Καλοκαίρι χωρίς να τριγυρνούν μέλισσες πάνω από το κομμένο καρπούζι, δε γίνεται.

Χωρίς να αποκλείουμε το να υπάρξουν αραιά και που ορισμένες ακόμη αναρτήσεις, σας αποχαιρετούμε προς το παρόν για καλοκαίρι δημοσιεύοντας ένα πολύ όμορφο διήγημα που πρόσφατα είχαμε τη χαρά να διαβάσουμε κι αμέσως το αγαπήσαμε. Είμαστε σίγουροι πως θα το αγαπήσετε κι εσείς. Ευχαριστούμε πολύ την Ειρήνη για τη δημοσίευσή του. 

της Ειρήνης Ηλιοπούλου

Το καλοκαίρι, το δέρμα σου έχει μια μοναδική μυρωδιά. Όπως το λείο ζυμάρι που πλάθεις σε μικρές μπάλες προτού γίνει σεντόνι από αλεύρι και νερό για να σκεπάσει τις τετράγωνες λαμαρίνες. Πλαστική λεκάνη, αλεύρι σε σχήμα ηφαιστείου, όσο αλάτι πιάσουν τ’ ακροδάχτυλά σου, λάδι που κυλά πρώτα στη χούφτα και νερό όσο πάρει. Έτσι μύριζε κι εκείνη η κρέμα στα μαρμάρινα βάζα που έκανε το πρόσωπό σου να γυαλίζει από τη βαριά λιπαρότητά της. Στα φαγητά και στις κρέμες χάνεις πάντα τη συνταγή.

Όσο αγαπάς το παγωτό βανίλια και το καρπούζι με φέτα άλλο τόσο δεν υποφέρεις τα επίμονα περιστέρια στο φρεσκοβαμμένο κάγκελο. Φαίνεται σ’ ακολούθησαν μια μέρα απ’ τη θάλασσα που τα τάισες λιόσπορο και ήρθαν να ξαναβρούν το χέρι σου εκεί που κάθεσαι στη βεράντα. Μα εσύ δεν κρατάς χάρτινο σακουλάκι αλλά μια μαύρη βεντάλια με κόκκινα άνθη και δαντέλα στο τελείωμα. Την κουνάς ρυθμικά κι εκείνη φροντίζει να κρατά μακριά σου την ανυπόφορη ζέστη. Πριν λίγο πότισες τα γεράνια που τώρα στέκουν φρέσκα στις μεγάλες κωνικές ζαρντινιέρες. Και η βερικοκιά θέλει κάθε μέρα νερό για να θεριεύει στον ασβεστωμένο τενεκέ της. Ώρα για τα τελευταία ψιθυρίσματα της ψάθινης σκούπας σου στο μωσαϊκό και μετά θα φέρεις την ιδρωμένη κανάτα από το ψυγείο, θα την καθίσεις πλάι σου στο τραπεζάκι ενώ βαλέδες, ντάμες και άσσοι θα ετοιμαστούν να σου φορέσουν καπέλα στο απογευματινό κουν καν. Στο ένα χέρι οι τρίτες και τετάρτες και το άλλο να καταστρώνει τζογαδόρικες στρατηγικές στο πράσινο ύφασμα.

Όλες οι τσόχες πρέπει να έχουν απαραίτητα μία τουλάχιστον τρύπα από καύτρα τσιγάρου. Ένα τραχύ σημάδι που να θυμίζει για πάντα μια παρτίδα ρέντας, γκίνιας ή απλώς ρεφαρίσματος. Αν η τσόχα σου θυμόταν τις παρτίδες σου, θα ήταν κιόλας στάχτη.

Χαϊδεύεις απαλά το αμπάλωτο σημάδι, και αφαιρείσαι με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Το βλέμμα σου γυρίζει στη ροζ πικροδάφνη ενώ το δάχτυλό σου φοράει δαχτυλίδι την τσόχινη ουλή και η σκέψη σου σε ταξιδεύει μέσα στο καραβάκι για το Μπαξέ Τσιφλίκι. Να’ σαι. Χωρίς την κοτονένια καλοκαιρινή ρόμπα σου, με τα μαλλιά δεμένα σε φιλέ και ένα φλοράλ φόρεμα ν’ απολαμβάνεις γαλάζια βλέμματα μέσα απ’ τις βόλτες του <<Ποσειδών>>.

