Κάλεσμα καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών σε ανοιχτή συζήτηση για μια ελεύθερη δημόσια τηλεόραση

Επειδή στην ΕΡΤ συντελείται σήμερα ένα κοινωνικό και πολιτιστικό έγκλημα,

Επειδή το μαύρο στις οθόνες είναι μαύρο στη δημοκρατία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό,

Επειδή η «μάχη της ΕΡΤ», την οποία δίνουν οι εργαζόμενοί της και χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό τόσες μέρες τώρα, συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη,

Επειδή η κατάργηση της ΕΡΤ είναι ένα ακόμα τρόπος για να περιοριστεί ο τομέας των δημόσιων αγαθών προς όφελος των ιδιωτικών κερδοσκοπικών συμφερόντων,

Τι συνδέει τη στάση του ΚΚΕ στα προεδρεία ΕΚΑ και ΕΙΝΑΠ;

του Παναγιώτη Μαυροειδή 

ΚΚΕ: αρνείται την κοινή δράση για την ανατροπή

Τι συνδέει τη στάση του ΚΚΕ στα προεδρεία ΕΚΑ και ΕΙΝΑΠ;

»Τώρα όλοι μαζί, να βάλουμε τέρμα στον εκφυλισμό και στην υποταγή του ΕΚΑ (Εργατικού Κέντρου Αθηνών) στους μεγαλο-εργοδότες και τις πολυεθνικές». Έτσι τιτλοφορήθηκε η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, με αφορμή τη συνεδρίαση για τη συγκρότηση του προεδρείου της οργάνωσης που συνενώνει το μεγάλο όγκο των συνδικαλισμένων εργαζομένων στην Αττική. Τι θα καταλάβαινε κανείς από αυτό το κάλεσμα; Μάλλον ότι η πρωτιά του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ (βοηθούσης και της διάσπασης και του εκφυλισμού της ΠΑΣΚΕ), δίνει ένα αέρα στο ΚΚΕ να πάρει πρωτοβουλίες εργατικής αντεπίθεσης και συστράτευσης δυνάμεων. Μάλιστα αυτό το »όλοι μαζί», μπορεί να δίνει και την εντύπωση μιας υπερβολής…

Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει όμως. Αντίθετα, η συγκεκριμένη ανακοίνωση στη συνέχειά της, πληροφορεί για την άρνηση του ΠΑΜΕ να μπει επικεφαλής της συγκρότησης ενός αγωνιστικού προγραμματικού προεδρείου, όπως έχει προτείνει από την πρώτη στιγμή η αντικαπιταλιστική Αριστερά. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούνται τα πράγματα στο ΕΚΑ σε συγκρότηση προεδρείου με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και πιθανή στήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ!

Η αόρατη γενιά

της Δέσποινας Παρασκευά-Βελουδογιάννη   

«Μου λένε να μπω στη γραμμή μετά το πρώτο κουδούνι. Το κορίτσια σε μία γραμμή, τα αγόρια σε άλλη. Περνάω δίπλα από τα κορίτσια και αισθάνομαι αυτή την περίεργη, δυνατή έλξη της σύνδεσης. Ωστόσο, κάποιο κομμάτι μου ξέρει ότι πρέπει να συνεχίσω να προχωρώ. Με το που κοιτάζω προς την άλλη γραμμή, όμως, βλέπω μια διαφορετικότητα που με μπερδεύει. Ούτε εδώ ανήκω. Σταματάω ανάμεσά τους.» [1]

