Η Βενεζουέλα Πίσω από τις Διαμαρτυρίες: Η Επανάσταση είναι Εδώ για να Μείνει

της Eva Golinger

Η δημοσιογράφος-ερευνήτρια Eva Golinger εντοπίζει τις ρίζες των τρεχουσών διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης, και επιχειρηματολογεί «η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος».

 Γι’ αυτούς από εσάς που δεν είναι εξοικειωμένοι με ζητήματα της Βενεζουέλας, μην αφήσετε τον τίτλο αυτού του άρθρου να σας ξεγελάσει. Η επανάσταση στην οποία αναφέρεται δεν είναι αυτή που τα περισσότερα ΜΜΕ εμφανίζουν να λαμβάνει χώρα σήμερα στο Καράκας, με τους διαδηλωτές να καλούν στην αποπομπή του προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος και που έχει στη συνέχεια μετασχηματίσει το μέγα έθνος παραγωγής πετρελαίου σε μια κοινωνικά εστιασμένη, προοδευτική χώρα, με μια κυβέρνηση βάσης. Οι διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες λίγες μέρες στη Βενεζουέλα είναι προσπάθειες να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν αυτό το μετασχηματισμό ώστε να επιστρέψει η εξουσία στα χέρια της ελίτ που διοικούσε το έθνος προηγουμένως για περισσότερα από 40 χρόνια.

Για να κατανοήσουμε την Ουκρανία, πρέπει να ξαναβάλουμε μέσα τον παράγοντα “τάξη”

του Florin Poenaru

 

Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς ξεκίνησε την καριέρα του ως κακοποιός και παρέμεινε κακοποιός και ως πολιτικός ηγέτης. Το καθεστώς του ήταν διεφθαρμένο, πατριαρχικό, αυταρχικό, ανεπαρκές και ταξικά προκατειλημμένο. Σίγουρα έπρεπε να φύγει.

 Αλλά όποιος ζητωκραυγάζει για την αποπομπή του μετά την ψηφοφορία του Σαββάτου στο ουκρανικό κοινοβούλιο είναι πλήρως λανθασμένος. Αποπέμφθηκε όχι ως αποτέλεσμα ενός λαϊκού ξεσηκωμού αλλά μετά από μηχανορραφίες των παρασκηνίων και κρυφές πολιτικές ίντριγκες. Ο ουκρανικός λαός γενικά και όσοι διαδήλωαν επί εβδομάδες στην πλατεία Maidan εξαιρέθηκαν από τις πολιτικές μανούβρες και συμφωνίες αν και ήταν οι πρώτοι που δέχτηκαν τις σφαίρες του φονικού τρόπου με τον οποίο ο Πρόεδρος αντιμετώπισε τις διαδηλώσεις. Επομένως, τα γεγονότα στην Ουκρανία προσομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με ένα πραξικόπημα και όχι σε μια δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση.

Ενώ κανείς δεν θα πρέπει να νοιάζεται πολύ για τον αποπεμφθέντα Γιανουκόβιτς υπάρχουν πολλά ζητήματα που χρειάζεται να αντιμετωπιστούν κριτικά. Το να τα κρύψουμε κάτω απ’ το χαλί και να γιορτάσουμε τη νίκη του λαού εναντίον μιας διεφθαρμένης μαριονέτας των διεφθαρμένων ολιγαρχών είναι θεωρητικά αδύναμο και πολιτικά αντιδραστικό.

Ανορθολογισμός και φασιστική ιδεολογία

του Γιάννη Νίνου

Στις μέρες μας η ανάγκη μελέτης, διερεύνησης και συστηματικής εξέτασης του φασιστικού φαινομένου γίνεται ολοένα και πιο επιτακτική. Στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μαζί με την φτωχοποίηση και εξαθλίωση των λαών επανεμφανίζεται και το φαινόμενο του φασισμού, κάτι που πολλοί θεωρούσαν ως παράδοξο της ιστορίας και ως κάτι που πέρασε και απλά θα ξεχαστεί. Στον παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε την σχέση της φασιστικής ιδεολογίας με τον ανορθολογισμό.