Τώρα είναι η ώρα για προγραμματικό μέτωπο, εργατικούς αγώνες, αντιφασιστική δράση

του Γιώργου Βασσάλου 

[To κείμενο αυτό περιέχει και μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση]

Αναδημοσίευση από mygranma

Δυστυχώς η γιαγιά της εικόνας αποτελεί περήφανη μειοψηφία

Στη σοσιαλιστική δημοκρατία οι αντιπρόσωποι του λαού θα εκλέγονται κυρίως στους χώρους δουλειάς. Η ψήφος αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο θα βαραίνει περισσότερο  στο αποτέλεσμα. Έτσι, δε θα βγάζουν κυβερνήσεις οι συνταξιούχοι, απλά επειδή αδυνατούν να αλλάξουν τις συνήθειές τους ή επειδή φοβούνται μην και πάρουν υποτιμημένα ευρώ στον τάφο.

Στη σοσιαλιστική οικονομία, μέσω του δημοκρατικού σχεδιασμού, θα αμβλύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ μεγάλων αστικών κέντρων και περιφέρειας. Έτσι ώστε να μην επιβιώνουν στην περιφερεια μισοφεουδαρχικές κοινωνικές δομές που έχουν σαν αποτέλεσμα να ψηφίζουν όλοι για ‘να μη τους πάρουν οι κομμουνιστές τα σπίτια και τα λεφτά στην τράπεζα’, αδιαφορώντας που με τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα πληθύνουν εκείνοι στις πόλεις που πεθαίνουν στην πείνα.

Αυτοί ή εμείς;

του Σπύρου Μαρκέτου

Ο Σπύρος Μαρκέτος  συμμετέχει σήμερα, Κυριακή 8 Ιούλη, στην κεντρική εκδήλωση του 16ου αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Αθήνα, με τίτλο : Ρατσιστική και φασιστική βία: προκλήσεις και προοπτικές του αντιφασισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μαζί με τους Μπερνάρ Σμιτ και Έντβιν Μοντάρι, με συντονιστή τον Θανάση Κούρκουλα. Το παρακάτω κείμενο παρουσιάζει σκέψεις που θα κατατεθούν στην εκδήλωση  

Φωτογραφία από εκδήλωση στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ

Αυτοί ή εμείς;

Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Μποζόνιο Χιγκς, ένα σύντομο τηλεοπτικό διάλειμμα

της Μαριάννας Τζιαντζή

Δεν είναι μόνον οι άνθρωποι που μπορούν να απολαύσουν την περίφημη τηλεοπτική «διασημότητα των 15 λεπτών», όπως είχε προβλέψει το 1968 ο Αντι Γουόρχολ. Τηλεοπτικά χαϊδεμένο ήταν αυτή την εβδομάδα το μποζόνιο του Χιγκς, που η πιθανή ανακάλυψή του ανακοινώθηκε την Τετάρτη από επιστήμονες του CERN. Αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Στο τηλεοπτικό σύμπαν, η επιστήμη είναι αντι-εμπορική κατηγορία, σε αντίθεση, π.χ., με την αστρολογία που δίνει καθημερινό «παρών» σε αρκετά κανάλια.

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Με όλη μου τη φωνή

7 Ιούλη 2012: 119 χρόνια από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Με όλη μου τη φωνή

Μεις, με τη δόξα, θα λογαριαστούμε αλλιώς –
δικιά μας δα κι αυτή έχει λάχει –
ας γίνει για όλους μας ένα μνημείο κοινό
ο σοσιαλισμός
που εδραιώσαμε στη μάχη.

