Η (πολιτική και η οικονομική) χούντα κατηγορεί το λαό για πραξικόπημα…

Ηλίας Ν. Σμήλιος, δάσκαλος

Αρετή Σκουνάκη, δικηγόρος

Γιώργος Τζαμαδάνης, δικηγόρος

Θανάσης Αγαπητός, δάσκαλος*

Για τα περί πραξικοπήματος δημοσιεύματα των εφημερίδων “ΤΟ ΒΗΜΑ” (30/9) και “ΤΑ ΝΕΑ” (29/9)

Πιστοί στο ρόλο της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών, οι εφημερίδες του “συγκροτήματος Λαμπράκη“ και κάποιοι “δημοσιογράφοι” τους έρχονται τις μέρες ακριβώς που συντελείται ένα ακόμη πραξικόπημα κατά της ζωής του ελληνικού λαού και γράφουν σενάρια περί ενός σχεδιαζόμενου πριν ένα χρόνο στρατιωτικού πραξικοπήματος. Καθόλου τυχαία, αν κρίνουμε από τη στάση της εφημερίδας και συνολικά του δημοσιογραφικού συγκροτήματος όλα τα τελευταία χρόνια, «Το πραξικόπημα που δεν έγινε…» προβάλλεται με πηχυαίους τίτλους στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” (30/9/2012), ενώ περνά στα “μικρά” (και με παραπλανητικούς τίτλους…) η νέα αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ., η φορολογική αφαίμαξη, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κ.ά.

Ξεπερνώντας όμως προς το παρόν τους κύριους στόχους (και) του σημερινού φύλλου της εφημερίδας, θα πρέπει να σταθούμε σε κάποια σημεία του που “στοιχειοθετούν”, κατά το συντάκτη του δημοσιεύματος (και της ακόμη χειρότερης προαναγγελίας του δημοσιεύματος στα “ΝΕΑ”), την απόπειρα του πραξικοπήματος που “ανακάλυψε και αποκαλύπτει”, τα οποία μας αφορούν και μας θίγουν άμεσα.

Όταν ο «Πελαργός» φέρνει τους φασίστες

Ή αλλιώς πως το ελληνικό κράτος συνεργάστηκε με τα κατάλοιπα των ναζί για να νικήσει τους κομμουνιστές και πως οι ναζί συνεργάστηκαν με το  «προδοτικό» κράτος και το σύστημα για να νικήσουν αυτούς που πραγματικά ήταν ενάντια στο σύστημα.

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου μας, μεταφέρουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Μαργαρίτη [1] για τον εμφύλιο πόλεμο που δίνει ακόμα ένα τεκμήριο για το με ποιον τρόπο τροφοδοτούνται διαχρονικά οι φασιστικές οργανώσεις.

Οποιαδήποτε ομοιότητα ανάμεσα στο κείμενο και το βίντεο που επισυνάπτεται, δηλαδή οποιαδήποτε ομοιότητα συνεργασίας και ένωσης του αστικού κράτους και των φασιστών ενάντια στην αριστερά, τότε και τώρα ,  είναι  εντελώς συμπτωματική.

Επιχείρηση «Πελαργός» (7-15 Ιουνίου 1947)

«Όσον αφορά την επονομαζόμενη επιχείρηση «Πέλαργός» , το ζητούμενο ήταν η εκκαθάριση της Στερεάς, στο πλαίσιο που δημιουργούσαν η Ναύπακτος, η Λιβαδειά, η Λαμία, και το Καρπενήσι, και στη συνέχεια, σε μια δεύτερη φάση, η εκκαθάριση του Κισσάβου, του Μαυροβουνίου και του Πηλίου. Στις επιχειρήσεις της Στερεάς το έργο ανέλαβαν οι τοπικές δυνάμεις της 85ης Στρατιωτικής περιοχής με την ενίσχυση της 74ης ταξιαρχίας, ενός τάγματος και δύο λόχων πολυβόλων. Καθώς οι δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς και υπήρχε αδυναμία μεταφοράς άλλων από τις σε εξέλιξη επιχειρήσεις βορειότερα, ζητήθηκε η συνδρομή της Χωροφυλακής- που έστειλε δύο τάγματα- και, κυρίως η συνδρομή των ενόπλων πολιτών των ΜΑΥ και των ΜΑΔ. Η παρουσία παραστρατιωτικών ομάδων, με το πνεύμα των αντεκδικήσεων και την έφεση στη λεηλασία που μετέφεραν, έδωσε μια πρωτόγονη και άγρια μορφή στις εξελίξεις»

