Ναόμι Κλέιν, Γιόταμ Μάρομ: Γιατί τώρα; Ποια είναι η συνέχεια;

H Ναόμι Κλάιν και ο Γιόταμ Μάρομ συζητούν για το Occupy Wall Street (*)

N.K: Ένα από τα πιο μυστηριώδη πράγματα σχετικά με τη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτό το κίνημα είναι «γιατί τώρα;». Οι άνθρωποι έχουν αντιπαλέψει τα μέτρα λιτότητας και τις τράπεζες αυτά τα τελευταία χρόνια, έχοντας ως βασική ανάλυση το «δεν θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας». Αλλά τουλάχιστον στις ΗΠΑ, η ανάλυση αυτή δεν φαινόταν να έχει συνεπάρει μαζικά ακροατήρια. Υπήρχαν πορείες, υπήρχαν πολιτικά σχέδια και διαμαρτυρίες, αλλά αυτά σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκαν. Πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα σε μαζική κλίμακα που να έπληξε έστω ένα νεύρο του συστήματος. Και τώρα, ξαφνικά, μια ομάδα ανθρώπων σε ένα πάρκο ξεκίνησε κάτι το εξαιρετικό. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό, έχοντας συμμετάσχει από την αρχή στο Occupy Wall Street (OWS), αλλά και σε προηγούμενες διαδηλώσεις ενάντια στην λιτότητα;

Η παγκόσμια Αριστερά μετά το 2011

του Ιμάνουελ Βαλερστάιν

 Από κάθε άποψη, το  2011 ήταν μια καλή χρονιά  για την Αριστερά όλου του κόσμου — ανεξάρτητα από το πόσο στενά ή πλατιά ορίζει κανείς την Αριστερά αυτή. Ο βασικός λόγος ήταν οι αρνητικές οικονομικές συνθήκες από τις οποίες υποφέρει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Η ανεργία ήταν υψηλή, και αυξάνεται διαρκώς. Οι περισσότερες κυβερνήσεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με υψηλά επίπεδα χρέους και τη μείωση των εισοδημάτων. Απάντησαν προσπαθώντας να επιβάλουν μέτρα λιτότητας στους πολίτες τους, και, ταυτόχρονα, να  προστατεύσουν τις τράπεζές τους.

Το αποτέλεσμα ήταν μια παγκόσμια εξέγερση αυτού που τα κινήματα Occupy Wall Street (OWS)  ονόμασαν «το 99%».  Μια εξέγερση ενάντια στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου, τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και την αντιδημοκρατική κατά βάση φύση αυτών των κυβερνήσεων, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι πολυκομματισμός.

χρόνος αποφασιστικών συγκρούσεων

Ο Νέος Ριζοσπάστης εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 1932 στην Ελλάδα καλωσορίζει το έτος 1933 με το σύνθημα «Εμπρός για ψωμί, δουλειά, λευτεριά» και εύχεται «ο νέος χρόνος της σκλαβιάς να είναι ο τελευταίος». Για αυτό χαρακτηρίζει το νέο έτος ως «χρόνο αποφασιστικών συγκρούσεων».Αλλά πρώτα, άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή.

Ο Νέος Ριζοσπάστης εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 1932 στην Ελλάδα καλωσορίζει το έτος 1933 με το σύνθημα «Εμπρός για ψωμί, δουλειά, λευτεριά» και εύχεται «ο νέος χρόνος της σκλαβιάς να είναι ο τελευταίος». Για αυτό χαρακτηρίζει το νέο έτος ως «χρόνο αποφασιστικών συγκρούσεων».

Ριζοσπάστης, 1/1/1933
έρευνα: Κώστας Παλούκης

Ο Σλάβο Ζιζεκ καλωσορίζει το 2012 στέλνοντας μήνυμα αγώνα από το Deutsche Welle

Από το Media Center της Deutsche Welle 

Αλλά πρώτα, άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή.

