Η ΕΡΤ3 και η εκπομπή Zona Rosa 196 χρόνια μετά την γέννηση του Μαρξ, παρουσιάζουν ένα μικρό αφιέρωμα για τον μεγάλο φιλόσοφο. Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος μιλάει για τον Μαρξισμό και υποστηρίζει ότι στις σημερινές συνθήκες είναι πιο επίκαιρος από ποτέ . Στην παρουσίαση της εκπομπής, ο Σταύρος Πανούσης και ο Χρήστος Αβραμίδης.
Συζητώντας το βιβλίο του Terry Eagleton ‘’Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο’’, (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) (Μέρος 3)
‘’Ο μαρξισμός αποτελεί μια μορφή αιτιοκρατίας. Βλέπει τους ανθρώπους απλώς ως εργαλεία της ιστορίας, κι έτσι τους αφαιρεί την ελευθερία και την ατομικότητα τους. Ο Μαρξ πίστευε σε μια ανυπέρβλητη ιστορική νομοτέλεια, που επιβάλλεται αδυσώπητα και την οποία δεν μπορεί ν’ ανατρέφει καμία ανθρώπινη ενέργεια. Η φεουδαρχία ήταν προορισμένη να γεννήσει τον καπιταλισμό, και ο καπιταλισμός θα δώσει αναπόφευκτα τη θέση του στον σοσιαλισμό. Υπό αυτό το πρίσμα, η θεωρία του Μαρξ για την ιστορία αποτελεί απλώς μια κοσμική εκδοχή της Θείας Πρόνοιας ή της Μοίρας. Όπως και τα μαρξιστικά κράτη, προσβάλλει την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια’’.
Ο Terry Eagleton στο Τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου του, ξεδιπλώνει ουσιώδεις προβληματισμούς πάνω σε αυτόν τον ισχυρισμό. Συνέχεια
Του Ονειρμού
http://bestimmung.blogspot.gr/
Προλεγόμενα
Jeder nach seinen Fähigkeiten, jedem nach seinen Bedürfnissen
Aπό τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Αυτή είναι η αρχή (Prinzip) που θα »αναγράψει στη σημαία της» η κομμουνιστική κοινωνία, σύμφωνα με τον Κάρλ Μάρξ (Kritik des Gothaer Programms).
Aυτό είναι το μαρξικό αξίωμα του κομμουνισμού. Για τον Μάρξ, ο κομμουνισμός δεν είναι μια αόριστη, κενή αυτονομία, ούτε θέτει ως αρχή του την »ισότητα των ανθρώπων» γενικά και αόριστα. Άλλωστε, όπως αναλύει ο Μάρξ στο ίδιο έργο, η »ισότητα» ή αλλιώς »εξίσωση» ποιοτικά ετερογενών ανθρώπων υπό το πρίσμα του αστικού δικαίου και του αφηρημένου νομικού προσώπου, είναι στη πραγματικότητα σκληρή ανισότητα, που ισοπεδώνει άνισες ανάγκες κρίνοντάς τες με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά. Θα συμπληρώναμε, άλλο η »ισοτιμία» που καθενός στην παραπάνω φράση, που δεν εξαιρεί κανέναν, και άλλο η ισότητα ικανοτήτων και αναγκών, που είναι πλασματική και καταπιέζει την ετερογένεια των ατόμων σε μια ταυτότητα. Ο κομμουνισμός δεν είναι εξισωτικός. Συνέχεια
του Ζορζ Λαμπικά | Mετάφραση Τάσος Μπέτζελος
Ο Ζορζ Λαμπικά ήταν ένας από τους σημαντικότερους κομμουνιστές φιλοσόφους της εποχής μας. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, δεν ανακάλυψε όψιμα τις «αρετές» του φιλελευθερισμού, ούτε επίσης αναδιπλώθηκε σε μια δογματική εκδοχή μαρξισμού. Τουναντίον επέμεινε στην προοπτική μιας επαναστατικής ανανέωσης του μαρξισμού. Αυτό είναι άλλωστε εμφανές στο κείμενο που ακολουθεί (ομιλία σε μια εκδήλωση για τον Λένιν στις αρχές του 2004), καθώς η επιστροφή στον Λένιν δεν ενέχει κανενός είδος δογματισμό, αλλά εντάσσεται σε μια προσπάθεια ανάλυσης της «τωρινής στιγμής». Από αυτήν την άποψη, κατά τον Ζορζ Λαμπικά, δύο είναι τα κύρια διακυβεύματα μιας σύγχρονης αναφοράς στον Λένιν: αφενός η έννοια της πολιτικής πρακτικής, αφετέρου ο ιμπεριαλισμός.