[1] Μαργαρίτης, Γιώργος. 2005. «Ιστορία του Ελληνικού εμφυλίου, τόμος πρώτος». Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελ. 300

Ποιος εκκολάπτει τον φασισμό κυρία Ρεπούση;

Ανοιχτή επιστολή-απάντηση στην κ. Ρεπούση “για το αυγό του φιδιού” [1]

Κυρία Ρεπούση με ενδιαφέρον διάβασα το άρθρο σας σχετικά με την ανάλυση του φασιστικού φαινομένου που υπογραμμίζετε ότι προκειμένου να το πατάξουμε πρέπει πρώτα να το αναλύσουμε.

Χαίρομαι που επιχειρείτε την ανάλυση αυτού του φαινομένου διότι τον τελευταίο καιρό είναι της μόδας επιδερμικές αναλύσεις οι οποίες προσπαθούν να συσχετίσουν το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής με τον εκάστοτε εχθρό. Έτσι, έχουν υπάρξει συσχετίσεις ανάμεσα στους αγανακτισμένους και τον φασισμό από τον συνεργάτη σας κύριο Πάγκαλο, όπως φυσικά και συσχετίσεις ανάμεσα στην αριστερά και τον φασισμό, επίσημο δόγμα πλέον της Ε.Ε. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.  Αυτές οι αντιλήψεις μεταφέρονται στα εγχώρια από πολλούς “ειδικούς” ηρωικούς αντιφασίστες της πένας και των σαλονιών, με τελευταίο τον κ. Κασιμάτη [2] από τις στήλες της ιστορικής δημοκρατικής αντιφασιστικής εφημερίδας «Καθημερινής» .

Ιστορικά δωσιλογικά πρωτοσέλιδα της Καθημερινής

Στο άρθρο σας αναφέρετε ότι ο σημαντικότερος λόγος εξάπλωσης της Χρυσής Αυγής είναι η έλλειψη κράτους σε συγκεκριμένες περιοχές, κάτι που αφήνει ελεύθερο τον χώρο στην Χρυσή Αυγή να το υποκαταστήσει και να καλύψει τα αισθήματα ανασφάλειας που νιώθει ο κόσμος.

Βέβαια υπογραμμίζετε ότι το κράτος πρέπει να καλύψει αυτές τις περιοχές αλλά χωρίς να καταπατά τα δικαιώματα Ελλήνων πολιτών και νομίμων και παράνομων μεταναστών. Με βάση τα λόγια σας δεν θα πρέπει δηλαδή “να βάζει στους μετανάστες το δίλημμα το φευγιό ή την ζωή σας”.

Δεν γνωρίζω βέβαια εάν το δίλημμα που βάζει η συγκυβέρνησή σας “το φευγιό ή την ελευθερία σας” είναι πιο δημοκρατικό από τις μεθόδους της Χρυσής Αυγής αλλά αυτό ίσως είναι κάτι που θα πρέπει να το κρίνει ο αναγνώστης.

Μιλώ ασφαλώς για τους “χώρους φιλοξενίας ” που χτίζει η συγκυβέρνησή σας σε όλη την Ελλάδα που είναι τόσο χώροι φιλοξενίας όσο ισχύει  το ότι η εργασία στο Άουτσβιτς “απελευθέρωνε” , όπως έγραφε η πινακίδα που σε καλωσόριζε στον ίσως τελευταίο σταθμό της ζωής σου.

