Δελτίο ειδήσεων ΕΡΤ3 – ΒΙΟΜΕ: Οι εργαζόμενοι λειτουργούν το εργοστάσιο

Ρεπορτάζ του Χρήστου Αβραμίδη και Αντώνη Γαλανόπουλου για την λειτουργία του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ στο δελτίο ειδήσεων της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3. Το ρεπορτάζ προβλήθηκε τη Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014.

Δεκατρείς μήνες πέρασαν από την ημέρα που οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ επέστρεψαν στο εργοστάσιο και συνέχισαν να δουλεύουν, μόνο που αυτή τη φορά κάτι έλειπε. Δεν υπήρχε αφεντικό. Όταν ξεκίνησαν, δεν ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν οτι θα τα καταφέρουν. Κι όμως αυτοί το διακήρυξαν: Αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς. Η παραγωγική διαδικασία συνεχίζεται στο εργοστάσιο ενώ το κίνημα αλληλεγγύης μεγαλώνει.

Είναι προφανές ότι ασπίδα στο πρωτόγνωρο αυτό εγχείρημα εργατικής αυτοδιαχείρισης αποτελεί η αλληλεγγύη που δείχνει ο κόσμος τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Έτσι λοιπόν, με δεδομένη τη δημοφιλία του εγχειρήματος, οι εργάτες αποφάσισαν να ιδρύσουν συνεταιρισμό στον οποίο μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε ως “Αλληλέγγυος Υποστηρικτής-τρια” με το ποσό των 3 ευρώ το μήνα (το οποίο θα ανταλλάσσεται με προϊόντα του εργοστασίου). Έτσι, θα μπορεί να λάβει μέρος στις συνελεύσεις του συνεταιρισμού, να εκφράζει τη γνώμη του και
να δώσει συμβουλευτική ψήφο σε κάποια απόφαση. Επίσης, δικαιούται να ενημερώνεται για τα πεπραγμένα της ΚΟΝ.Σ.ΕΠ., τους ετήσιους οικονομικούς ισολογισμούς, τις αλλαγές στο Καταστατικό και κάθε άλλη σημαντική
εξέλιξη. Ιδού η Ρόδος,  ιδού και το πήδημα.

Αναδημοσίευση από http://afterhistory.blogspot.gr/

Αρχισυντάκτης Ουκρανικού αριστερού site: «Ο εχθρός βρίσκεται μέσα»

 Δημοσιεύουμε μια συνέντευξη με τον Ουκρανό αριστερό ακτιβιστή Kolesnik Dmitry. Η συνέντευξη δίνει μια εξαιρετική εικόνα της  κατάστασης  στην Ουκρανία και των δυνάμεων που βρισκονται στο παιχνίδι. Πιστεύουμε ότι είναι μια σημαντική συμβολή στη συζήτηση για την ταξική πάλη στη χώρα και τα καθήκοντα των μαρξιστών.

Μπορείτε να παρουσιάσετε τον εαυτό σας και την ιστοσελίδα;

Ναι. Kolesnik Dmitry – συν-αρχισυντάκτης του ουκρανικού αριστερού χώρου Liva.com.ua. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ουκρανικά αριστερά μέσα. Εργαζόμαστε για περισσότερο από 3 χρόνια και επικεντρωνόμαστε κυρίως σε θέματα όπως η σύγχρονη αριστερή θεωρία, ο διεθνισμός, ο αντιφασιστικός αγώνας καθώς και θέματα οικονομίας και πολιτισμού. Έχουμε μεταφράσει πολλούς σύγχρονους μαρξιστές στοχαστές. Έχουμε ένα ευρύ φάσμα συγγραφέων από όλη την Ουκρανία και τη Ρωσία. Παρ’όλα αυτά τους τελευταίους μήνες έχουμε επικεντρωθεί κυρίως στα ουκρανικά γεγονότα για λόγους αρκετα ουσιαστικούς μιας και η χώρα μας εμφανίστηκε πρόσφατα στο κέντρο της πολιτικής και οικονομικής αναταραχής. Έτσι, θα επικεντρωθώ κυρίως στον εσωτερικό αντίκτυπο της τρέχουσας ουκρανικής κρίσης και όχι στη διεθνή του διάσταση ή σε θέματα πολέμου Δύσης-Ρωσίας.