Ο Λένιν εξαφανίστηκε ακόμη κι από εκεί όπου θα ήταν κανείς βέβαιος ότι θα τον συναντήσει. Στα κόμματα που επικαλούνται τον κομμουνισμό, όλα συμβαίνουν ωσάν να απαλλάσσονται σταδιακά από οτιδήποτε σχετίζεται με τον Λένιν. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, και ελπίζω οι συνέπειες να μην είναι αρνητικές, είναι ο τρόπος που η LCR εγκατέλειψε τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Ο Μαρξ διατηρεί τη θέση του επειδή οι θεωρητικοί, οι οικονομολόγοι και οι φιλόσοφοι της κυρίαρχης τάξης μιλούν με καλά λόγια γι’ αυτόν, επειδή είναι ένας φιλόσοφος, μια φιγούρα καθιερωμένη στο πάνθεον των διασημοτήτων της Δύσης. Στον αντίποδα, ο Στάλιν υφίσταται τη γενική κατακραυγή. Συνέχεια
του Βασίλη Μηνακάκη
ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΜΑΡΞ
Ένα από τα πιο γνωστά χωρία των Μαρξ-Ένγκελς για τον κομμουνισμό περιέχεται στη Γερμανική Ιδεολογία, και είναι το ακόλουθο: «Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν» (Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Γερμανική Ιδεολογία, τόμ. Α, Gutenberg, Αθήνα 1979, σσ. 81-82).
Η άποψη αυτή για τον κομμουνισμό έχει υποστεί πολλαπλό βιασμό στα περίπου 170 χρόνια που μεσολάβησαν από τη συγγραφή της Γερμανικής Ιδεολογίας (1845-46).
Ο «ορθόδοξος» δογματικός μαρξισμός -στη σοβιετική ή δυτικοευρωπαϊκή εκδοχή του- την αποσιώπησε, την κράτησε σε ένα «μαρξιστικό Κωσταλέξι», προφανώς γιατί ενοχλούσε την «πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης» στον ανύπαρκτο σοσιαλισμό αλλά και την πολιτική πρακτική των ΚΚ της Δύσης. Συνέχεια
του Χρήστου Νασιουτζίκη
Πριν μερικούς μήνες στο σεμινάριο «Προορισμός: Φοιτητική Επιχειρηματικότητα», μεταξύ άλλων, ένας φοιτητής του τμήματος ηλεκτρολόγων/μηχανολόγων, διηγήθηκε την εμπειρία του από την νέα τάση επιχειρηματικής προσέγγισης της καινοτομίας. Φτιάχνοντας μια καινοτόμα εφαρμογή, κέρδισε μερικά χρήματα σε διαγωνισμούς για την επιχειρηματική του ιδέα, και ξεκίνησε ένα κυνήγι για να βρει χρηματοδότες. Όμως παρά τα ταξίδια στο Σαν Φρανσίσκο η προσπάθεια δεν απέδωσε καρπούς. Το προϊόν δεν είχε σημαντικό αγοραστικό κοινό (μόνο μερικά εκατομμύρια χρήστες…) και δεν αποτελούσε κερδοφόρα επένδυση. Συνέχεια
του Bhaskar Sunkara
Ο Μαρξισμός, ως ανάλυση έρχεται εκ νέου στην επικαιρότητα μέσα στην οικονομική κρίση. Αλλά όπως είπε και ο Μαρξ, το ζήτημα δεν είναι απλά να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε
Το κεφάλαιο ανέκαθεν προσπαθούσε να μας πουλήσει οράματα του αύριο. Στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης το 1939, οι επιχειρήσεις εξέθεταν τις νέες τεχνολογίες: νάιλον, κλιματιστικά, λάμπες φθορίου αλλά και το καθόλα εντυπωσιακό View-Master. Αλλά πέρα από τα προϊόντα, το κεφάλαιο προσπαθούσε να πουλήσει το ιδανικό της μικροαστικής αναψυχής και της αφθονίας, σε αυτούς που είχαν κουραστεί από την οικονομική ύφεση και την προοπτική ενός Ευρωπαϊκού πολέμου.