Γραμμένο στην είσοδο του Άουσβιτς «Η εργασία απελευθερώνει»

Νομίζω κυρία Ρεπούση ότι εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς στον μεταξύ μας διάλογο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σε σημαντικό βαθμό την φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, την τροφοδοτείτε και εσείς με τις πολιτικές σας επιλογές καθώς και το σφαγείο που κατ’ ευφημισμόν ονομάζετε Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης- χώροι φιλοξενίας δεν αποτελούν μία τομή σε σχέση με το ναζιστικό κίνημα. Η χρυσή Αυγή πάντοτε μιλούσε για αυτά και είμαι σίγουρος ότι σε πολλές τους κατ’ ιδίαν συζητήσεις θα έχουν τοποθετήσει και το άτομό σας σαν έναν πιθανό επισκέπτη τους.

Στην πάνω εικόνα παρατηρούμε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του ναζιστικού Άουσβιτς και στην κάτω έναν από τους “χώρους φιλοξενίας “που χτίζονται από την δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση.
Βρείτε τις δέκα διαφορές και κερδίστε ένα δωρεάν ταξίδι-απέλαση στην εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν.

Η Χρυσή Αυγή επομένως λέει αυτά που έλεγε πάντα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όσο και για τις νάρκες στον Έβρο και τους πνιγμένους μετανάστες στο Αιγαίο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι που έχει μετατοπιστεί προς αυτές τις αντιλήψεις και εκφράζει με την υποστήριξή σας ακραίες φασιστικές θέσεις, τις οποίες ξαναλέω η κυβέρνησή σας υλοποιεί.

Φυσικά καθότι γνωρίζετε να μην βλέπετε τα φαινόμενα μονόπλευρα, επιρρίπτετε ευθύνες σε δημοσιογράφους και κόμματα για το ότι διαμορφώνουν την ατζέντα που προωθεί έμμεσα (και άμεσα όπως νομίζω απέδειξα) το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής.

Μας λέτε ότι στον σχεδιασμό της Χρυσής Αυγής να πετάει εκτός σχολείου τα παιδάκια μεταναστών, ο υπουργός αντί να απαντήσει ότι τα παιδιά των νόμιμων μεταναστών, έχουν δικαίωμα στην μόρφωση, απλά απολογείται πως τα παιδιά μεταναστών είναι λίγα.

Επιτρέψτε μας με την σειρά μας να πούμε ότι εσείς αντί να απαντήσετε ,όπως θα έκανε ένας οποιοσδήποτε δημοκράτης, πως ο διαχωρισμός νομίμων και παράνομων μεταναστών είναι πλαστός και πως δεν υπάρχουν παράνομοι άνθρωποι, απαντάτε πως τα παιδιά των νομίμων μεταναστών μπορούν να πάνε σχολείο και εδραιώνετε ουσιαστικά τον διαχωρισμό. .Προφανώς, λοιπόν, μία λανθάνουσα ανάγνωση του σχολιασμού σας θα μπορούσε να είναι το ότι τα παιδιά παράνομων μεταναστών θα πρέπει να μείνουν εκτός σχολείου ,κάτι για το οποίο και σας καλώ να πάρετε θέση.

Μας λέτε ότι στην ερώτηση της Χ.Α. Για την ποσόστωση των μουσουλμάνων στα ΑΕΙ κραυγάζουν οι δημοσιογράφοι για την αδικία που συντελείτε ενάντια στα Ελληνόπουλα. Μιας και πιάσαμε όμως το θέμα με τα ΑΕΙ, πάγιο αίτημα των νεοναζιστών (και όχι μόνο), στην Ελλάδα ήταν η κατάργηση του ασύλου. Βεβαίως ευτυχώς δεν ήρθαν οι κακοί ναζί στην εξουσία να το εφαρμόσουν αλλά αντίθετα το εφαρμόζει και το υλοποιεί η δημοκρατική σας κυβέρνηση.

