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την τοποθέτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας, που βεβαίως έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον. Άλλωστε προσπαθώ εδώ και μέρες να καταγράψω τις πιο συγκεκριμένες σκέψεις μου σε ένα άλλο κείμενο.

Όμως θα διεκδικήσω μερικά λεπτά δικά μου, έξω από την επιτακτικότητα των καιρών, έξω από τη σκληρότητα των ερωτημάτων, τις άχαρες αλλά και αναγκαίες αντιπαραθέσεις. Έξω ίσως και από τον αμείλικτο ρεαλισμό, τη συγκεκριμενοποίηση ή και την ορθολογικότητα που γενικά με διακατέχει και είναι πράγματι σημαντική στις μέρες αυτές.  Θα τα διεκδικήσω για να μιλήσω για κάτι μεγάλο που χάνεται καμιά φορά «μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Για κάτι που μπορεί να είναι σημαντικότερο και από τις εκλογές.

Θα τολμήσω να μιλήσω για μας. Για μας, όποιοι και αν είμαστε αυτοί, ότι και αν αυτό σημαίνει. Για μας που θέλουμε να είμαστε αριστεροί, που θέλουμε να είμαστε επαναστάτες, που θέλουμε να είμαστε με «τη νιότη του κόσμου», τον σύγχρονο κομμουνισμό. Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Δεν έχω κάτι να επιδείξω για το οποίο να δικαιούμαι εγώ να μιλάω για την Αριστερά. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω αυτά που σήμαιναν για μένα Αριστερά όταν αποφάσισα να βρεθώ στις τάξεις της. Και σημαίνουν ακόμα.

…η επερχόμενη κοινωνική αναμέτρηση

του Γιάννη Μάντζαρη*

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών χρωματίζεται από το μαζικό βήμα αποστοίχισης του λαού από τους δύο πυλώνες του μεταπολιτευτικού συστήματος γεγονός που κλονίζει συθέμελα το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο στην χώρα. Ο ελληνικός λαός όχι μόνο καταβαράθρωσε το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ σε πρωτοφανή ποσοστά, αλλά δεν στήριξε και τις υπεπροβεβλημένες παραπληρωματικές τους δυνάμεις (ΔΗΣΥ, ΛΑΟΣ, Κοιν. Συμφωνία). Το αριστερό πρόσημο που η αντίδραση αυτή πήρε (κυρίως μέσω του ΣΥΡΙΖΑ), δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει ότι το στοίχημα για την αριστερά είναι ανοιχτό και οι προοπτικές μάλλον αισιόδοξες.

«Ευρώ ή χάος»; (ή τίποτα από τα δύο;)

του Γιώργου Καλαμπόκα   

«Καλωσορίσατε στην έρημο του πραγματικού!» [1]. Με αυτή την φράση επέλεξε να μας παρουσιάσει ο Σλάβοϊ Ζίζεκ «πέντε δοκίμια για την 11η Σεπτεμβρίου και άλλες συναφείς ημερομηνίες», ένα βιβλίο στο οποίο επιχειρεί να μιλήσει για τα μεγάλα διλήμματα που τίθενται στην ιστορία και την κοινωνία με όρους επιτακτικούς. Η ίδια φράση θα μπορούσε να περιγράψει κάπως μυστηριακά και τα διλήμματα στα οποία πρέπει να απαντήσει κανείς αναλύοντας την τρέχουσα καπιταλιστική κρίση…

Και είναι αλήθεια: σε περιόδους τέτοιας βαθιάς συστημικής κρίσης, οι ιδεολογικές αναπαραστάσεις με τις οποίες οι άνθρωποι προσλαμβάνουν τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξής τους τείνουν να γίνονται ολοένα και λιγότερο φαντασιακές [2]. Η πίεση της πραγματικότητας περνάει σε πρώτο πλάνο και η ένταξη μέσα σε ιδεολογικά σύνολα και σχηματισμούς που «υπόσχονται» τη δυνατότητα προσωπικής ή συλλογικής ευημερίας σε επόμενο χρόνο, κατόπιν βραχυπρόθεσμων θυσιών, υποχωρούν. Όμως, αυτό το «φαινόμενο» δεν συνίσταται σε παραδοξότητα. Αντιθέτως, ουσιαστικά αντανακλά και το μέγεθος του διακυβεύματος. Και όπως σε κάθε κρίση, έτσι και στην παρούσα, έτσι και στη χώρα μας, το μέγεθος του διακυβεύματος είναι τεράστιο, ίσως το πιο σημαντικό για ένα σύστημα κοινωνικών σχέσεων όπως το καπιταλιστικό: η δυνατότητα διατήρησης των όρων αναπαραγωγής του, όχι απλώς της κερδοφορίας του, αλλά της σταθερότητάς του.