Σε απεργία πείνας για 51 μέρες ο Σπύρος Στρατούλης

Λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης η Λέσχη αναδημοσιεύει το γράμμα που έστειλε ο Στρατούλης την μέρα που ξεκίνησε τον αγώνα του, στο οποίο,  φωτίζονται καθαρά οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, καθώς και η εκδικητική στάση της κυβέρνησης απέναντί του.

Σε σχέση και σε συνέχεια όσων γνωστοποίησα με προηγούμενη επιστολή μου, δηλώνω πώς, σήμερα, Δευτέρα, 11η Νοεμβρίου, ξεκίνησα απεργία πείνας καταγγέλλοντας την ποινική μεταχείριση μου από τις Αρχές, σχετικά με την εμπλοκή μου με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες, που αφορούν την ένταξη μου σε μία δήθεν εγκληματική οργάνωση και τη μη χορήγηση των αδειών εξόδου μου από τη φυλακή, ως επακόλουθο της δίωξης που μου ασκήθηκε.

«Ε, όχι και να εφαρμόσουμε τον κομμουνισμό σε συνθήκες καπιταλισμού!»

Copy-paste by Γιάννης Γκλαρνέτατζης

«Η δυνατότητα για απεριόριστο πλουτισμό νομιμοποιείται στον καπιταλισμό, πράγμα που δεν ίσχυε σε κανέναν προηγούμενο τρόπο παραγωγής[…] Αλλά σε μια κοινωνία με καπιταλιστικό ήθος, στην οποία κυριαρχεί η ιδιοτέλεια, οι νομοθέτες και οι εμπνευστές των θεσμών είναι αναγκασμένοι να λάβουν υπόψη τους ότι όλα τα άτομα θα τείνουν να αντιμετωπίσουν αυτά τα όρια με κυνισμό και πονηριά[…] Η περιβόητη φράση του Γιώργου Βουλγαράκη “ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό” ταιριάζει απολύτως με το ήθος της εποχής παρά τις μάλλον υποκριτικές αντιδράσεις που προκάλεσε. Βεβαίως […] δεν έχουν όλα τα άτομα ή όλες οι κοινωνικές ομάδες τις ίδιες δυνατότητες και τους ίδιους πόρους για να αμφισβητήσουν τα όρια και τους περιορισμούς με επιτυχία –για παράδειγμα, δεν μπορούμε όλοι κι όλες να εκμεταλλευτούμε τους καλύτερους δικηγόρους και τους πιο “δημιουργικούς” λογιστές».

Ευκλείδης Τσακαλώτος – Χρήστος Λάσκος, «Χωρίς Επιστροφή – Από τον Κέυνς στη Θάτσερ: Καπιταλιστικές Κρίσεις, Κοινωνικές Ανάγκες, Σοσιαλισμός», ΚΨΜ, Αθήνα 2011, σ. 69.

«Ώσπου μια μέρα –ήμαστε τρελά χαρμάνια, δεν είχαμε ούτε τριτάκι να φουμάρουμε, μας μίλαγε ένας από την καθοδήγηση, πάλι σε απεργία πείνας ή κάτι τέτοιο κατεβαίναμε– τέλος, τραβάει που λες ο τύπος κι ανάβει ένα δοκάρι, ολόκληρο τσιγάρο, σου λέω… Γλάρωσαν τα μάτια μας. Γυρίζει ο Νικόλας και του λέει, δηλαδή, ρε συναγωνιστή, στον αγώνα ενωμένοι, στο τσιγάρο χωριστά; το ‘πε έτσι, για να τον καρφώσει, ξέρεις πόσο περήφανος ήταν. Τέλος, τι του απαντάει, που λες, το κωλόπαιδο: “Τι να γίνει, συναγωνιστή, στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κομμουνισμό”».

Χρόνης Μίσσιος, «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», Γράμματα, 24η έκδ., Αθήνα 1985, σ. 9.

ΥΓ. Τι να πω; Άλλη φορά όταν θα εμπλέκομαι σε βιβλιοπαρουσίαση (12.12.2011) θα ζητάω αντίγραφο φορολογικής δήλωσης πρώτα. Γηράσκω, σίγουρα, αεί διδασκόμενος, ελπίζω.