Σε σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα, θα γνωρίζετε ασφαλώς ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που ονομάζετε “παράνομους” φεύγουν από χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και επομένως με βάση τις διεθνείς συνθήκες δικαιούνται άσυλο. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται δεκτό από την δημοκρατική σας κυβέρνηση με αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να παραμένουν παράνομοι χωρίς δικαιώματα. Μάλιστα σε πολλές από αυτές τις χώρες, η Ελλάδα έχει στείλει στρατό προκειμένου να διασφαλίσει τα εκεί κατοχικά καθεστώτα (πχ. Αφγανιστάν) προς όφελος των πολυεθνικών και με την συνεργασία των μεγάλων μας συμμάχων. Νομίζω, θυμίζει εξαιρετικά αυτό που κάποτε έγραψε ο συνάδελφός μας, δάσκαλος, Κώστας Βάρναλης, “να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ ”.

Αυτή η ιδιότυπη νομιμότητα-παρανομία των μεταναστών, κάποιους συμφέρει, αφού  καθιστά τους μετανάστες ευάλωτους σε κάθε είδους καταπίεση εκμετάλλευση και παρενόχληση με αποτέλεσμα να γίνονται φθηνή εργατική δύναμη για μια σειρά από κλάδους. Είναι γνωστές νομίζω σε εσάς οι συνθήκες εργασίας τους στην Μανωλάδα Ηλείας ή ακόμα και στο υπουργείο Εργασίας [3] και οι φεουδαρχικού τύπου εργασιακές σχέσεις.

Όπως γνωρίζεται αυτή τους η κατάσταση, τους στέλνει στο κοινωνικό περιθώριο και από ότι θυμάμαι, αντίθετα με την Χρυσή Αυγή,  εσείς πιστεύετε ότι δεν ανήκουν σε κατώτερη φυλή και κατά συνέπεια, η κοινωνική ένταξή τους μπορεί να εξαφανίσει τα προβλήματα συν-ύπαρξής.

Ένα από τα δικαιώματα που θα έπρεπε να απολαμβάνουν είναι ασφαλώς το δικαίωμα στην εργασία και στο οχτάωρο. Μάλιστα ,ως ιστορικός, γνωρίζετε ότι αυτά τα δικαιώματα κερδήθηκαν με κοινωνικούς αγώνες και πάλι με τέτοιους μόνο θα μπορέσουν να ανακτηθούν.

Βεβαίως, όταν πριν 2 χρόνια, 300 μετανάστες έκαναν απεργία πείνας ζητώντας μία αξιοπρεπή ζωή και δικαιώματα (μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα στην εργασία), το κόμμα σας από κοινού με τους δημοσιογράφους που κατηγορείτε τώρα, κατήγγειλε ,ουσιαστικά, εκείνον τον αγώνα διότι επρόκειτο για παράνομη κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου. Εκτίμησή μου είναι ότι η συγκεκριμένη κατάληψη ήταν τόσο νόμιμη όσο ήταν και η κατάληψη του Πολυτεχνείου του 1973 επομένως σας καλώ να απευθύνετε τις καταγγελίες σας και σε εκείνους τους καταληψίες.

Μάλιστα αν δεν με γελάει η μνήμη μου ένας από τους λόγους άρνησης στήριξης αυτού του αγώνα ήταν ότι η πολιτική πλατφόρμα στην οποία βασιζόταν, χαρακτηριζόταν «ακραία» . Είμαι βέβαιος ότι εξίσου ακραίο θεωρούν το άσυλο και το δικαίωμα στην εργασία για μετανάστες ,οι φεουδάρχες της Ηλείας, οι Νότιοι του Αμερικάνικου εμφυλίου και φυσικά οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Για το τέλος αφήσατε το γνωστό φιλελεύθερο ευχολόγιο καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται, αν και προς τιμήν σας δεν βάζετε στο ίδιο τσουβάλι την φασιστική βία με τη βίαιη αντίσταση του λαού τα τελευταία χρόνια.

