Εργοστάσιο Ζανον- Αργεντινή. Επιτυχημενο πειραμα αυτοδιαχειρισης.

του Θάνου Ανδρίτσου

Από τη συνάντηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον Raul Godoy από το εργοστάσιο της Zanon και τον Wladek Flakin από τη διεθνή πρωτοβουλία αλληλεγγύης.

Εργοστάσιο Ζανον, Αργεντινή

Επιτυχημενο πειραμα αυτοδιαχειρισης

Στόχος παραμένει η κατάληψη της εργατικής εξουσίας

Την πλούσια εμπειρία και τα πολύτιμα πολιτικά συμπεράσματα από τα πειράματα εργατικής αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων της Αργεντινής μετέφερε κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα ο Raul Godoy από το σωματείο εργαζομένων του κατειλημμένου εργοστασίου κεραμοποιίας της Zanon. Στα πλαίσια της διεθνούς περιοδείας αλληλεγγύης, ενημέρωσης και συγκρότησης πολιτικών επαφών, ο ίδιος μαζί με δύο μέλη της διεθνούς πρωτοβουλίας στήριξης, επισκέφτηκε την Ελλάδα και συμμετείχε σε δύο εκδηλώσεις στην Αθήνα (μια από το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων και Ανέργων και μια από τα σωματεία Βιβλίου Χάρτου και εργαζομένων στα φροντιστήρια καθηγητών) και μια στη Θεσσαλονίκη (όπου συναντήθηκε με το εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ).

Λ. Βατικιώτης: Η «χρεοκοπημένη» Αργεντινή είναι ο καθρέφτης της σημερινής Ελλάδας

Η συνέντευξη με τον οικονομολόγο Λεωνίδα Βατικιώτη έγινε μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου και πριν κατατεθεί στη Βουλή το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Ο Λ. Βατικιώτης είχε ταξιδέψει στην Αργεντινή και ήταν αυτόπτης μάρτυρας του «προγράμματος» που επέβαλε το ΔΝΤ στη χώρα. Οι ομοιότητες με την σημερινή κρίση στην Ελλάδα είναι σοκαριστικές. Δείτε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στο koutipandoras.gr

Δέκα χρόνια Αργεντινάσο. Το τέλος του … τέλους της ιστορίας

του Σάββα Μιχαήλ

κείμενο που δημοσιεύτηκε στο Πριν της 31ης Δεκέμβριου του 2011 στα πλαίσια του αφιερώματος για τα 10 χρόνια από το Αργεντινάσο

ΑΡΓΕΝΤΙΝΑΣΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Πως φτάσαμε στο σύνθημα «Να φύγουν όλοι».

Μια φορά κι ένα καιρό, όπως λένε και στα παραμύθια, μας λέγανε ότι το τέλος της Ιστορίας ήρθε με τον «πλήρη και τελικό θρίαμβο του φιλελεύθερου καπιταλισμού». Μια φορά κι ένα καιρό, μας σέρβιραν το παραμύθι -μαζί και υποτιθέμενοι «ριζοσπάστες» αριστεροί- ότι δεν υπάρχει καπιταλιστική κρίση, ακόμα κι όταν αυτή είχε αρχίσει να εμφανίζεται απειλητικά σε μια χώρα μετά την άλλη. Μια φορά κι ένα καιρό, ακόμα και τελείως πρόσφατα, μας λέγανε το παραμύθι – ακόμα και αυτοαποκαλούμενοι «μαρξιστές»- ότι είναι «οικονομισμός» να νομίζεις ότι η οικονομική χρεοκοπία και κατάρρευση μιας χώρας μπορεί να πυροδοτήσει πολιτικές εξεγέρσεις και κοινωνικές επαναστάσεις.

Δέκα χρόνια, όμως, πριν, στην αρχή του νέου αιώνα, η επαναστατική λαϊκή εξέγερση του Δεκέμβρη 2001 στην χρεοκοπημένη Αργεντινή, το περίφημο Αργεντινάσο, έδειχνε ότι τέτοιου είδους παραμύθια τέλειωσαν. Ποιος μπορεί ακόμα να αμφιβάλει δέκα χρόνια μετά, μέσα στην θύελλα της τωρινής ανεξέλεγκτης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Αργεντινάζο: Αυγή της εποχής των σύγχρονων επαναστάσεων

του Λεωνίδα Βατικιώτη

στα πλαίσια του αφιερώματος στο Πριν για τα δέκα χρόνια από το Αργεντινάζο

Αργεντινάζο: Αυγή της εποχής των σύγχρονων επαναστάσεων 

Όπως και σήμερα συμβαίνει στην Ελλάδα, έτσι και στην Αργεντινή τη παραμονή του Αργεντινάζο τίποτε δεν προμήνυε την ορμητική είσοδο της μαζών στην πολιτική και την ιστορία. Πλούσια τα διδάγματα που πρέπει να βγάλει η Αριστερά για την σχέση μεταρρύθμισης – επανάστασης, για την ανάγκη του εργατικού πρσανατολισμού και μετωπικής δράσης.

