Για το καλό των Σύριων και το δικό μας, δεν πρέπει να παρέμβουμε

 

Του Owen Jones

Πριν από τέσσερα χρόνια , μια γυναίκα στα τριάντα της, βγήκε στο CNN για να κατακρίνει την επίθεση του Ισραήλ εναντίον της Γάζας με μια άψογη αγγλική προφορά. “Η ισραηλινή βάρβαρη επίθεση εναντίον αθώων πολιτών” ήταν “τρομακτική”, ήταν ο παθιασμένος λόγος της. Οι αριθμοί των νεκρών “αυξάνονται συνεχώς”. Περιστασιακά έμοιαζε σχεδόν να κατακλύζεται από συγκίνηση καθώς μιλούσε για μητέρες που αδυνατούσαν ακόμη και να δώσουν στα παιδιά τους ένα ποτήρι γάλα.

Τι εκλογικεύσεις, τι δικαιολογίες πρέπει τώρα να περνούν από το μυαλό της Asma al-Assad της -βρετανικής καταγωγής- συζύγου του Σύριου δικτάτορα – η οποία περιγράφηκε ως ένα «τριαντάφυλλο στην έρημο» από το περιοδικό Vogue μήνες πριν ξεκινήσει η εξέγερση στη Συρία; Ίσως να έχει άλλες ανησυχίες: πρόσφατες φωτογραφίες που ανέβηκαν στο λογαριασμό του καθεστώτος στο Instagram την δείχνουν να φορά ένα Jawbone UP, έναν δημοφιλή ανιχνευτή δραστηριότητας που παρακολουθεί τα γεύματα, τον ύπνο και την σωματική άσκηση. Είναι σχεδόν δυόμισι χρόνια από τότε που το καθεστώς του συζύγου της βύθισε τη Συρία σε έναν απερίγραπτα βάναυσο εμφύλιο πόλεμο ανοίγοντας πυρ σε ό, τι ξεκίνησε ως ένα κοσμικό κίνημα για τη δημοκρατία: αν η σκληρότητα του Ισραήλ ήταν «βάρβαρη» και «τρομακτική», τι λέξεις έχουν απομείνει για να περιγράψουν τα εγκλήματα του συζύγου της; Περισσότεροι από 100.000 νεκροί, εκατομμύρια εκτοπισμένοι, και τώρα ενδείξεις που υποδεικνύουν την χρήση χημικών όπλων που έπνιξαν οικογένειες στα κρεβάτια τους.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Η μεγάλη πρόκληση της Αριστεράς

«Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις;» Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο «Η μεγάλη πρόκληση» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όπως γράφει και ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου, «η έκδοση αυτή δεν έχει άλλη φιλοδοξία από το να συμβάλει στη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για τον αναγκαίο προγραμματικό επανεξοπλισμό της Αριστεράς.» Τίποτα πραγματικά κρίσιμο δεν έχει χαθεί ακόμα και το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε στην Αριστερά η μεγάλη κρίση παραμένει ακόμη ανοιχτό. Σε μια «επαναστατική εποχή χωρίς επαναστατική κατάσταση», ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μας προσφέρει διεισδυτικές αναλύσεις και προκλητικές ιδέες για την πολιτική συγκυρία, τον αγώνα που θα συνεχιστεί αμείωτος αλλά και το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς. Στη συνέντευξη που ακολουθεί συζητήσαμε μερικές από αυτές τις ιδέες, σας διαβεβαιώνουμε όμως ότι το βιβλίο έχει πολλά ακόμα να σας πει…

Ταμέρ Φουάντ: Θα πάμε στην Ταχρίρ για να ξαναρχίσουμε την επανάσταση

24/01/2012. Συνέντευξη στον Γιάννη Αλμπάνη

Μια μέρα πριν από την πρώτη επέτειο της επανάστασης που έφερε το τέλος του Μουμπάρακ, φαίνεται ότι και πάλι στην πλατεία Ταχρίρ θα συμπυκνωθούν τα διλήμματα που αντιμετωπίζει η Αιγυπτιακή κοινωνία. Από τη μια μεριά, οι στρατιωτικοί και η ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (που μόλις θριάμβευσε στις βουλευτικές εκλογές) καλούν τον κόσμο να έρθει στην πλατεία για να γιορτάσει τη «νίκη της επανάστασης». Από την άλλη, τα κινήματα της επαναστατικής νεολαίας καλούν το λαό να διαδηλώσει στην Ταχρίρ και να παραμείνει στην πλατεία μέχρι να δοθεί τέλος στη στρατιωτική διακυβέρνηση.
Συνάντησα τον εικοσιπεντάχρονο Ταμέρ Φουάντ στο κέντρο του Καϊρου. Ο Φουάντ είναι ακτιβιστής του Κινήματος Νεολαίας 6 Απρίλη, της σημαντικότερης οργάνωσης της Αιγυπτιακής επαναστατικής νεολαίας. Νομίζω ότι η συζήτηση μαζί του αναδεικνύει με ενάργεια τις αντιλήψεις πολλών ακτιβιστών του κινήματος της Ταχρίρ