Μιλάμε με έναν προοδευτικό διανοητή για το φαινόμενο.

Ο Slavoj Zizek είναι ένας αιρετικός («provocateur»). Καλείται να «κόψει τα… καρύδια του καπιταλισμού» προς όφελος μιας νέας μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Και θέλει να δώσει τη θεωρητική υπόσταση του κλιμακούμενου διεθνούς κινήματος διαμαρτυρίας.

«Είναι ώρα για μια νέα αρχή» λέει, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

«Οι κοινωνίες μας επιστρέφουν ολοένα και περισσότερο σε μια λογική απαρτχάιντ: Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μέσα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι έξω.

Όλο αυτό νομίζω πως σιγά-σιγά προσεγγίζει ένα σημείο μηδέν, όπου οι βασικές συντεταγμένες των κοινωνιών μας, των ελευθεριών μας κλπ δυνητικά απειλούνται».

2011. Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

του Θάνου Ανδρίτσου

Πρόσωπο της χρονιάς: ο ανώνυμος διαδηλωτής. Της επόμενης χρονιάς ας είναι η ωρίμανση του σε επώνυμο πολιτικό εργατικό κίνημα

ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Στις 17 του Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της νότιας Τυνησίας, ο νεαρός Μοχάμεντ Μπουαζίζι, θα αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία. Αυτή η πράξη απελπισίας για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν θα σβηστεί από τη μνήμη όπως οι χιλιάδες καθημερινοί σιωπηλοί θάνατοι, αλλά θα μείνει στην ιστορία. Γιατί θα είναι το λάκτισμα που θα κάνει τον τυφλοπόντικα που περιδιάβαινε για δεκαετίες στο υπέδαφος να τρέχει με φόρα κατά τη χαραμάδα φωτός που ξεπήδησε πάνω από το κεφάλι του.

H άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα

του Mike Davis

Eισαγωγή

Στις μεγάλες αναταραχές, οι αναλογίες “πετούν σαν οβίδες”. Οι ηλεκτρισμένες διαδηλώσεις του 2011- η εν εξελίξει αραβική άνοιξη, το «καυτό» ιβηρικό και ελληνικό καλοκαίρι, το κύμα «καταλήψεων»  στις Ηνωμένες Πολιτείες-αναπόφευκτα έρχονται σε σύγκριση με τις μεγαλειώδεις χρονιές του 1848, του 1905, του 1968 και του 1989. Σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη. Τη θέση της Iskra παίρνει πλέον το Facebook.

Η Nina Power γράφει στη Λέσχη για την απεργία στις 30 Νοέμβρη

Η απεργία στις 30 Νοέμβρη: O νέος χειμώνας της δυσαρέσκειας;

ανταπόκριση της Nina Power

(για το αγγλικό κείμενο πατήστε εδώ , for the english text here)

 Στις 30 του Νοέμβρη το Ηνωμένο Βασίλειο είδε δύο εκατομμύρια εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να απεργούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Σχολεία και πανεπιστήμια κλείσανε, νοσοκομεία ακύρωσαν τις μη επείγουσες επεμβάσεις, 146 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βγήκαν έξω και διαδήλωσαν σε ολόκληρη τη χώρα. Πικετοφορίες σχηματίστηκαν έξω από δημόσια κτήρια παντού και πολλοί άνθρωποι αρνήθηκαν να τις διασχίσουν σε ένδειξη αλληλεγγύης.Ένα μπλοκ που ξέκοψε από την κυρίως διαδήλωση που οργάνωσε η επιτροπή Occupy εισέβαλλε στο Panton House (έδρα της εξορυκτικής Χstrata του ομίλου FTSE και του πιο ακριβοπληρωμένου στελέχους της, του Mick Davies) και κατάφερε να κρεμάσει ένα πανώ από το κτήριο που έγραφε “Όλη η εξουσία στο 99%”. H αστυνομία επενέβη πολύ γρήγορα, ίσως για ζεστάμα σαν κομμάτι της νέας στρατηγικής της “ολοκληρωτικής αστυνόμευσης” και συνέλαβε γύρω στους 20 διαδηλωτές. Nωρίτερα την ίδια μέρα η αστυνομία είχε συλλάβει περίπου 35 άτομα έξω από μια βιβλιοθήκη στο Hackney, για λόγους που παραμένουν μυστηριώδεις.