Εγώ από την πλευρά μου θα ήθελα να σας πω ότι έχετε εν μέρει δίκιο και η βία δεν μπορεί να συμψηφιστεί. Για όλους εμάς που έχουμε βρεθεί στα κινήματα τόσα χρόνια, τόσο το γκλοπ του αστυνομικού όσο και το μαχαίρι του φασίστα όταν προσπαθούν να σπάσουν απεργίες και καταλήψεις [4], ή να δείρουν μετανάστες, δεν τίθεται προς συμψηφισμό. Είναι εμφανές ότι απλά ταυτίζονται και συνυπάρχουν αρμονικά. Όπως γνωρίζετε κρατική και παρακρατική βία συνεργάστηκαν ιστορικά κάτι που φαίνεται να συμβαίνει και σήμερα όπως καταγγέλλει και η κυρία Κούρτοβικ [5] .

Από τις καταδιώξεις Εαμιτών στα Δεκεμβριανά μέχρι την δολοφονία του Λαμπράκη, του Τεμπονέρα και τις σημερινές επιθέσεις στους μετανάστες και στην αριστερά με τις πλάτες της αστυνομίας, οι δύο μορφές βίας συνενώθηκαν για να διατηρήσουν την εκάστοτε κυρίαρχη τάξη.

Μόνο που όπως ήδη θα γνωρίζετε, είναι ιστορικός νόμος ότι όσο η παρακρατική και κρατική βία θα τραυματίζει και θα σκοτώνει αγωνιστές, τόσο θα γεννιούνται καινούριοι Λαμπράκηδες σώμα απ΄το σώμα του λαού, ποτισμένοι απ’το αίμα όλων εκείνων που πάλεψαν για την ισότητα και την ελευθερία. Αν κάποτε οι νεκροί αγωνιστές ήταν λίπασμα στο δέντρο της αστικής δημοκρατίας ,όπως γράφει ο Τζέφερσον, σήμερα είναι λίπασμα στο δέντρο της επανάστασης.

Εμείς ως απλοί καρποί του δέντρου, εργαζόμενοι που τους ρίξατε τον μισθό στα 400 ευρώ, άνεργοι, θαμώνες των κλεισμένων νοσοκομείων, παιδιά των πίσω και των μπροστά θρανίων πιστεύουμε ότι όπως αναφέρει και ο Πάουλο Φρέιρε “η επανάσταση αγαπά και δημιουργεί ζωή, και για να δημιουργήσει ζωή μπορεί να υποχρεωθεί να εμποδίσει μερικούς ανθρώπους, να βάλουν φραγμούς στη ζωή. Πέρα από τον κύκλο ζωής και θανάτου που είναι βασικός στη φύση, υπάρχει ένας αφύσικος ζωντανός θάνατος. Η ζωή που στερήθηκε την πληρότητά της.”[6]

Και εμείς κυρία Ρεπούση θέλουμε να ζήσουμε, για αυτό θα αγωνιζόμαστε με όλα τα μέσα για έναν κόσμο που θα είναι πιο εύκολο να τον αγαπάς.

Ο άνεργος πρώην φοιτητής σας

Χρήστος Αβραμίδης

Παραπομπές

[1] http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/gia-aygo-toy-fidioy-tis-marias-repoysi (ανακτήθηκε στις 28/09/2012)

[2] http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/09/2012_461507 (ανακτήθηκε στις 28/09/2012)

[3] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=236714 (ανακτήθηκε στις 28/09/2012)

[4] http://www.youtube.com/watch?v=pd4dPwSmuHw (ανακτήθηκε στις 28/09/2012)

[5] http://tvxs.gr/news/ellada/i-koyrtobik-anepiptreptes-oi-epitheseis-se-allileggyoys-dikigoroys (ανακτήθηκε στις 28/09/2012)

[6] Πάυλο, Φρέηρε, 1977. Η αγωγή του καταπιεζόμενου 1977. Αθήνα: Ράππα, σελ. 211 (ολόκληρο εδώ )

Επιστολή του Πέδρο Αλμοδοβάρ προς τον πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι.