Γιάννης Αλμπάνης, Κάιρο 24/1/2012

Ένα χρόνο μετά την επανάσταση, τι άλλαξε και τι παραμένει το ίδιο στην Αιγυπτιακή κοινωνία;

Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τι έχει κάνει η επανάσταση για μας; Τίποτα μέχρι τώρα. Όποιος λέει τη γνώμη του, εξακολουθεί να συλλαμβάνεται.  Μετά τις 11 Φλεβάρη (ΣτΣ ημέρα της πτώσης του Μουμπάρακ) δεκαέξι χιλιάδες πολίτες έχουν περάσει από στρατοδικεία. Στην εξουσία είναι ακόμα το παλιό καθεστώς. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να λέμε το «παλιό καθεστώς» γιατί είναι το ίδιο καθεστώς που υπήρχε και πριν. Όσα συνέβησαν στην οδό Μοχάμανεντ Μαχμούντ (ΣτΣ τον περασμένο Νοέμβριο η οδός Μοχάμεντ Μαχμούντ που οδηγεί στο Υπουργείο Εσωτερικών, υπήρξε το θέατρο των αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών), το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις παραμένουν παράνομες, η συνεχής βία κατά των διαδηλωτών, με κάνουν να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάναμε την επανάσταση. Για να μας συλλαμβάνουν αν διαδηλώνουμε;

Η κρίση καλά κρατεί

Battling the Crisis by Pavel Constantin (www.cartoonmovement.com)

του Άλεξ Καλλίνικος

Ο κόσμος εισέρχεται στο 2012 όντας ακόμα στο έλεος της οικονομικής κρίσης, που με αυξανόμενη κοινή παραδοχή, είναι χωρίς προηγούμενο από τη δεκαετία του 1930. Τα βασικά του περιγράμματα έχουν αλλάξει από τότε που τα οριοθετήσαμε στο τελευταίο μας τεύχος. Από τη μία πλευρά, οι τράπεζες κι οι καταναλωτές στο μεγαλύτερο μέρος των δύο κύριων ζωνών του αναπτυγμένου καπιταλισμού (τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση) είναι ακόμα φορτωμένοι με το χρέος που έχει συσσωρευθεί κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής έκρηξης των μέσων της δεκαετίας του ’00 και (στην περίπτωση των τραπεζών) με πολλές απ’ τις ζημιές που υπέστησαν όταν αυτή η έκρηξη κατέρρευσε το 2007-8. Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ και της ΕΕ έχουν παραλύσει από τις εσωτερικές τους διαιρέσεις, οι οποίες προέρχονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από την αύξηση του δημοσίου χρέους παραγόμενου από την κρίση και από τις επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζώνκαι τα φορολογικά κίνητραπου σημάδεψαν την αρχική απάντηση των κυβερνήσεων στο μεγάλο οικονομικό επεισόδιο το φθινόπωρο του 2008. Οι κεντρικές τράπεζες έχουν αφεθεί, ανεπαρκώς, να συμπληρώσουν το κενό πολιτικής.

Ο Σλάβο Ζιζεκ καλωσορίζει το 2012 στέλνοντας μήνυμα αγώνα από το Deutsche Welle

Από το Media Center της Deutsche Welle 

Αλλά πρώτα, άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή.

Μιλάμε με έναν προοδευτικό διανοητή για το φαινόμενο.

Ο Slavoj Zizek είναι ένας αιρετικός («provocateur»). Καλείται να «κόψει τα… καρύδια του καπιταλισμού» προς όφελος μιας νέας μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Και θέλει να δώσει τη θεωρητική υπόσταση του κλιμακούμενου διεθνούς κινήματος διαμαρτυρίας.

«Είναι ώρα για μια νέα αρχή» λέει, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

«Οι κοινωνίες μας επιστρέφουν ολοένα και περισσότερο σε μια λογική απαρτχάιντ: Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μέσα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι έξω.

Όλο αυτό νομίζω πως σιγά-σιγά προσεγγίζει ένα σημείο μηδέν, όπου οι βασικές συντεταγμένες των κοινωνιών μας, των ελευθεριών μας κλπ δυνητικά απειλούνται».

2011. Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

του Θάνου Ανδρίτσου

Πρόσωπο της χρονιάς: ο ανώνυμος διαδηλωτής. Της επόμενης χρονιάς ας είναι η ωρίμανση του σε επώνυμο πολιτικό εργατικό κίνημα

ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Στις 17 του Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της νότιας Τυνησίας, ο νεαρός Μοχάμεντ Μπουαζίζι, θα αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία. Αυτή η πράξη απελπισίας για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν θα σβηστεί από τη μνήμη όπως οι χιλιάδες καθημερινοί σιωπηλοί θάνατοι, αλλά θα μείνει στην ιστορία. Γιατί θα είναι το λάκτισμα που θα κάνει τον τυφλοπόντικα που περιδιάβαινε για δεκαετίες στο υπέδαφος να τρέχει με φόρα κατά τη χαραμάδα φωτός που ξεπήδησε πάνω από το κεφάλι του.

