«Δεν είναι υπερβολή ο παραλληλισμός με το Ναζισμό»

της Laurie Penny

Μεταφράζω το άρθρο της Laurie Penny για την εφημερίδα Independent, ενώ προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που για να διαβάσεις μια νηφάλια ανάλυση για την κατάσταση στη χώρα, έπρεπε να ψάξεις σε εφημερίδες του εξωτερικού. Παρεμπιπτόντως, το σταθερά φιλικό προς τις απόψεις -αλλά και προς την ίδια τη φασιστική συμμορία- της Χρυσής Αυγής «Πρώτο Θέμα», χαρακτήρισε το άρθρο «πρόκληση», χωρίς να προβεί σε κάποια εξήγηση του χαρακτηρισμού. Ίσως γιατί θεωρούν προκλητικό να ενοχλείται κανείς από ρατσιστικές επιθέσεις και δολοφονίες;

Πραγματικοί φασίστες με μαύρες μπλούζες φέρουν σβάστιγκες και δολοφονούν εθνικές μειονότητες στην Αθήνα

«Μετά τους μετανάστες, έρχεται η σειρά σας». Αυτό έγραφαν φυλλάδια που βρέθηκαν αυτή τη βδομάδα στην περιοχή των γκέι κλαμπς στην Αθήνα. Καθώς η βία ενάντια σε μετανάστες και εθνικές μειονότητες κλιμακώνεται σ’όλη την Ελλάδα, οι υποστηρικτές του υπερ-δεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής έχουν επίσης αρχίσει να προωθούν επιθέσεις μίσους ενάντια σε ομοφυλόφιλους και ανθρώπους με αναπηρίες. Αυτοί οι φασίστες παρελαύνουν με μαύρες μπλούζες και πυρσούς στην Αθήνα, τρομοκρατώντας εθνικές και σεξουαλικές μειονότητες, επιδεικνύοντας σύμβολα που δε θυμίζουν παρά μια ξέμπλεκη σβάστιγκα και δηλώνοντας την περιφρόνησή τους για τους πολιτικούς θεσμούς. Και παρόλ’αυτά, σε ολόκληρη την Ευρώπη, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν ένα απλό σύμπτωμα της Ελληνικής οικονομικής κρίσης.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ Ή ΚΑΝΕΙΣ

του Μπέρτολντ Μπρεχτ 

1

Σκλάβε, τη λευτεριά ποιος θα σου τη δώσει;

Από το βάθος της αβύσσου

Μόνο οι σύντροφοι σου θα σε βγάλουν

Αυτοί θα ακούσουν τον καημό σου.

Τη λευτεριά σκλάβοι θα σου την δώσουν.

.

Όλα ή τίποτα, όλοι μας ή κανείς!

Μόνος δεν θα μπορέσεις να σωθείς.

Όπλα καλύτερα παρά δεσμά.

Όλα ή τίποτα, όλοι μας ή κανείς!

προ κρίσης απάντηση

 

Μεγαλώνοντας
Τότε πριν την κρίση, εμείς ζήσαμε ελεύθερα για λίγο
με την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά των 19 χρονών, όταν δεν ξέραμε και πολλά

τώρα μοιάζει πολύ, μοιάζει καλοκαίρι ολόκληρο κι ας ήταν μερικές μέρες μόνο

Τότε δε μας ένοιαζε τίποτα, βλέπαμε κάποιον που πεινούσε και του δίναμε από αυτό που τρώγαμε και συνεχίζαμε το ταξίδι

Πεινούσαμε κι ερχόταν κάποιος και μας έδινε πεπόνι από τον κήπο του και συνεχίζαμε το ταξίδι

Το αμάξι έκαιγε πολλή βενζίνη αλλά δε μας ένοιαζε, είχαμε βγάλει τέσσερα κατοστάρικα από μια δουλειά, τα κάναμε δια του τρία και ταΐζαμε και το αμάξι.