Το Τείχος, 10 χρόνια τώρα. Μία εργατική τάξη υπό πολιορκία

του Haggai Matar

Το τείχος χτίστηκε για να σταματήσει την είσοδο βομβιστών αυτοκτονίας στο Ισραήλ, έτσι λένε. Αλλά οι άνθρωποι που όντως μπαίνουν στο Ισραήλ σε καθημερινή βάση είναι οι δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι που δουλεύουν εδώ. Μερικοί περνάνε ώρες στα σημεία ελέγχου, άλλοι σκαρφαλώνουν τα τείχη και ρισκάρουν τραυματισμούς ή σύλληψη – αλλά όλοι έχουν βιώσει μια δραματική αλλαγή προς το χειρότερο στις ζωές τους.

Φτάνουμε στο σημείο ελέγχου Eyal στις 4.30 π.μ. Ο ουρανός είναι σκοτεινός παρ’ όλα αυτά μίνι βανάκια γεμάτα με εργάτες ήδη μας προσπερνάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση στο δρόμο για τη δουλειά. Παρκάρουμε έξω απ’ το μαζικό συγκρότημα του σημείου ελέγχου και περιπλανιόμαστε ανάμεσα στους εκατοντάδες ανθρώπους που μιλάνε χαμηλόφωνα, πίνουν τσάι, προσεύχονται ή κοιμούνται στο έδαφος. Όλοι τους περιμένουν. Όλοι προσδοκούν να δουλέψουν.

Ο τρόμος στο βλέμμα τους

 Του Άρη Χατζηστεφάνου

Τι πανικός κι αυτός! Οι «φουσκωτοί» της Χρυσής Αυγής ζητούσαν χθες από γυναικόπεδα και ηλικιωμένους να τους… προστατεύσουν από το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια. Κι επειδή τα γυναικόπαιδα δεν ήρθαν στο ραντεβού, την προστασία των χρυσαυγιτών ανέλαβε γι’ ακόμη μια φορά η ελληνική αστυνομία. Ο τρόμος στο βλέμμα τους, ανεκτίμητος.

Το κάλεσμα της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στη Νίκαια έσταζε κρύο ιδρώτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα: «Πρέπει να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι […] να διασφαλίσουμε τη δημόσια και ιδωτική περιουσία που θα γίνει στόχος των αναρχομπολσεβίκων».

Η 17 Νοέμβρη, ο Μπαρμπα-Θωμάς και η δική μας ειλικρινής άρνηση της βίας

Του Μέλιου Καδρά 

“Εδώ δεν υπάρχει ο περίφημος «ενδεχόμενος δόλος»; Ας πέσουν οι μάσκες. Οι εφοπλιστές του ΣΑΜΙΝΑ ουδέποτε θα διωχθούν, όπως δεν διώχθηκε κανένας εφοπλιστής για τους εκατοντάδες πνιγμένους στα πλωτά τους φέρετρα. Όπως δεν θα διωχθεί ο ιδιοκτήτης του IRON ANTONIS για το σάπιο JET ONE που τυχαία δεν έγινε ΣΑΜΙΝΑ με νέους δεκάδες νεκρούς. Αλλωστε έχει αθωωθεί για το σαπιοκάραβο IRON ANTONIS με τους 24 νεκρούς μαζί με τους υπεύθυνους του νεογνώμονα που υπέγραψαν τα πιστοποιητικά αξιοπλοϊας για να ταξιδεύουν ελεύθερα τα ΔΥΣΤΟΣ και τα άλλα. Ας πέσουν οι μάσκες. Τα κρατικά όργανα που εξοστρακίζουν τις σφαίρες τους σε μετανάστες, μικροκλεφτρόνια, διαδηλωτές, αθωώνονται ή καταδικάζονται σε συμβολικές ποινές. Για τη 17Ν έγιναν ειδικοί νόμοι, έκτακτα μέτρα, ειδικές φυλακές, ειδική σύνθεση του Δικαστηρίου σας.”

Από την απολογία του Δημήτρη Κουφοντίνα

Το αστικό μπλοκ επιχειρεί να ανοίξει τον φάκελο της 17 Νοέμβρη με τον ίδιο τρόπο που τον έκλεισε. Άπλετο φως θα χυθεί στον θάνατο του  Μπακογιάννη και όχι στα βασανιστήρια, στον Ξηρό. Θα μας δείξουν τα παιδιά του Σόντερς και όχι τα παιδιά που πέθαναν την Γιουγκοσλαβία από τις βόμβες του.