 Η κοινωνική συνείδηση συνιστά αντανάκλαση της πραγματικότητας κατά την διαδικασία της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με την φύση και τους άλλους ανθρώπους και ανακύπτει κυρίως κατά την παραγωγική διαδικασία. H ιδεολογία ως διακριτή πλευρά του όλου της συνείδησης συνιστά ιδιότυπη κοσμοαντίληψη και δεν μπορεί να υφίσταται ως τέτοια παρά μόνο στην ενότητα της με τις μορφές της κοινωνικής συνείδησης μέσω και πάνω στην βάση των οποίων συγκροτείται. Έτσι κάνουμε λόγο περί πολιτικής ιδεολογίας (ιδεολογία που η άγουσα μορφή της είναι η πολιτική μορφή της συνείδησης, θρησκευτική, κτλ)[1].

Μετωπική συμπόρευση τώρα!

του Γιώργου Βασσάλου 

 

Οι λαϊκοί αγώνες στην Ελλάδα δεν έχουν σταματήσει να ασκούν πίεση στις ολιγαρχικές – μνημονιακές κυβερνητικές δυνάμεις και να τις υποχρεώνουν να καίνε εφεδρείες. Παρά την απελπισία που προσπαθούν να διασπείρουν στο λαό διάφοροι κύκλοι εσκεμμένα ή αθέλητα, η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται αυτή τη στιγμή με την πλάτη στον τοίχο περιμένοντας την πολιτική πανωλεθρία της να συμβεί.

Το 2011 και 2012 είδαμε τις πιο μεγαλειώδεις σε μέγεθος και παλμό διαδηλώσεις στην ιστορία ίσως της σύγχρονης Ελλάδας. Μετά τις εκλογές μπορεί να μην είδαμε τόσο μεγάλες παλλαϊκές κινητοποιήσεις, είδαμε όμως διάφορους κλάδους της εργατικής τάξης και του λαού να αγωνίζονται σθεναρά σε πολλά μέτωπα και να ξεβρακώνουν τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης που είναι στην υπηρεσία των ξένων ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας.

Γιατί εκρήγνυται η Βοσνία

του Κώστα Ράπτη

Οι βίαιες διαδηλώσεις που εξαπλώνονται στη Βοσνία-Εργεζοβίνη από την περασμένη Τρίτη αποτελούν μια σκοτεινή προειδοποίηση για τα όρια του πειράματος της “οικοδόμησης κρατών” υπό “διεθνή επιτροπεία”. Ενός πειράματος το οποίο στη συγκεκριμένη περιοχή του κόσμου ξεκίνησε το 1995 με τις Συμφωνίες του Dayton, οι οποίες τερμάτισαν έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο με 97.200 νεκρούς και 1,8 εκατ. εκτοπισμένους.

Οι ευθύνες του “διεθνούς παράγοντα” ήταν ήδη πολύ μεγάλες, αν αναλογισθεί κανείς πώς οι εκρηκτικές αντιθέσεις της άλλοτε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (που προέκυπταν κυρίως από τα εξαιρετικά άνισα επίπεδα ανάπτυξης μεταξύ των επιμέρους ομόσπονδων Δημοκρατιών και τον άνισο βαθμό συμμετοχής του κρατικού τομέα στο σύστημα της μικτής οικονομίας) παροξύνθηκαν από τη σπουδή της Γερμανίας να αναγνωρίσει την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας, κινητοποιώντας αντίρροπες κινήσεις από πλευράς της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Η “Επιτροπή Badinter” έδωσε νομική κάλυψη στην αναγνώριση των (αυθαίρετων) εσωτερικών συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, ως απαραβίαστων διεθνών συνόρων, ενώ οι βομβαρδισμοί του 1995 κατοχύρωσαν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ σε μία μεταψυχροπολεμική Ευρώπη η οποία αποδεικνυόταν ανίκανη να ρυθμίσει τα του οίκου της.

«Η Εκδίκηση του Πολιτισμού» – Μια συνέντευξη στη μνήμη του Stuart Hall (1932 – 2014).