Εκεί που δεν φτάνει η λογοκρισία του ΕΣΡ, φτάνει η υποκρισία του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου…

της Δέσποινας Κουτσούμπα,

μέλους του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και Πρόεδρος του ΔΣ

 

Σας έχει τύχει ποτέ να αισθάνεστε ότι ζείτε μια εξωπραγματική στιγμή, μια στιγμή που ενώ είστε εκεί είναι σαν να μη βρίσκεστε στη θέση σας, αλλά να πετάτε σαν ένα πουλί και να βλέπετε τον εαυτό σας από ψηλά και να πιστεύετε ότι όσα διαδραματίζονται υπάρχουν σε ένα παράλληλο σύμπαν; Έτσι ακριβώς αισθάνθηκα καθισμένη στα πρώτα έδρανα πίσω από το τραπέζι του ΚΑΣ, καθώς υποβλήθηκα σε ένα νέου τύπου μαρτύριο, το μαρτύριο μην πεις αυτά που πραγματικά πιστεύεις, δείξε την καλή σου διαγωγή όσο κι αν εδώ μέσα ποδοπατούν τη λογική. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Εν αρχή ην η διεθνής καμπάνια του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς από τις περικοπές σε κονδύλια και προσωπικό. Η καμπάνια ξεκίνησε μετά το χτύπημα στο παλαιό Μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υποβάθμισης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, της μη αναγνώρισης του αναντικατάστατου της πολιτιστικής κληρονομιάς, της άγνοιας κινδύνου που οδηγούσε τον πρώην Υπουργό ΥΠΠΟΤ κο Γερουλάνο να επαίρεται (σε εγχώρια και διεθνή μίντια) ότι το Υπουργείο του λειτουργεί με τον μισό προϋπολογισμό. Επειδή οι αρχαιολόγου που εργαζόμαστε στο Υπουργείο Πολιτισμού αναγνωρίζουμε ότι η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν γίνεται για μας, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας, θελήσαμε να γυρίσουμε ένα τηλεοπτικό σποτ με το απλό μήνυμα ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ίδιας της ιστορίας της, κόντρα στις σειρήνες «τώρα κρίση έχουμε, λεφτά για μάρμαρα θα δίνουμε»;

Ελλάδα 2012.

του Θόδωρου Πελεκανίδη

 

Ελλάδα 2012. Ένα μέρος και μια χρονολογία φτάνουν για να δώσουν ένα μικρό έστω στίγμα μιας κατάστασης; Αλήθεια, τι συμβαίνει στην Ελλάδα το 2012; Φυσικά δε δύναμαι να παίξω τον ρόλο παντογνώστη και να δώσω κάποια πλήρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Θα ήθελα όμως να παραθέσω ορισμένες σκέψεις που ίσως να συμβάλουν ως ένα μικρό λιθαράκι στο ξεδιάλυμα ενός ομολογουμένως ομιχλιασμένου τοπίου.

Λαθραίοι μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, προγράμματα λιτότητας, περικοπές, αυτοκτονίες, έλλειψη φαρμάκων, διάλυση του (κατ’ όνομα έστω) κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις, χρέος, φασίστες. Λέξεις και φράσεις που πριν από πέντε χρόνια δε θα καταλάμβαναν παρά ένα ελάχιστον ποσοστό στο λεξιλόγιο του κατοίκου αυτής εδώ της γωνιάς του πλανήτη έχουν γίνει σήμερα έννοιες με ιδιαίτερο περιεχόμενο, μέρος της καθημερινότητάς μας με μεγάλο ειδικό βάρος και κουβαλούν τόση αρνητικότητα που αρκεί για να καταστρέψει την ψυχολογία – ευάλωτη από τα πολλά χρόνια επίπλαστης καλοπέρασης – του πάλαι ποτέ χαζοχαρούμενου Έλληνα.

Κλάρα Τσέτκιν: Ο Φασισμός πρέπει να νικηθεί!

Η Κλάρα Τσέτκιν μιλώντας στον Ράιχσταγκ, στον Αύγουστο του 32 σε ηλικία 75 ετών

Στις 30 Αυγούστου του 1932, εν μέσω της χειρότερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος που είχε αντιμετωπίσει ο κόσμος μέχρι τότε και στη σκιά της αύξησης της ναζιστικής εξουσίας, η Κλάρα Τσέτκιν-Γερμανίδα μαρξίστρια και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD)-άνοιξε την τελευταία συνεδρίαση του Ράιχσταγκ (Βουλή της Γερμανίας). Ήταν πρόεδρος και είχε το δικαίωμα να κάνει την εναρκτήρια ομιλία, ως το παλαιότερο μέλος της ολομέλειας. Σ’ αυτή της την ομιλία κάλεσε όλους τους εργαζόμενους και τον καταπιεσμένο λαό, να μην αφήσουν τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν να τους εμποδίσουν και να ενωθούν για να συνθλίψουν την φασιστική απειλή κατευθυνόμενοι προς μια σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή της αστικής τάξης. Έκανε έκκληση για την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης, μίλησε για τη συνενοχή της στην άνοδο των Ναζί, την παραβίαση του συντάγματος της Γερμανίας, και την απόλυτη ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τις όψεις της φρικτής παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν τυφλή, ανίκανη να περπατήσει (χρειάστηκε να την μεταφέρουν στο βήμα), και απέναντι στις ναζιστικές απειλές για τη ζωή της σε περίπτωση που μιλούσε, η συντρόφισσα Τσέτκιν έδωσε μια παθιασμένη ομιλία που σκιαγραφεί τη στρατηγική δημιουργίας ενός «Ενιαίου Μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ηττηθεί ο φασισμός «.

Οι «βρομιάρηδες Έλληνες» και τα λεξικά του ρατσισμού

του Διονύση Ελευθεράτου

«Όπου κι αν μετανάστευσαν, οι Έλληνες κέρδισαν το σεβασμό με την  εργατικότητα και τη συμπεριφορά τους. Δεν ήταν λαθραίοι, δεν παρανομούσαν».

Κατά πόσο αληθεύει αυτό το ευρύτατα διαδεδομένο κλισέ; Πρώτη βασική επισήμανση: Είναι διάτρητος ο ισχυρισμός πως οι συμπατριώτες μας μετανάστευαν πάντοτε «κανονικά και με το νόμο». Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Μιχάλη Τσάκαλον «Η σύγχρονη ελληνική μετανάστευση (σ.σ: μήπως έπεται και… πιο σύγχρονη;) μεταξύ θεωρίας και εμπειρίας», έχει εξακριβωθεί πως ήσαν «λαθραίοι» 50.000 Έλληνες εξ όσων αναζήτησαν την τύχη τους στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, την περίοδο 1950 -1974. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο πραγματικός αριθμός είναι απείρως μεγαλύτερος του επισήμως εξακριβωμένου, όπως συμβαίνει πάντα;

Τι έχει νόημα;

του Θάνου Ανδρίτσου

Οι μέρες του Αυγούστου, όσες από αυτές βρίσκεσαι καθηλωμένος στην Αθήνα, είναι πάντοτε κατάλληλες για σκέψεις, προβληματισμούς, κείμενα, διάβασμα και όλα όσα στη συνηθισμένη ροή του χρόνου στοιβάζονται βίαια ανάμεσα σε δουλειές, κινηματικά καθήκοντα και κοινωνικές υποχρεώσεις. Πολλοί βέβαια θα έχουν δίκαιες κατηγορίες να προσάψουν στην παρατεταμένη νωθρότητα τη στιγμή που γύρω μας βαθαίνει ο πάτος της παρακμής. Είναι αλήθεια και όλοι το σκεφτόμαστε. Άλλο τόσο αλήθεια είναι όμως, ότι χρειάζονται στιγμές που διαταράσσεται η κανονικότητα, που προσπαθείς να κάνεις τις σκέψεις στο μυαλό σου να αποκτήσουν νόημα χωρίς να φοβάσαι να βυθιστείς και εσύ σε μια τρικυμία αδιεξόδων και παραλόγων.