Καμιά φορά συμβαίνει –ενώ είσαι σε πλήρη διαδικασία κατασκευής μιας ιστορίας- να εισβάλλει μέσα σου η αίσθηση ότι το σημαντικό είναι αυτό που συμβαίνει έξω, κάτι πολύ πιο σημαντικό από την ιστορία που εσύ δημιουργείς με προσοχή και εμμονή. Είναι γεγονός πως ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται μια μυθιστορηματική δόση σε καθημερινή βάση, χωρίς την οποία δεν θα κατάφερνε να ζήσει, αλλά επίσης είναι γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις τα μουγκρητά της πραγματικότητας που περνούν μέσα από τις τηλεοράσεις και τις οθόνες των υπολογιστών μας είναι τόσο ισχυρά που σε αφήνουν χωρίς ανάσα και με την αίσθηση πως μια ταινία είναι κάτι ασήμαντο αν την συγκρίνεις με αυτά.

Μου συνέβη την Τρίτη ενώ μόνταρα την δική μου ταινία κι ένα εντυπωσιακό τσουνάμι πολιτών βρυχόταν στην Πλατεία Νεπτούνο, για το δικαίωμα τους να διαφωνούν με τους πολιτικούς που λένε ότι τους εκπροσωπούν και βρίσκονταν σε σύσκεψη εκείνη την στιγμή στο Κογκρέσο. Οι φωνές απ’ αυτό το ρεύμα, περικυκλωμένο και σε κάποιες περιπτώσεις χτυπημένο και ταλαιπωρημένο από τους 1.300 αστυνομικούς στην Πλατεία Νεπτούνο, έχουν φτάσει στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων του κόσμου αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν τον αυτί του Μαριάνο Ραχόι να ιδρώσει, στις μέρες παραμονής του στη Νέα Υόρκη. Στην συνδιάσκεψη της Αμερικάνικης Εταιρίας ο Ραχόι επεξεργάστηκε εκ νέου την πραγματικότητα σύμφωνα με την φαντασία του, ευχαριστώντας από τη Νέα Υόρκη, «την σιωπηλή πλειοψηφία των ισπανών που δεν διαδηλώνει».

« Σύντροφος Pablo Neruda: Παρών ! Και τώρα ! Και για πάντα ! »

Συχνά στην ιστορία οι κηδείες ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών έγιναν αφορμή μεγάλων διαδηλώσεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων πορειών στην ελληνική ιστορία η κηδεία του Παλαμά και του Σεφέρη (ο Neruda συνδέεται με τον Σεφέρη με ένα τρόπο που θα περιγράψουμε σε επόμενη ανάρτηση μας). Ή ακόμη η πορεία της πρωτομαγιάς του 1976 μέρα του θανάτου του Παναγούλη και η κηδεία του τέσσερις μέρες αργότερα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η κηδεία του Pablo Neruda λίγες μέρες μετά τον θάνατό του δύο με τρείς εβδομάδες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 στην Χιλή γίνεται η αφορμή για το πρώτο μεγάλο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο στην Χιλή.

Pablo Neruda: « Παραδέχομαι ότι έζησα »

Με αφορμή την συμπλήρωση 39 ετών από τον θάνατο του Pablo Neruda (23 Σεπτεμβρίου 1973, το πραγματικό όνομά του ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ Ρέγιες Μποσοάλτο) η Λέσχη αποφάσισε  να πραγματοποιήσει ένα αφιέρωμα στο έργο και στην ζωή του μεγάλου Χιλιανού  ποιητή.

Στόχος μας δεν είναι να γράψουμε ένα ακόμη κείμενο περιγράφοντας το έργο και την ζωή του, μεγαλύτερου ποιητή του 20^ου αιώνα κατά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, Pablo Neruda. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα ηλεκτρονικό αρχείο με όλα τα κείμενα του Neruda στα ελληνικά, κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν αδύνατο.

