Λίγες στιγμές – μια ιστορία (δύο χρόνια μετά)

του Αντώνη Δραγανίγου

Τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια μαινόταν η «μάχη των πλατειών». Η 15η του Ιούνη, του 2011, ήταν μια καθοριστική μέρα για το κίνημα. Λίγες μέρες μετά, ο Αντώνης Δραγανίγος είχε δημοσιεύσει αυτό το κείμενο στο ιστολόγιο inprecor. Το αναδημοσιεύουμε σήμερα, όχι τόσο για τις αναγκαίες αναμνήσεις, αλλά κυρίως για μερικά πολιτικά μηνύματα που μένουν σημαντικά και σήμερα. 

Η Τετάρτη 15η Ιουνίου του σωτήριου έτους 2011 θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία των αγώνων του λαϊκού και εργατικού μας κινήματος. Μια μέρα που κλόνισε την μισητή κυβέρνηση Παπαντρέου, χάρις στην μαζικότητα και την απαράμιλλη, ουσιαστική και «χαμηλόφωνη» αποφασιστικότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων..

Μέρα πανεργατικής απεργίας και από το πρωί η ατμόσφαιρα ήταν έντονη στο Σύνταγμα. Ένα ετερόκλητο ηλεκτρισμένο πλήθος άρχισε να συγκεντρώνεται από νωρίς. Κάποια στιγμή καθώς ο κόσμος μαζευόταν διαρκώς, η πρώτη σειρά των προστατευτικών κιγκλιδωμάτων σε ένα σημείο «έκανε φτερά». Πανικόβλητη τότε η επί τόπου ηγεσία των αστυνομικών δυνάμεων θέλησε να ενισχύσει το σημείο με δυο επιπλέον διμοιρίες ΜΑΤ, μόνο που κάποιος είχε την φαινή ιδέα να τις τοποθετήσει όχι πίσω, αλλά μπροστά από το κιγκλίδωμα!. Μέσα στον νοητό χώρο της συγκέντρωσης…Μέσα στον κόσμο…Το τι έγινε ήταν ενδεικτικό αυτού που θα ακολουθούσε εκείνη την ημέρα…Φωνές, σφυρίχτρες, σπρωξιές, «πάρτε τους από δω, εδώ είμαστε εμείς». Με επιμονή και με μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μείνουν ανάμεσά μας…ο κόσμος θεωρούσε τον δρόμο δικό του. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν αδιανόητη, απαράδεκτη, κάτι σαν παραβίαση…καμιά σπιθαμή από το Σύνταγμα δεν ήταν παραχωρίσιμη…έπρεπε απλά να φύγουν.. Οι διμοιρίες δεν στέκονταν με τίποτα.. Δέκα λεπτά μετά, μέσα σε χειροκροτήματα και συνθήματα, πέρασαν στην «φυσική τους» θέση, πίσω από το κιγκλίδωμα..

Η στρουθοκάμηλος που έλεγε ότι ήταν καμηλοπάρδαλη. Mια απάντηση στον Ιμάνουελ Βαλερστάιν

του  Β.Γ.

το παρακάτω κείμενο εστάλη στη Λέσχη σαν απάντηση σε προηγούμενη ανάρτησή μας. Θεωρήσαμε σωστό να δημοσιεύσουμε τις απόψεις του φίλου καθώς πάντοτε ένας τέτοιος διάλογος μόνο θετικά μπορεί να φέρνει

Η στρουθοκάμηλος που έλεγε ότι ήταν καμηλοπάρδαλη.

(Πυθαγόρες, Ίππασοι και αρρητοαριστερά.)

ένας σχολιασμός του άρθρου: Η παγκόσμια Αριστερά μετά το 2011του Ιμάνουελ Βαλερστάιν

Ξεκινώντας να γράψω αυτό το κείμενο είπα να φανώ γενναιόδωρος και να αποδεχθώ την αίτηση του Βαλερστάιν, για μη προσδιορισμό της Αριστεράς και του στρατηγικού της στόχου (“μακροπρόθεσμος στόχος”). Βέβαια, στη συνέχεια έχω παραβιάσει λίγο τα σύνορα της σύμβασης αυτής, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Επίσης αντικαθιστώ τους όρους “βραχυπρόθεσμη τακτική” και “μακροπρόθεσμος στόχος” με τους “τακτική” και “στρατηγικό στόχο”. Τέλος πάντων, ας τα βρουν οι δικηγόροι. Το ταξίδι ξεκινά.