Τα εδάφη εξαίρεσης και η οικονομική γεωγραφία του καπιταλισμού: μια ερευνητική υπόθεση για τον χώρο στην Ελλάδα της κρίσης

του Θάνου Ανδρίτσου

Η παρακάτω εισήγηση ανακοινώθηκε στο συνέδριο: “Μεταβολές και Ανασημασιοδοτήσεις του Χώρου στη Εποχή της Κρίσης”, Βόλος, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, 1-3/11/2013, σσ.24-31

 

Τα τελευταία χρόνια, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αναφορές και οι προβληματισμοί γύρω από την «κατάσταση εξαίρεσης». Συχνά μελετώνται και οι χωρικές μορφές στις οποίες υλοποιείται, σε περιπτώσεις όπως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κέντρα κράτησης κ.ά. Η παρούσα εργασία θα επιδιώξει τη διεύρυνση και ανανοηματοδότηση του «εδάφους εξαίρεσης» μέσα από την εστίαση σε φορολογικούς παραδείσους και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, καταθέτοντας μια ερευνητική υπόθεση για τη σημασία και την εφαρμογή που έχει στην κατανόηση των οικονομικών γεωγραφιών του σύγχρονου καπιταλισμού, η έννοια της «εξαίρεσης». Υπό αυτό το πρίσμα θα κατατεθούν σκέψεις για την άνιση ανάπτυξη και την κατάτμηση σε ζώνες στην εποχή της κρίσης, θέτοντας υπό διερεύνηση τους μετασχηματισμούς του χώρου στην Ελλάδα.

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ.  Για τη χρήση του όρου «έδαφος εξαίρεσης».

Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά μέσα στην κρίση, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση γύρω από την «κατάσταση εξαίρεσης», την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Καθοριστικό σε αυτή τη συζήτηση είναι το έργο του Agamben (2007), που μελετά τον όρο από τη ρωμαϊκή μέχρι τη σύγχρονη εποχή και εστιάζει στη συνεισφορά και την αντιπαράθεση των Schmitt και Benjamin. Η βασική υπόθεση, είναι ότι η «εξαίρεση» έχει γίνει κανόνας και «όχι μόνο εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως τεχνική διακυβέρνησης παρά ως έκτακτο μέτρο, αλλά και επιτρέπει να φανεί η φύση της ως συστατικού παραδείγματος της έννομης τάξης».

Καλάσνικοφ: Ο σχεδιαστής του όπλου των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων.

του Δημήτρη Πατέλη

Νέοι σύντροφοι μου ζήτησαν να γράψω κάτι για τον Καλάσνικοφ, που έφυγε πρόσφατα (23.12.13) απ’ τη ζωή. Είχα την τύχη να συναντήσω προσωπικά το θρυλικό μηχανικό-οπλουργό Μιχαήλ Καλάσνικοφ τον Απρίλιο του 1998 στο Ιζέφσκ της Ουντμουρτίας στα Ουράλια. Στα 81 του τότε, εντυπωσίαζε με την απίστευτη ζωτικότητα, το καλοσυνάτο χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα του. “Να μου μιλάς δυνατά γιε μου” – μου έλεγε, “εγώ μια ζωή πυροβολούσα, δούλευα σε πεδία βολής, σκοπευτήρια και εργοστάσια. Βαριακούω…”.

Ο Μιχαήλ Τιμοφέγιεβιτς Καλάσνικοφ, ήταν το δέκατο έβδομο παιδί μιας αγροτικής οικογένειας (οκτώ από τα δεκαοκτώ παιδιά επιβίωσαν). Η βιογραφία του παρέχει μια ξεχωριστή και συνάμα ενδεικτική εικόνα της ιστορίας του σοβιετικού λαού, του θριάμβου και της τραγωδίας της πρώτης χώρας του πρώιμου σοσιαλισμού (βλ. και: Διδάγματα της ιστορίας. Οκτωβριανή επανάσταση: οι αντιφάσεις του πρώιμου σοσιαλισμού και οι προοπτικές της ανθρωπότητας.http://www.ilhs.tuc.gr/gr/digmata_istorias.htm), αλλά και της ανάπτυξης της πολεμικής τεχνολογίας (βλ. και: Ένοπλες δυνάμεις και τεχνική του πολέμου στην ιστορία. Στρατιωτικοποίηση της επιστήμης και της τεχνολογίας. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/enoples_dinameis_texniki_polemou.htm ). Από μικρός ενδιαφερόταν για τις επιστήμες, την τεχνολογία, την ιστορία και τη λογοτεχνία.

Ο Άρης ο βαφέας, το τέλος της εργασίας και ο τρίτος γύρος

της Ειρήνης Μ.

