Μερικές σκέψεις για τη φασιστοσυμμορία
του Περικλή Παυλίδη
Η εμφανής κλιμάκωση των οργανωμένων επιθέσεων της Χρυσής Αυγής και μάλιστα σε Έλληνες (πρόσφατη επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ, δολοφονία Φύσσα), ενώ μέχρι προσφάτως έκανε επιθέσεις κυρίως σε αλλοδαπούς, δείχνουν ότι περνάμε σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη φάση.
Η Χρυσή Αυγή επιδιώκει να κυριαρχήσει στους δρόμους, να τρομοκρατήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος και να καταστεί δύναμη ανοιχτής καταστολής. Η αποφασιστικότητα που επιδεικνύει η φασιστοσυμμορία στις εγκληματικές ενέργειές της στέλνει το μήνυμα ότι η δράση της θα είναι πλέον θανάσιμη, στην κυριολεξία της λέξης, ότι όσοι αγωνιστές βρεθούν μπροστά της θα πρέπει να τη φοβούνται σε μέγιστο βαθμό.
Ας μην έχουμε αυταπάτες: αν αυτή η πολιτική συνεχιστεί, και όλα δείχνουν ότι θα συνεχιστεί, τότε τα επόμενα χρόνια θα είναι ασύγκριτα πιο δύσκολα από αυτά που πέρασαν, και βεβαίως η οργή θα περισσεύει και ενδεχομένως να εκδηλωθεί με πολύ πιο δυναμικούς τρόπους. Τότε η καταστολή με κάθε μέσο και τρόπο, με τη χρήση του κράτους και του παρακράτους (όπως έγινε στο παρελθόν στην Ελλάδα, όπως γίνεται σε πολλές χώρες του κόσμου) θα είναι αναπόφευκτη. Γι’ αυτό το ρόλο προορίζεται η Χρυσή Αυγή. Σε αυτό το ρόλο εγγράφεται η δολοφονική δράση της.
Ο σύγχρονος εθνικισμός δεν μπορεί παρά να είναι φασισμός, ανοικτά και ακραία αντεπαναστατικός εθνικισμός, από τη στιγμή που η αστική κοινωνία, όπως έδειξε με εξαιρετικά δραματικό τρόπο ο 20ος αιώνας, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με δυνάμεις που μπορούν να αμφισβητήσουν ολοκληρωτικά την ύπαρξή της.
Ο φασισμός, τέκνο του βαθύτατα παρηκμασμένου καπιταλισμού, συνιστά πολεμικό συνασπισμό της μεγάλης αστικής τάξης με στρώματα αφηνιασμένων από την κρίση μικρο-μεσαίων αστών, με το λούμπεν προλεταριάτο (κάθε λογής καθάρματα του υπόκοσμου) αλλά και με στερούμενους ταξικής συνείδησης μισθωτούς εργαζόμενους. Αποτελεί πολεμική συμμαχία των «ύστερων ημερών», το μόνο ιδεολογικό-πολιτικό μόρφωμα που μπορεί να προτάξει η αστική τάξη εναντίον των κοινωνικών εχθρών της, όταν η εξουσία της απειλείται αποφασιστικά σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης (κατάρρευσης δηλαδή του επίσημου κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του). Η γρήγορη ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής και εκδίπλωση της εγκληματικής δράσης της αποκαλύπτει, συν τοις άλλοις, ότι η άρχουσα τάξη έχει πάρει τα ιστορικά μαθήματά της, ότι έχει σε μεγάλο βαθμό γνώση των κινδύνων που την απειλούν.
η Λέσχη 
19 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 12:22 μμ
Συμφωνώ με την ανάλυση. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω τι ακριβώς προτείνει ο σ. Περικλής Παυλίδης για την αντιμετώπιση του κλιμακούμενου φασιστικού φαινομένου και των επικείμενων εκτεταμένων πολιτικών δολοφονίων, εξοριών και της δωρεάν εκμετάλλευσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εργατικής δύναμης. Έχει νόημα η δημιουργία ενός αντιφασιστικού δημοκρατικού πλατιά πολιτικο-κοινωνικού μετώπου με πρωτοπόρα την κομμουνιστική και κουμμουνιστικής αναφοράς αριστερά; Έχει νόημα ένα τέτοιο μέτωπο και για την προ-εργασία, προ-ετοιμασία, (διαμόρφωση προϋποθέσεων) των επαναστατών, του υποκειμένου εν γένει, και για τις ύστερες, ή εγγύτερα στις ύστερες, σοσιαλιστικές επαναστάσεις με δουλειά ταυτόχρονα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο;
Συντροφικά.
20 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 10:53 μμ
το πλατύ που λες δεν το καταλαβαίνω.
Αυτο πιστευω ειναι μια χαρα απάντηση :
http://www.narnet.gr/articles/%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%88%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%BF-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9
21 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 1:01 πμ
Περί μετώπου μιλάνε πολύ. Το θέμα είναι ότι τίποτα δεν γίνεται…
Αν θεωρεί ο καθένας την παράταξή του, το κόμμα του, την οργάνωσή του μέτωπο ή τον επιμέρους συνασπισμό οργανώσεων μέτωπο, τότε δεν κατανοεί τι είναι το μέτωπο.
Δημοκρατικό αντιφασιστικό κοινωνικό μέτωπο σημαίνει συλλογικότητα δίχως προαπαιτούμενα ένταξης κομμουνιστικών φρονημάτων ή ταξικής συνειδητοποίησης σε επίπεδο ιδεολογίας κτλ., όπου οι κομμουνιστές θα εμπνέεουν εμπιστοσύνη, θα πρωτοπορούν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία και θα ζυμώνουν την προοπτική στην πράξη, στη θεωρία και στην τέχνη.
Μυαλό, πρακτική και καλλιτεχνική δραστηριότητα είναι αγκυλωμένα στα στερεότυπα και τη μηχανιστική ανακύκλωση. Ο κόσμος της επαναστατικής (;) αριστεράς είναι άλλος από τον κόσμο του λαού.
Με αγωνία, συντροφικά.
19 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 8:57 μμ
Πριν ένα χρόνο περίπου δημοσιεύτηκε κείμενό μου στο «ΠΡΙΝ» με τίτλο: «Η προβληματική του μετώπου στη σχέση τακτικής-στρατηγικής». Στην κατακλείδα αναφέρω:
«Αν δεν ηγεμονεύσει στην κοινωνία το συλλογικό έναντι του ιδιωτικού, δεν μπορεί να υπάρξει καμία προοπτική σε οποιοδήποτε αγώνα των καταπιεσμένων. Αντίθετα, ως «εναλλακτική» προβάλλει η ιδιώτευση ή/και ο εκφασισμός. Η συνάντηση του φασισμού από τα πάνω με αυτόν από τα κάτω θα σημάνει και τον βιολογικό μας αφανισμό. Επομένως ένα μέτωπο με προοπτική πρέπει να είναι και αντιφασιστικό. Το δίλημμα τίθεται ως εξής: Ή εμείς ή αυτοί.»
Από τότε τι έγινε σ’ αυτήν την κατεύθυνση; Σχεδόν τίποτα!
Φαίνεται ότι ο βιολογικός μας αφανισμός μπήκε στην ημερήσια διάταξη κι εμείς ακόμα λειτουργούμε σαν να μην άλλαξε τίποτα. Η αριστερά (πάσης φύσεως) αντί να στραφεί πραγματικά στο συλλογικό-μετωπικό, κοιτά τα μικρομάγαζά της. Ας προσέχαμε; ή έστω και τώρα (στο και πέντε) θα σοβαρευτούμε;