Στόχος μας είναι να γνωρίσουμε τον Neruda, το έργο του και την ζωή του μέσα από τα ίδια του τα γραπτά του και μέσα από έργα άλλων καλλιτεχνών και διανοούμενων για τον Neruda. Η ιδιαιτερότητα του αφιερώματος είναι ότι δεν πραγματοποιείται από κάποιους « ειδικούς » για κάποιους « ειδικών » αλλά από ανθρώπους οι οποίοι μέσα από αυτό το αφιέρωμα μυούνται και αυτοί στο έργο του Neruda και προσπαθούνε να μοιραστούν αυτή την εμπειρία με τους αναγνώστες της Λέσχης.

Παραφράζοντας ένα γνωστό σύνθημα :

« Δεν θέλουμε να κάνουμε άλλο ένα αφιέρωμα στον Neruda αλλά ένα άλλο αφιέρωμα για τον Neruda και την ιστορική και συλλογική μνήμη και συνέχεια του κινήματος ».

Δώστε πίσω τις κόκκινες σημαίες μας. Μια όμορφη δικαστική απόφαση.

Υπ’ αριθμ. 15097/10-12-2011 απόφαση του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης:

(Σύντομο ιστορικό: Την 6η Δεκεμβρίου 2011 η αστυνομία επιτίθεται βίαια )

για μια ακόμη φορά), προκλητικότατα και χωρίς καμιά απολύτως αφορμή στους διαδηλωτές που συμμετέχουν στη Θεσσαλονίκη, στην πορεία που πραγματοποιείται στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Την αναίτια ρίψη χημικών, τους ανηλεείς ξυλοδαρμούς και τις βιαιότητες ακολουθούν – ως συνήθως – πολλές προσαγωγές και συλλήψεις. Μεταξύ αυτών και των 4 φοιτητών, που αναφέρονται στην άνω απόφαση, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για: 1. διατάραξη κοινής ειρήνης απλή με καλυμμένα χαρακτηριστικά, 2. Ψευδή ανώμοτη κατάθεση – λόγω μη χορήγησης δακτυλικών αποτυπωμάτων και 3. Απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης. Και οι 4 αθωώθηκαν για όλες τις αποδιδόμενες πράξεις). 

Η λευκή τρομοκρατία στην Κρήτη – Μαρτυρία Μίκη Θεοδωράκη

Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα του αυτοβιογραφικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη, Δρόμοι του Αρχάγγελου

 

(Βρισκόμαστε στην Κρήτη των τελών του 1949, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει επιστρέψει στο πατρικό του από την Μακρόνησο. Πρακτικά ο Εμφύλιος έχει λήξει)

