του Θάνου Ανδρίτσου

Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί μια τοποθέτηση για το κρίσιμο ερώτημα των ελληνικών εκλογών, ούτε για τη στάση της Αριστεράς. Στη μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν κατατεθεί πολλές απόψεις που μπορούν να εκφράσουν τη θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην οποία ανήκω, καλύτερα. Αυτό που περισσότερο θέλω είναι να καταθέσω κάποιες λίγες σκέψεις, πάνω στον τρόπο που αυτή η συζήτηση διεξάγεται. Υποστηρίζω ότι, η διεθνής κουβέντα που καθορίστηκε από τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές από σημαντική μερίδα των γνωστότερων ευρωπαίων διανοητών, έμεινε περιορισμένη στην επιφάνεια, στο ερώτημα αν πρέπει ή όχι να στηριχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να βαθύνει στην κατάσταση στην Ελλάδα και το εξωτερικό και κυρίως χωρίς να συμβάλλει σε ένα νέο και επεξεργασμένο σχέδιο για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Η μεγαλύτερη διαφωνία μου δεν είναι η στήριξη που παρέχεται στο ΣΥΡΙΖΑ, που όπως θα περιγράψω παρακάτω τη βρίσκω αναμενόμενη και μερικές φορές θετική, αλλά ότι αντί να αρκεστεί σε μια συγκεκριμένη επιλογή σε μια δεδομένη συγκυρία, μετατράπηκε σε συμβουλές αριστερής τακτικής που όχι μόνο δεν αποτελούν κάτι νέο και ριζοσπαστικό αλλά ανανεώνουν όλες τις ηττημένες αντιλήψεις των τελευταίων δεκαετιών. Και το πιο περίεργο είναι ότι σε αυτό συμμετείχαν άνθρωποι από πολύ διαφορετικά ρεύματα σκέψης, με πολύ διαφορετικές πολιτικές και θεωρητικές απόψεις. Έτσι, συνδυάζονται (αρκετά αφελείς) ελπίδες για μια ριζοσπαστική κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ με ξεφτισμένα οράματα για το «ευρωπαϊκό ιδεώδες». Και συχνά μπαίνει στη συζήτηση και ο Λένιν.
Λένιν χωρίς λενινισμό;
Μια ενδιαφέρουσα τροπή της σύγχρονης συζήτησης σε εθνικό (ελληνικό) και διεθνές πεδίο είναι η αναθέρμανση της αναφοράς στον Λένιν και το έργο του. Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...