Η Κομμούνα του Παρισιού: ορισμένες επισημάνσεις για την πρώτη μορφή εργατικής εξουσίας

του Περικλή Παυλίδη

Η Κομμούνα του Παρισιού συνιστά εξόχως ηρωικό και συνάμα δραματικό γεγονός στην  ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Είναι η πρώτη έφοδος του προλεταριάτου στον ουρανό, το πρώτο εγχείρημα κατάληψης της εξουσίας με στόχο τη  χειραφέτηση της εργασίας. Όπως ο Μαρξ   σημειώνει, η Παρισινή  Κομμούνα  προέταξε την «κοινωνική δημοκρατία», κι αν νικούσε, θα απαλλοτρίωνε  τους απαλλοτριωτές, θα λειτουργούσε δηλαδή  ως μοχλός  ανατροπής των οικονομικών  θεμελίων  της ταξικής κοινωνίας.

Στη βραχύβια διάρκειά της   η Κομμούνα του Παρισιού  εφάρμοσε δραστική πολιτική υπέρ του εργαζόμενου λαού. Θέσπισε τη γενική και δωρεάν εκπαίδευση, απομάκρυνε την εκκλησία από τα σχολεία, έλαβε μέτρα κοινωνικής πρόνοιας για ανάπηρους, χήρες και ορφανά, μείωσε τους φόρους για τους φτωχούς,  ακύρωσε τις υποθήκες οικίας και  όρισε περίοδο αναβολής της καταβολής  χρεών των μικρομεσαίων ιδιοκτητών. Ακόμη απαγόρευσε τα εργοδοτικά πρόστιμα στους εργάτες και την νυκτερινή εργασία στα αρτοποιεία,    οργάνωσε δημόσια εργαστήρια που εφοδίαζαν με υλικά την εθνοφρουρά, ενώ επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν από   τους ιδιοκτήτες τους παραδόθηκαν σε συνεταιρισμούς εργατών για την επαναλειτουργία τους.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ – ΑΝΟΙΞΗ 2014p

Επαναλαμβάνονται για τρίτη χρονιά τα Σεμινάρια Ριζοσπαστικής Γεωγραφίας, κάθε Παρασκευή 7:00 μμ στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Ελ. Βενιζέλου 70 (γνωστή ως Θησέως), στο Τμήμα Γεωγραφίας, αιθ. 2.1, πρώτο επίπεδο κάτω από την είσοδο.

10 ΑΝΟΙΚΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ – ΑΝΟΙΞΗ 2014 – 3ος ΧΡΟΝΟΣ

ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ ΧΑΡΟΚΟΠΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Συντονισμός: Κωστής Χατζημιχάλης

Παρισινή Κομμούνα: Το έδαφος κάτω από την έφοδο στον ουρανό.

του Θάνου Ανδρίτσου

Διερευνώντας τη σχέση μεταξύ των κινημάτων πόλης και της ταξικής πάλης.

 (Το κείμενο αυτό βασίζεται σε μεταπτυχιακή εργασία στα πλαίσια του μαθήματος «Η πόλη ως κοινωνικό έργο, αντικείμενο και πεδίο πολιτικής: αστικά και κοινωνικά κινήματα», στο ΔΠΜΣ: Πολεοδομία – Χωροταξία, το Σεπτέμβρη του 2012, με διδάσκουσα την Ελένη Πορτάλιου) 

Εισαγωγή.

Η Βοσνία ως φάρμακο

           του Richard Schuberth     

                  

Ο πεφωτισμένος μας υπουργός εξωτερικών (αυστριακός υπουργός Sebastian Kurz) θα ήθελε να διαφωτίσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Πρόσφατα απευθύνθηκε στους συμμετέχοντες στη “Βοσνιακή Άνοιξη” με την ακόλουθη δήλωση αλληλεγγύης: “Αυτή είναι μια πρόσκληση για την αφύπνιση της πολιτικής τάξης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Πρέπει να ξεπεράσουν το αδιέξοδο και να προχωρήσουν προς την ευρωπαϊκή μεταρρυθμιστική διαδικασία” Αυτή η τάξη έχει πολλά να χάσει. Η δήλωση αυτή του Kurz αποκαλύπτει ακούσια ότι υπάρχει και μια άλλη πολιτική τάξη – η τάξη εκείνων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν.

