Οι προβολές της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης

της Σίσσυ Μπάρα

Η απότομη άνοδος της Xρυσής Aυγής, οργάνωσης που επικαλείται ιδέες και αρχές του ναζισμού, στην Ελλάδα τη περίοδο της κρίσης, έφερε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης την ανάγκη αντιπαράθεσης του ελληνικού με άλλα παραδείγματα χωρών που γνώρισαν και πλήρωσαν την εμπειρία του φασισμού. Στο πλαίσιο αυτών των αναζητήσεων εντάσσεται και η προσπάθεια σύγκρισης της σύγχρονης Ελλάδας  με τη πρώτη γερμανική δημοκρατία. Μια στέρεη αντιπαράθεση των δύο εμπειριών, ένας διάλογος ίσων αποστάσεων μεταξύ τους, που αναδεικνύει τις διαφορές που υπάρχουν, συνιστά  για την ιστορική έρευνα μια διαδικασία εξαιρετικά γόνιμη.  Ο τρόπος όμως με τον οποίο αποτυπώνεται στο χώρο των MME  αυτή η αντιπαράθεση και τα πολιτικά  διακυβεύματα που φέρει,  συσκοτίζουν παρά συμβάλλουν στη κατανόηση των δεδομένων του προβλήματος. Στο δημόσιο διάλογο, έντυπο και τηλεοπτικό,  παρατηρούμε συχνά  μια προσπάθεια μεταφοράς της γερμανικής εμπειρίας του μεσοπολέμου στην Ελλάδα του 2012. Επιχειρείται δηλαδή η ερμηνεία της ανόδου της χρυσής αυγής με βάση το γερμανικό ερμηνευτικό υπόδειγμα: οικονομική κρίση  εθνικισμός  ναζισμός. Ωστόσο μια τέτοια προσέγγιση δε φαίνεται να αντέχει μεθοδολογικά. Πράγματι, αν προσπαθήσουμε να απομονώσουμε κάποια στοιχεία ή γεγονότα που θεωρούνται από διάφορους ιστορικούς, ότι ευνόησαν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, -στοιχεία μιας συζήτησης που δεν έχει λήξει απαραίτητα- και προσπαθήσουμε να τα εντοπίσουμε στη περίπτωση της Ελλάδας,  βλέπουμε ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Επιπλέον, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το υπό μελέτη φαινόμενο δεν είναι ακριβώς το ίδιο για τις δύο περιπτώσεις. Στο παράδειγμα της Ελλάδας δεν πρόκειται για το ναζισμό της Γερμανίας του μεσοπολέμου, αλλά για την αναβίωση του στις σύγχρονες συνθήκες.    

Ταπεινωτική και άδικη καταδίκη φοιτήτριας στο Βόλο

Επιστολή της ΓΣ Αρχιτεκτονικής Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας

Η Γενική Συνέλευση του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας μετά από έκτακτη σύγκλησή της στις 21 Νοεμβρίου 2012 δηλώνει το συγκλονισμό της:

– για την καταδίκη της φοιτήτριας του Τμήματός μας Λ. Κ., παρά την αθωωτική πρόταση του Εισαγγελέα, σε φυλάκιση έξι μηνών για την εικαζόμενη συμμετοχή της, κατά την εξέλιξη της πορείας της επετείου του Πολυτεχνείου στο Βόλο, σε πράξεις, που είναι  απολύτως ασύμβατες προς την παιδεία της και προς την ηθική και την ακαδημαϊκή της συγκρότηση.

Δήλωση 5 βουλευτών του Γερμανικού κοινοβουλίου για τις διώξεις των 3 συνδικαλιστών

Αντρέι Χούνκο, Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Μέλος της Επιτροπής για θέματα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
Αννέττε Γκροτ, Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Μέλος της Επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Ντήτερ Ντεμ, Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Μέλος της Επιτροπής για θέματα της Ευρωπαϊκής
Ένωσης
Τόμας Νόρτ, Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Μέλος της Επιτροπής για θέματα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης
Αλεξάντερ Ούλριχ, Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, Μέλος της Επιτροπής για θέματα της
Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αλληλεγγύη με τα Ελληνικά Συνδικάτα

Στα μέσα Νοεμβρίου η Ελληνική Αστυνομία συνέλαβε ένα δάσκαλο και δύο υπαλλήλους της δημοτικής διοίκησης, διότι είχαν διαδηλώσει επ´ ευκαιρία της επίσκεψης του Υφυπουργού Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ ενάντια στην πολιτική των περικοπών που επιβάλλει η Τρόικα με τους εκπροσώπους της από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IWF) και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (EZB). Κατά τις διαμαρτυρίες θεωρείται ότι έλαβαν χώρα βίαιοι διαπληκτισμοί, καθώς και ότι οι διαδηλωτές στρίμωξαν το Γερμανό Γενικό Πρόξενο Βόλφγκανγκ Χέλσερ-Ομπερμάιερ και του πέταξαν έναν καφέ.

