Να σκεφτούμε την πολιτική αλλιώς!

της Ειρήνης Γαϊτάνου

Να σκεφτούμε την πολιτική αλλιώς![1] 

 

Το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεξάγεται σε μια αντιφατική χρονική στιγμή. Η κινηματική συγκυρία από το καλοκαίρι και μετά, και με ορόσημο τις κινητοποιήσεις των καθηγητών αλλά και στην ΕΡΤ, εμφάνισε σημαντικά στοιχεία ανάτασης σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα. Ο Σεπτέμβρης δημιούργησε ελπίδες για μια ανώτερη δυνατότητα συντονισμού των επιμέρους αγώνων, με κορυφαία αναφορά τις απεργίες των καθηγητών αλλά και των διοικητικών των πανεπιστημίων. Παράλληλα, οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή υπήρξαν εξαιρετικά μαζικές και σε ένα βαθμό πολιτικοποίησαν τη συζήτηση σε ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας αλλά και της αριστεράς σε ό,τι αφορά το ρόλο του φασισμού και τη σχέση του με το κράτος, τη σχέση της Χρυσής Αυγής με κομμάτια της αστικής τάξης, τη σύνδεση των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού με την έξαρση του φασιστικού φαινομένου, αλλά σε ένα βαθμό και το ρόλο και τη θέση της βίας στην πολιτική πάλη. Ωστόσο, αν και οι αντικειμενικές δυνατότητες για άλλη μια φορά υπήρξαν, ο “θερμός” αυτός Σεπτέμβρης δεν απέκτησε χαρακτηριστικά πολιτικού αγώνα σε ανώτερο επίπεδο, με βαθύτερα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Το «ΟΧΙ» και οι Σκουριές του

του Κωστή Μασούρα

-Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;

Στην ερώτηση αυτή, που μας έθεταν κάθε τέλη Οκτώβρη δασκάλες στο δημοτικό κάτω από φωτογραφίες του Μεταξά, τηλεδημοσιογράφοι σε ρεπορτάζ του πεζοδρομίου και απεγνωσμένοι σύντροφοι σε στιγμές νοσταλγίας του άλλου, του κόκκινου Οκτώβρη, προσπαθούμε να απαντήσουμε κάθε χρόνο.

-Ελάτε μωρέ να σας πω εγώ. Ελάτε που ’μαι γενιά του ’40…

Φέτος, θα αφήσουμε να μας δώσει την απάντηση η Ιερισσιώτισσα γιαγιά της Χαλκιδικής.
Θα την αφήσουμε να μας πει για την πατρίδα μας μέσα από την ιδιαίτερη δική της πατρίδα, τη Χαλκιδική. Αλλά θα αφήσουμε και τη Χαλκιδική να μας πει για τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας.

Η ανείπωτη πληγή των ανθρώπων

Του Νίκου Γεωργαντώνη

«Έτσι όπως σας κοιτάω νομίζω ότι μπορώ να διαγνώσω

κάτι το παράξενο πάνω σας.

Η όψη σας…

Ξέρετε, σήμερα στην εποχή μας οι άνθρωποι σαν να αλλάζουν

πρόσωπο. Γίνονται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχατε έρθει στο ιατρείο μου.

Ήσασταν ακόμη παιδί. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος αλλόκοτου

στη μορφή σας.

Τώρα όμως…»

Τι θα έλεγε ο Κώστας αν…;

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Και βέβαια, το ερώτημα είναι άνευ νοήματος, ωστόσο επιμένει να επανέρχεται κατά καιρούς- υποθέτω, όχι μόνο στη δική μου φαντασία. Ιδίως εκείνες τις νυχτερινές ώρες, όπου ο ύπνος της λογικής γεννάει παράξενα πράγματα- όχι κατ’ ανάγκην τέρατα, όπως το θέλει ο γνωστός αφορισμός, αλλά και έμβρυα καινούργιων, δημιουργικών ιδεών και προσπαθειών. Σ’αυτή την ακαθόριστη ζώνη, όπου συναντιούνται εκείνο που ζήσαμε μ’ εκείνο που θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει, οι ενοχές με τους πόθους, ξαναβρίσκουμε ανθρώπους και πράγματα που μας έχουν λείψει, για να συνεχίσουμε με τον Κώστα Τζιαντζή συζητήσεις, πειράγματα, καβγάδες, εξομολογήσεις και προ παντός σχέδια, τα μεγάλα σχέδια που δεν έπαυε ποτέ να γεννάει το ανήσυχο μυαλό του.