Ο αυστριακός υπουργός εξωτερικών, ο ανταποκριτής της αυστριακής κρατικής τηλεόρασης στο Σαράγεβο και διάφοροι επαγγελματίες σχολιαστές της κατάστασης στη Βοσνία προσφέρουν όλοι την ίδια ιστορία σχετικά με τα γεγονότα σ’ αυτό το ευρωπαϊκό προτεκτοράτο: Οι πολίτες έχουν μπουχτίσει με την εθνικιστική στάση και την διαφθορά, την ανεργία, την στασιμότητα και τον αρχαϊκό επαρχιωτισμό, τα οποία όλα αποτρέπουν τους Βόσνιους απ’ το να είναι επιτυχημένοι όπως εμείς. Μόλις ξεφορτωθούν αυτή την παρασιτική τάξη, η ώρα της δημοκρατίας θα έχει επιτέλους φτάσει.

Ρόζα Λούξεμπουργκ: Γράμμα στη Σόνια Λίμπκνεχτ

Βρότσλαβ, μέσα Δεκέμβρη 1917


Ο Καρλ βρίσκεται στη φυλακή Λουκάου ένα χρόνο τώρα. Αναλογίζομαι αυτό το το γεγονός τόσο συχνά αυτό το μήνα όπως και το γεγονός ότι είναι μόλις ένας χρόνος από τότε που ήρθε να με δει στο Βρόνκε και μου έδωσε εκείνο το υπέροχο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυτή τη φορά κανόνισα να πάρω ένα εδώ, αλλά μου έφεραν ένα τόσο άθλιο δεντράκι, με κάποια από τα κλαδιά του σπασμένα – δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ αυτού και του δικού σας. Σίγουρα δεν ξέρω πώς θα καταφέρω να στερεώσω και τα οκτώ κεριά που έχω πάρει γι’ αυτό. Αυτά είναι τα τρίτα μου Χριστούγεννα στη φυλακή, αλλά δεν χρειάζεται να το πάρεις κατάκαρδα. Είμαι τόσο ήρεμη και χαρούμενη όσο ποτέ. Χθες το βράδυ ξαγρύπνησα πολύ. Πρέπει να πηγαίνω για ύπνο στις δέκα, αλλά ποτέ δεν με παίρνει ο ύπνος πριν από τη μία το πρωί, γι’ αυτό ξαπλώνω στο σκοτάδι κι αναλογίζομαι πολλά πράγματα.

Μια πολυδιάστατη Διαλεκτική Αντίστασης (Μια Άποψη απ’ τα Αριστερά)

Αναδημοσίευση από το International view point 

Του Aleksander Buzgalin, καθηγητή στο κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και συντονιστή του κοινωνικού κινήματος «Εναλλακτικές», μέλος της οργανωτικής επιτροπής του 2ου Ρωσσικού κοινωνικού φόρουμ

Μετάφραση, Αναδημοσίευση από  Παραναγνώστη

 

Όσο το κείμενο αυτό γράφεται, η έκβαση της αντίστασης δεν έχει αποφασιστεί, αλλά ο συγγραφέας είναι βέβαιος ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι παρούσες ουκρανικές αρχές θα προσεγγίσουν περισσότερο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν τω μεταξύ, ένα πράγμα είναι σαφές: για τα βαθιά προβλήματα της Ουκρανίας, καθώς και των σχέσεών της με τη Ρωσίας, δεν θα προκύψει λύση.

