Το λόμπι της χολής, από τον Χριστούλα στο μαγκάλι

του Διονύση Ελευθεράτου

Ένας χρόνος από την αυτοκτονία, ένας ασταμάτητος «χορός» καθεστωτικής αθλιότητας

Σε λίγες ημέρες (4 Απριλίου) συμπληρώνεται ένα χρόνος από την αυτοκτονία – πολιτική διακήρυξη του συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα. Ένας χρόνος διαρκούς αθλιότητας εκ μέρους των «πάνω». Ας θυμηθούμε – όλο και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα απορρέουν…

Απρίλιος 2012. Το «όλον ΠΑΣΟΚ» ήταν «εκεί», με την ιδιότητα του αγριότερου καθεστωτικού «μαντρόσκυλου». «Ενωμένο» – εμετικό. «Ενωμένο» (η σήψη ενίοτε γίνεται συγκολλητική ουσία) και αποφασισμένο να …απαντήσει στον Χριστούλα. Επί των «επάλξεων», ο εκ των «κηπουρών» του ΓΑΠ, Πάνος Μπεγλίτης, ο «βενιζελικός» Πάρις Κουκουλόπουλος, ο «μια κατηγορία μόνος μου» Μίμης Ανδρουλάκης…

Ο Μπελογιάννης και η αρχή μιας νέας εποχής

του Κώστα Τζιαντζή 

 

Στις 30 Mαρτίου, πριν 43 χρόνια, εκτελέστηκε ο Mπελογιάννης μαζί με τους συντρόφους του, Mπάτση, Kαλούμενο και Aργυριάδη, στο Γουδί, κάτω από τους προβολείς των στρατιωτικών αυτοκινήτων, για να μην προλάβει το ξημέρωμα και πάρει χαμπάρι ο κόσμος.

«Πάμε για καθαρό αέρα», ήταν τα λόγια του, στο «ήρθε η ώρα» του δεσμοφύλακα. Aπό τότε ο Mπελογιάννης αγαπήθηκε όσο λίγοι και υμνήθηκε συχνά και από τους αντιπάλους του, ξένους και «δικούς του». Συμβόλισε ευρύτερα το μαρτύριο, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα της μετεμφυλιακής Eλλάδας των εργαζομένων και από μια άποψη το γενικότερο δράμα του μεταπολεμικού κόσμου.

Το ποτάμι της οργής δεν γυρίζει πίσω ότι κι αν κάνουν- Δήλωση των 3 συνδικαλιστών των ΟΤΑ για την απόφαση καταδίκη τους

Δήλωση των 3 συνδικαλιστών των ΟΤΑ για την απόφαση καταδίκης τους

 

Με τη σημερινή του απόφαση, για την καταδίκη μας σε εξάμηνη φυλάκιση  επειδή «παρευρεθήκαμε» και στηρίξαμε τον απεργιακό αγώνα των συναδέλφων μας  στο Δήμο Ηρακλείου το 2007(!!!) το δικαστήριο,  επιδιώκει να θέσει τους αγώνες των εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα στο απόσπασμα.

Νέα ομάδα μελέτης Κεφαλαίου

Για τους φίλους της Θεσσαλονίκης, λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω mail

«Το να επαναλαμβάνουμε απλά τα λόγια του Κ. Μαρξ: «κάθε βήμα ενός πραγματικού κινήματος είναι σημαντικότερο από μία ντουζίνα προγράμματα» σε μια εποχή πλήρους θεωρητικής σύγχυσης, είναι το ίδιο με το να φωνάζουμε στη θέα μιας κηδείας: «πέντε δέκα την ημέρα κι εκατό την εβδομάδα!» φέρεται να είπε κάποτε ο Λένιν

Ποια εποχή θα μπορούσε να έχει περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα από την σημερινή και το κυριότερο πως θα μπορέσουμε να ανακινήσουμε την κουβέντα για να τα απαντήσουμε

