Τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες

Louis-Adolphe Tessier, Le Chômage (Η ανεργία), 1886, musée des Beaux-Arts, Angers

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

(Νίκος Καρούζος)

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

Ένα Σχόλιο to “Τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες”

  1. κομμαντο προλεταριακής εντροπίας Says:

    Toν Οκτώβρη του 1989, στην -βαρύγδουπη ομολογουμένως..- ερώτηση του Κ. Αν. Θεμελή «Τί σκέφτεστε για το μέλλον της ανθρωπότητας;» ο ποιητής απαντά:

    «Νομίζω πως πρέπει κάποτε η Ιστορία να φτάσει στο τέλος της. Αυτό το τέλος θα είναι η α-ταξική κοινωνία. Εάν αυτό το τέλος δεν πάρει σάρκα και οστά τότε φοβάμαι τρομερή αποβαρβάρωση της Ιστορίας. Εκεί βρίσκεται για μένα όλη η υπόθεση. Ή θα γίνει άξιος του πνεύματός του ο άνθρωπος, άξιος της σκέψης που διαθέτει -και το οποίο είναι αποκλειστικό προνόμιό του στο ζωϊκό βασίλειο- ή θα έχουμε τρομερή αποβαρβάρωση, δεν υπάρχει άλλη λύση. Έτσι το βλέπω εγώ -δεν είμαι νομοθέτης, ίσως να κάνω και λάθος.»

Σχολιάστε