Αγαπημένε Che

του Eduardo Galeano

 

Mια συνέντευξη του Eduardo Galeano στον Iosu Perales που δημοσιεύθηκε στο βιβλιo με τίτλο «Αγαπημένε Che».

 

Ας αρχίσουμε την συζήτηση μιλώντας για την προσωπικότητα του Τσε. Ο αντάρτης της Σιέρα Μαέστρα, ο μύθος της Βολιβίας, είναι ίσως ο πιο γνωστός παγκοσμίως. Ωστόσο ο Τσε έχει μια πολύπλευρη συνεισφορά, που επικεντρώνεται στην ανάδειξη του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης. Αναδεικνύεται δηλαδή, στα γραπτά του, στην συμπεριφορά του, ο ρόλος του ανθρώπου στον μετασχηματισμό της κοινωνίας , η σταθερή του προσήλωση στην ουτοπία του κομμουνισμού.

 

Τον κατηγόρησαν για βολονταρισμό επειδή επέμενε πολύ στον παράγοντα άνθρωπο.

Η Επανάσταση στην Κούβα: Παρελθόν και μέλλον

του Δημήτρη Καλτσώνη

Επ. καθηγητή του Παντείου πανεπιστημίου

Στις 26 Ιουλίου 1953 ο Φιδέλ Κάστρο, επικεφαλής μιας ολιγάριθμης ομάδας επαναστατών, επιχείρησε ανεπιτυχώς να καταλάβει το στρατόπεδο της Μονκάδα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη της ένοπλης αντιδικτατορικής επανάστασης στην Κούβα που έληξε με τη θριαμβευτική είσοδο των ανταρτών στην Αβάνα την 1 Ιανουαρίου 1959[1].

Μέρος Α: Ο χαρακτήρας της επαvάστασης στηv Κoύβα

Η προεπαναστατική Κoύβα ήταv μια χώρα βαθιά εξαρτημέvη από τις ΗΠΑ, όχι με τηv παραδoσιακή απoικιoκρατική μoρφή τωv χωρώv της Αφρικής και της Ασίας αλλά με vεoαπoικιoκρατικές μoρφές πoυ συvδυάζovταv με τηv τυπική αvεξαρτησία τoυ κoυβαvικoύ κράτoυς. Χαρακτηριστική είvαι η υιoθέτηση από τη Συvτακτική Συvέλευση της Κoύβας τo 1900 της περίφημης τρoπoλoγίας Πλάτ. Η τρoπoλoγία αυτή πoυ απoτέλεσε παράρτημα τoυ Συvτάγματoς όριζε πως «η κυβέρvηση της Κoύβας δέχεται vα μπoρoύv oι Εvωμέvες Πoλιτείες vα ασκoύv τo δικαίωμα της επέμβασης για vα εξασφαλίζoυv μ’αυτή τηv αvεξαρτησία και κυβέρvηση ικαvή vα πρoστατεύει τη ζωή, τηv περιoυσία και τηv ελευθερία τωv ατόμωv»[2].

Αποκατάσταση της αλήθειας: Ομοφυλόφιλοι στην Κούβα και ‘στρατόπεδα συγκέντρωσης’

Αναδημοσίευση από το πολύ αξιόλογο μπλογκ Sierra Maestra

Παρακάτω ακολουθούν απαντήσεις, προς αποκατάσταση της αλήθειας, από απαντήσεις που δίνει η Μαριέλα Κάστρο, σε διάφορα ερωτήματα που έχουν τεθεί κατά καιρούς γύρω από το θέμα των ομοφυλόφιλων στην Κούβα, της αντιμετώπισης τους και των λεγόμενων «στρατοπέδων συγκέντρωσης».

Η Μαριέλα Κάστρο Εσπίν έχει χειραφετηθεί από την κληρονομιά της οικογένειάς της. Ανιψιά του Φιντέλ Κάστρο, ιστορικός ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, και κόρη του Ραούλ Κάστρο, σημερινός πρόεδρος της Κούβας, η Μαριέλα δεν έχει κερδίσει την διεθνή αναγνώριση χάρη στο όνομά της, αλλά από τη δράση της υπέρ του δικαιώματος στη σεξουαλική διαφορετικότητα.

Διευθύντρια του Κέντρου Σεξουαλικής Εκπαίδευσης (CENESEX), κάτοχος Πτυχίου Ψυχολογίας και Παιδαγωγικής και μεταπτυχιακού διπλώματος στη σεξουαλικότητα, η Μαριέλα Κάστρο ανέλαβε την προστασία των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, των αμφιφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ και των λεσβιών και επέτρεψε τη κοινότητα αυτή από το να βρίσκεται στο περιθώριο, στο οποίο η κοινωνία την είχε τοποθετήσει.

Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Η μεγάλη πρόκληση της Αριστεράς

«Μπορεί η Αριστερά να βγάλει την Ελλάδα από το σκοτεινό τούνελ της οικονομικής καταστροφής και της εθνικής υποβάθμισης, όπου την οδήγησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις;» Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που διαπραγματεύεται ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο νέο του βιβλίο «Η μεγάλη πρόκληση» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Όπως γράφει και ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου, «η έκδοση αυτή δεν έχει άλλη φιλοδοξία από το να συμβάλει στη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για τον αναγκαίο προγραμματικό επανεξοπλισμό της Αριστεράς.» Τίποτα πραγματικά κρίσιμο δεν έχει χαθεί ακόμα και το παράθυρο της ιστορικής ευκαιρίας που άνοιξε στην Αριστερά η μεγάλη κρίση παραμένει ακόμη ανοιχτό. Σε μια «επαναστατική εποχή χωρίς επαναστατική κατάσταση», ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μας προσφέρει διεισδυτικές αναλύσεις και προκλητικές ιδέες για την πολιτική συγκυρία, τον αγώνα που θα συνεχιστεί αμείωτος αλλά και το ίδιο το μέλλον της Αριστεράς. Στη συνέντευξη που ακολουθεί συζητήσαμε μερικές από αυτές τις ιδέες, σας διαβεβαιώνουμε όμως ότι το βιβλίο έχει πολλά ακόμα να σας πει…

Καλό ταξίδι πρόεδρε… Ας κρώζουν τα κοράκια του «ελεύθερου» κόσμου

«Ο Τσάβες ήταν ένας τύραννος που ανάγκασε τους ανθρώπους της Βενεζουέλας να ζουν με το φόβο».

Με αυτή τη δήλωση δέχτηκε το θάνατο του κατ’ επανάληψη εκλεγμένου προέδρου της Βενεζουέλας ο διορισμένος πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής, Εντ Ρόις.

«Ελπίζω ότι ο λαός της Βενεζουέλας μπορεί πλέον να ελπίζει σε ένα καλύτερο, πιο φωτεινό μέλλον που βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»

είπε ο πρωθυπουργός του Καναδά που εξαπέλυε τις δυνάμεις της αστυνομίας για να διαλύσουν τις διαδηλώσεις των φοιτητών στο Κεμπέκ

Χιλή, κυβέρνηση και εξουσία

Του Δημήτρη Δημητούλη

τις 8 Οκτωβρίου τον 1974 στη Γαλλική εφημερίδα Λε Μοντ δημοσιεύεται η παρακάτω είδηση: «Χιλή: Ο Μιγκουέλ Ενρίκεζ, γενικός γραμματέας τον Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς (MIR) σκοτώθηκε το Σάββατο 5 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια πολύωρης ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ μελών του MIR -που ήταν περικυκλωμένοι σ’ ένα σπίτι του Σαν Μιγκέλ, λαϊκής συνοικίας του Σαντιάγκο-και ενόπλων δυνάμεων.

O Pablo Neruda για τον Che Guevara

Αφιέρωμα στον Pablo Neruda, μέρος 3^ο

 

Στα πλαίσια του αφιερώματός μας στη ζωή και το έργο του Pablo Neruda και με αφορμή την συμπλήρωση 45 ετών από την δολοφονία του Che Guevara στην Βολιβία παραθέτουμε και μεταφράζουμε ένα ποίημα του Neruda για τον θάνατο του Che (Θλίψη στο θάνατο ενός ήρωα) και τις αναμνήσεις του Neruda για την συνάντησή του με τον Commandante στην Αβάνα.

Η συνάντηση μου με τον Che Guevara, στην Αβάνα, αυτός [ήταν*] πολύ διαφορετικός [από τον Φιντέλ*]. Ήταν μία το πρωί όταν κατάφερα να τον δω, προσκεκλημένος από τον ίδιο στο γραφείο του  υπουργείου οικονομίας και οικονομικών, δεν είμαι πλέον πολύ σίγουρος [για την ακριβής ονομασία*]. Είχαμε rendez-vous τα μεσάνυχτα αλλά είχα καθυστερήσει, έχοντας παραβρεθεί σε μία επίσημη εκδήλωση όπου επιπλέον προήδρευα.

Ο Che φορούσε τις μπότες του, μια στρατιωτική  στολή και πιστόλια στην ζώνη. Το ντύσιμο του είχε κάτι το ασυνήθιστο στο τραπεζικό κάδρο του μέρους.

