Η Siemens ως προστάτιδα της έρευνας. Ξέπλυμα μέσα από το αναβάπτισμά της σε …χορηγό των ελλήνων φοιτητών

Θάνος Ανδρίτσος*

 Ανακοινώθηκε επίσημα την Τρίτη 30 Ιούλη το νέο πρόγραμμα για μεταπτυχιακές σπουδές του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Ένας τεράστιος αριθμός νέων ερευνητών στη χώρα μας, περίμενε με μεγάλη ανυπομονησία αυτή την είδηση, θεωρώντας τις κρατικές υποτροφίες ως τη μοναδική λύση για τη συνέχιση των ερευνητικών του δραστηριοτήτων, μέσα στις απίστευτα δύσκολες σημερινές συνθήκες.

Συγκεκριμένα, πριν δύο χρόνια, αποφασίστηκε το ΙΚΥ να αναιρέσει ουσιαστικά τον τίτλο του, διακόπτοντας τη χορήγηση υποτροφιών για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα, λόγω της ανυπαρξίας χρημάτων. Έτσι υπήρχε το ίδρυμα κρατικών υποτροφιών … χωρίς κρατικές υποτροφίες.

Δυστυχώς η αρχική χαρά ή ελπίδα που αισθάνθηκαν χιλιάδες νέοι και νέες κόπηκε αμέσως μόλις αντίκρισαν τον ακριβή τίτλο της προκήρυξης των υποτροφιών. «ΥΠΟΤΡΟΦΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ ΙΚΥ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ –ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ SIEMENS».

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες Υπερεκμετάλλευσης

του Θάνου Ανδρίτσου

Το κοινό χαρακτηριστικό των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών από την Ασία μέχρι την Λατινική Αμερική είναι ότι δημιουργήθηκαν μετά τηνκρίση του ’70, δείχνοντας την σημασία που είχε για τον καπιταλισμό η υπέρβαση των προηγούμενων εργατικών διεκδικήσεων, κι επίσης το γεγονός ότι αποτελούσαν μια εξαίρεση απέναντι στα ισχύοντα (εργατικό και φορολογικό δίκαιο, πχ) στη χώρα φιλοξενίας.

 

Με τις οδηγίες του Μάρτιν Σουλτς

Συμπληρώνεται σχεδόν ένας χρόνος από τη συνέντευξη που έδωσε στα τέλη του περασμένου καλοκαιριού στο Σπίγκελ, ο Γερμανός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σούλτς, στην οποία παρουσίασε τη θέση του υπέρ της δημιουργίας Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) στην Ελλάδα, καθώς «οι περικοπές από μόνες τους δε φέρνουν ανάπτυξη». Μάλιστα, ανέφερε ότι η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση έχει καταθέσει πρόταση στην ΕΕ για συγκεκριμένες περιφέρειες που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν συγκεκριμένα κίνητρα για επενδύσεις των οποίων τα προϊόντα θα πήγαιναν στην ευρωπαϊκή αγορά. Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, επισημοποίησε τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης κάνοντας λόγο για «Ζώνες με ειδικά φορολογικά και διοικητικού χαρακτήρα κίνητρα» οι οποίες μάλιστα δε χρειάζεται να είναι και χωρικά ορισμένες αλλά μπορούν να αφορούν τομείς και κλάδους.

Η Επανάσταση στην Κούβα: Παρελθόν και μέλλον

του Δημήτρη Καλτσώνη

Επ. καθηγητή του Παντείου πανεπιστημίου

Στις 26 Ιουλίου 1953 ο Φιδέλ Κάστρο, επικεφαλής μιας ολιγάριθμης ομάδας επαναστατών, επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταλάβει το στρατόπεδο της Μονκάδα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη της ένοπλης αντιδικτατορικής επανάστασης στην Κούβα που έληξε με τη θριαμβευτική είσοδο των ανταρτών στην Αβάνα την 1 Ιανουαρίου 1959[1].

Μέρος Α: Ο χαρακτήρας της επαvάστασης στηv Κoύβα

Η προεπαναστατική Κoύβα ήταv μια χώρα βαθιά εξαρτημέvη από τις ΗΠΑ, όχι με τηv παραδoσιακή απoικιoκρατική μoρφή τωv χωρώv της Αφρικής και της Ασίας αλλά με vεoαπoικιoκρατικές μoρφές πoυ συvδυάζovταv με τηv τυπική αvεξαρτησία τoυ κoυβαvικoύ κράτoυς. Χαρακτηριστική είvαι η υιoθέτηση από τη Συvτακτική Συvέλευση της Κoύβας τo 1900 της περίφημης τρoπoλoγίας Πλάτ. Η τρoπoλoγία αυτή πoυ απoτέλεσε παράρτημα τoυ Συvτάγματoς όριζε πως «η κυβέρvηση της Κoύβας δέχεται vα μπoρoύv oι Εvωμέvες Πoλιτείες vα ασκoύv τo δικαίωμα της επέμβασης για vα εξασφαλίζoυv μ’αυτή τηv αvεξαρτησία και κυβέρvηση ικαvή vα πρoστατεύει τη ζωή, τηv περιoυσία και τηv ελευθερία τωv ατόμωv»[2].