«Πέρασαν γρήγορα τα χρόνια, κύλησε ο καιρός αργά» από τότε που ο Κώστας μας άφησε. Η κοινωνική καταστροφή πήρε τρομερές διαστάσεις, η λαϊκή αντίσταση έριξε δύο κυβερνήσεις, ο Συνασπισμός βρέθηκε κστα πρόθυρα της κυβέρνησης- και έτη φωτός μακριά από την εξουσία- το ΚΚΕ άλλαξε ηγεσία για να μείνει το ίδιο, η Χρυσή Αυγή φούσκωσε εφιαλτικά. Κι ωστόσο, βρισκόμαστε ακόμη στον ίδιο κύκλο, με ποσοτικές κυρίως αλλαγές, που δεν καταλύουν λυτρωτικά αυτή την παραλυτική ισορροπία ανάμεσα στην ελπίδα της ανατροπής και το φόβο της συντριβής.

Ένας επίλογος στην υπόθεση του «Ξανθού Αγγέλου»

του Σωτήρη Κοντογιάννη 

Η μικρή Μαρία δεν είναι ανήκει στην Αρία Φυλή. Η καταγωγή της δεν είναι κάποια από τις ευγενείς χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Δεν είναι «ξανθός άγγελος» αλλά ένα γυφτάκι, παιδί λαθρομεταναστών τσιγγάνων από την Βουλγαρία.

Τα γυφτάκια δεν έχουν θέση στο ευγενές ίδρυμα της κυρίας Βαρδινογιάννη. Τα παιδιά των λαθρομεταναστών, οι λαθρομετανάστες δεύτερης γενιάς, δεν ανήκουν στις αρμοδιότητές της. Με αυτά ασχολείται ο Δένδιας. Όπως γράφει το in.gr, «η Μαρία αναμένεται τώρα να μεταφερθεί σε ένα κέντρο υποδοχής της κοινωνικής πρόνοιας της Βουλγαρίας και στη συνέχεια να δοθεί σε ανάδοχη οικογένεια». Δηλαδή θα απελαθεί και θα κλειστεί σε ορφανοτροφείο στην Βουλγαρία -γιατί φυσικά καμιά «ανάδοχη οικογένεια» δεν θα βρεθεί να υιοθετήσει ένα γυφτάκι. Αν ήταν από την Σουηδία ή έστω από την Γερμανία θα μπορούσε να βρεθεί μια πλούσια οικογένεια που θα είχε συγκινηθεί από το αθώο της πρόσωπο και να την πάρει -οι αιτήσεις υιοθεσίας θα έφταναν με τις εκατοντάδες στο ίδρυμα της κυρίας Βαρδινογιάννη. Κάποιοι θα ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν και το κάτι τις -για να στηρίξουν το έργο του Χαμόγελου του Παιδιού καλέ, μην πάει στο κακό ο νους σας. Αλλά ένα γυφτάκι…

Η ΕΕ πρωτοπόρα στη θεωρία των «δύο άκρων»

του Γιώργου Βασσάλου 

 

Όταν, το 2004, η ΕΕ διευρυνόταν προς ανατολάς με την ένταξη οκτώ ανατολικό-ευρωπαϊκών χωρών, η ρητορεία περί «επανένωσης της Ευρώπης» είχε φτάσει στο απόγειό της. Η «Ευρώπη» είχε νικήσει τους «δίδυμους ολοκληρωτισμούς των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων» και πλέον η «λεωφόρος της δημοκρατίας και της ευημερίας» ήταν ανοιχτή.[1]