Οι μώλωπες δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις…

γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα

Τα Βασανιστήρια…

“Με βουτάνε από την μπλούζα και με τραβάνε σε ένα άλλο δωμάτιο. “Γιατί με φέρατε εδώ;” “Γιατί πουλάς ναρκωτικά.” μου είπαν και τρώω την πρώτη σφαλιάρα. Ήταν τόσο δυνατή, που βούλωσε το αυτί μου. “Που ήσουν εκείνο το βράδυ;” Τους απαντάω και τρώω τη δεύτερη σφαλιάρα. “Πες την αλήθεια, ρε μαλάκα”. Αυτό συνέβαινε επί 6-7 ώρες: με ρωτούσαν και μετά με χτυπούσαν στο κεφάλι, στο σβέρκο, στα μάγουλα. Κάθε μισή ώρα σταματούσαν και με έβαζαν να κοιτάω όρθιος τον τοίχο. “Σκέψου καλύτερα και πες την αλήθεια, γιατί αλλιώς θα φας κι άλλο ξύλο”, μου έλεγαν. Ζητούσα νερό…

Όταν αρνήθηκα να δώσω DNA, μπήκαν μέσα 10, φοβήθηκα ότι θα φάω κι άλλο ξύλο κι έτσι έδωσα. Μετά υπέγραψα ένα χαρτί ότι το έδωσα χωρίς βία. Μετά με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο όπου ένας κύριος μου έλεγε να δώσω ότι ξέρω, γιατί το χωριό μου έχει γίνει Ζωνιανά και πρέπει να ελαφρύνω και τη δική μου θέση και των χωριανών μου. Τι να έλεγα, αφού δεν ήξερα τίποτα; Τότε με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο. Μπήκαν 10 αστυνομικοί και πιάσανε τις τέσσερις γωνίες. “Τώρα θα παίξουμε πινγκ πονγκ” είπαν κι άρχισαν να με πετάνε ο ένας στον άλλο και φωνάζανε “Μαλάκα, αλήτη, αναρχικέ”. Με άφησαν ελεύθερο στις 20:15. Νερό δεν μου έδωσαν ποτέ.”

(από το ρεπορτάζ της Ντίνας Δασκαλοπούλου με τίτλο “Μια μέρα ιδανική για επενδύσεις…” στην Εφημερίδα των Συντακτών, Δευτέρα, 4 Μαρτίου 2013)

Μαρτυρίες βασανιστηρίων σαν κι αυτή όλο και πιο συχνά σπάνε τον φραγμό της παραδοσιακής σιωπής και κάνουν την εμφάνισή τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εγχώρια αλλά και διεθνή. Η ατζέντα που προωθείται συστηματικά από την κυβέρνηση, η εμπέδωση του δόγματος “νόμος και τάξη”, περνά πλέον φανερά από τη βία, την τρομοκράτηση και τον βασανισμό τόσο “τυχαίων” πολιτών όσο και κρατουμένων.

Κατουρώντας τον Θάνατο

Ο Βεβέλ Γκαρθία ήταν πιτσιρικάς, 22 χρονών, «αριστερός στο πόδι και στις ιδέες» όπως χαρακτηριστικά τον περιγράφει ο συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο σε μια από τις μικρές ιστορίες που συμπεριέλαβε στο βιβλίο του ‘Καθρέφτες’. Αγωνίστηκε όλες κι όλες τέσσερις χρονιές με τα χρώματα της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια παίζοντας επιθετικός και σκοράροντας 11 γκολ σε 28 παιχνίδια. Λίγες μόλις ημέρες μετά το πραξικόπημα του Φράνκο ο Βεβέλ και δυο ακόμα απ’ τα αδέρφια του συλλαμβάνονται σε μια από τις πρώτες μικρές μάχες του Ισπανικού εμφυλίου σαν μέλη της Σοσιαλιστικής Νεολαίας. Μετά από μια διαδικαστική και γρήγορη δίκη ο ίδιος και ο ένας εκ των αδερφών του καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ το τρίτο μέλος της οικογένειας την γλιτώνει προσωρινά με φυλάκιση όντας ακόμα ανήλικος. (Εκτελέστηκε την επόμενη χρονιά στις φυλακές με επίσημη αιτία το ότι προσπάθησε να αποδράσει.)