Η εικονογράφηση ανήκει στο Gary Neill

Απογοητευμένος, αλλά όχι ηττημένος μιλάει στο Λόρι Τέιλορ για τα όρια του φιλελευθερισμού. Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό New Humanist και πηγή μας είναι ο ιστότοπος http://rationalist.org.uk

Μετάφραση για τη Λέσχη: Γούσης Κώστας, Πελεκανίδης Θοδωρής

Έχω κάπως αργήσει να φτάσω στο σπίτι του Στιούαρτ Χωλ στο Βόρειο Λονδίνο. Ο κατά τα άλλα ικανός οδηγός που με μεταφέρει δυσκολεύεται με την ιδιαίτερη ονοματοδοσία των δρόμων που μας περιβάλλουν. «Πώς λεγόταν αυτός ο δρόμος που μόλις περάσαμε;», με ρωτάει. Γυρίζω και κοιτάζω μέσα από το σκονισμένο πίσω παράθυρο. Επιτέλους το βρήκαμε. «Αγαμέμνων», του λέω. «Και είμαστε εντάξει. Βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Είναι άλλος ένας μύθος». Η πόρτα μόλις που έχει κλείσει πίσω μου και ήδη βρίσκομαι να συζητάω με τον Στιούαρτ Χωλ για το δίκτυο των δρόμων της περιοχής όπου ζει, σχολιάζοντας τους ανίδεους τύπους που πρέπει να εξηγούν σχετικά με τον Αγαμέμνονα ή τον Οδυσσέα κάθε φορά που θέλουν να παραγγείλουν μια πίτσα ή τους κατοίκους της οδού Ajax που πρέπει να ευχαριστούν το γνωστό αφρίζον καθαριστικό μπάνιου για το ότι είναι γνωστός ο δρόμος τους, ή ακόμη τις δυστυχισμένες ψυχές της οδού Νάρκισσου, που συχνά διαπληκτίζονται με φίλους που θεωρούν ότι επέλεξαν να μείνουν εκεί εξαιτίας της υπερβολικής αυτοεκτίμησης. Τα ονόματα των οδών, συμφωνούμε, είναι θαυμάσια παραδείγματα ενός καλοπροαίρετου πατερναλισμού των τοπικών αρχών, μικρά κουίζ με σκοπό τη βελτίωση των κατώτερων τάξεων. Βλέπετε τη λογική. Εάν πρόκειται να περάσεις το μισό της ζωής σου σε ένα δρόμο που έχει πάρει το όνομα του από τον Αγαμέμνονα, δεν είναι πολύ πιθανό κάποια μέρα να βρεθείς στην τοπική βιβλιοθήκη ζητώντας τα έργα του Ομήρου;

Ο Στιούαρτ ήδη γελάει. Αυτό είναι ένα καλό νέο. Άκουσα τόσα πολλά για την ασθένεια του τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα στο δρόμο για το σπίτι του να έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως να είναι πλέον δύσκολο να αποσπάσω αυτό το υπέροχο απαλό παιχνιδιάρικο συγκρατημένο γέλιο – ένα σχεδόν συνωμοτικό γέλιο – με το οποίο περιβάλλει τους φίλους και τους πολυάριθμους θαυμαστές συναδέλφους που απέκτησε κατά τη διάρκεια της διαδρομής του από τη New Left Review στα τέλη του ’50, στο Κέντρο για τις Σύγχρονες Πολιτισμικές Σπουδές στο Μπίρμινγκχαμ το ’60 και το ’70, και στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο τελευταίο τρίτο του αιώνα.

Βοσνιακές διαδηλώσεις: ένας συλλογικός νευρικός κλονισμός

Μετάφραση- Επιμέλεια: Γιώργος Μιχαηλίδης

Η εξέγερση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη αποτελεί ο,τι πιο ελπιδοφόρο έχει υπάρξει στον χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας μετά τον διαμελισμό της καθώς οι διαδηλώσεις εκτός από αντικυβερνητικό, φαίνεται να λαμβάνουν και αντιεθνικιστικό χαρακτήρα. Σε μια περιοχή που επί Γιουγκοσλαβίας κατείχε το μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών που δήλωναν εθνικά Γιουγκοσλάβοι αλλά δοκιμάστηκε σκληρά απ’ τη σύγκρουση τριών εθνικισμών στα εδάφη την περίοδο ’92-’95, έχουμε κάθε λόγο να χαμογελάμε με τέτοια νέα.

