6η Δεκέμβρη 1986, Malik Oussekine ή αλλιώς μια γαλλική εκδοχή της δολοφονικής καταστολής του κράτους απέναντι στο αγωνιζόμενο κίνημα της νεολαίας.

του Φοίβου Μαριά

Με την συμπλήρωση 21 χρόνων από την δολοφονία του αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα, παρουσιάζουμε μία ιστορικά παράλληλη ιστορία, την δολοφονία του φοιτητή Malik Oussekine (Μαλίκ Ουσέκιν) κατα τη διάρκεια του νεολαιίστικου κινήματος στη Γαλλία το φθινόπωρο του 1986. Η δολοφονία  του Malik απο την αστυνομία φέρνει στο μυαλό την δολοφονία Γρηγορόπουλου λόγω της χρονικής συγγένειας των δύο συμβάντων, ο Μalik δολοφονήθηκε το βράδυ της 5^ης προς 6^ης Δεκεμβρίου 1986. Η δολοφονία του όμως αν εξετάσει κανείς τις κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη καθώς και ο τρόπος με το οποίο συνέβη μοιάζει περισσότερο με τις δολοφονίες Τεμπονέρα, Καλτεζά, Κουμή, Κανελοπούλου κλπ.

Fuck December ’08 – Fight Now!

της Ειρήνης Γαϊτάνου

 

           Στις 6 Δεκέμβρη 2008 μια σφαίρα ήρθε να διαταράξει την φαινομενική ηρεμία της ελληνικής κοινωνίας. Ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από το όπλο του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια, μια περιοχή εξαιρετικά ιδιαίτερη στο κέντρο της Αθήνας. Την ίδια περίοδο, έχουν ήδη ξεκινήσει να φαίνονται γλαφυρά τα ίχνη μια βαθιάς πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα · μια κρίση κοινωνική, οικονομική, ιδεολογική, κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και νομιμοποίησης του κράτους και των μηχανισμών του. Ωστόσο, κανείς δε φανταζόταν ότι ένα τέτοιο περιστατικό θα οδηγούσε σε μια εξέγερση με τα χαρακτηριστικά αυτής του Δεκέμβρη του ’08.

Το νόημα του Δεκέμβρη

του Σπύρου Μαρκέτου

Τι μπορεί να κάνει σήμερα το σύστημα με τη νεολαία; Να της βρει δουλειά; Δεν γίνεται πια. Να την στείλει Μακρόνησο; Ούτε. Να την κρατήσει χαυνωμένη στα γήπεδα και μπροστά στην τηλεόραση; Κουρασμένη τακτική, μα ούτε και αρκεί.

Ο Δεκέμβρης κλόνισε ακόμη και την ποπ κουλτούρα, που σιγά σιγά παίρνει πιο αμφισβητησιακή τροπή, όπως δείχνουν, για παράδειγμα, και τα γκρουπάκια που προβάλλονται στα τηλεπαιχνίδια. Πολύ πιο δυσοίωνη για το καθεστώς είναι μάλιστα η άλωση από εξεγερσιακά μηνύματα του ίδιου του σκληρού πυρήνα της λαϊκής μουσικής. Η μελωδική δυσφορία της λεπταίσθητης νεολαίας αντέχεται, οι ιαχές των μεταλλάδων λίγους ενήλικες τρομάζουν, τι κάνεις όμως με τους Ροκάδες του Σταμάτη Γονίδη, που έπιασαν το ένα εκατομμύριο χτυπήματα στο γιουτιούμπ;

Ζηλεύω τους ροκάδες και τους πιτσιρικάδες,
που ΄χουν ελεύθερη στα στήθεια τους καρδιά,
που ζουν τα όνειρά τους, και για τον έρωτά τους
τα κάνουν όλα στη ζωή γυαλιά-καρφιά.

6 Δεκέμβρη του 2008: Μία ημερομηνία ‘’υπό διαγραφή’’

Παναγιώτης Μαυροειδής

6 Δεκέμβρη 2011. Το ΠΑΜΕ καλεί σε πυκνές κινητοποιήσεις, ‘’το πρωί και το απόγευμα’’, σε όλες τις πόλεις και τις συνοικίες, για τα χαράτσια. Τόσο καλό  και τόσο απογοητευτικό. Ποιος Δεκέμβρης 2008; Ποια εξέγερση; Ποιος Γρηγορόπουλος και ποια νεολαία; Ποια μνήμη του κινήματος; Ποια παρακαταθήκη; Το μήνυμα είναι σαφές και αποκαρδιωτικό και δίνεται με γεροντικό πείσμα από την ηγεσία  διαρκώς επί 3χρόνια  μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή και την μεγαλειώδη όσο και αντιφατική έκρηξη της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008: Όχι απλά μακριά, αλλά καμία απολύτως σχέση με κινητοποιήσεις αγωνιστικής μνήμης και κριτικής συζήτησης για κάτι που το ιερατείο δεν αναγνωρίζει καν σαν κίνημα και πολύ περισσότερο σαν εξέγερση.

Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ακριβώς έτσι. Έτσι ξεκίνησε και έτσι συνεχίζει. Πιθανά μετά από 50-60 χρόνια να υπάρξει αυτοκριτική.

Η πρώτη εξέγερση της κρίσης

του Δημήτρη Γράψα

[Αφιέρωμα: 3 χρόνια από το Δεκέμβρη του 2008]

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από το Δεκέμβρη του 2008 επιλέξαμε τη δημοσίευση μιας σειράς κειμένων.  Μερικά από αυτά, όπως το παρακάτω γράφτηκαν ακριβώς λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ουσιαστικά μέσα στην «φωτιά» της εξέγερσης. Παρόλα αυτά διατηρούν σε σημαντικό βαθμό την επικαιρότητα τους, ενώ είναι κρίσιμο να βλέπουμε πως αντιλαμβανόμαστε σημαντικές καμπές του κινήματος την ίδια στιγμή που λαμβάνει χώρα. Το κείμενο προέρχεται από το τεύχος – αφιέρωμα των Αναιρέσεων, το Γενάρη του 2009. Διατηρούμε την εικόνα όπως δημοσιεύτηκε.

3 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη: Οι σφαίρες τους συνεχίζουν να μας χτυπούν

του Θάνου Ανδρίτσου

Πως θα ήταν τέτοιες μέρες πριν τρία χρόνια; Μερικοί μαθητές θα ετοιμάζονταν για ένα διαγώνισμα λοξοκοιτώντας τα Χριστούγεννα. Ένας άνεργος θα κοιτούσε στις αγγελίες μήπως και βρει καμιά δουλειά. Μια παρέα φοιτητών θα προετοιμάζονταν για την εξεταστική και ίσως μια άλλη θα γύριζε από μια πανελλαδική πορεία. Όλοι θα ήταν καλεσμένοι σε ένα Νίκο ή μια Νίκη το Σάββατο βράδυ. Και όμως κανείς δεν θα πήγαινε, αλλά θα συναντιόντουσαν στους δρόμους των πόλεων, στο εκρηκτικό Πολυτεχνείο, στη μαχόμενη Νομική και αλλού.

Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6^ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια στα υπόγεια ρεύματα, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες, άλλοτε άναρθρη και υπόκωφη, η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγα λεπτά και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή και τον τσαμπουκά της νεολαίας.