Ο κύριος Άρης είναι αυτό που λέμε μάστορας. Στη γειτονιά τον ξέρουν σαν μπογιατζή αλλά άμα η ζωή τα φέρει έτσι, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα. Όταν του λένε ότι είναι καλός μάστορας και τα μπορεί όλα, αυτός λέει ότι άμα στο λέει ο άλλος έχεις κι εσύ εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και το κάνεις. Στην Ελλάδα είναι κοντά 25 χρόνια, με δυο παιδιά μεγάλα και μια ζωή στο μεροκάματο και τα μαλλιά του δεν άσπρισαν, ούτε όταν περνούσε τα σύνορα από την Αλβανία για να έρθει ως εδώ. Σήμερα ήρθε να μας φτιάξει το παντζούρι που χάλασε. Έχει δυνατό χαρακτήρα, μου λέει, μπορεί να πει όχι στο τσιγάρο. 

-Ναι, φτιάξε μου αλλά μη σε βάζω σε κόπο. Γλυκό τον πίνω. Είναι πολύ ωραίο να σε προσέχουν άμα δουλεύεις. Υπάρχουν μερικοί που δε νοιάζονται, άντε να κάνεις τη δουλειά και φύγε. Κι άλλοι όμως που με εμπιστεύονται, μου δίνουν το κλειδί και πάω και το φτιάχνω ό,τι είναι και φεύγω. Αλλά εσύ κορίτσι μου τι σπούδασες; Γιατί δε δουλεύεις; Δασκάλα, ε; Α, για δημοτικό… Τα έχουν καταστρέψει όλα, κορίτσι μου, η πιο όμορφη χώρα του κόσμου και καταστράφηκε. Και τι κάνουν όλοι; Φεύγουν. Μα είναι δυνατόν να φύγουν όλοι και ποιος θα μείνει δηλαδή; Κι έξω μη νομίζεις, ίσα ίσα τα βγάζουν πέρα. Αλλά δουλεύεις έξω θα μου πεις. Η δουλειά είναι το παν, η βάση. Χωρίς δουλειά δεν μπορεί ο άνθρωπος, ο κόσμος. Έτσι μάθαμε εμείς. Ναι, το Χότζα τον πρόλαβα, βέβαια! (χαμογελάει) Εκεί τα έμαθα όλα, πάλι καλά. Για αυτό όταν ήρθα εδώ ήξερα κι έπιαναν τα χέρια μου. Αλλά εσείς τώρα.. πω πω, πάει τι θα κάνετε; 

Το σχολείο του «Οδυσσέα» υπό διωγμό!

Ο «Οδυσσέας», το παλιότερο και μεγαλύτερο εθελοντικό σχολείο διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες, αναπόσπαστο και ενεργό κομμάτι του εκπαιδευτικού και αντιρατσιστικού κινήματος την τελευταία δεκαπενταετία, βρίσκεται αντιμέτωπος με το μακρύ χέρι του κράτους, ενός κράτους που βλέπει όλο και πιο εχθρικά κάθε προσπάθεια έμπρακτης αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.

Πριν αναφερθούμε όμως στην ίδια την επίθεση που δέχεται ο «Οδυσσέας», δυο λόγια για αυτόν, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο πρόσωπό του στοχοποιείται η αλληλεγγύη.  Για τον «Οδυσσέα» η ιστορία της εθελοντικής, δωρεάν διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες ξεκίνησε το 1997 στη Θεσσαλονίκη με μια πρωτοβουλία καθηγητών και δασκάλων, που διαπίστωσαν την κρατική ανυπαρξία στο θέμα και την ταυτόχρονη ανάγκη για μια κριτική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες εργαζόμενους/ες. Ο αριθμός των 10-15 μαθητών της πρώτης χρονιάς έδωσε σύντομα τη θέση του σε τριψήφια νούμερα, και τις τελευταίες χρονιές ξεπερνούν τους 500, ενώ ο μικρός αρχικός πυρήνας των εκπαιδευτικών διευρύνεται κάθε χρόνο με νέους εκπαιδευτικούς και φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι μαθήματα έχουν παρακολουθήσει πάνω από 6000 μαθητές, ενώ οι εθελοντές που έχουν διδάξει στο σχολείο ξεπερνούν τους 250. Τα μαθήματα γίνονται στην Αισώπου 24, σε χώρους που έχει παραχωρήσει ευγενικά το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Henri Lefebvre- Ο Χίτλερ στην Εξουσία (νέα έκδοση από την Αφήγηση)

Με μεγάλη μας χαρά καλωσορίζουμε μια νέα έκδοση και ένα νέο εκδοτικό εγχείρημα. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο των εκδόσεων Αφήγηση, με τίτλο » Ο Χίτλερ στην Εξουσία»- Διδάγματα από τα πέντε χρόνια φασισμού στη Γερμανία, του Γάλλου θεωρητικού Henri Lefebvre.

