Κύπρος: Μπροστά στην ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής

της Ειρήνης Ηλιοπούλου & του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου

Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας όχι λόγω του <<Κυπριακού>> αλλά για τη θέση της στο ντόμινο της κρίσης του καπιταλισμού. Για πρώτη φορά στην κορυφή της ατζέντας στο δημόσιο πολιτικό λόγο είναι η οικονομία και όχι το εθνικό ζήτημα ή όπως το’ πε κι ένας φίλος στη Λευκωσία, ζούμε τις μέρες του <<Κυπριακού Νο.2>>. Κάποιοι είπαν πως ξαφνικά ξημέρωσε η 16η του Μάρτη και η Κύπρος βρέθηκε στο στόχαστρο των Τροϊκανών με τις τράπεζες κλειστές και τις καταθέσεις δεσμευμένες ενώ κάποιοι άλλοι έβλεπαν πως οι εργαζόμενοι στην Κύπρο δε θα γλίτωναν αργά ή γρήγορα από τη βάρβαρη επίθεση. Τι γίνεται όμως αυτές τις μέρες στη Λευκωσία; Τι προηγήθηκε του “όχι” από τη Βουλή; Ποια “ναι” έρχονται μετά το σημαντικό “όχι”; Ποια είναι η στάση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος; Σημειώνουμε κάποιες σκέψεις με την επίγνωση πως ο ιστορικός χρόνος για τον τόπο είναι πυκνός και άρα η εξέλιξη των πραγμάτων μπορεί να κάνουν το κείμενο ελλιπές την ίδια ώρα που γράφεται.

To 1/3 θα γλιτώσει;

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Απογοήτευση νιώθει μόνο όποιος έπεσε από τα σύννεφα. Όποιος μεγάλωσε με την Ιστορία των σχολικών βιβλίων και τράφηκε με όλα τα γλυκάδια της κολακείας για τον λαό του, το αίμα του, τους προγόνους του. Tον μύθο πως σε όλα τα όμορφα υπήρχε λαός ενωμένος και σε όλες τις καταστροφές κάποιες προδοτικές και ανίκανες μειοψηφίες. Έτσι, δεν διαβάσαμε για το σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού που, αν περνούσε από το χέρι του, δεν θα έμπαινε σε πόλεμο με τους Ιταλούς το ’40, γιατί τα αντικομμουνιστικά του αντανακλαστικά ήταν ισχυρότερα από την εναντίωσή του στον Χίτλερ.

Κώστας Μισιαούλης

 του Γιώργου Μιχαηλίδη 

Με το όνομα αυτό αναφερόμαστε σε μία διπλή ιστορία πολιτικών δολοφονιών. Για μένα, η ιστορία πίσω απ’ το όνομα Κώστας Μισιαούλης αναδεικνύει τη διαφορά της διεθνιστικής και εθνικιστικής κοσμοθεωρίας, αναδεικνύει το ήθος των φορέων τους και καταδεικνύει τα πολιτικά αποτελέσματα του ενός ή του άλλου δρόμου. Δυστυχώς η ιστορία αυτή περιλαμβάνει πολύ αίμα.

 

Μέρος Πρώτο: Ο τουρκικός εθνικισμός δολοφονεί τον Μισιαούλη

Ο Κώστας Μισιαούλης, Κύπριος, στέλεχος του ΑΚΕΛ, συνδικαλιστής, ήταν ένας από αυτούς που έχτιζαν τη φιλία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στις δυο εθνικές κοινότητες του νησιού. Μαχόταν για κοινά συνδικάτα, κοινές οργανώσεις που να ενώνουν τους ανθρώπους όχι βάσει καταγωγής αλλά στη βάση των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν. Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου ήταν ένας εξίσου δραστήριος Κύπριος, σύντροφος του Κώστα Μισιαούλη, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πεποιθήσεις περί προσέγγισης και συνεργασίας των δύο κοινοτήτων για μία ανεξάρτητη Κύπρο χωρίς προστάτιδες δυνάμεις.

We blame you!

του Αλκίνοου Ιωαννίδη

.

We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.

.

Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;

.

Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» – φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;

Μια Πόλη, Ένας Χάρτης Και Μια Πράσινη Γραμμή – Αόρατα Σύνορα Στο Μυαλό*

Της Ειρήνης Ηλιοπούλου

*παρουσίαση, που έγινε στα πλαίσια του Διεθνούς Συνεδρίου Πολιτισμικής Μνήμης και Συνύπαρξης στο Fatih University της Κωνσταντινούπολης, 18-19 Μάρτη 2011″

Υπάρχει μια όμορφη, γοητευτική παραλία στη Νότια Κύπρο. Ένα άγριο τοπίο με λευκούς βράχους, άμμο και μια σκούρα μπλε θάλασσα.

Το όνομά της είναι Άγιος Γεώργιος Αλαμάνος από το ομώνυμο μοναστήρι που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά. Ένας ήσυχος τόπος, στη Λεμεσό, μακριά από το τουριστικό σκηνικό των ξενοδοχείων και των παραλιακών πάρτι.

Έκτος από την καθηλωτική ομορφιά του τοπίου, η παραλία του Αγίου Γεωργίου ήταν ξεχωριστή και για έναν ακόμη λόγο. Μια σπάνια συκιά[1]. Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όσοι επισκέπτονταν τον κόλπο για κολύμπι, έβλεπαν το φουντωτό φύλλωμα μιας σπάνιας συκιάς να ξεπροβάλλει μέσα από τη γη. Μόνο το φύλλωμά της έβγαινε στην επιφάνεια κάνοντας τη συκιά να μοιάζει με τεράστιο θάμνο που δεν είχε ούτε κορμό ούτε ρίζα. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει πως βρέθηκε τούτο το δέντρο ανάμεσα σε βράχους και πουρνάρια, ούτε σε ποια γη ρίζωσε ο σπόρος του. Όπως και να’ χει η παράξενη αυτή συκιά είχε ήδη μετατραπεί σε τοπόσημο .