«Φτιάχνοντας» την Ευρώπη

Αυτό βέβαια που «ξέχναγε» να εξηγήσει η κυρίαρχη προπαγάνδα ήταν πότε ακριβώς ήταν προηγούμενα ενωμένη η Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία φορά που είχαν ακουστεί πανηγυρισμοί για την επίτευξη της «ενοποίησης» της Ευρώπης ήταν από τους υποστηρικτές του Ναζισμού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γερμανός φιλελεύθερος πολιτικός Hjalmar Schacht έγραφε ήδη το Γενάρη του 1933 στον επικεφαλής του «Πανευρωπαϊκού Κινήματος» Coudenhove-Καλλέργη[2] του οποίου ήταν συμπαθών: «o Χίτλερ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί επαναπροσεγγίσει τη Γερμανία με τις δυνάμεις της Δύσης. Θα δείτε! Ο Χίτλερ θα φτιάξει την Πανευρώπη».             

Ρίχνουν χρήμα για να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό

από το Ριζοσπάστη

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΜΝΗΜΗ»

Χρήμα με ουρά διαθέτει η ΕΕ και προωθεί στην αγορά η ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να προπαγανδιστεί και στη χώρα μας το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχετικό πρόγραμμα απευθύνεται σε δήμους πανεπιστήμια και ΜΚΟ που καλούνται να οργανώσουν εκδηλώσεις με αντίτιμο 100.000 ευρώ για κάθε ανάλογο έργο. Πρόκειται για μια χυδαία και κατάπτυστη προσπάθεια, η οποία δείχνει πού στοχεύουν, τι πραγματικά τους ενοχλεί. Αλλοιώνοντας την ιστορική μνήμη, πασχίζουν να ακρωτηριάσουν ριζοσπαστικές, αγωνιστικές διαθέσεις, προς ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων, ώστε με το λαό υποταγμένο τίποτε να μην απειλεί την κυριαρχία τους.

Σύμφωνα με έγγραφο που διακινείται από το υπουργείο Εσωτερικών και απευθύνεται σε αποκεντρωμένες διοικήσεις, δήμους και περιφέρειες της χώρας, πανεπιστήμια και ΤΕΙ, επιμελητήρια, ΜΚΟ, άλλους φορείς, βρίσκεται ήδη σε φάση επιλογής φορέων το ευρωενωσιακό πρόγραμμα «Ευρώπη για τους Πολίτες, 2014 – 2020». Το ενδιαφέρον του προγράμματος εντοπίζεται στο σκέλος του που ονοματίζουν «Ευρωπαϊκή Μνήμη». Περιγράφοντάς το οι αρμόδιοι αναφέρουν:

Λογοκρισία στα Τρίκαλα…

Με αφορμή ένα κείμενο στην τοπική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος», που κατέκρινε την ενέργεια της διευθύντριας σχολείου να καλέσει κλειδαρά (με τη λέξη «κρυπτοφασίστρια») για να σπάσει την κατάληψη των μαθητών και με πραγματικό στόχο τη φίμωση μιας αριστερής φωνής στα τοπικά ΜΜΕ, ο εκδότης της εφημερίδας ανακοίνωσε τη διακοπή της συνεργασίας με τον Αντώνη Πρεκατέ, συνταξιούχο εκπαιδευτικό και γνωστό αγωνιστή της Αριστεράς στα Τρίκαλα. Ουσιαστικά πρόκειται περί λογοκρισίας, μια και ουδέποτε υπήρξε υπαλληλική ή έμμισθη σχέση. Όπως είπε ο εκδότης ενοχλούσε η αναπαραγωγή κειμένων γνωστών αριστερών δημοσιογράφων, όπως των Δελαστίκ, Μπογιόπουλου κ.ά. από τον κ. Πρεκατέ, καθώς και άρθρα περί φασισμού και αφιερώματα στον Τσε Γκεβάρα! ‘Οσο για τη δικαιολογία πως έθιξε «επίλεκτα» μέλη της τοπικής κοινωνίας, μια και η εν λόγω διευθύντρια είναι αντιδήμαρχος εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ, εδώ απλά γελάμε με την υποκρισία… Η ουσία είναι πως το να υποστηρίζεις τους αγώνες των μαθητών πλέον θεωρείται εκτός της υγειονομικής ζώνης που έχει επιβληθεί στην ελεύθερη έκφραση.

