Το όνομά μου είναι θάνατος, οι φίλοι με φωνάζουνε πουτάνα…

του Παντελή Προμπονά

 Αλλά το ασάλευτο ταξίδι των πορνών,
ποιός από σας, τυφλοί, ποτέ το βλέπει;
Ο μεσονύχτιος ήλιος πάντοτε το σκέπει
και τ’ άστρο κάποιων άγνωστών σας ουρανών.

[ν. καββαδίας]

 Η ιστορία κύκλους δεν κάνει, δεν θα μπορούσε άλλωστε καθώς έτσι θα έλλειπαν τα στοιχεία της μνήμης και της εμπειρίας. Έπρεπε όμως να διδάσκει. Καταγραφή, αποκάλυψη, υγειονομικός έλεγχος. Τόσες κανονικοποιητικές λέξεις για τόσο απεχθείς κοινωνικές συμπεριφορές. Ο σύγχρονος κοινωνικός κανιβαλισμός και ο σύγχρονος πολιτικός ολοκληρωτισμός δεν έχουν ανάγκη στρατόπεδα συγκέντρωσης, προγραφές και περιβραχιόνια με αστέρι. Αρκεί η τηλεοπτική εικόνα και η διασπορά μιας φωτογραφίας από τα social media, μέχρι η Αστυνομία να βάλει plugin των social media στο site της και τότε οι σύγχρονοι καταδότες δεν θα χρειάζονται κουκούλες, χρηματισμό και εξουσία αλλά ένα profile στο facebook όπου ανάμεσα στο τελευταίο shared σκυλάδικο από το youtube και την πιο πρόσφατη θεωρία συνομωσίας θα στιγματίζουν το σύγχρονο κοινωνικό περιθώριο, το «α-ποκείμενο» της εποχής μας.

Πουτάνες στα παράνομα μπουρδέλα του κέντρου της Αθήνας. Σώματα δημοσίας χρήσης, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Έτοιμα να υποδεχθούν τις ορέξεις του «οικογενειάρχη», του «πατέρα», του «αδελφού». Η μπουρδελότσαρκα της ημέρας όμως έφερε την Τατιάνα, κι άλλες έντεκα μέχρι στιγμής, στον υγειονομικό έλεγχο. Η διάγνωση καταδικαστική: HIV. Και τώρα; Οι λέξεις πρέπει να γίνουν καθωσπρέπει: η πουτάνα ιερόδουλη, το μπουρδέλο οίκος ανοχής, ο νταβατζής επιχειρηματίας, οι πελάτες επισκέπτες για να γραφτούν οι ανακοινώσεις, να βγούνε οι φωτογραφίες και να διαφημιστεί η επιτυχία: επιχείρηση «καθαριότητα» παραμονές των εκλογών. Μια σωστή διαφήμιση θέλει πρωταγωνιστές, θέλει και διαφημιζόμενο προϊόν. Η σύγχρονη βιοεξουσία κρατάει τα όπλα του πληθυσμιακού ελέγχου, της καθαριότητας και της απομάκρυνσης του κινδύνου σε μια βαθύτερη σχέση με την ανθρώπινη υποτέλεια. Ορίστε το μήνυμα παραδοτέο: μαζί μας θα είστε ασφαλείς.

Το ρεσιτάλ απανθρωπιάς ολοκληρώνεται: οι νταβατζήδες και τα κυκλώματα διακίνησης, οι «άκρες» στην Αστυνομία, τα «δόντια» στα υπουργεία, οι δουλέμποροι και ολόκληρο το σύστημα trafficking μένει στο απυρόβλητο. Η σκληρή γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλάζει θέσεις τους θύτες και τα θύματα και μαζί της θέλει να συμπαρασύρει και ολόκληρη την κοινωνία. Το στίγμα γίνεται δικαίωμα στην υγεία, η σύλληψη δικαίωμα στην πρόληψη. Η ζωή αναπλάθεται εντός ενός νέου πολιτικού αφηγήματος: ορισμένες ζωές έχουν περισσότερο σημασία από άλλες, ορισμένα σώματα είναι περισσότερο υπαρκτά από κάποια άλλα, ορισμένες επιθυμίες είναι πιο νόμιμες από κάποιες άλλες.

Συλλογικές φοβίες και ηθικός πανικός. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για να αναδείξουν την πολιτική χρήση της ασθένειας και δει του HIV. Αυτής της ασθένειας που βρίσκεται στο επίκεντρο ανθρωπιστικών κρίσεων και πολιτικών του ανθρωπισμού, σεξουαλικότητας και ηθικής, κινδύνου και εχθρού. Η προσωπογραφία της ανήθικης, της άρρωστης, της πονηρής γυναίκας η οποία ενεργητικά μολύνει τους άνδρες πελάτες της σχηματίζει τη φιγούρα μιας ξένης. Σε μια ξενότητα όχι απαραιτήτως εθνοτική.  Η κατασκευή του περιθωρίου αποτελεί συνειδητή και σκόπιμη επιλογή ώστε εκεί να κατατάσσει ο κυρίαρχος λόγος όλους τους «κινδύνους» για τον εθνικό κορμό. Η τριπλή περιθωριοποίηση μιας μετανάστριας, χωρίς χαρτιά, που εργάζεται ως πόρνη την καταδικάζει σε ένα περιθώριο που δεν υποβάλλεται ποτέ στη βάσανο της αμφισβήτησης. Οι ταξινομήσεις και οι κατηγορίες έτοιμες προς κατανάλωση από μυαλά εκπαιδευμένα να καταναλώνουν.

Επιστρέφω στην ιστορία. Όχι δεν κάνει κύκλους. Και αυτό σήμερα οφείλει να μας βαρύνει δυο φορές, όλους. Αν κάτι έπρεπε συλλογικά να έχει διδαχθεί η κοινωνία είναι ο μηχανισμός παραγωγής των «επικίνδυνων ζωών». Ας θυμόμαστε όλοι τι συμβολίζουν οι υγειονομικές ζώνες και οι επιχειρήσεις καθαριότητας, ο έλεγχος του πληθυσμού και η ιατρική γνώση, τα πολιτικά δικαιώματα και η εκμετάλλευση του ανθρώπου. Τι ειρωνική συγκυρία, μαζί με το διασυρμό μερικών γυναικών, του θανάτου όπως τις ονόμασαν, ανακοινώθηκε και η λειτουργία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης για κάποιους άλλους «μιερούς», που θα ζήσουν εκεί τη συνέχεια του δικού τους δράματος.

Αν κάτι με φοβίζει δεν είναι η ιατρική και ψυχολογική βοήθεια που θα λάβουν οι θύτες, από αυτή θα υπάρξει άφθονη. Τα ουσιαστικά θύματα, οι γυναίκες που ονομάστηκαν θάνατος στο εξής θα ζήσουν μια ζωή στην εσχατιά της ανθρωπινότητας, μαζί με το στίγμα, πιθανώς την κράτηση, τη φτώχια, την απανθρωπιά…

 Αν κάτι με φοβίζει είναι ο θάνατος της κοινωνικής μας συνείδησης.