Σαμίρ Αμίν: Mακρά περίοδος ριζοσπαστικοποίησης

συνέντευξη στην Κατερίνα Σταυρούλα

 Με την Αίγυπτο να συνεχίζει αγωνιζόμενη και εν μέσω εκλογικής διαδικασίας, ενώ την ίδια στιγμή οι νεκροί στη Συρία αυξάνονται καθημερινά και οι διαβουλεύσεις του καθεστώτος Άσαντ με τον Αραβικό Σύνδεσμο ξεκινούν εκ νέου, οι εξελίξεις στην περιοχή και η πορεία της Αραβικής Άνοιξης αποτέλεσαν την αφορμή για τα ερωτήματα που απευθύναμε στον κορυφαίο αιγύπτιο οικονομολόγο και διανοητή Σαμίρ Αμίν, που ήταν για άλλη μια φορά ρηξικέλευθος και διαφωτιστικός.

   

 

H άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα

του Mike Davis

Eισαγωγή

Στις μεγάλες αναταραχές, οι αναλογίες “πετούν σαν οβίδες”. Οι ηλεκτρισμένες διαδηλώσεις του 2011- η εν εξελίξει αραβική άνοιξη, το «καυτό» ιβηρικό και ελληνικό καλοκαίρι, το κύμα «καταλήψεων»  στις Ηνωμένες Πολιτείες-αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκριση με τις μεγαλειώδεις χρονιές του 1848, του 1905, του 1968 και του 1989. Σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη. Τη θέση της Iskra παίρνει πλέον το Facebook.

Eπιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο, 24/11/2011

Αναδημοσίευση από το   Πρακτορείο RIOTERS :

Επείγουσα επιστολή από ανώνυμο σύντροφο στο Κάιρο. Παρακαλώ μοιραστείτε το και διαδώστε το ευρύτερα.

Πηγή: http://socialismandorbarbarism.blogspot.com/2011/11/anonymous-letter-from-cairo.html

Είμαι εδώ και 4 ημέρες ανάμεσα σε πυροβολισμούς και νευροπαραλυτικά αέρια, εδώ, στην πλατεία Bab El Louq, 5 λεπτά πίσω απ’ την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στο υπουργείο εσωτερικών. Ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου, μπορώ να δώ τα πυρά των όπλων και τα κάνιστρα των αερίων και τις μοτοσυκλέτες που παίρνουν τους τραυματίες από την μάχη φέρνοντάς τους στα πρόχειρα νοσοκομεία τον έναν μετά τον άλλον… κάθε ώρα, μέρα και νύχτα… Πέφτουν πυροβολισμοί, και αυτά τα παράξενα νευροπαραλυτικά αέρια όλην την ώρα και γύρω στις 10:30 χθες το βράδυ οι εξεγερμένοι χτυπήθηκαν για μια ώρα περίπου από περίπου 30 αγνώστους με μαύρες στολές των ειδικών δυνάμεων και διαφορετικά είδη πραγματικών πυρών και αερίων, με τα φώτα των δρόμων σβησμένα και μόνο οι πυροβολισμοί των όπλων, η χλωμή λάμψη της σελήνης και τα παράξενα φωσφορικά φώτα κοντά στο υπουργείο εσωτερικών να φωτίζουν στο σκοτάδι. …Μετά από μία ώρα, η πλατεία Bab El Louq όπου κατοικώ επανακτήθηκε με τίποτα παραπάνω από πέτρες και ακατάβλητη αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη. Απέναντι στους πυροβολισμούς και τις επιθέσεις στα γυμνά σώματά τους, οι εξεγερμένοι φώναζαν μέσα στην νύχτα μονάχα “hurriya” (ελευθερία) και “madaniya και όχι islamiya” (πολιτικό και όχι ισλαμικό καθεστώς)…

Η κρυφή κινητοποίηση που πυροδότησε μια εξέγερση

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο που μας έστειλε ένας φίλος της Λέσχης  και προσφέρει χρήσιμες πληροφορίες που δε γίνονται και τόσο γνωστές από τα επίσημα ΜΜΕ.

Οι διοργανωτές των διαδηλώσεων στο Κάιρο περιγράφουν τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για να κερδίσουν έδαφος έναντι στην αστυνομία:

Η συνάντηση στο ζαχαροπλαστείο που δεν ήταν στο Facebook.

Των Charles Levinson και Margaret Coker
The Wall Street Journal

Μετάφραση: Άρης Λέονας

Κάιρο – Η κατάληψη της περιοχής γύρω από το κτίριο της βουλής αυτήν τη βδομάδα από την αιγυπτιακή αντιπολίτευση ξεκίνησε με ένα τέχνασμα – το τελευταίο παράδειγμα για το πώς, για πάνω από δύο βδομάδες, νέοι ακτιβιστές έχουν καταστρατηγήσει τις φοβερές δυνάμεις ασφαλείας της Αιγύπτου ώστε να παρακινήσουν μια εξέγερση που πολλοί εδώ θεωρούσαν για πολύ καιρό αδύνατη.