Ορθοβαδίζων στο Δρόμο του Μεταξιού

αναδημοσίευση από τον Εργατικό Αγώνα

 

 Ορθοστατών κι ορθοβαδίζων πήρε σήμερα (σ.σ. στις 16/8/2013)  το «Δρόμο του Μεταξιού» ο σύντροφος Γιώργος Χουρμουζιάδης αφήνοντας φτωχότερη την πνευματική, επιστημονική και πολιτική ζωή του τόπου.

Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1935, όπου και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Το 1972 ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή και το 1973 αναγορεύτηκε διδάκτορας του Α.Π.Θ. Το 1976-1977 μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία με υποτροφία του ιδρύματος Hubold στη Χαϊδελμβέργη, ενώ το 1981 εκλέχτηκε καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και το 1985 έγινε αντιπρύτανης.
Το 1981 διορίστηκε καθηγητής στην έδρα προϊστορικής αρχαιολογίας του Α.Π.Θ., φεύγοντας από το μουσείο του Βόλου, χωρίς ωστόσο να πάψει να ασχολείται με την ανασκαφική έρευνα, τις δημοσιεύσεις και τα περιοδικά.
Ο Γιώργος Χουρμουζιάδης εξέδωσε σειρά βιβλίων για την αρχαιολογία και τη θέση του αρχαιολόγου σ’ αυτή.
Για έναν περίπου χρόνο (το 1998) επιμελούνταν και παρουσίαζε σειρά εκπομπών για την αρχαιολογία στον πολιτιστικό ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ (9.58). Η εκπομπή του έγινε βιβλίο και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νησίδες» και τον 9.58 με τίτλο «Λόγια από χώμα» (αφορά στις εμπειρίες του από τις ανασκαφικές δραστηριότητες ειδικά στους προϊστορικούς οικισμούς) της Θεσσαλίας απ’ όπου άρχισε και στο Δισπηλιό της Καστοριάς όπου βρισκόταν μέχρι το περασμένο καλοκαίρι και επιστατούσε τη συνέχιση των ανασκαφών.

«Μιλώ και γράφω χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το χώμα….αυτό το χώμα δεν είναι όμοιο με εκείνο που βάζουμε κάθε φθινόπωρο στις γλάστρες μας. Είναι το χώμα ενός περίεργου κήπου που τον περπάτησαν πριν από χιλιάδες χρόνια άνθρωποι σαν κι εμάς και επάνω του άφησαν τα χνάρια του κόπου και του θυμού τους, της βιασύνης και της ηρεμίας τους. Άφησαν τα χνάρια της ζωής τους» σημείωνε, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Λόγια από χώμα».

Χαρτογραφώντας τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στην μετανάστευση

του Philippe Rekacewicz

Η Ευρώπη έχει χτίσει γύρω της ένα φρούριο για να προστατευτεί από την «παράνομη» μετανάστευση από τον Νότο, από ανθρώπους που σπεύδουν να γλιτώσουν εμφύλιους πολέμους, συγκρούσεις και υπερβολική φτώχεια. Η Ιστορία είναι πιο εύκολο να κατανοηθεί μέσω χαρτών.

 

Ο απαγορευμένος κόσμος

Είναι περίεργο πράγμα, αυτός ο παρανοϊκός φόβος της εισβολής, αυτή η αποφασιστικότητα να προστατευτούν με κάθε κόστος από αυτά τα ανθρώπινα όντα που κάθε χρόνο αυτό-εξορίζονται από την πατρίδα τους, με προορισμό μια φανταστική Γη της Επαγγελίας στις πλούσιες χώρες. Αλλά οι πλούσιοι έχουν αποφασίσει ότι αυτά τα ανθρώπινα κύματα είναι ανεπιθύμητα.