“Αυτός που σπέρνει πείνα, θερίζει θυμό”, αυτό προειδοποιούσε ένα κόκκινο γκραφίτι σε ένα κυβερνητικό κτίριο του Σαράγεβο αυτή την εβδομάδα. Το μήνυμα υπαινισσόταν το βάθος της φτώχειας και της απογοήτευσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη που έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να πάρουν μέρος σε διαδηλώσεις σε όλη τη διαιρεμένη χώρα όπου η ανεργία αγγίζει το 40%. Οι διαδηλωτές έχουν έκτοτε εισβάλλει και λεηλατήσει κυβερνητικά κτίρια στην Τούζλα, τη Ζένιτσα, το Μόσταρ και την πρωτεύουσα του Σαράγεβο όπου το κεντρικό κτίριο της προεδρείας τυλίχτηκε στις φλόγες. Μερικοί διαδηλωτές φέρονται να εκτόξευσαν βεγγαλικά και πέτρες εναντίον της αστυνομίας, η οποία απάντησε με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα. Εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί. Την Παρασκευή, ο ακτιβιστής Darko Brkan αποκάλεσε τις διαδηλώσεις “έναν συλλογικό νευρικό κλονισμό”.

Πώς η ακαδημαϊκή ζωή προσομοιάζει με συμμορίες ναρκωτικών

του Alexandre Afonso

Το 2000, ο οικονομολόγος Steven Levitt και ο κοινωνιολόγος Sudhir Venkatesh δημοσίευσαν ένα άρθρο στο περιοδικό Quarterly Journal of Economics για το εσωτερικό σύστημα διαμόρφωσης μισθών μιας συμμορίας ναρκωτικών ουσιών στο Σικάγο. Το κείμενο αυτό θα αποτελούσε αργότερα τη βάση για ένα κεφάλαιο στο best seller βιβλίο των Levitt και Dubner Freakonomics[i]. Ο τίτλος του κεφαλαίου «Γιατί οι έμποροι ναρκωτικών μένουν ακόμη με τις μαμάδες τους» βασίστηκε σε ευρήματα έρευνας που δείχνουν ότι η κατανομή εισοδήματος μέσα στις συμμορίες κλίνει εξαιρετικά υπέρ αυτών που βρίσκονται στην κορυφή, ενώ οι πωλητές δρόμου στον πάτο της πυραμίδας κερδίζουν λιγότερα ακόμη και από έναν υπάλληλο που εργάζεται σε νόμιμη δραστηριότητα σε πόστο χαμηλών δεξιοτήτων, όπως για παράδειγμα στα McDonald’s. Υπολόγισαν ότι το ωρομίσθιο τους αντιστοιχεί σε 3.30 δολάρια, πολύ παρακάτω δηλαδή από ένα μισθό διαβίωσης  (γι’ αυτό το λόγο εξακολουθούν και μένουν με τις μαμάδες τους)[ii].

Αν λάβει κανείς υπόψη του τον κίνδυνο να πυροβοληθεί από αντίπαλες συμμορίες, να καταλήξει στη φυλακή ή να ξυλοκοπηθεί από ανώτερους τους στην ιεραρχία, αναρωτιέται κανείς γιατί οποιοσδήποτε θα επέλεγε να εργαστεί για ένα τόσο χαμηλό εισόδημα και κάτω από τέτοιες απαίσιες εργασιακές συνθήκες αντί να αναζητήσει εργασία στα McDonald’s. Ωστόσο, οι συμμορίες δεν έχουν καμία πραγματική δυσκολία στην πρόσληψη νέων μελών. Ο λόγος για αυτό είναι η προοπτική του μελλοντικού πλούτου, παρά το τρέχον εισόδημα και τις εργασιακές συνθήκες, που αποτελεί την βασική κινητήρια δύναμη ώστε να παραμένουν στην επιχείρηση: τα χαμηλόβαθμα βαποράκια ανταλλάσουν το τρέχον εισόδημά τους για ένα (αβέβαιο) μελλοντικό πλουτισμό. Τα απλά μέλη είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο για να βρεθούν στην κορυφή, όπου η ζωή είναι ωραία και τα λεφτά ρέουν. Είναι αρκετά απίθανο ότι θα τα καταφέρουν (τα ποσοστά θνησιμότητά τους είναι εξωφρενικά υψηλά άλλωστε), είναι προετοιμασμένοι όμως «να γίνουν πλούσιοι ή να πεθάνουν προσπαθώντας».