Με μια βόλτα στο περίπτερο “Futurama” οι επισκέπτες ταξίδευαν στη μικρογραφία μεταμορφωμένων τοπίων, που απεικόνιζαν νέους αυτοκινητόδρομους και έργα ανάπτυξης: τον κόσμο του μέλλοντος. Αυτή ήταν μια ενστικτώδης προσπάθεια ανανέωσης της πίστης στον Καπιταλισμό. Συνέχεια
του Θάνου Ανδρίτσου
Ανορθολογισμός, υποταγή στην καθημερινή μιζέρια ή πίστη σε ένα νέο συλλογικό όραμα;
Δεν ήρθε τελικά το τέλος του κόσμου στην 21η Δεκέμβρη. Υπήρξαν βέβαια κρίσιμες διαμάχες για τον τρόπο που θα καταστραφεί, ή για τη σωστή ερμηνεία των Μάγιας. Αντίστοιχης σημασίας συζητήσεις πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα σε τηλεοράσεις και εφημερίδες για θέματα όπως το αν η γραμμή που ακολουθεί τα αεροπλάνα είναι τα αέρια που μας ψεκάζουν και άλλα που συνήθως συγγενεύουν με εθνικιστικά, μυστικιστικά και φασιστικά ρεύματα. Προκαλεί θλίψη πώς σε συνθήκες οικονομικής καταβαράθρωσης και συνολικής ιδεολογικής, αξιακής, μορφωτικής καθίζησης ενισχύεται ο ανορθολογισμός, κατακρημνίζονται τα κριτήρια σκέψης και λογικής και αναβαθμίζεται η μαζική αποβλάκωση.
Παρά το μελάνι που χύθηκε ή τις συζητήσεις που έγιναν, αρκετά λίγοι πραγματικά πίστεψαν ότι θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, ή κάτι παρόμοιο. Ούτε απεγνωσμένες οικογένειες έτρεχαν να κρυφτούν σε καταφύγια, ούτε μποτιλιαρίσματα ή καρδιακές προσβολές, σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και έλαβαν χώρα στη φάρσα του Όρσον Ουέλς για την εισβολή εξωγήινων το 1938. Αν εξαιρέσουμε τη νυχτερινή περιοδεία του Κασιδιάρη, πολύ λίγοι κοίταξαν τον ουρανό εκεί η τη μέρα. Πολύ λίγοι κοιτούν τον ουρανό πλέον κάθε μέρα. Κανείς δεν αυτοκτόνησε μπροστά στον φόβο της συντέλειας του κόσμου. Αρκούν αυτοί που αυτοκτονούν καθημερινά υπό το βάρος της οικονομικής καταστροφής. Συνέχεια
του Χέρμπερτ Μαρκούζε – διάλεξη στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου τον Ιούλιο του1967. *,**
Θ’ αρχίσω εν πρώτοις με μια κοινοτοπία· εννοώ με τούτη: σήμερα, κάθε μορφή του βιόκοσμου, κάθε μεταβολή του τεχνικού και του φυσικού περιβάλλοντος, είναι μια πραγματική δυνατότητα, και ο «τόπος» της βρίσκεται μέσα στην ιστορία. Μπορούμε σήμερα να κάνουμε τον κόσμο κόλαση – κατά κει βαδίζουμε άλλωστε, όπως γνωρίζετε. Μπορούμε όμως να τον μεταβάλουμε και στο αντίθετό της. Αυτό το τέλος της ουτοπίας, δηλαδή την αναίρεση των ιδεών και των θεωριών εκείνων, που μεταχειρίστηκαν τη λέξη «ουτοπία», για να καταγγείλουν ορισμένες ιστορικο-κοινωνικές δυνατότητες, μπορούμε σήμερα να το αντιληφθούμε επίσης και σαν «τέλος της ιστορίας · για τον εξής πολύ συγκεκριμένο λόγο, ότι δεν είναι δυνατόν πια σήμερα να φανταστούμε τις νέες δυνατότητες μιας ανθρώπινης κοινωνίας σαν προέκταση των παλιών μέσα στην ίδια ιστορική συνοχή· προϋποθέτουν απεναντίας ρήξη της ιστορικής συνεχείας, δηλαδή την ποιοτική εκείνη διαφορά μεταξύ ελεύθερης κοινωνίας και των ανελεύθερων κοινωνιών, που, κατά τον Μαρξ, μας επιτρέπει πράγματι να θεωρήσουμε την ως τα σήμερα ιστορία σαν «προϊστορία» της ανθρωπότητας.
Αριστερό Blog aformi Κοίτα τον Ουρανό Σφυροδρέπανο Autonomy against barbarism Βαθύ Κόκκινο Το Βυτίο Για την κοινωνική Αριστερά Clamorous Being disdaimona Nekatomata //ΠαραλληλοΓράφος// Radical Desire Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα φτου ξελευτερία!
η Λέσχη 