Τη θέση «ανάμεσά τους» καμία γλώσσα δεν έχει λόγια να την περιγράψει. Αυτό το άφατο «ανάμεσα» δεν μπορεί να οριστεί˙ είναι, έτσι, ένας αόρατος, σχεδόν ανύπαρκτος τόπος. Το πέπλο της αορατότητας, όμως, δεν καλύπτει μόνο φύλα και σεξουαλικότητες. Σήμερα, φαίνεται να καλύπτει και μια ολόκληρη γενιά. Αυτή που άλλοτε μας είχε συστηθεί ως «η γενιά των 700 ευρώ». Μια γενιά που εδώ και καιρό έχει χάσει τον προσδιορισμό της, μιας και τα 700 ευρώ έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί από το μισθολόγιό της, μια γενιά που σήμερα κινείται ανάμεσα στην ανεργία και την εργασία, χωρίς ποτέ να εντάσσεται πλήρως ούτε στην ανεργία ούτε στην εργασία, μια γενιά ανάμεσα στη νεότητα και την ενηλικίωση. Η επισφάλεια, η συνεχής μετακίνηση από την ανεργία στην ελαστική εργασία, δεν αποτελεί πια προσωρινή κατάσταση ύστερα από την οποία «τα πράγματα μπορούν να καλυτερέψουν». Ο εφεδρικός στρατός εργασίας δεν θα είναι ποτέ «ετοιμοπόλεμος» να ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία με μόνιμο και αξιοπρεπή ως προς τους όρους δουλειάς τρόπο˙ και αυτό είναι κάτι για το οποίο έχει πλήρη συνείδηση.

Ο Αντόνιο Γκράμσι και ο φασισμός

του Σπύρου Μαρκέτου

Ο Αντόνιο Γκράμσι και ο φασισμός[1]

H ανακοίνωση που ακολουθεί δεν εστιάζει στις ενδεχόμενες χρήσεις του Γκράμσι σήμερα, μολονότι παρεμπιπτόντως εξυπονοεί κάποιες από αυτές. Θέλει απλώς να αναπλάσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο συγκροτείται η γκραμσιανή σκέψη, ώστε ν’ αναδείξει μέσα από ένα είδος αρχαιολογίας κάποιες σχέσεις της μ’ αυτό. Αναμφίβολα η ανάγκη κατανόησης κι αντιμετώπισης του φασισμού καθοδηγεί βασικές προβληματικές αυτής της σκέψης· μάλιστα αρκετές γκραμσιανές έννοιες, από την ηγεμονία ως τον πόλεμο θέσεων, διαμορφώνονται ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας. Ο Γκράμσι δεν είναι ενατενιστικός στοχαστής· αναπτύσσει μια φιλοσοφία της πράξης με στοχεύσεις κατεξοχήν πολιτικές. Η σκέψη του αναπτύσσεται με βάση τα δεδομένα του καιρού του· αν αργότερα, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, γίνεται μια εξαιρετικά γόνιμη διανοητική μήτρα για την ανάπτυξη του “δυτικού μαρξισμού”, πάντως ο ίδιος ο Γκράμσι ανήκει σ’ αυτό που χαρακτηρίστηκε “μια ήδη μακρινή εποχή της ευρωπαϊκής σκέψης”.[2] Το έργο του απαντά στα πολιτικά και διανοητικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σοσιαλιστές της Δεύτερης Διεθνούς, κεντρικό από τα οποία είναι η προσαρμογή του μαρξιστικού corpus ιδεών σε κοινωνίες που εν πολλοίς παραμένουν αγροτικές, και από αυτή την άποψη συμπορεύεται σε μεγάλο βαθμό με κείνο του Λένιν. Ωστόσο η Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εξελίσσεται εντελώς διαφορετικά από τη Ρωσία· φιλοξενεί ένα νέο πολιτικό φαινόμενο, τον φασισμό, κι εδώ ο λίγο μεγαλύτερος του Γκράμσι, Μουσσολίνι, επιβάλλει το πρώτο φασιστικό καθεστώς της ιστορίας.

Έκδοση του Red Notebook: Βελτιώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται κι οι άλτες

Πληροφορηθήκαμε ότι τις μέρες αυτές κυκλοφορεί – αρχικά στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ και στη συνέχεια στα βιβλιοπωλεία- η νέα έκδοση του Red Notebook. Η Λέσχη εύχεται καλοτάξιδη στην προσπάθεια του Κόκκινου Τεφτεριού που θα συμβάλλει στο διάλογο που έχει ανάγκη ο κόσμος της Αριστεράς και του κινήματος σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Ένας διάλογος που χρειάζεται και χαρτί, εξώφυλλο, τσάκισμα σελίδας, υπογράμμιση… Παραθέτουμε την ανάρτηση από την ιστοσελίδα.   

