Η Βενεζουέλα Πίσω από τις Διαμαρτυρίες: Η Επανάσταση είναι Εδώ για να Μείνει

της Eva Golinger

Η δημοσιογράφος-ερευνήτρια Eva Golinger εντοπίζει τις ρίζες των τρεχουσών διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης, και επιχειρηματολογεί «η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος».

 Γι’ αυτούς από εσάς που δεν είναι εξοικειωμένοι με ζητήματα της Βενεζουέλας, μην αφήσετε τον τίτλο αυτού του άρθρου να σας ξεγελάσει. Η επανάσταση στην οποία αναφέρεται δεν είναι αυτή που τα περισσότερα ΜΜΕ εμφανίζουν να λαμβάνει χώρα σήμερα στο Καράκας, με τους διαδηλωτές να καλούν στην αποπομπή του προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Η επανάσταση που είναι εδώ για να μείνει είναι η Μπολιβαριανή Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1998 όταν ο Ούγκο Τσάβες πρωτοεκλέχτηκε πρόεδρος και που έχει στη συνέχεια μετασχηματίσει το μέγα έθνος παραγωγής πετρελαίου σε μια κοινωνικά εστιασμένη, προοδευτική χώρα, με μια κυβέρνηση βάσης. Οι διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες λίγες μέρες στη Βενεζουέλα είναι προσπάθειες να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν αυτό το μετασχηματισμό ώστε να επιστρέψει η εξουσία στα χέρια της ελίτ που διοικούσε το έθνος προηγουμένως για περισσότερα από 40 χρόνια.

Αναμνήσεις ιμπεριαλισμού

του Θάνου Ανδρίτσου

 

Δεν φταίει η φτώχεια, φταίνε οι φτωχοί, φωνάζει η Σώτη Τριανταφύλλου αναπαράγοντας όλο το ρατσιστικό μίσος του ιμπεριαλισμού απέναντι στις χώρες του Νότου, με αφορμή ένα ταξίδι που έκανε στην Βενεζουέλα. Δεν χρειαζόταν να κάνει τόσα χιλιόμετρα για να γράψει τέτοιες κοινοτυπίες

Στην κουβανική ταινία Μνήμες υπανάπτυξης του 1968, ένας αστός επιλέγει να παραμείνει στη χώρα μετά την επανάσταση και, αδυνατώντας να ισορροπήσει μεταξύ των κοινωνικών μετασχηματισμών και των προσωπικών του συμφερόντων, στέκεται σαστισμένος και απαθής μπροστά στη νέα πραγματικότητα.

Η Σώτη Τριανταφύλλου επέλεξε να τιτλοφορήσει «Αναμνήσεις  υπανάπτυξης», ένα πρόσφατο κείμενό της με τις εντυπώσεις της από τη Βενεζουέλα.  Κράτησε τίποτα από τον εκπληκτικό τρόπο που απέδωσε ο Αλέα τα ερωτήματα για τις κοινωνικές αλλαγές, τις συζητήσεις για την εξάρτηση της Λατινικής Αμερικής, το δυναμισμό της κοινωνικής εγρήγορσης και τις αντιφάσεις της νέας εποχής; Όχι, το μόνο που έχει σχέση είναι η αμηχανία, η αδυναμία κατανόησης του γύρω κόσμου.

Η Βενεζουέλα, ο θηλασμός και ο Τρίτος Κόσμος

Με αφορμή το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου Αναμνήσεις Υπανάπτυξης άνοιξε μεγάλη συζήτηση. Μια από τις πλευρές αυτής της συζήτησης σχετίζεται με το θέμα του δημόσιου θηλασμού που έχει ανοίξει και στην Ελλάδα. Η Σώτη Τριανταφύλλου αναφέρει:

«Όχι μόνο στη Βενεζουέλα: προ ημερών, στο κέντρο της Αθήνας, είδα μια τσιγγάνα που θήλαζε το μωρό της καταμεσής στο πεζοδρόμιο: ο θηλασμός στο πεζοδρόμιο απαγορεύεται – τα παιδιά έχουν ανάγκη από στέγη κι όποιος δεν έχει στέγη πρέπει πρώτα να βρει κι ύστερα να γίνει γονιός.»