Όταν πλησιάζαμε στην γέφυρα του Κλαδισού, για να μπεις στα Χανιά ένας χωροφύλακας μας έκανε σήμα να σταματήσουμε και να παρκάρουμε πίσω από την ουρά παρκαρισμένων λεωφορείων και αυτοκινήτων, που είχαν στηθεί στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Μας διέταξε να βγούμε έξω. Ο θείος του είπε «Τμηματάρχης της Γενικής Διοικήσεως». Όμως ο χωροφύλακας χωρίς να εντυπωσιαστεί από το αξίωμα, θα έλεγα ζοχαδιασμένος, του λέει «Κι ο Παπάγος να σουνα το ίδιο μου κάνει. Θα βγείτε όλοι για να δείτε όλοι.» Μια ουρά από χωριάτες και χωριάτισσες κάπου διακόσια μέτρα μάκρος, είχε σχηματιστεί και βάδιζε αργά προς τον Κλαδισό. Εκεί είχαν κρεμάσει τον καπετάν Γιώργη, τον φόβο και τον τρόμο της Χωροφυλακής και γενικότερα των «εθνικών δυνάμεων» της περιοχής. Είχαν φτιάξει ένα είδος κρεμάστρας, με χοντρά κλαδιά από δέντρα κι από εκεί κρέμονταν σαν σφαχτάρια οι σκοτωμένοι αντάρτες και αντάρτισσες. Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, όλοι όσοι έμπαιναν κι όσοι έβγαιναν από τα Χανιά και που θα περνούσαν υποχρεωτικά τη γέφυρα, θα έπρεπε να παρελάσουν μπροστά στους κρεμασμένους για «να δουν». Πλάι στον καπετάν-Γιώργη είχαν κρεμασμένη τη Δασκάλα- έτσι ήταν το αντάρτικο ψευδώνυμό της.(μάλλον η Βαγγελιώ Κλάδου) Αυτή την είχαν κρεμάσει ανάποδα. Έτσι που φαίνονταν η μαύρη κιλότα της. Η άσπρη κοιλιά της και ο αφαλός της που είχε τριχίτσες. Τα δυο βυζιά της είχαν πέσει στους ώμους απ’ τις δυο πλευρές του προσώπου που ήταν παράξενο να το βλέπεις ανάποδα. Είχε τα μάτια ολάνοιχτα, μαύρο χρώμα. Κάτασπρη κόρη. Κι όπως σε κοίταζαν ανάποδα, σου έρχονταν να οπισθοχωρήσεις, αυθόρμητα. Σαν να σε πρόσταζαν: «Τι κάθεσαι προχώρα!» Πιο πέρα, άλλοι δυο αντάρτες κρεμασμένοι κανονικά. Δυο παιδιά θα λεγες δεκαέξι χρονών το πολύ. Ο ένας χαμογελούσε. Όμως και οι δύο είχαν πολλές και βαθιές πληγές από όπου έσταζε αίμα. Σημάδι ότι τα βασάνισαν και τα σκότωσαν εκείνο το πρωί. Πλάι στον κάθε κρεμασμένο δεξιά ζερβά ήταν τοποθετημένοι στρατιώτες με πλήρη εξάρτυση. Άλλοι είχαν ύφος αδιάφορο κι άλλοι φάνηκαν θλιμμένοι. Όμως οι περισσότεροι κοίταγαν καλά στα μάτια όσους περνούσαν από μπροστά σαν να ήθελαν να μαντέψουν τι σκέπτονται. Οι πιο πολλοί, κυρίως χωριάτες κοίταζαν τους νεκρούς με τρόμο. Κάπου κάπου βρίσκονταν κανένας να βρίσει να φτύσει τους νεκρούς. Το έκαναν από φόβο ή από μίσος; Ο χωρικός που ήταν ακριβώς μπροστά μας, έσβησε το τσιγάρο του στον αφαλό της Δασκάλας. Μύρισε καμένο κρέας. Γέλασε με το κατόρθωμά του στον φρουρό, όμως αυτός τον αγριοκοίταξε. Καθώς περνούσα με την σειρά μου μπροστά στους σκοτωμένους σκεπτόμουν μονάχα μια λέξη «Εκδίκηση».  Τίποτα άλλο.

αναδημοσίευση από http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/

 

 

 

Οι φασίστες στοχοποιούν αγωνίστρια εκπαιδευτικό

Αγαπητοί φίλοι

για μία ανάρτηση μου στο φέισμπουκ, την οποία και παρακάτω αναπαράγω, στοχοποιήθηκα ανοικτά με ονοματεπώνυμο και φωτογραφίες απ τον ναζιστικό ΣΤΟΧΟ.

Το θέμα εμφανώς δεν είναι προσωπικό αλλά αφορά στην ελεύθερη και δημοκρατική διδασκαλία μέσα στις τάξεις.

Αν μου συμβεί ο,τιδήποτε παρακαλώ να δράσετε αναλόγως καταγγέλλοντας ως μόνους υπέυθυνους τους φασίστες.

Βιβλιοπαρουσίαση των Τετραδίων στη Θεσσαλονίκη χωρίς άλλη αναβολή