Οι τρεις συνδικαλιστές κατηγορούνται τώρα για διατάραξη της κοινής ησυχίας , παράνομη βία και απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης. Η δίκη πρόκειται ν´αρχίσει την Τετάρτη.
Η κατηγορία εναντίον των τριών συλληφθέντων συνδικαλιστών στη Θεσσαλονίκη είναι εντελώς δυσανάλογη. Αντί της ποινικοποίησης της διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής της λιτότητας, πρέπει, επί τέλους, να αναγνωριστεί η αποτυχία της διαχείρισης της κρίσης από πλευράς της Τρόικας.
Ένας λόγος για την αγανάκτηση του κόσμου στην Ελλάδα είναι η δυσφήμιση του Ελληνικού Λαού από τα γερμανικά μαζικά μέσα ενημέρωσης και εκπροσώπους της Κυβέρνησης. Εδώ αναμένουμε από τη Γερμανική Κυβέρνηση να αποστασιοποιηθεί σαφώς απ´αυτούς τους λαϊκίζοντες διαμορφωτές της κοινής γνώμης και όχι να τους ενισχύει ακόμη περισσότερο με δηλώσεις. Άλλωστε, ενώ η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ασκεί κριτική κατά των δαπανών του Ελληνικού Κράτους, συνεχίζει συγχρόνως να προωθεί σε ευρεία κλίμακα την πώληση γερμανικών εμπορευμάτων εξοπλισμού στην Ελλάδα.
Υποστηρίζουμε ρητώς τα αιτήματα των γενικών απεργιών για μια πολιτική αλληλεγγύης των Κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι για το δράμα, που μας παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες, αλλά η λανθασμένη δομή της Ευρωζώνης και η τελείως λανθασμένη πολιτική διαχείρισης της κρίσης. Συγχρόνως, μια ελίτ της διαφθοράς έγινε πάμπλουτη στην Ελλάδα από τα επακόλουθα της κρίσης.

Η Τρόικα επιμένει, υπό την πίεση της Γερμανικής Κυβέρνησης, σε μια μονομερή πολιτική περικοπών, οι οποία στραγγαλίζει την οικονομική ανάπτυξη και οξύνει την κοινωνική και δημοσιονομική κρίση. Μ´αυτόν τον τρόπο απειλείται η ύπαρξη εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι διαμαρτυρίες των Ελληνικών Συνδικάτων και οι απεργίες κατά της πολιτικής λιτότητας είναι σύννομες και δίκαιες.

Η αλληλεγγύη μας απευθύνεται προς τους καταπιεζόμενους συνδικαλιστές και άλλους ακτιβιστές και ακτιβίστριες.

Καλά εσύ «πέρασες για λίγο»

της Μαριάννας Τζιαντζή

 

Mια μικρή είδηση του Ριζοσπάστη προκάλεσε μεγάλη αίσθηση: «Απεβίωσε χτες, σε ηλικία 82 χρόνων, ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Γεννημένος στην Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες, έζησε τα παιδικά του χρόνια σε μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες. Στα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός, μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στο ΕΑΜ, ενώ πέρασε για λίγο και από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Με το έργο του βεβαίως στην πορεία δε στάθηκε στο πλευρό των λαϊκών αγώνων και της δράσης των κομμουνιστών, αφού δεν πίστευε στη διέξοδο της ταξικής πάλης, ενώ βρήκε “στέγη” στη λεγόμενη “ανανεωτική” Αριστερά».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ίδια εφημερίδα ζυγίζει και κρίνει το ηθικό, το πνευματικό, το αγωνιστικό ανάστημα ενός νεκρού με παρόμοια κριτήρια.

Επιστολή στο Συνήγορο του παιδιού: Ένα Διαθεματικό μάθημα-γραμματισμό ευαισθησίας από τη ΔΕΗ

Άγγελος Χατζηνικολάου, Δρ Παιδαγωγικής ΠΤΔΕ/ΑΠΘ, Δάσκαλος στο 5^ο Δημ. Σχολείο  Μενεμένης, Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης (Δενδροπόταμο)

Ανοιχτή Επιστολή στον κ Γ. Μόσχο, Βοηθό Συνήγορο του Πολίτη- Συνήγορο του Παιδιού

«Ένα Διαθεματικό μάθημα-γραμματισμό ευαισθησίας από τη ΔΕΗ!»