50+1 κείμενα για την κρίση, την Ευρώπη, τον εκφασισμό, τις κοινωνικές αντιστάσεις και την Αριστερά

«Βελτιώνονται οι φράχτες, βελτιώνονται κι οι άλτες». Αυτός είναι ο τίτλος της δεύτερης έκδοσης του Red Notebook (προηγήθηκε, μερικούς μήνες πριν, η συλλογή κειμένων με τίτλο «Το Διαρκές 1917», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ).

Για την έκδοση αυτή επιλέξαμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κείμενα που δημοσιεύθηκαν στο σάιτ την περίοδο 2012-2013, επιχειρώντας να συνοψίσουμε εδώ την εμπειρία από τους αγώνες και τα συμπεράσματα από τη δημόσια συζήτηση και την αρθρογραφία που αναπτύχθηκε στην ιστοσελίδα για την πιο «πυκνή» μέχρι σήμερα φάση της κρίσης.

Η ουτοπία στους δρόμους της Βραζιλίας

του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

«Ζούμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον /Στην κόλασή του ο καθένας /Πρέπει να πληρώνουμε εισιτήρια /Για να συναντηθούμε / Ειδάλλως ας κατέβουμε στους δρόμους /ν’ αγωνιστούμε / Δωρεάν να έχουμε λεωφορεία /Είναι δικαίωμά μας στην πόλη /Δωρεάν να κινούμαστε όλοι». Η κατράκα, το περιστρεφόμενο κιγκλίδωμα στις πόρτες των λεωφορείων, εμπόδιο στον έρωτα. Σκίτσο από το tarifazero.org, το ποίημα σε μετάφραση Κ.Η.

Την αποκάλεσαν και «εξέγερση των βουτυρόπαιδων», έγιναν συγκρίσεις με άλλες εξεγέρσεις, βγήκαν συμπεράσματα για την οικονομία και την πολιτική. Μάλιστα ορισμένα συμπεράσματα βγαίνουν τόσο εύκολα, που μάλλον είναι έτοιμα από πριν και απλώς επιβεβαιώνονται ανεξαρτήτως εάν η πραγματικότητα συμφωνεί. Καθώς η Βραζιλία επί μία δεκαετία έχει ανάπτυξη αντί για οικονομική κρίση, «κλασικές» κοινωνιολογικές προγνώσεις που συνδέουν αυτόματα τις κρίσεις του καπιταλισμού με τις εξεγέρσεις των καταπιεσμένων θα προέβλεπαν το ξέσπασμα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, κατά τα ειωθότα.

Ιδιωτικοποίηση ΕΥΑΘ & Κίνηση 136: Αλληλέγγυα οικονομία ή λαϊκός καπιταλισμός;

Του Χρήστου Αβραμίδη και του Αντώνη Γαλανόπουλου

Επικαιροποιημένο ρεπορτάζ για την ιδιωτικοποίηση του νερού που δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 18.

Αναδημοσίευση από το blog του Unfollow

«Η ιδέα ότι το νερό είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα προέρχεται από «εξτρεμιστικές» ΜΚΟ. Το νερό είναι ένα τρόφιμο όπως και κάθε άλλο, και πρέπει να έχει μια αξία στην αγορά», δήλωσε το 2005 ο πρόεδρος της Nestle. Ίσως είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να χαρακτηρίσει «εξτρεμιστή» τον ΟΗΕ ο οποίος με 122 ψήφους υπέρ και 41 αποχές, κατοχύρωσε  το 2010 το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα. Μία από τις χώρες που απείχαν της ψηφοφορίας ήταν και η Ελλάδα.  Αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς τη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης και αποχέτευσης των τελευταίων δεκαετιών.

Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία πώλησης του 51% της ΕΥΑΘ ενώ το δρόμο της ιδιωτικοποίησης έχουν πάρει η ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα και η εθνική εταιρεία ύδρευσης της Πορτογαλίας. Ο David Hall, διευθυντής του Public Services International Research Unit, εκτιμά ότι η νέα ώθηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού «καθοδηγείται από τις πολιτικές λιτότητας των δημοσίων δαπανών και την περικοπή των δημόσιων υπηρεσιών που επιβάλλονται με ιδιαίτερη αυστηρότητα στις χώρες που υπόκεινται σε πακέτα διάσωσης από το ΔΝΤ και την Ε.Ε.».

Σκουριές-ΒΙΟΜΕ-ΕΡΤ: μια αλυσίδα ισοδυναμίας για τη Δημοκρατία

αναδημοσίευση από «Κοίτα τον Ουρανό«

Του Αντώνη Γαλανόπουλου

«Η σημερινή ΕΡΤ έχει εξελιχθεί σε σκάνδαλο. Αυτά όλα τελειώνουν σήμερα και τελειώνουν οριστικά. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ». Με αυτά τα λόγια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου ανακοινώνει, την Τρίτη 11 Ιουνίου, την πρόθεση της κυβέρνησης να τερματίσει λίγες ώρες αργότερα την επι 75 συνεχή χρόνια λειτουργία του ελληνικού δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

Στις 23:15 έπεσε το σήμα της ΕΡΤ τη στιγμή που στον αέρα μεταδίδονταν εκπομπή των εργαζομένων. Η κυβέρνηση προβαίνει σε μια βαθιά αντιδραστική αλλά και αυταρχική πράξη καθώς δεν διεκδικεί καν την νομιμοποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η ΕΡΤ κλείνει με άλλη μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου από αυτές που μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το Μνημόνιο.

Μάχη της ΕΡΤ. Ανάσα και νέες προκλήσεις για το κίνημα.

του Θάνου Ανδρίτσου

Η μάχη της ΕΡΤ, ήταν μια ανάσα που την είχε απόλυτη ανάγκη ο κόσμος του αγώνα και της Αριστεράς, όλη η κοινωνία. Ένα χρόνο τώρα, η κοινωνική λεηλασία και ο κυβερνητικός φασισμός προχωρούσαν με μικρές αντιστάσεις απέναντί τους. Το μαύρο έφερε την ασφυξία αλλά αντί για επιθανάτιος ρόγχος ακούστηκε η κραυγή της ζωής. Η μάχη που συνεχίζεται ακόμα, όπως και αν είναι οι εξελίξεις που δεν ήταν οριστικές την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, έφερε το λαό ξανά στο προσκήνιο, παράγοντα των εξελίξεων, κριτή της ιστορίας.

Κάθε μάχη κρύβει πολλές μάχες. Σήμερα, συνυπάρχουν οι αγώνες για την ενημέρωση και τον πολιτισμό, ενάντια στις απολύσεις και τη διάλυση  των δημόσιων οργανισμών, ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και τις αντιδημοκρατικές εκτροπές, ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και την κυβέρνηση, ενάντια στο σύστημα και την κρίση του. Αυτές οι πλευρές μπορούν να συνυπάρχουν σε αγωνιστές ή συλλογικότητες, να τίθενται εντός διαφορετικών ιεραρχήσεων ή και να συγκρούονται. Η σχέση ενός αγώνα με ένα συνολικότερο σχέδιο ανατροπής, ακόμα και αν υπάρχει στο μυαλό όλης της κοινωνίας, δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα αλλά αποτελεί πάντα στόχο των πρωτοποριών είτε επαναστατικών συλλογικοτήτων είτε προωθημένων κομματιών του κινήματος. Είναι διακύβευμα και όχι δεδομένο.

Γράμμα από τη Βραζιλία

Μπέλο Οριζοντε, Δευτέρα 17.06.2013

Αγαπητέ φίλε,

ναι μιλάω σε εσένα που ακους Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μάλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.