και που προβάλλει
τ’ ώριο κεφάλι
σαν το πουλάρι
γεμάτο χάρη προς της Μεσόγειος το νερό
η χώρ’ αυτή είναι δική μας
με ματωμένους τους καρπούς
δόντια σφιγμένα
πόδια γυμνά
Ναζίμ Χικμέτ.
Και να που χωρίς να το αναμένουν πολλοί, η χώρα του Χικμέτ και του Γκιουνέι, του ιστορικού εργατικού κινήματος, της ματωμένης Πρωτομαγιάς του 1977, των ανταρτών, των λευκών κελιών, έγινε και πάλι δικιά μας. Γύρισε, έστω και σαν πεδίο διεκδίκησης στους λαούς που τόσα χρόνια αναμειγνύονται σε αυτή την τεράστια χώρα της Ανατολίας.
Η Ταξίμ και ολόκληρη η χώρα, δεν στέλνει μόνο ένα μήνυμα αγώνα και δημοκρατίας, δεν διδάσκει μόνο τη σημασία των κινημάτων στην πόλη. Πρώτα και κύρια βάζει τη γείτονά μας, με τις τόσες θυσίες και τους τόσους αγώνες, στον παγκόσμιο χάρτη της αντίστασης και της εξέγερσης, όπως αυτός διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Την εμβληματική Ταξίμ της πανέμορφης Ιστανμπούλ, πλάι στην Ταχρίρ, το Σύνταγμα, την Ντελ Σολ της Μαδρίτης, το πάρκο Ζουκότι. Τόποι που χτυπά η καρδιά του αγώνα όλης της ανθρωπότητας. Συνέχεια