Κύριε Μόσχο,

πριν καιρό μου ήρθε από το Συνήγορο του Παιδιού μια επιστολή προκειμένου να  καταθέσω προτάσεις σχετικά με τα Δικαιώματα του Παιδιού και την προώθησή τους. Γνωρίζω ότι καθυστέρησα. Δεν θα έβρισκα καταλληλότερη αφορμή από τη σημερινή με τη βοήθεια των μαθητών/τριών μου στην «τάξη υποδοχής» παιδιών Ρομά του 5^ουΔημοτικού σχολείου Μενεμένης της συνοικίας του Δενδροποτάμου, θα σας περιγράψω τις θέσεις μου και θα διατυπώσω τις σχετικές προτάσεις για τη διδασκαλία των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Βουλή « versus » φοιτητικοί σύλλογοι-εργατικά σωματεία: Καθαρές και φαλκιδευμένες ψηφοφορίες και καταμετρήσεις ! Ή μήπως φαλκιδευμένες και καθαρές…

του Φοίβου Μαριά

Όταν το κοινοβούλιο γίνεται θέατρο !

Τότε πρέπει να μετατρέψουμε όλα τα θέατρα σε γενικές συνελεύσεις !

Ορισμένες φορές κάποια ζητήματα τα οποία μοιάζουν τεχνικής φύσεως επισκιάζονται από την « ουσία » των γεγονότων. Όμως τα «τεχνικής φύσεως » θέματα είναι βαθιά πολιτικά στην πραγματικότητα. Το παρακάτω κείμενο σχολιάζει τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας στη βουλή στις 7/11/2012 κατά την διάρκεια υπερψήφισης των « νέων-τελευταίων-πρόσφατων κλπ. μέτρων ». Φυσικά η ουσία των μέτρων, η νέα αντικοινωνική επίθεση, ήταν και είναι πολύ πιο σημαντικά από τις όποιες λαθροχειρίες γίνανε κατα την ψηφοφορία για την αντισυνταγματικότητα ή όχι του νομοσχεδίου, των μέτρων κλπ. Γι αυτό το λόγο πιστεύουμε δεν δόθηκε η απαραίτητη προσοχή στο τι συνέβει στη διάρκεια αυτής της ψηφοφορίας. Σχεδόν 3 βδομάδες μετά και ενώ τα « πνεύματα έχουν ηρεμήσει » μπορούμε και πρέπει κατά την γνώμη μας να επανέλθουμε λίγο στο τι συνέβει. Αυτό προσπαθεί να κάνει το παρακάτω κείμενο το οποίο σημειωτέον γράφτηκε την ώρα της εξέλιξης  των γεγονότων αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να το δημοσιεύσουμε μόνο τώρα.

Ελλάδα: Μόνο η διαγραφή του χρέους μπορεί να επιφέρει μία αρχή λύσης.

του Jacques Sapir**

Η Ελλάδα είναι, ξανά, στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το πρόβλημα το οποίο φαίνεται να τίθεται είναι να μάθουμε αν οι ευρωπαίοι πιστωτές θα αποδεχτούν να πληρώσουν, ακόμη (επιπλέον*), το ποσό των 44 δις για αυτή την χώρα. Ας διαλύσουμε αμέσως αυτό το ψεύτικο σασπένς, η απάντηση είναι « ναι ». Αλλά αυτό θα είναι αποτελεσματικό ; Η απάντηση είναι καθαρά « όχι ».

«Δάσκαλε πεινάω»

του Χρήστου Αβραμίδη

Κάπως έτσι, φαίνεται να αποκρίθηκε το Ελληνικό κράτος, η Ασφάλεια και τα ΜΜΕ μετά την διαδήλωση των εργαζόμενων ενάντια στον Φούχτελ και τις απολύσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το σύστημα πεινούσε. Και πεινούσε για ανθρώπινη σάρκα,  κατά προτίμηση αγωνιστών. Πως να σταματήσεις, όμως με τα γκλομπ, κάποιον που ακούει την παραπάνω φράση καθημερινά από παιδικά στόματα στον χώρο εργασίας του. Πως να φοβίζεις τρεις εργαζόμενους που απειλούνται με απόλυση μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.

Όταν περάσεις πρώτη φορά την πόρτα της σχολικής τάξης, αυτή την φορά για να διδάξεις και όχι (μόνο) για να διδαχθείς, τα πρώτα συναισθήματα είναι μια γλυκιά νοσταλγία και πολλά χαμόγελα για τα παιδιά που βλέπεις στην τάξη και αρχίζεις να αγαπάς. Σιγά σιγά όμως τα χαμόγελα μετριάζονται και εκτός από χαμογελαστά προσωπάκια αρχίζεις να παρατηρείς τον αποκλεισμό την στεναχώρια και την μοναξιά, το ανεκπλήρωτο μιας παιδικής ηλικίας, που δεν πρόκειται ποτέ να εκπληρωθεί.

Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο

19/11/2012 στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες.

«Πάρε, μου ξαναλέει. Δε θέλω, του λέω. Ξαφνιάστηκε σα να τον χαστούκισα. Ξέρει πως το θέλω. Πάρε, ρε, δεν πρόκειται να σε κάνω μοναρχοφασίστα με μισό τσιγάρο, δεν έχει τίποτα μέσα, από το ίδιο φουμαίρνω κι εγώ.
Το ξέρω, λέω, αλλά δε θέλω…
Ρε συ, κοίταξε να δεις, η κατάσταση είναι κωλοκατάσταση. Είστε οι χαμένοι, είμαστε οι κερδισμένοι. Κάποτε θα τελειώσει αυτή η ιστορία, δεν μπορεί να πάει μια ζωή. Θα βγείτε κι εσείς από την κωλοφυλακή, θα πάρουμε και μεις τη σύνταξή μας, θ’ανταμώσουμε ελεύθεροι, θα πιούμε κάνα κρασί… Τι να κάνουμε; Κωλοκατάσταση, σου λέω, πάρε…
Τον κοιτάω. Πόσους μήνες είμαστε τελείως απομονωμένοι ούτε ξέρω. Μήπως έγινε τίποτα, μήπως άλλαξε τίποτα;
Έλα, πάρ’το.
Δε θέλω. Κι όσο για το κρασί… εγώ άμα βγω ζωντανός από δω, θα σε σκοτώσω. Το’πα σα να’λεγα : Θα πιω νερό μέχρι να χορτάσω.
Θα με σκοτώσεις;
Ναι.»

Χρόνης Μίσσιος,  1930-2012

απόσπασμα από το βιβλίο «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

Τρεις μέρες τις περάσαμε έξω από τα δικαστήρια. 

Μόλις μάθαμε τα πρώτα νέα, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον με το ίδιο βλέμμα. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Γρήγορες κινήσεις, τηλέφωνα, ανησυχία. Μετά: επίγνωση. Το μυαλό πήγε μόνο του στα διαβάσματα για το κράτος έκτακτης ανάγκης, στη «Ζωή στους βράχους» και στα «Κορίτσια της βροχής», στα «Πέτρινα Χρόνια». Μετά στο πρώτο βιβλίο που βρέθηκε μπροστά μας, Μίσσιος.

Επόμενη μέρα, ανησυχία, αναβολή της δίκης, έχει κόσμο ευτυχώς, δώστε πίσω τους συντρόφους μας, τους θέλουμε μαζί μας στην πορεία. 

Το απόγευμα, «όπως και να ναι τουτη η γή, θα’ μαι στην πρώτη τη γραμμή». Μεταξύ μας, όλοι κλάψαμε για το Θανάση κάποια στιγμή. Ανάλογα το πότε, άλλος από οργή, άλλος από συγκίνηση, άλλος από ελπίδα.

Τέλειωσε η πορεία, Σάββατο βράδυ μια πόλη στα δύο, μισή μεταπολίτευση, μισή κράτος έκτακτης ανάγκης. Πάλι τηλέφωνα, πάλι νέα. Μετά το μακελειό, βλέμματα ψάχνονται, ποιός λείπει, ποιός είναι εδώ, πάρε νερό. Πιαστήκαμε ξανά στις αλυσίδες, φωνάξαμε μαζί, φέρ’τε τους πίσω. Μας λείπει η πρώτη γραμμή περιφρούρησης.

Η ανάγκη μετά, να είμαστε όλοι μαζί, να δούμε τι έγινε πώς και πότε, να περιμένουμε να χτυπήσει το τηλέφωνο. Συλλήψεις, όλες.

Όχι στις νέες δηλώσεις μετανοίας

του Γιώργου Ρούση

 

Η πολυποίκιλη ένταση της βίας του κυρίαρχου συστήματος, αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια, και συντελείται παράλληλα, με την αποδυνάμωση της συναίνεσης προς αυτό. Και αυτή η απώλεια συναίνεσης και ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής είναι συνέπεια της αποσάθρωσης της αντικειμενικής βάσης πάνω στην οποία στηρίζονταν αυτές, δηλαδή της άγριας επίθεσης κατά των κατακτήσεων των εργαζομένων.

Πέρα λοιπόν από την ένταση της οικονομικής βίας, η οποία στη βάση της ολοένα και αυξανόμενης ανεργίας γίνεται όλο και πιο πιεστική , πέρα από την ένταση της άμεσης βίας των  κατασταλτικών μηχανισμών, εντείνονται και μορφές βίας όπως η ιδεολογική, η ψυχολογική και άλλες.