Alain Badiou-Η Αριστερά:Προαγωγή της συνένοχης ανικανότητας

Εισαγωγικό σχόλιο

 Αν χρησιμοποιήσουμε τη μεθοδολογία της θεωρίας συστημάτων για να αναλύσουμε τη λογική των επιμέρους υποσυστημάτων που συγκροτούν την κοινωνική ολότητα,απλοποιώντας θα λέγαμε ότι κάθε επιμέρους σύστημα διαχωρίζει τον εαυτό του από το περιβάλλον στη βάση ενός δυαδικού κώδικα.Για παράδειγμα,στο αισθητικό σύστημα έχουμε τη δυαδική ταξινόμηση και ερμηνεία των γεγονότων που »εισέρχονται» σε αυτό,στη βάση του διπόλου ωραίο-άσχημο,στο ηθικό υποσύστημα στον άξονα καλό-κακό,στο ιατρικό υποσύστημα σε κανονικό-παθολογικό,στο νομικό σε νόμιμο-παράνομο κ.ο.κ.

  Αντίστοιχα η δίτιμη λογική γύρω από την οποία περιστρέφεται το δυτικό,αστικο-δημοκρατικό πολιτικό σύστημα είναι αυτό της »αριστεράς-δεξιάς».Η αριστερά αποτελεί το αναγκαίο σκέλος της διάζευξης του κώδικα ώστε να εξασφαλιστεί ο ομαλός βιο-ρυθμός και η ισορροπία του πολιτικού υποσυστήματος.Αυτός ο άξονας επιτελεί τη διαδικασία απομείωσης της πολυπλοκότητας,δηλαδή μεταφράζει και ταξινομεί την πολλαπλότητα των πολιτικών δυνάμεων στη γλώσσα που είναι κατανοητή για το σύστημα,όπως με τον ίδιο τρόπο ένας υπολογιστής μεταφράζει τα δεδομένα στον δυαδικό κώδικα 0-1

Δημόσια Παιδεία και Υγεία. Όχι ελεημοσύνες του αυτοκράτορα.

του Θάνου Ανδρίτσου 

«Με εντολή του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, 17.7 εκατομμύρια από «μίζες» επιστρέφουν στον ελληνικό λαό», έγραφε η αφίσα που εξέδωσε η ΝΔ. Ο αυτοκράτορας Σαμαράς μας λυπήθηκε. Δίνει 17.7 εκατομμύρια για την περίθαλψη ανασφάλιστων πολιτών, τη στέγαση άπορων φοιτητών και την εκπαίδευση τυφλών μαθητών. Όποιος είναι τυχερός θα ευεργετηθεί από την εύνοια του ευγενικού άρχοντα.

17.7 εκατομμύρια. Όσο ακριβώς κόστισε το φόρεμα που σχεδίασε πέρυσι η βρετανίδα Ντέμπι Γουίνγκαμ γεμάτο διαμάντια και ρουμπίνια. Το 0,07% των 25 δις που χαρίζονται από το κράτος στις τράπεζες με την επανιδιωτικοποίησή τους.

Είναι φιλεύσπλαχνη η αστική τάξη και οι κυβερνήτες μας. Εδώ ο Δήμος Γλυφάδας – αυτός που ο επίσης γενναιόδωρος σε δολοφονίες και συλλήψεις υπουργός Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κάποτε πανηγύρισε ότι πήρε υπό τον έλεγχό του, πριν μάθει ότι βγήκε δεύτερος- αποφάσισε να παρέχει δωρεάν πρόσβαση στο κέντρο που τραγουδά η Βίσση και ο Ρέμος, για όσους συμπολίτες μας το έχουν ανάγκη.