Η αργία της Κυριακής: η καθιέρωσή της το 1909-10 και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους καταστηματάρχες

του Νίκου Ποταμιάνου

Η καθιέρωση της κυριακάτικης αργίας το 1909, έναν αιώνα πριν, ήταν το πρώτο μέτρο εργατικής νομοθεσίας που ψηφίστηκε στην Ελλάδα. Το ξήλωμα, στα χρόνια των μνημονίων, κάθε νομικού πλαισίου που περιορίζει τον βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας δεν θα μπορούσε να την αφήσει αλώβητη. Έχει ενδιαφέρον, πιστεύουμε, μια αναδρομή στο ιστορικό της καθιέρωσής της και η εξέταση των κοινωνικών και ιδεολογικών συμμαχιών που την προώθησαν ^. ίσως εκπλήξει τον αναγνώστη η (διαφορετική από τη σημερινή) στάση των μεγάλων και μικρών εργοδοτών απέναντι στην αργία της Κυριακής, την οποία θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε με βάση τις διαφορετικές δομές .

Η τήρηση της αργίας με βάση τις χριστιανικές επιταγές παρέμενε ζωντανή ως πρακτική σε πολλούς βιοτεχνικούς κλάδους και σε εργοστάσια, σε γενικές γραμμές όμως είχε ατονήσει κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνα στην Ελλάδα.[1] Σε επιμέρους πόλεις και κλάδους επιτυγχάνονταν συχνά λιγότερο ή περισσότερο βραχύβιες συναινέσεις για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές, αρκούσε όμως η πεισματική άρνηση ελάχιστων επαγγελματιών να συμμετάσχουν στο κλείσιμο για να ναυαγήσουν οι σχετικές προσπάθειες.[2] Στις αρχές του 20ού αιώνα  είχε γίνει πια συνείδηση ότι δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μια μόνιμη «συνεννόηση κυρίων» και απαιτούνταν νομοθετική ρύθμιση.[3]

Πρόσφυγες και ναζί

του Σπύρου Μαρκέτου

Περισσεύει εδώ η ιστορία που οδήγησε στη σύλληψη του Μπάμπη Κουρουνδή και τη δική μου (αν ενδιαφέρεστε, ορίστε σύνδεσμοι:  http://tinyurl.com/l25u6oo,http://tinyurl.com/nynhc4w, http://www.efsyn.gr/?p=76520, http://tinyurl.com/mu7sk7u).  Σημειώνω απλώς κάποιες πρώτες σκέψεις σχετικά με το πολιτικό νόημα όσων συνέβησαν αυτή την εβδομάδα στον Μπάμπη και σε μένα, και φυσικά και στη Σαμπρίνα, καθώς και για τους τρόπους με τους οποίους αυτά προσλήφθηκαν.

 Πρώτα πρώτα, η σύλληψη και η παραπομπή μας σε δίκη για μια ακόμη φορά απέδειξαν, όχι απλώς έδειξαν, πως στην Ελλάδα των Μνημονίων έχουν καταργηθεί οι στοιχειώδεις ατομικές ελευθερίες. Ζούμε σ’ ένα καθεστώς ανελευθερίας και απαρτχάιντ σε βάρος όλων όσοι είναι ή απλώς μοιάζουν να είναι πρόσφυγες. O Νόμος 3386, που ισχύει από το 2005, χαρακτηρίζει κακούργημα το να ‘διευκολύνεις’ (αυτός ακριβώς ο όρος-σκούπα χρησιμοποιείται) μετανάστη χωρίς χαρτιά. Η απαγγελία κατηγορίας σε τέτοιο βαθμό επάγεται πάντοτε περιοριστικά μέτρα, όπως καταβολή εγγύησης ή απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, συχνά προφυλάκιση, και σήμερα πλέον αυτοδίκαιη απόλυση, αν τυχαίνει να εργαζεσαι στο δημόσιο. Τέτοιοι νόμοι ισχύουν κι εφαρμόζονται μόνο σε ακραία αυταρχικά καθεστώτα, όπως είναι τα φασιστικά. Η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται ακόμη σ’ αυτά, αλλά τούτο ακριβώς θα συμβεί αν το πλέγμα εξουσίας υλοποιήσει το σχέδιο συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής.