Η παγκόσμια Αριστερά μετά το 2011

του Ιμάνουελ Βαλερστάιν

 Από κάθε άποψη, το  2011 ήταν μια καλή χρονιά  για την Αριστερά όλου του κόσμου — ανεξάρτητα από το πόσο στενά ή πλατιά ορίζει κανείς την Αριστερά αυτή. Ο βασικός λόγος ήταν οι αρνητικές οικονομικές συνθήκες από τις οποίες υποφέρει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Η ανεργία ήταν υψηλή, και αυξάνεται διαρκώς. Οι περισσότερες κυβερνήσεις βρέθηκαν αντιμέτωπες με υψηλά επίπεδα χρέους και τη μείωση των εισοδημάτων. Απάντησαν προσπαθώντας να επιβάλουν μέτρα λιτότητας στους πολίτες τους, και, ταυτόχρονα, να  προστατεύσουν τις τράπεζές τους.

Το αποτέλεσμα ήταν μια παγκόσμια εξέγερση αυτού που τα κινήματα Occupy Wall Street (OWS)  ονόμασαν «το 99%».  Μια εξέγερση ενάντια στην υπερσυγκέντρωση του πλούτου, τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις και την αντιδημοκρατική κατά βάση φύση αυτών των κυβερνήσεων, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ή όχι πολυκομματισμός.

χρόνος αποφασιστικών συγκρούσεων

Ο Νέος Ριζοσπάστης εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 1932 στην Ελλάδα καλωσορίζει το έτος 1933 με το σύνθημα «Εμπρός για ψωμί, δουλειά, λευτεριά» και εύχεται «ο νέος χρόνος της σκλαβιάς να είναι ο τελευταίος». Για αυτό χαρακτηρίζει το νέο έτος ως «χρόνο αποφασιστικών συγκρούσεων».Αλλά πρώτα, άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή.

Ο Νέος Ριζοσπάστης εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 1932 στην Ελλάδα καλωσορίζει το έτος 1933 με το σύνθημα «Εμπρός για ψωμί, δουλειά, λευτεριά» και εύχεται «ο νέος χρόνος της σκλαβιάς να είναι ο τελευταίος». Για αυτό χαρακτηρίζει το νέο έτος ως «χρόνο αποφασιστικών συγκρούσεων».

Ριζοσπάστης, 1/1/1933
έρευνα: Κώστας Παλούκης

2011. Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

του Θάνου Ανδρίτσου

Πρόσωπο της χρονιάς: ο ανώνυμος διαδηλωτής. Της επόμενης χρονιάς ας είναι η ωρίμανση του σε επώνυμο πολιτικό εργατικό κίνημα

ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Στις 17 του Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της νότιας Τυνησίας, ο νεαρός Μοχάμεντ Μπουαζίζι, θα αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία. Αυτή η πράξη απελπισίας για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν θα σβηστεί από τη μνήμη όπως οι χιλιάδες καθημερινοί σιωπηλοί θάνατοι, αλλά θα μείνει στην ιστορία. Γιατί θα είναι το λάκτισμα που θα κάνει τον τυφλοπόντικα που περιδιάβαινε για δεκαετίες στο υπέδαφος να τρέχει με φόρα κατά τη χαραμάδα φωτός που ξεπήδησε πάνω από το κεφάλι του.

Η Πέτρα του Χρόνου. Αποχαιρετώντας το 2011

του Νικόλα Σεβαστάκη

1.

Η σκληρότητα των καιρών ή, για να μη μιλάμε ως μετεωρολόγοι, συγκεκριμένες πράξεις και αποφάσεις, έχουν βάλει σε δεινή δοκιμασία τις αντοχές των ανθρώπων. Πόσων η ζωή δεν τραυματίστηκε από τις ριπές των μέτρων και τις ζοφερές προειδοποιήσεις για όσα θα επακολουθήσουν την άλλη εβδομάδα, τον ερχόμενο μήνα, την προσεχή πενταετία, το επόμενο μέλλον; Και, στο έλεος των περιβόητων «διευκρινιστικών εγκυκλίων», ευτέλεια και γελοιότητα, ηχηρές αποτυχίες και δογματικές εμμονές έγιναν ένα και το αυτό.