Η ελληνική κοινωνία θα καθίσει στον καναπέ της σαν μια ενωμένη οικογένεια και θα παρακολουθήσει το εύπεπτο φιλμ νουάρ που θα μας σερβίρει η αστική μας τάξη με την βοήθεια των Αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών και τον μεγαλοδημοσιογράφων. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο θα σχηματιστεί το πρόσωπο του Χρυσοχοίδη και του Σημίτη, όταν θα κάνουν reunion με τους Αμερικάνους πράκτορες ,τους αστυνόμους και τους βασανιστές, που τόσα πολλά πέρασαν μαζί, εκείνο το καλοκαίρι του 2002.

Έχουν γραφτεί πολλά και μπορούν να γραφτούν ακόμα περισσότερα. Για το μονοπώλιο της βίας, από την πλευρά του κράτους, την στάση της επίσημης αριστεράς, την προβοκατορολογία κτλ

Σκοπός μας όμως δεν είναι μία εκτενής ανάλυση σε σχέση με το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Άλλωστε το αστικό κράτος έχει εκσυγχρονίσει σε τέτοιον βαθμό τις “γιάφκες” με το νομικό του οπλοστάσιο, ώστε οποιαδήποτε άποψη που ξεφεύγει έστω και λίγο από την κυρίαρχη ιδεολογία, ακόμα και αν δεν υποστηρίζει τις ένοπλες ομάδες, να μπορεί δυνάμει να ποινικοποιηθεί [ 1].

Παρουσίαση – Συζήτηση της Λέσχης Ανυπότακτης Θεωρίας στη Αθήνα

Η Λέσχη σας καλεί στην πρώτη της δημόσια παρουσία στην Αθήνα

Με αφορμή την έκδοση της πρώτης μας έντυπης προσπάθειας, διοργανώνουμε μια ανοιχτή συζήτηση για να βρεθούμε μαζί με φίλους, αναγνώστες και συνοδοιπόρους σε νέα εγχειρήματα στον τύπο και το διαδίκτυο. Μια συζήτηση, χωρίς πληκτρολόγια, οθόνες και ποντίκια, με καφέδες, μπύρες και ζωντανή επαφή. Σας περιμένουμε να γνωριστούμε από κοντά και να παρέμβετε στη συζήτηση που θα κάνουμε με φίλους και συναγωνιστές.

Η «Λέσχη» (ilesxi.wordpress.com) παρουσιάζει την πρώτη της έντυπη έκδοση «Τετράδια Ανυπότακτης Θεωρίας #1». Αναρωτιέται αν «αυτός ο κόσμος που αλλάζει μας τρομάζει» και το συζητάει με μπύρες και ποτά χωρίς πληκτρολόγια και οθόνες μαζί με φίλους, αναγνώστες και συνοδοιπόρους της.

Η ταξική φύση του ναζιστικού κόμματος

Του Θ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ στο περιοδικό «Επιστημονική Σκέψη» στα 1985

Το «Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (Nazional-Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei – NSDAP) ήταν πάντα και έμεινε ως το τέλος το κόμμα που εξυπηρέτησε κατά τον πιο τέλειο, ως τώρα, τρόπο τα συμφέροντα της μεγάλης αστικής τάξης, των κορυφών του μονοπωλιακού κεφαλαίου.

Τέτιο ήταν και πριν το 1933, και μετά, τέτιο έμεινε και ως τις 9 Μάη 1945.

Αυτό φαίνεται καθαρά από το δείκτη εκείνο που ενδιέφερε πιο πολύ το μονοπωλιακό κεφάλαιο: την πορεία των κερδών. Και δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι η κυβέρνηση του ΝSDAP εξασφάλισε συνθήκες εξαιρετικής σε έκταση και βάθος συσσώρευσης κερδών. Η πορεία των τελευταίων υπήρξε πράγματι θεαματική, όπως δείχνει ο παρακάτω πίνακας:

Επίσημα κέρδη επιχειρήσεων (εκατομμύρια μάρκα)
1933	1936	1938
6,6	12,2	15