Αντιφασιστική Πορεία στην Καλαμάτα (Φωτογραφίες από το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ)

Το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αντιφασιστική πορεία της Καλαμάτας, μέσα από το φακό του Γιάννη Καρπούζη

Ντιτρόιτ: Η Νέα Ελλάδα, του Πώλ Κρούγκμαν

 

Του ΠΩΛ ΚΡΟΥΓΚΜΑΝ

Όταν το Ντιτρόιτ κήρυξε πτώχευση, ή τουλάχιστον προσπάθησε – η νομική κατάσταση έχει γίνει εξαιρετικά περίπλοκη από τότε – ξέρω ότι δεν ήμουν ο μόνος οικονομολόγος που είχε μια βαθιά ανησυχία για τον πιθανό αντίκτυπο που θα είχε αυτό στον πολιτικό μας λόγο. Ήμαστε άραγε μπροστά σε μια νέα Ελλάδα; Κάποιοι θα ήθελαν πολύ να συμβαίνει αυτό, όμως δεν συμβαίνει.

Όπως ίσως θα θυμάστε, πριν λίγα χρόνια η Ελλάδα βυθίστηκε σε δημοσιονομική κρίση. Αυτό ήταν κακό για την Ελλάδα, αλλά θα έπρεπε να έχει μικρό αντίκτυπο στον υπόλοιπο κόσμο, αφού η ελληνική οικονομία είναι αρκετά μικρή (στην πραγματικότητα, μιάμιση φορά η οικονομία της πρωτεύουσας του Detroit).

Δυστυχώς, συγκεκριμένοι πολιτικοί και ινστιτούτα χάραξης πολιτικής, χρησιμοποιούν σήμερα την ελληνική κρίση για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και να αλλάξουν το θέμα από τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης στη δημοσιονομική πειθαρχία και εντιμότητα. Ας προσπαθήσουμε να στρέψουμε λοιπόν, τη συζήτηση προς τη σωστή κατεύθυνση, πριν να είναι πολύ αργά. Καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω;

Προκήρυξη του ΜΑΧΗΤΗ της 24ης Ιουλίου 1974

ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ

Ν’ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Ελληνικέ λαέ!
Ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι πλουτοκράτες αποφάσισαν:
Η Χούντα να «πέσει».
Αφού τούς υπηρέτησε πιστά 7 χρόνια πατώντας το λαό στο λαιμό, αφού έσφαξε τον Κυπριακό Λαό και μας έσυρε στα πρόθυρα μιας πολεμικής καταστροφής, αποσύρεται στα παρασκήνια.
Τώρα είναι η σειρά των λαοπλάνων «εθνοσωτήρων» να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Αφού έστρωσαν το δρόμο στη Χούντα, ξανάρχονται με τον κουρελιασμένο δημοκρατικό τους μανδύα να σκεπάσουν το απαίσιο πρόσωπο της δικτατορίας. Τη στρατιωτική Χούντα διαδέχεται η πολιτική Χούντα.

Ντιτρόιτ: Από το αμερικανικό όνειρο στον αμερικανικό εφιάλτη

Του Μωυσή Λίτση

Ντιτρόιτ 2013(Φωτό από το περιοδικό TIME)

Τίτλοι τέλους για την αμερικανική μεγαλούπολη του Ντιτρόιτ, την πρωτεύουσα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας η οποία υπέβαλε την Πέμπτη αίτηση πτώχευσης. Η πτώχευση του Ντιτρόιτ είναι η μεγαλύτερη πτώχευση πόλης στην αμερικανική ιστορία και έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο εφιάλτης του 2008 δεν έχει ακόμη τελειώσει.

 Εγκαταλελειμμένη εδώ και χρόνια η έδρα των τριών «αδελφών» της αυτοκινητοβιομηχανίας(Ford,GM, Chrysler), η πόλη του Ντιτρόιτ με υψηλή εγκληματικότητα, ποσοστά φτώχειας και υψηλή ανεργία δέχθηκε το τελικό πλήγμα με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Οικονομικό πραξικόπημα στο Ντιτρόιτ

 του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι όροι του καθεστώτος χρεωκοπίας που επιβλήθηκε στην πάλαι ποτέ έδρα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας αποδεικνύονται ιδιαίτερα συμφέροντες για τις τράπεζες που θα υποστούν ένα κούρεμα της τάξης το 25%, εν αντιθέσει με τα ασφαλιστικά ταμεία, στα οποία θα επιβληθεί κούρεμα στα αποθεματικά τους έως και 90%.

“Ο,τι είναι καλό για την Τζένεραλ Μότορς είναι καλό και για τις ΗΠΑ”, έλεγαν τα στελέχη της εταιρείας, όταν η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία αποτελούσε την καρδιά της ακμάζουσας οικονομικής υπερδύναμης. Και το Ντιτρόιτ ήταν για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα αυτής της αυτοκρατορίας. Αντιστρέφοντας την πρόταση, μπορούμε σήμερα να καταλάβουμε πως «ό,τι είναι κακό για το Ντιτρόιτ είναι κακό και για το μέλλον της Αμερικής αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας». Η προειλημμένη απόφαση της χρεωκοπίας αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κερδίσουν οι τράπεζες και τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Ουσιαστικά, όπως συνέβη και σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κήρυξε στάση πληρωμών προς τους πολίτες, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που προκάλεσαν την κρίση.