Matt Kennard: Αυτή η εξέγερση ρίχνει φως στη σκοτεινή πλευρά του Λονδίνου

Του Matt Kennard

Μεγάλωσα πολύ κοντά στο Pembury Estate στην γειτονιά του Hackney, το επίκεντρο των ταραχών στο προάστιο. Εκεί κοντά τέλειωσα και το σχολειό. Το μέρος πάντα είχε μια φοβική φήμη. Οι γονείς των παιδιών που ζούσαν στην περιοχή, τους προέτρεπαν να αποφεύγουν την διέλευση από εκεί σε καθε  ώρα της ημέρας επειδή είχαν μεγάλες πιθανότητες να υποστούν ξυλοδαρμό ή/και να τους ληστέψουν.

Σε γενικές γραμμές εάν κατάφερνες να μείνεις μακριά από αυτό το συγκρότημα της μιζέριας και της απελπισίας, καταλάβαινες ότι δεν είχες καταφέρει να διεισδύσεις ουσιαστικά στην τοπική κοινότητα. Η απελπισια και η βια παρέμεναν κλεισμένες και περιορισμένες στους κατοίκους του συγκροτήματος, ανθρώπους που πολύ συχνά δεν είχαν καμία επιλογή για να το εγκαταλείψουν. Έτσι η κοινή γνώμη της Βρετάνιας δεν υποχρεωνόταν να μάθει τι συνέβαινε στο Pembury – ή στα αμέτρητα τέτοιου είδους συγκροτήματα σε όλη την χώρα.

Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι αυτήν την εβδομαδα.

Τώρα όλος ο κόσμος μαθαίνει για αυτά τα παιδιά – παρακολουθώ από την άλλη μεριά του ατλαντικού και οι Αμερικανοί (όπως και ο υπόλοιπος κόσμος) έχουν σοκαριστεί απο μια πλευρά της Βρετάνιας που κρατούσαμε τόσο καιρό κουκουλωμένη, μιας και θα ντρόπιαζε την ελίτ μας.

Η βρώμικη σκοτεινή πλευρά της πιο άνισης πόλης του ανεπτυγμένου κόσμου αποκαλύπτεται.

Νεαρά αγόρια και κορίτσια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, με στρεβλές παιδικές ηλικίες από την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό καίνε και λεηλατούν στον διάβα τους την χώρα. Περίεργο και συγχρόνως ηδονιστικό είναι το γεγονός ότι για τα κυρίαρχα ΜΜΕ το χειρότερο ειναι ότι όλα αυτά γίνονται  ενώ δεν διαθέτουν κανένα είδος πολίτικου προγράμματος. Τι ντροπή!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτο. Τέτοιου είδους καταστροφή και βία είναι εμβληματική μιας κουλτούρας που χαιρετίζει την θεαματική κατανάλωση έναντι κάθε τι άλλου. Ο μηδενισμός που επιδεικνύεται είναι μια εικόνα που καθρεπτίζει τον κενό κόσμο που μεγάλωσαν για να υπηρετούν- όπου τα υλικά αγαθά και η διασημότητα αναγνωρίζονται σαν το μεγαλύτερο επίτευγμα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίασαν αυτόν τον κόσμο για αυτούς, γελούν με την κατωτερότητα τους. Πως μπορούν οι “chavs[1]” να είναι τόσο βάρβαροι, ρωτάει η Daily Mail. Τι να κάνουμε με αυτόν τον εσωτερικό εχθρό, αναρωτιέται η Daily Telegraph.

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η “ευτελής” τάξη ανθρώπων που έχει καταλειφθεί από αμόκ θα έπρεπε να μοιάζει το ίδιο ντροπιαστική στους τραπεζίτες της Kensington, με τους γονείς τους. Όταν κοιτούν μέσα στην άβυσσο, είναι η δική τους αντανάκλαση που βλέπουν. Είναι οι αξίες που έχουν προωθήσει εδώ και δεκαετίες προκειμένου να φουσκώσουν το δικό τους απολιτικό πανηγύρι πλούτου. Η κουλτούρα του ατομισμού δημιούργησε τον βαλτό μέσα στον οποίο αυτές οι «μύγες» πολλαπλασιάζονται.

Η κοινωνία στο Η.Β. είναι σχεδιασμένη να υπηρετεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων, πολύ πλούσιων.  Η κατάρρευση της οργανωμένης αριστερας και το άδειασμα του Εργατικού κόμματος από την διαχειριστική του δεξιά πτέρυγα έχει αφήσει τους νέους ανθρώπους να μην σκέπτονται τίποτα άλλο εκτός της Katie Price και των συνοδευτικών αξεσουάρ.

Το τελευταίο σημείο είναι και το πιο ουσιαστικό. Χάρη στα μαγικά του νέο-λιμπεραλισμού η πλειονότητα του όνειρο-κοσμου που κατασκευάστηκε από τα διαφημιστικά μεγαλο στελέχη είναι πολύ μακριά από τις δυνατότητες των νέων και των φτωχών. Βομβαρδισμένοι από διαφημίσεις και ένα life style που δεν θα μπορέσουν να έχουν ποτέ, οι τελευταίες μέρες οργής δείχνουν ότι φέρνουν τα πράγματα στα μετρά τους έστω και για λίγο. Μπορούν πλέον να αποκτήσουν όλα τα παπούτσια και τα χρυσαφικά που θέλουν τώρα. Καμία αστυνομία δεν μπορεί να τους σταματήσει και όλοι τους απεχθάνονται γι’ αυτο.