Αναδημοσιεύουμε ένα σύντομο άρθρο από την Αυγή που δείχνει ότι η εν λόγω συγγραφέας εκτός από αντιδραστική και πουριτανή, απληροφόρητη και κυνική, αποτελεί μια από τις πιο απάνθρωπες υπερασπίστριες των μεγάλων πολυεθνικών και των πιο ισχυρών και δολοφονικών μερίδων του παγκόσμιου κεφαλαίου. 

Η ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ μετά τον Τσάβες και οι προοπτικές της Μπολιβαριανής Επανάστασης”

Του Θάνου Ανδρίτσου*

Καλησπέρα σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι.

Ευχαριστώ για την πρόσκληση σε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική εκδήλωση, ειδικά μάλιστα όταν γίνεται μέσα σε ένα τόσο βεβαρυμένο καθημερινό κινηματικό πρόγραμμα όλων σας, αφού μόλις σήμερα στην πόλη γίνονται οι κινητοποιήσεις για την ανεργία, την επίσκεψη του Ρουπακιώτη και αύριο  αντιφασιστικές δράσεις.

Είναι αλήθεια ότι ο Δημήτρης ο Καλτσώνης είναι από τους πλέον κατάλληλους ομιλητές για την εκδήλωση αυτή καθώς με τις εργασίες και τα βιβλία του έχει βαθιά γνώση για όλα τα πολυεπίπεδα και δύσκολα ερωτήματα που προκύπτουν από το πείραμα της μπολιβαριανής διαδικασίας στη Βενεζουέλα. Έτσι φαντάζομαι ότι στην τοποθέτησή του θα φωτίσει πολλές και σημαντικές πλευρές. Ταυτόχρονα, όλοι γνωρίζουμε ότι η συζήτηση για τη Βενεζουέλα είναι πάντοτε ερεθιστική και οδηγεί σε πολύ ευρύτερο διάλογο που υπερβαίνει τα όρια της Βενεζουέλα και της Λατινικής Αμερικής και φτάνει στα αμείλικτα πολιτικά ερωτήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης σήμερα. Έτσι επιτρέψτε μου να κάνω στη πραγματικότητα μια εισαγωγή σε μια συζήτηση που σίγουρα θα είναι πολύ πλούσια, αναφέροντας ορισμένα ιστορικά στοιχεία μαζί με λίγες πολιτικές επισημάνσεις, ένα άνοιγμα της κουβέντας παρά μια απάντηση σε όλα τα ζητήματα που προκύπτουν.

Αποκατάσταση της αλήθειας: Ομοφυλόφιλοι στην Κούβα και ‘στρατόπεδα συγκέντρωσης’

Αναδημοσίευση από το πολύ αξιόλογο μπλογκ Sierra Maestra

Παρακάτω ακολουθούν απαντήσεις, προς αποκατάσταση της αλήθειας, από απαντήσεις που δίνει η Μαριέλα Κάστρο, σε διάφορα ερωτήματα που έχουν τεθεί κατά καιρούς γύρω από το θέμα των ομοφυλόφιλων στην Κούβα, της αντιμετώπισης τους και των λεγόμενων «στρατοπέδων συγκέντρωσης».

Η Μαριέλα Κάστρο Εσπίν έχει χειραφετηθεί από την κληρονομιά της οικογένειάς της. Ανιψιά του Φιντέλ Κάστρο, ιστορικός ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, και κόρη του Ραούλ Κάστρο, σημερινός πρόεδρος της Κούβας, η Μαριέλα δεν έχει κερδίσει την διεθνή αναγνώριση χάρη στο όνομά της, αλλά από τη δράση της υπέρ του δικαιώματος στη σεξουαλική διαφορετικότητα.

Διευθύντρια του Κέντρου Σεξουαλικής Εκπαίδευσης (CENESEX), κάτοχος Πτυχίου Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής και μεταπτυχιακού διπλώματος στη σεξουαλικότητα, η Μαριέλα Κάστρο ανέλαβε την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, των αμφιφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ και των λεσβιών και επέτρεψε τη κοινότητα αυτή από το να βρίσκεται στο περιθώριο, στο οποίο η κοινωνία την είχε τοποθετήσει.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Η μεγάλη πρόκληση της Αριστεράς

«Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις;» Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο «Η μεγάλη πρόκληση» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όπως γράφει και ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου, «η έκδοση αυτή δεν έχει άλλη φιλοδοξία από το να συμβάλει στη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για τον αναγκαίο προγραμματικό επανεξοπλισμό της Αριστεράς.» Τίποτα πραγματικά κρίσιμο δεν έχει χαθεί ακόμα και το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε στην Αριστερά η μεγάλη κρίση παραμένει ακόμη ανοιχτό. Σε μια «επαναστατική εποχή χωρίς επαναστατική κατάσταση», ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μας προσφέρει διεισδυτικές αναλύσεις και προκλητικές ιδέες για την πολιτική συγκυρία, τον αγώνα που θα συνεχιστεί αμείωτος αλλά και το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς. Στη συνέντευξη που ακολουθεί συζητήσαμε μερικές από αυτές τις ιδέες, σας διαβεβαιώνουμε όμως ότι το βιβλίο έχει πολλά ακόμα να σας πει…

Ούγκο Τσάβες: Λίγη ιστορία αντί για επικήδειο

 

Του Κρίτων Ηλιόπουλου

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του Ούγκο Τσάβες και καθώς δεν μου αρέσουν οι μεταθανάτιοι ύμνοι θα μπορούσα να τον κατηγορήσω για διάφορα, τα οποία βρίσκονται όμως στην αντίθετη κατεύθυνση από όσα με λύσσα του προσάπτουν τα παπαγαλάκια
της εξουσίας και σύσσωμοι οι Κροίσοι της Βενεζουέλας.

Ο Τσάβες όμως ό,τι κι αν έκανε ήταν πάντα με τους «από κάτω» και οι κυβερνήσεις του βοήθησαν τους καταπιεσμένους της Βενεζουέλας (και όλης της Λατινικής Αμερικής) να αλλάξουν ζωή και συνείδηση. Δεν χρειάζεται να θεωρηθεί Μεσσίας αναληφθείς στους ουρανούς ούτε όμως και ως απλώς ένας εχθρός των εχθρών μας.

Βιβλιοκριτική: «Ο σοσιαλισμός της Βενεζουέλας και το κόμμα που θα τον προωθήσει»

Αντιγράφουμε ολόκληρο το κείμενο του «Άθλιου» από το πάλαι ποτέ μπλογκ του, που δημοσιεύτηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2009, χωρίς , βέβαια, να συμφωνούμε με το σύνολο των συμπερασμάτων και επιχειρημάτων του.

. 

Τί έχουμε εδώ;
Αν έχω καταλάβει καλά, η πρεσβεία της Βενεζουέλας στην Ελλάδα έχει κάνει κάποιου είδους συμφωνία με τις εκδόσεις ΚΨΜ, προκειμένου να εκδόσει κάποια πράγματα που θέλει στη χώρα μας. Εκτός αυτού του βιβλίου έχει εκδοθεί κατά τον ίδιο τρόπο και το “Ο Μιράντα στην Ελλάδα“.

Τί είναι λοιπόν αυτό το βιβλίο;

Είναι μια έκδοση που γίνεται με απόφαση του PSUV, του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας που έχει φτιάξει ο Τσάβες, και στόχο έχει να προκαλέσει παγκοσμίως συζητήσεις στους κόλπους της “αριστεράς”, γύρω από το “τί να κάνουμε” σήμερα. Αυτό, προβάλοντας και ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα τί ακριβώς είναι ο “σοσιαλισμός του 21ου αιώνα” για τον οποίο μιλάει συχνά πυκνά ο Τσάβες.

Καλή κίνηση καταρχάς. Καλή και κάθε άλλο παρά αυτονόητη. Πόσοι δηλαδή έχουν κάνει το αντίστοιχο μέσω των πρεσβειών τους;

Αλλά ας πάμε στο βιβλίο. Θα παραθέσω πρώτα αρκετά σημεία που θεώρησα σημαντικά και χαρακτηριστικά:

Η δαιμονοποίηση» του Τσάβες

του Εντουάρντο Γκαλεάνο 

Ο Ούγκο Τσάβες είναι ένας δαίμονας.

Γιατί; Επειδή μείωσε τον αναλφαβητισμό κατά δυο εκατομμύρια πολίτες της Βενεζουέλας που δεν ήξεραν ούτε να διαβάσουν ούτε να γράψουν, παρόλο που ζούσαν σε μια χώρα που έχει το μεγαλύτερο φυσικό πλούτο του κόσμου, που είναι το πετρέλαιο.

Έχω ζήσει σε αυτή τη χώρα πριν λίγα χρόνια και την γνώρισα πολύ καλά. Την αποκαλούν την «Σαουδική Βενεζουέλα» για το πετρέλαιο.