Occupy Wall Street: Eίμαστε η ποίηση επί τοις εκατό

 της Κατερίνας Σταυρούλα

«Εύχομαι τα ποιήματά μου

τοποθετημένα σε στρατηγικές

θέσεις

να ανατινάζονταν

σαν βόμβες»

Από το ποίημα  «Για τον  Dennis Brutus» του Austin Straus

Το εξώφυλλο της «Occupy Wall Street Poetry Anthology».

Υπάρχει τρόπος να μετρήσει κανείς την πραγματική επιρροή ενός κινήματος; Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να μετράται η βαθιά αλλαγή στην πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας. Και με βεβαιότητα αυτή η βαθιά αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να αποτυπωθεί στην τέχνη. Άλλωστε, τα παραδείγματα του «αιώνα των επαναστάσεων» που γέννησε ρεύματα ανθρώπινης έκφρασης δεν είναι και τόσο μακρινά. Στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε, η κρίση παράγει νέα κινήματα, με παγκόσμια δικτύωση και πολλά νέα εργαλεία έκφρασης. Η διαφοροποίηση των εργαλείων δεν διαφοροποιεί, παρ’ όλα αυτά,  τις πηγές. Από την Τυνησία μέχρι την Μαδρίτη, ο εξεγερμένος άνθρωπος χρειάζεται την τέχνη για να εκφραστεί. Και τη δημιουργεί.

ΗΠΑ: Στο κενό πέφτει η καταστολή του “Occupy Movement”

Χωρίς αποτελέσματα αποδείχτηκε η συντονισμένη επιχείρηση της αστυνομίας να εκκενώσει τις πλατείες της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων από τους διαδηλωτές. Το κίνημα των καταλήψεων επέστρεψε δριμύτερο και σημαντικότερο, συντονισμένο με εργατικά σωματεία, θέτοντας το αίτημα πανεργατικής απεργίας, για πρώτη φορά μετά το 1946

Γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα

Ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου, με ένα κάλεσμα για κατάληψη του πάρκου Ζουκότι έξω από το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Και δύο μήνες μετά , η 17η Νοέμβρη αποτέλεσε μια μέρα σταθμό για το κίνημα που ξεκινόντας με την προτροπή “να καταλάβουμε τη Γουόλ Στριτ” πλέον τολμά να πει “να καταλάβουμε τα πάντα!”.

Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν ενδεικτικές για την τροπή των πραγμάτων. Τις πρώτες μέρες ανοχής, που ακολούθησαν μέρες ενθουσιασμού και προβληματισμού που βρήκε χώρο να εκφραστεί ακόμα και στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, ήρθε να αντικαταστήσει η δημιουργία ενός κλίματος αντιστροφής της πραγματικότητα. Οι καταλήψεις πλατειών, που από τη Νέα Υόρκη εξαπλώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, δεν έδειχναν σημάδια κάμψης.

Ο Ζack de la Rocha των R.A.T.M. στέλνει μήνυμα στους εξεγερμένους του κόσμου

“Το ποίημα αφιερώνεται στις κατειλημμένες πλατείες σε όλο τον πλανήτη που το κουράγιο τους αλλάζει τον κόσμο.Μείνετε δυνατοί.Νικάμε.”

Η αρχή ξεχύνεται από τις φλέβες της πόλης

Στις αρτηρίες

Και κάτω από τα δηλητηριώδη σύννεφα της εξουσίας

Κινούμαστε σαν σκιές