Αργεντινή: Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται;

του Κρίτωνα Ηλιόπουλου για το αφιέρωμα της εφημερίδας ΠΡΙΝ

Το γνωστό από την Ελλάδα του 1982 «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», είτε ως κατάφαση είτε ως ερώτηση, συνοψίζει ίσως τον προβληματισμό για την Αργεντινή, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση και μετά τη μεγαλύτερη παύση πληρωμών (102 δισ. δολάρια) στην ιστορία των εθνικών οικονομιών. Οι Γερμανοί τραπεζίτες έχασαν τόσα που ακόμα είναι προβληματικές οι σχέσεις Γερμανίας – Αργεντινής.

Επειδή η εθνική ανάπτυξη της Αργεντινής προχωράει με ρυθμούς 8% περίπου ετησίως, επειδή τα νούμερα ευημερούν, επειδή ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση και το χρηματιστικό κεφάλαιο φαίνονται να έχουν ηττηθεί κατά κράτος και από το κράτος, επειδή πολλά δημοκρατικά μέτρα λαμβάνονται συνεχώς (εθνικοποιήσεις, μέσα ενημέρωσης) αξίζει να μελετήσουμε ορισμένες ουσιαστικές λεπτομέρειες.

Το κίνημα των ανέργων στην Αργεντινή

Του James Petras*

Το παρακάτω κείμενο του Petras έχει διπλή σημασία καθώς από τη μια μεριά συνδέεται με το αφιέρωμα για τα δέκα χρόνια του Αργεντινάζο και από την άλλη με την τρομακτική επικαιρότητα που έχει αποκτήσει το θέμα της ανεργίας τώρα στη χώρα μας.

Εισαγωγή

       Τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια η Λατινική Αμερική έχει  έχει γίνει μάρτυρας τριών  κυμάτων επικαλυπτόμενων και αλληλένδετων κοινωνικών κινημάτων . Το πρώτο κύμα, εμφανίστηκε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, και αποτελούταν σε μεγάλο βαθμό από αυτό που ονομάζουμε «νέα κοινωνικά κινήματα».  Αυτά περιλαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογία, φεμινισμό, και εθνικά κινήματα, καθώς και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ ). Η ηγεσία τους ήταν κυρίως χαμηλά στρώματα μεσοαστών εργαζομένων, ενώ οι πολιτικές- στρατηγικές τους  είχαν ως στόχο τη πρόκληση των πολιτικών και στρατιωτικών καθεστώτων της εποχής

10 Χρόνια μετά το Αργεντινάζο. Η πρώτη εξέγερση του 21ου αιώνα

των Θάνου Ανδρίτσου, Κώστα Γούση.*

Η πρώτη εξέγερση του 21ου αιώνα

 «Ήρθα στην πλατεία γιατί δεν ήθελα να χάσω αυτό το κομματάκι ιστορίας που γράφουμε τώρα». Αυτή η φράση, παρμένη από μια προσωπική αφήγηση που δημοσιεύτηκε σε μια παλαιότερη μπροσούρα για το Αργεντινάζο, περιγράφει τα αισθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων που κατέκλυσαν τους δρόμους του Μπουένος Άιρες και άλλων μεγάλων πόλεων. Είχε φτάσει πλέον η στιγμή, το ήξεραν καλά, να συναντηθούν με την ιστορία, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να φροντίσουν πρώτα και κύρια για την επιβίωσή τους.

Πράγμα που στα τέλη του 2001 φάνταζε αδύνατο για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. Μικρά παιδιά είχαν αρχίσει να πεθαίνουν από ασιτία, όπως περιέγραφε ένας δημοσιογράφος, μητέρες ζήταγαν να δοθεί κομμάτι από τη σάρκα τους για να τα ταϊσουν, πάνω από το 50% των κατοίκων ήταν άνεργοι και πολύ περισσότεροι αυτοί που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Όμως τώρα ήταν η στιγμή που η οργή έπαιρνε μορφή και φώναζε «Ya Basta», «φτάνει πια». «Να φύγουν όλοι», έγινε το σύνθημα που πλημμύρισε τα χείλη.