Χάγκεν Φλάισερ: Έφτασε η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης

Ο Χάγκεν Φλάισερ με φοιτητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλτ, το 2010, στην 65η επέτειο από την απελευθέρωση. Πολλές επίσημες αντιπροσωπείες κρατών βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο χιτλερικό κολαστήριο. Η Ελλάδα απουσίαζε

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

«Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με τη ζοφερή περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, μετά το υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω». Ο γνωστός ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, δεν άφησε τον χρόνο να κυλήσει. Και μ’ αυτή τη φράση απευθύνει το κάλεσμά του, τόσο προς τη φοιτητική όσο και προς την ακαδημαϊκή κοινότητα για την εκδήλωση που οργανώνει μεθαύριο Τρίτη 29 του μηνός (6-9 μ.μ.) στο αμφιθέατρο 315 του κεντρικού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μπρορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Γιώργος Βασσάλος – ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) 

 Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001).  Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους.

 Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.

Μια σπουδαία επίσκεψη. O Tariq Ali στην Ελλάδα

του Θάνου Ανδρίτσου

  Μια ιστορία λέει τα εξής:

Είναι στο Λονδίνο. Μια ημέρα του Μάρτη του 1968, ένας 25χρονος νέος, γνωστός ήδη για το μουσικό ταλέντο και τις προκλητικές εμφανίσεις του, κατευθύνεται προς την πλατεία Τραφάλγκαρ. Τεράστια η λαοθάλασσα που μαζεύεται μέσα σε λίγη ώρα, το κλίμα είναι έντονο, αγωνιστικότητα και η μαχητικότητα πρόδηλη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαδήλωση στην πρωτεύουσα της Αγγλίας, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στην κεφαλή της πορείας δύο νέοι άνθρωποι. Μια κατάξανθη λευκή ηθοποιός, με το όνομα Βανέσα ( δεν είναι άλλη από τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ) και ένας σκουρόχρωμος μελαχρινός.

Όταν η πορεία φτάνει στην Αμερικάνικη πρεσβεία ο κόσμος έχει αυξηθεί. Λίγη ώρα αργότερα ξεκινούν οι συγκρούσεις με βίαιη επίθεση της αστυνομίας και ειδικά των έφιππων. Ο κόσμος τρέχει, μαζί με αυτούς και ο Μικ ψάχνοντας να ξεφύγει από την αστυνομική μανία. Τελικά καταφεύγει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου και κρύβεται. Λίγο αργότερα ο σκουρόχρωμος νέος βρίσκεται στο έδαφος μερικά μέτρα μπροστά του με δεκάδες αστυνομικούς γύρω του να τον χτυπούν. Το βράδυ της ίδιας μέρας ο Μίκ, θα γράψει μερικά λόγια για να τα αφιερώσει στον «μαχητή του δρόμου» συνομήλικό του, ο φίλος του ο Κιθ θα βοηθήσει με την κιθάρα του, και το ίσως πιο πολιτικοποιημένο τραγούδι των Stones, το Street Fighting Man, περνάει πια στην ιστορία της μουσικής. Κάποιος νεώτερος μπορεί την ίδια ιστορία να τη ζήσει με πιο σύγχρονο και άγριο ήχο, από μια κιθάρα κρατημένη ψηλά στο στήθος του Tom Morello και τη φωνή- κραυγή του Zack de la Rocha.

«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε»

του Πέτρου Κατσάκου

Εδώ και δύο 24ωρα η Πάτρα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αφορμή, η δολοφονία ενός 30χρονου Έλληνα από τρεις Αφγανούς μετανάστες. Αιτία, τα σωρευμένα προβλήματα που πνίγουν εδώ και δεκαετίες την πάλαι ποτέ βιομηχανική πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Εκατοντάδες αγανακτισμένοι Πατρινοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της υποβάθμισης της ζωής τους, κατά της εγκληματικότητας, αλλά και κατά της φτώχειας που τρώει τα σωθικά της πόλης τους. Επειδή, όμως, και ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στους δρόμους αυτοί που ονειρεύονται να ζήσουν στη χώρα μας τις δικές τουςναζιστικές νύχτες κρυστάλλων.

Και όλα αυτά με σκηνικό το κουφάρι του εργοστασίου της «Πειραϊκής-Πατραϊκής». Το κτίριο που, ως τις αρχές της δεκαετίας του 90, αποτελούσε το καμάρι της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και έδινε ψωμί σε 5000 Πατρινές οικογένειες.

Η χιονόμπαλα του Αλέξη Τσίπρα…

 του Πάνου Ντούλα, 

καθηγητή Αγγλικών,

 pandou.paron@gmail.com ,

Αχαρνές, 25/05/2012

 

Στους συναδέλφους, φίλους και συντρόφους μου που με ρωτούν πώς βλέπω τα πράγματα έχω να πω μέχρι στιγμής τα εξής. Κρίνω ΚΥΡΙΩΣ από τον κλάδο μου κι από τον τόπο μου, και γενικά τους ανθρώπους με τους οποίους μιλάω εδώ στο Μενιδάκι που έχει από πολύ πλούσιους μέχρι πολύ φτωχούς και είναι ο 4ος μεγαλύτερος δήμος της Αττικής με 107.500 κόσμο.

Το Σαμαρά, έτσι όπως πάει, δεν είμαι καν σίγουρος αν θα τον ψηφίσουν κι οι «νιόφερτοι» ανακυκλωμένοι μουσαφίρηδες της πολυκατοικίας. Υπάρχουν όμως, σημάδια σκόρπια που δείχνουν ότι ίσως και να καταφέρει μια συντηρητική αντι-συσπείρωση αλλά χωρίς μεγάλη προοπτική και βάθος. Αντίθετα, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αν δε συμβεί κάτι φοβερό μέχρι τότε (που βέβαια είναι πολύ μακριά, έτσι που έχει συμπυκνωθεί ο ιστορικός χρόνος), έχει παγιωθεί και νομίζω ότι ΔΕΝ ανατρέπεται. Το πολύ-πολύ να επιβραδυνθεί (το «Μην εμπιστεύεστε το ΣΥΡΙΖΑ» φαίνεται να πιάνει…) αν τα γαλαζοπράσινα σαΐνια της επικοινωνίας σταματήσουν να βάζουν το Σόιμπλε και άλλους «αγαπητούς» στους Έλληνες Ευρωπαίους αξιωματούχους να βαράνε το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το νομίζω, όμως, γιατί βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου, από κοντά (μέχρι τώρα το μελετούσα σε άλλους κοινωνικούς σχηματισμούς από μακριά), το bandwagon effect που λένε και οι, σπεσιαλίστες στο αποκλειστικά διπολικό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, Αμερικάνοι (σε ελεύθερη μετάφραση η χιονόμπαλα που μαζεύει χιόνι κατρακυλώντας). Δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα γίνει η χιονόμπαλα ή πόσος κόσμος θα ανέβει στο κατά πάσα πιθανότητα νικηφόρο Συριζοβάγονο μέχρι τις 17 Ιούνη.

Όταν ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει ακτίφ στην ελληνική αστική τάξη

Ε ναι λοιπόν ήρθε η ώρα να αναδημοσιεύσουμε Αλέξη Παπαχελά. Εφιστούμε την προσοχή στους αναγνώστες και αναγνώστριες του blog στο τέλος του κειμένου «αλλιώς, η ελληνική ελίτ θα μοιάζει σε λίγο με παρέες Λευκορώσων μετά την… Επανάσταση.» Είναι από τις στιγμές που τα δικά μας σχόλια περισσεύουν.

Η ελληνική ελίτ
Του Αλεξη Παπαχελα

Δεκαετίες τώρα ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την «αθηναϊκή κοινωνία» για το ποιοι είναι οι λόγοι που νέα κόμματα στελεχωμένα με άριστους επιστήμονες ή τεχνοκράτες «δεν περπατάνε». Θυμάμαι ακόμη την απογοήτευση των οπαδών των «Νέων Δυνάμεων», του ΚΟΔΗΣΟ, της «Συμμαχίας» και άλλων παλαιότερων σχηματισμών, οι οποίοι συγκίνησαν την ελίτ της χώρας, αλλά άφησαν παγερά αδιάφορη την υπόλοιπη κοινωνία. Το ίδιο συνέβη πρόσφατα με τη Δράση όταν πολλοί μπέρδεψαν το τοπικό «ρεύμα» στο Κολωνάκι ή τα βόρεια προάστια με την… κοινωνία. Ενας μάλιστα καλός φίλος προσπαθούσε να εξηγήσει το εκλογικό αποτέλεσμα και το πώς αυτό συμβαδίζει με το γεγονός ότι «το βράδυ πριν από τις εκλογές ήμουν σε ένα εστιατόριο και όλοι ψήφιζαν Μάνο»…

Μαρία Καραγιώργη (1918 – 20 Μαΐου 2012)

Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια 32′ 18″, 2008
Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Κουρμούζας