Μια τραγωδία μετατρέπεται σε φάρσα; Ή μια φάρσα σε τραγωδία; 

Η Ουκρανία βρίθει αντιφάσεων. Για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα χρόνια το Κίεβο έγινε η σκηνή δράσεων μαζικής διαμαρτυρίας και συγκρούσεων με τις αρχές. Αλλά τα γεγονότα στα τέλη του φθινοπώρου του 2013 είναι μόνο επιφανειακά όμοια με εκείνα του 2004. Η κατάσταση έχει γίνει πολύ πιο σύνθετη. 

Παγιδευμένοι στην ιστορία

 του Κωστή Καρπόζηλου 

Λίνα Μανουσογιαννάκη

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του απόστολου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν.

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με ένα σύντομο κείμενο στον Guardian ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν.^[1] Η επιλογή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φαντάζει λογική: ο Αλέξης Τσίπρας προέρχεται από τη χώρα που βρίσκεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκπροσωπεί την κοινωνία που έχει υποστεί τις σοβαρότερες συνέπειες από την κρίση της Ευρωζώνης και συμβολίζει την αριστερά εκείνη που κατάφερε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό πόλο έναντι των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας. Με την υποψηφιότητα του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φιλοδοξεί να προβάλει τη δυνατότητα διεξόδου από την κρίση της Ευρωζώνης σε μια εκλογική αναμέτρηση που θα λειτουργήσει ως πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα για το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση φραγμός στην αποβιομηχάνιση

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το τέλος µιας ολόκληρης εποχής σήµαναν οι 200 διαθεσιµότητες που ανακοίνωσε η Χαλυβουργική του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου. Το νέο δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία, καθώς το καλοκαίρι είχαν αναγκάσει 150 εργαζόµενους να αποχωρήσουν µε πρόγραµµα… εθελουσίας εξόδου, ενώ οι πρόσφατες µειώσεις µισθών είχαν προδιαγράψει τη σηµερινή εξέλιξη. ∆ύο ήταν οι αφορµές που οδήγησαν στο κλείσιµο, επί της ουσίας, της ιστορικής βιοµηχανίας και περαιτέρω ολόκληρου του κλάδου, καθώς µε διαφορά λίγων ηµερών τη σκυτάλη πήρε η οικογένεια Μάνεση, που ανακοίνωσε στους 108 εναποµείναντες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο ότι βάζει λουκέτο.

Κατ’ αρχάς το υψηλό ενεργειακό κόστος που σαν αποτέλεσµα είχε, στα 530 ευρώ που τιµάται κατά µέσο όρο ο τόνος η µπετόβεργα σε διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα τα 55 ευρώ να αφορούν ενέργεια, όταν στην Ιταλία το αντίστοιχο κόστος ενέργειας ήταν 35 ευρώ. Καθοριστικό ρόλο όµως για την αυλαία που πέφτει σε ολόκληρο τον κλάδο, όπως µαρτυρούν τα σηµαντικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει κι ο τρίτος µονοπωλιακός όµιλος που δραστηριοποιείται στην ίδια αγορά, του Στασινόπουλου, µε εργοστάσια µεταλουργίας στην Ελλάδα (όπως Σωληνουργεία Θηβών, Ελληνική Βιοµηχανία Αλουµίνιου, Σοβέλ στο Βόλο που παράγει µπετόβεργα, Βιοχάλκο κ.λπ.), ο οποίος ανακοίνωσε τη µεταφορά της έδρας του εκτός Ελλάδας, γι να αποφύγει το υψηλό κόστος δανειακών κεφαλαίων, έπαιξε και η πρωτοφανής ύφεση του ελληνικού καπιταλισµού. Η πτώση του ΑΕΠ περισσότερο από 21% τα τελευταία έξι χρόνια, εξαιτίας των µέτρων τεχνητής ύφεσης που έχει επιβάλει η τρόικα, ώστε πιο εύκολα και χωρίς αντιδράσεις να περάσουν µέτρα όπως η µείωση των µισθών και η κατάργηση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας, έπληξε στοχευµένα την οικοδοµή, η οποία όπως συνέβαινε σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο αποτελούσε µαζί µε την κατανάλωση την ατµοµηχανή της οικονοµικής ανάπτυξης.