Όπως περιγράφεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το «Ο Χίτλερ στην εξουσία» είναι ένα από τα πρώτα βιβλία του σημαντικού Γάλλου διανοητή Henri Lefebvre (Δικαίωμα στην Πόλη κ.α.). Γράφτηκε και εκδόθηκε το 1938, ενώ ο Χίτλερ βρισκόταν πέντε χρόνια στην εξουσία, και παρουσίαζε συνοπτικά τα βασικά χαρακτηριστικά του χιτλερικού καθεστώτος, όπως τα κατέγραψε ο συγγραφέας μέσα από τις συχνές επισκέψεις του

Προδότες ή εκπρόσωποι της τάξης τους; (σχόλιο για τους φραγκάτους της αριστεράς)

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Δε θα κουράσουμε με νούμερα επαναλαμβάνοντας τα εισοδήματα του Στουρνάρα που μετρούνται με 100άδες χιλιάδες  ή τα δεκάδες ακίνητα του Βενιζέλου και τόσων άλλων. Για να το πούμε απλά ο κόσμος ζαλίστηκε με ότι διάβασε σχετικά με το πόθεν έσχεςτων βουλευτών και των κυβερνώντων: Πολλά τα μηδενικά!  Με ελάχιστες εξαιρέσεις. Όσο πιο πολλοί κράζουν και διατάζουν για λιτότητα κάποιοι, τόσο περισσότερο πλούτο κατέχουν  οι ίδιοι.

Λιγότερο όμως συζητήθηκε το παραπάνω, όσο το γεγονός ότι σε αυτούς με τα εισοδήματα πολλών μηδενικών βρέθηκαν αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη περισσότερο, την προσοχή τράβηξαν οι δύο υπεύθυνοι οικονομίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μετοχές εκατοντάδων χιλιάδων στην Blackrock και την JPMorgan.

Θα χαθεί τελικά το εξάμηνο;

ένα σχόλιο του Παναγιώτη Σωτήρη

Χρόνια πριν, αμέσως μετά τις καταλήψεις του 1990-91, που στη Φιλοσοφική κράτησαν από το Νοέμβρη μέχρι τα τέλη Φλεβάρη, συμμετείχα, ως ένας από τους εκπροσώπους των φοιτητών, στη ΓΣ Τμήματος του ΦΠΨ. Δεδομένου ότι το κίνημα ήταν νικηφόρο και η δυναμική μεγάλη ήταν εκ των προτέρων βέβαιο ότι δεν θα χανόταν το εξάμηνο. Παρ’ όλα αυτά, για το τυπικό της υπόθεσης, ένας – ένας οι καθηγητές του Τμήματος έπρεπε να δηλώσουν εάν ολοκλήρωσαν τα μαθήματά τους, πράγμα που όλοι έκαναν με μερικούς να δηλώσουν ότι «έκαναν και παραπάνω μαθήματα». Από όσο θυμάμαι από τους τότε φοιτητές της Φιλοσοφικής βγήκαν αρκετοί πανεπιστημιακοί, μερικές δεκάδες διδάκτορες, πολλές εκατοντάδες διορισμένοι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, Αρχαιολόγοι κ.ά., που δύσκολα μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει ως «αγράμματους».

Πρωταρχική Συσσώρευση και Στρατηγική της Έντασης

του Σπύρου Μαρκέτου

 

 Στα πέντε χρόνια που κύλησαν από την εξέγερση του Δεκέμβρη, η χώρα άλλαξε όψη. Η κρίση του καπιταλισμού, αγγίζοντας κάθε όψη της ζωής, έχει πλέον αποσταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Είναι φανερό τώρα πια ότι οι μέρες που ζούμε δεν είναι συνηθισμένες, αλλά αυτή η διαπίστωση συνήθως δεν έχει ένα θεωρητικό πλαίσιο που θα τήν έκανε κομάτι μιας ευρύτερης εικόνας, ώστε να βγάζει νόημα. Έτσι, δύσκολα αξιοποιείται πρακτικά. Αυτό έχει να κάνει και με τους φόβους μας. Από το πώς διαβάζουμε την καθημερινότητα και τις αλλαγές γύρω μας εξαρτάται το τι κάνουμε και τι στόχους βάζουμε, αλλά συχνά ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή, ακριβώς επειδή θέλουμε πάση θυσία ν’ αποφύγουμε κάποιες ενοχλητικές σκέψεις και πρακτικά συμπεράσματα, αρνούμαστε πεισματικά να διαβάσουμε αυτά που η πραγματικότητα γράφει μπροστά μας με τεράστια γράμματα. Για παράδειγμα, επειδή δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, αρνούμαστε και να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στη ζωή που είχαμε πριν από την κρίση, ζωή διόλου τέλεια έτσι και αλλιώς.