Έτσι πρέπει. Οι καρικατούρες ατσαλένιων, πάντοτε πεισμένων και ακλόνητων, με πλήρη διαύγεια και ετοιμότητα, με διαρκή οξυδέρκεια, τιτάνια ηρεμία και αταλάντευτη μαχητικότητα, επαναστατών, μόνο στις ασπρόμαυρες ταινίες σοσιαλιστικού ρεαλισμού υπάρχουν. Δεν πειράζει να στοχεύεις κάπου εκεί κοντά. Όχι ότι πρέπει, άβουλο ανθρωπάκι, που σκιάζεται μόλις λίγο ζορίσει η κατάσταση, να γίνεις, κατηγορώντας δήθεν τη δύσκολη εποχή, για το δικό σου μικρό μπόι.

Αντίσταση, Μεταρρύθμιση, Επανάσταση

Μια συζήτηση για τις προβληματικές μορφές αντικαπιταλισμού σήμερα

Την Τετάρτη, 30/5, η ομάδα πλατύπους οργάνωσε τη σχετική συζήτηση στη Θεσσαλονίκη με ομιλητές τους Νικόλα Σεβαστάκη – αναπλ. καθηγητή του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ., Θοδωρή Καρυώτη – συμμετέχει σε εγχειρήματα άμεσης δημοκρατίας και αλληλέγγυας οικονομίας, Άρη Τσιούμα – μέλος της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης και Αυτοοργάνωσης και Κώστα Γούση – μέλος του Νέου Αριστερού Ρεύματος (ΝΑΡ).

Η ‘Platypus Affiliated Society’, δημιουργήθηκε τον Δεκέμβρη του 2006 και οργανώνει ομάδες μελέτης, δημόσια φόρουμ, επιδιδόμενη σε έρευνα και δημοσιογραφία. Εστιάζει στα προβλήματα και καθήκοντα, που μας κληρονόμησε η «Παλιά» (δεκαετίες ’20 και ’30), η «Νέα» (’60 και ’70) και η μετα-πολιτική (’80 και ’90) Αριστερά, για τις δυνατότητες της απελευθερωτικής πολιτικής σήμερα.

Παρακάτω, δημοσιεύουμε τμήματα των εισηγήσεων των ομιλητών και μέρος του σκεπτικού της διοργάνωσης της εκδήλωσης από πλευράς συνοψίζεται σύμφωνα με την ομάδα πλατύπους  ως εξής στο παράθεμα από το έργο του Μόις Ποστόουν:

20 χρόνια από το πογκρόμ του Ροστόκ

 

του Γιώργου Μανιάτη

 

Το πογκρόμ του Ροστόκ υπήρξε το γεγονός που στις 24 Αυγούστου του 1992 συγκλόνισε βαθιά την τότε  πρόσφατα ενοποιημένη Γερμανία. Η εικόνα του φλεγόμενου Κέντρου Υποδοχής προσφύγων περικυκλωμένου από χιλιάδες συγκεντρωμένους έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου. Ωστόσο, ούτε ο «αποτροπιασμός» της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ούτε οι κατηγορίες για την «ολιγωρία των αρχών» και για «το ρόλο των ακραίων» νεοναζιστών αρκούσαν για να εξηγήσουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός: ότι ο εμπρησμός υπήρξε απλώς η τελευταία πράξη ενός αυθεντικού ρατσιστικού πογκρόμ. Όχι δηλαδή μιας μεμονωμένης πράξης, μιας συνομωσίας, ενός ομαδικού παροξυσμού, αλλά μιας δημόσιας ρατσιστικής πολιτικής εκστρατείας, στης οποίας το λόγο και τις πρακτικές ενεπλάκησαν οι οργανωμένες ομάδες των νεοφασιστών από κοινού με την επίσημη πολιτική και μηντιακή εξουσία.