Στην πραγματικότητα, η «άγρια νεολαία» του Λονδίνου και μαζί τους οι διαμαρτυρόμενοι νέοι  του δεξιού τύπου δεν έχουν τίποτα να χάσουν πλέον. Δεν θα αποκτήσουν ποτέ την καλοπληρωμένη και σεβάσμια δουλειά που θα τους βάλει  στους κύκλους της πρωτεύουσας. Το πιθανότερο είναι ότι θα ζήσουν και θα πεθάνουν άνεργοι για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ή δουλεύοντας προσωρινά σε δουλείες χωρίς αύριο.

Η έλλειψη σεβασμού που δείχνουν στους δρόμους των πόλεων αυτοί οι άνθρωποι αντικατοπτρίζει την έλλειψη σεβασμού που έλαβαν από ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να τους βοηθήσει να αναπτυχτούν. Το σύστημα δεν επένδυσε τίποτα πάνω τους και εκείνοι με την σειρά τους δεν επενδύουν τίποτα σε αυτό. Είναι αλήθεια τόσο απλό.

Όλα αυτά έχουν αρχίσει να βράζουν από καιρό. Η καθωσπρέπει Βρετάνια έστρεφε άλλου το βλέμμα προτιμώντας να γελάσει με τον δαίμονα που θήλαζε στα σπλάχνα της. Εάν θελήσουν να βρουν μια διέξοδο, θα πρέπει να ξεριζώσουν τις ρίζες της δυσλειτουργίας από την κοινωνία μας .

Μπορούμε και καλυτέρα, δεν είναι απίθανο, εάν υπήρχε η βούληση. Αυτό όμως δεν θα συμβεί, διότι ο πρωθυπουργός και ο δήμαρχος του Λονδίνου είναι και οι δυο απόφοιτοι του Ήτον, την κοιτίδα της λονδρέζικης αριστοκρατίας. Δεν έχουν ιδέα πως ξεκίνησαν όλα, γιατί βλέπουν μονοδιάστατα, μιας και μόνο από αυτήν την προοπτική ( ή την έλλειψη αυτής) μπορούν να δουν την διατήρηση της τάξης τους σε ένα πλοίο που γέρνει.

Ο πόλεμος εναντίον των φτωχότερων τάξεων μαίνεται εδώ και δεκαετίες και οι πρόσφατες ταραχές θα είναι μια ακόμη αφορμή για την ένταση αυτών των επιθέσεων, όλα αυτά έναντι της απασχόλησής τους με τα πραγματικά ζητήματα. Το έχουν ξανακάνει με επιτυχία το 2008, όταν έστρεψαν τον θυμό εναντίον των τραπεζιτών εναντία στους «τεμπέληδες» των κοινωνικών επιδομάτων.

Θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε οικονομικά μετρά για να εξισορροπήσουμε την κοινωνία μας, όπως την αυξημένη φορολογία εναντίων των πλούσιων  και την χρήση των εσόδων για την δημιουργία θέσεων εργασίας και καλύτερη εκπαίδευση. Η φτώχεια είναι σχετική. Οι κοινωνιολόγοι λένε ότι συχνά οι πλουσιότερες πόλεις είναι πιο επικίνδυνες από τις φτωχές εξαιτίας της ανισότητας που τις διέπει. Λένε ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της οργής που πηγάζει από την κοινωνική ρηγματώδη μεταξύ των πολύ πλούσιων και των πολύ φτωχών. Έτσι το Λονδίνο είναι πιο επικίνδυνο από την Λα Παζ[2] .

Ίσως το πιο τρομακτικό μέσα σε όλα αυτά είναι η αναντιστοιχία στην αντιμετώπιση που επιφυλάσσεται σε μελή της ίδιας κοινωνίας.

Όταν οι πλούσιοι λεηλατούν το ονομάζουμε “bailout” όταν οι πλούσιοι δεν δουλεύουν τους λέμε «μέτοχους» και όταν οι πλούσιοι διατάζουν τους στρατούς τους να επιτεθούν το ονομάζουμε «πόλεμος εναντία στην τρομοκρατία». Καλημέρα σε έναν ανάποδο κόσμο.

---

[1] Chavs: είναι το στερεότυπο μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων στην Βρετάνια. Συνήθως πρόκειται για επιθετικούς νεαρούς που έχουν εργατική καταγωγή και διάγουν αντικοινωνικό βίο και συμπεριφορά.

[2] Λα Παζ: Πρωτεύουσα της Βολιβίας και συγχρόνως η φτωχότερη πρωτεύουσα της Λατινικής Αμερικής.

Αρχική δημοσίευση στο CommentFactory

Μετάφραση: Νίκος Πατσόπουλος