Κύπρος: Μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής

της Ειρήνης Ηλιοπούλου & του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου

Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι λόγω του <<Κυπριακού>> αλλά για τη θέση της στο ντόμινο της κρίσης του καπιταλισμού. Για πρώτη φορά στην κορυφή της ατζέντας στο δημόσιο πολιτικό λόγο είναι η οικονομία και όχι το εθνικό ζήτημα ή όπως το’ πε κι ένας φίλος στη Λευκωσία, ζούμε τις μέρες του <<Κυπριακού Νο.2>>. Κάποιοι είπαν πως ξαφνικά ξημέρωσε η 16η του Μάρτη και η Κύπρος βρέθηκε στο στόχαστρο των Τροϊκανών με τις τράπεζες κλειστές και τις καταθέσεις δεσμευμένες ενώ κάποιοι άλλοι έβλεπαν πως οι εργαζόμενοι στην Κύπρο δε θα γλίτωναν αργά ή γρήγορα από τη βάρβαρη επίθεση. Τι γίνεται όμως αυτές τις μέρες στη Λευκωσία; Τι προηγήθηκε του “όχι” από τη Βουλή; Ποια “ναι” έρχονται μετά το σημαντικό “όχι”; Ποια είναι η στάση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος; Σημειώνουμε κάποιες σκέψεις με την επίγνωση πως ο ιστορικός χρόνος για τον τόπο είναι πυκνός και άρα η εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να κάνουν το κείμενο ελλιπές την ίδια ώρα που γράφεται.

To 1/3 θα γλιτώσει;

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Απογοήτευση νιώθει μόνο όποιος έπεσε από τα σύννεφα. Όποιος μεγάλωσε με την Ιστορία των σχολικών βιβλίων και τράφηκε με όλα τα γλυκάδια της κολακείας για τον λαό του, το αίμα του, τους προγόνους του. Tον μύθο πως σε όλα τα όμορφα υπήρχε λαός ενωμένος και σε όλες τις καταστροφές κάποιες προδοτικές και ανίκανες μειοψηφίες. Έτσι, δεν διαβάσαμε για το σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού που, αν περνούσε από το χέρι του, δεν θα έμπαινε σε πόλεμο με τους Ιταλούς το ’40, γιατί τα αντικομμουνιστικά του αντανακλαστικά ήταν ισχυρότερα από την εναντίωσή του στον Χίτλερ.

Η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου: αντίστροφη ιεράρχηση των προβλημάτων της Αθήνας

του Κώστα Βουρεκά

Η Πανεπιστημίου αποτελεί πραγματικά τον πυρήνα του συνόλου που θα μπορούσε να περιγραφεί ως κέντρο της Αθήνας με την πιο στενή έννοια του όρου. Πρόκειται για τον άξονα που συνδέει τις πλατείες που στη συνείδηση κατοίκων και επισκεπτών έχουν καταγραφεί ως οι κεντρικότερες της πόλης, τη λαϊκή πλατεία Ομόνοιας και την αστική πλατεία Συντάγματος, παρουσιάζοντας κατά μήκος της όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις.

Η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου είναι πριν από όλα μία μητροπολιτικής κλίμακας παρέμβαση στις μετακινήσεις της Πρωτεύουσας και καθώς είναι πρωταρχικά οι μετακινήσεις που έλκουν τις χρήσεις γης και όχι το αντίστροφο, θα αποδειχθεί μία παρέμβαση με ευρύτερο και συνολικότερο αντίχτυπο.

Η γυναίκα της Βιάννου

18 Μαρτίου 2013, Χανιά

18 Μαρτίου 2013, Χανιά

Ο πατέρας μου έφυγε για το πόλεμο και δεν τον ξαναείδαμε ποτέ…

Μόνο ένα γράμμα μας έστειλε που έλεγε στην μάνα μου ότι μας αγαπούσε

κι έλεγε νά ‘χουμε θάρρος.

Τότε ήμουν οχτώ χρονών… Αλλά θυμάμαι ακόμη τη μάνα μου να σηκώνει