« Σύντροφος Pablo Neruda: Παρών ! Και τώρα ! Και για πάντα ! »

Συχνά στην ιστορία οι κηδείες ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών έγιναν αφορμή μεγάλων διαδηλώσεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων πορειών στην ελληνική ιστορία η κηδεία του Παλαμά και του Σεφέρη (ο Neruda συνδέεται με τον Σεφέρη με ένα τρόπο που θα περιγράψουμε σε επόμενη ανάρτηση μας). Ή ακόμη η πορεία της πρωτομαγιάς του 1976 μέρα του θανάτου του Παναγούλη και η κηδεία του τέσσερις μέρες αργότερα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η κηδεία του Pablo Neruda λίγες μέρες μετά τον θάνατό του δύο με τρείς εβδομάδες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1973 στην Χιλή γίνεται η αφορμή για το πρώτο μεγάλο αντιδικτατορικό συλλαλητήριο στην Χιλή.

Pablo Neruda: « Παραδέχομαι ότι έζησα »

Με αφορμή την συμπλήρωση 39 ετών από τον θάνατο του Pablo Neruda (23 Σεπτεμβρίου 1973, το πραγματικό όνομά του ήταν Ρικάρντο Νεφταλί Ελιέθερ Ρέγιες Μποσοάλτο) η Λέσχη αποφάσισε  να πραγματοποιήσει ένα αφιέρωμα στο έργο και στην ζωή του μεγάλου Χιλιανού  ποιητή.

Στόχος μας δεν είναι να γράψουμε ένα ακόμη κείμενο περιγράφοντας το έργο και την ζωή του, μεγαλύτερου ποιητή του 20^ου αιώνα κατά τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, Pablo Neruda. Ταυτόχρονα όμως δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα ηλεκτρονικό αρχείο με όλα τα κείμενα του Neruda στα ελληνικά, κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν αδύνατο.

Στόχος μας είναι να γνωρίσουμε τον Neruda, το έργο του και την ζωή του μέσα από τα ίδια του τα γραπτά του και μέσα από έργα άλλων καλλιτεχνών και διανοούμενων για τον Neruda. Η ιδιαιτερότητα του αφιερώματος είναι ότι δεν πραγματοποιείται από κάποιους « ειδικούς » για κάποιους « ειδικών » αλλά από ανθρώπους οι οποίοι μέσα από αυτό το αφιέρωμα μυούνται και αυτοί στο έργο του Neruda και προσπαθούνε να μοιραστούν αυτή την εμπειρία με τους αναγνώστες της Λέσχης.

Παραφράζοντας ένα γνωστό σύνθημα :

« Δεν θέλουμε να κάνουμε άλλο ένα αφιέρωμα στον Neruda αλλά ένα άλλο αφιέρωμα για τον Neruda και την ιστορική και συλλογική μνήμη και συνέχεια του κινήματος ».

Σαλβαδόρ Αλιέντε και Ούγκο Τσάβες: Ομοιότητες και διαφορές στον «Εθνικό Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό»

του James Petras,

Global Research

Έχω γνωρίσει και υπάρξει σύμβουλος τριών αριστερών προέδρων: του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-85), Σαλβαδόρ Αλιέντε (1970-73) και του Ούγκο Τσάβες.

Ο Αλιέντε και ο Τσάβες έχουν πολλούς κοινούς στρατηγικούς στόχους και υιοθετούν πολιτικές ευνοϊκές προς την εργατική τάξη, τους αγρότες και τα φτωχότερα αστικά στρώματα. Επιπλέον εφάρμοσαν προγράμματα επανάκτησης του εθνικού (εργατικού) ελέγχου σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, αναδιανέμωντας  τη γη (αγροτικές μεταρρυθμίσεις), ανακατανέμωντας τις κρατικές δαπάνες προς όφελος κοινωνικών προγραμμάτων για τους φτωχούς, και ακολουθώντας ανεξάρτητη, αντι- ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.

Με ευρείς ιστορικούς και κοινωνιολογικούς όρους, έχουν επίσης μία κοινή πίστη στις συνταγματικές, εκλογικές διαδικασίες, το πολυκομματικό σύστημα, τη μικτή οικονομία και την ανεξαρτησία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των επιχειρήσεων και των ενώσεων πολιτών (civic associations).

Παρά τις συγκλίσεις και τις ομοιότητες ανάμεσα στον Αλιέντε και τον Τσάβες, υπάρχουν ανάμεσά τους σημαντικές πολιτικές διαφορές, οι οποίες εξηγούν γιατί ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια.