Ζona Rosa εκπομπή 4η 28/04/2014 (vid)

 

Η εκπομπή Zona Rosa, «Απαγορευμένη Ζώνη» της τηλεόρασης, έφτασε τα 4 επεισόδια. Στην αρχή υπάρχει ένα αφιέρωμα στην κραυγή σαν τρόπο αντίστασης, ενώ στην συνέχεια συζητούμε για το θέμα αλλά και για πολλά ακόμα με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Εν συνεχεία ακολουθεί ένα ρεπορτάζ για το Δίκτυο Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων που διαγράφει τα πρόστιμα στα λεωφορεία. Επιπλέον υπάρχει ένα αφιέρωμα στη ΒΙΟΜΕ που διοργανώνει ένα Πανελλαδικό Διήμερο στις 11-12 Μαίου. Ακολουθεί ένα ρεπορτάζ για τις διαδηλώσεις στην Κρήτη ενάντια στην ρίψη των Χημικών της Συρίας στην Μεσόγειο Θάλασσα. Τέλος, υπάρχει ενημέρωση από τις εκδηλώσεις της εβδομάδας πρωτού κλείσει η εκπομπή με ένα αφιέρωμα της Μαρίας Γραμμένου για την Γκουέρνικα. Στην παρουσίαση της εκπομπής, ο Σταύρος Πανούσης και ο Χρήστος Αβραμίδης.

Η Συρία είναι ένας ψευδο-αγώνας

Του Slavoj Zizek

 

Όλα αυτά που ήταν λάθος στη σκέψη και την πρακτική των ανθρωπιστικών παρεμβάσεων εξερράγησαν σε συμπυκνωμένη μορφή επ’ ευκαιρία της Συρίας. Εντάξει, υπάρχει ένας κακός δικτάτορας που (φέρεται να) χρησιμοποίησε δηλητηριώδη αέρια εναντίον του πληθυσμού της χώρας του – αλλά ποιος αντιτίθεται στο καθεστώς του; Φαίνεται πως ό, τι απέμεινε από τη δημοκρατική – κοσμική αντίσταση πνίγεται λιγότερο ή περισσότερο στο χάος των φονταμενταλιστικών ισλαμικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, με ισχυρή παρουσία της Αλ Κάιντα στις σκιές.

Όσον αφορά τον Μπασάρ αλ – Άσαντ , η Συρία του τουλάχιστον προσποιούνταν πως ήταν ένα κοσμικό κράτος, οπότε δεν είναι περίεργο που τώρα οι χριστιανοί και άλλες μειονότητες τείνουν να πάρουν το μέρος του εναντίον των ανταρτών σουνιτών. Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια σκοτεινή σύγκρουση, η οποία αμυδρά μοιάζει με την εξέγερση στη Λιβύη εναντίον του συνταγματάρχη Καντάφι – δεν υπάρχουν σαφή πολιτικά διακυβεύματα, δεν υπάρχουν ενδείξεις ενός ευρύ απελευθερωτικού – δημοκρατικού συνασπισμού, μόνο ένα πολύπλοκο δίκτυο θρησκευτικών και εθνοτικών συμμαχιών υπερπροσδιορίζονται από την επιρροή των υπερδυνάμεων (ΗΠΑ και δυτική Ευρώπη από την μια πλευρά, Ρωσία και Κίνα από την άλλη). Υπό αυτές τις συνθήκες, οποιαδήποτε άμεση στρατιωτική επέμβαση είναι πολιτική τρέλα με ανυπολόγιστους κινδύνους – ας πούμε, τι θα γίνει αν οι ριζοσπάστες ισλαμιστές αναλάβουν μετά την πτώση του Άσαντ; Θα επαναλάβουν οι ΗΠΑ το λάθος τους στο Αφγανιστάν, να εξοπλίσουν δηλαδή τα μελλοντικά στελέχη της Αλ – Κάιντα και των Ταλιμπάν;

Ήρθε η καταστροφή; Όχι , ήταν καιρός η Βρετανία να σταματήσει να είναι το κουτάβι του θείου Σαμ

του MAX HASTINGS, ιστορικού και αρθρογράφου της Daily Mail

Το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Daily Mail, φωτίζει αρκετές ειδικές πλευρές της συζήτησης για την επέμβαση στη Συρία και την αρνητική απόφαση της βρετανικής βουλής των κοινοτήτων… Ευχαριστούμε το φίλο, δημοσιογράφο, Γιώργο Καλλίνη, που το ανίχνευσε, το μετέφρασε και μας το έστειλε…

« Η πρωθυπουργία του Ντέιβιντ Κάμερον υποβάλλεται σε επείγουσα «χειρουργική επέμβαση», μετά την ταπείνωση του στη ψηφοφορία την Πέμπτη το βράδυ για τη Συρία»

 

Ήρθε η καταστροφή; Όχι , ήταν καιρός η Βρετανία να σταματήσει να είναι το κουτάβι του θείου Σαμ … Και όσο για τις κοροϊδίες για τους «παλαιότερους συμμάχους» τους Γάλλους, ποιος νοιάζεται!

Στις 14 Ιουνίου του 1982, παρακολούθησα τους Βρετανούς να μπαίνουν κουρασμένοι, αλλά θριαμβευτές στο Port Stanley, καθώς οι δυνάμεις της Αργεντινής στις Νήσους Φώκλαντ παραδίνονταν. Εκείνη την ημέρα, όπως μπορούμε να δούμε με επώδυνη διαύγεια 31 χρόνια αργότερα, ήταν το πιο «υψηλό» επίτευγμα των βρετανικών στρατευμάτων από το 1945.

Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είχε σωθεί από την καταστροφή. Μια βάναυση δικτατορία της Νότιας Αμερικής «έσβησε». Το Βασιλικό Ναυτικό και οι Ειδικές δυνάμεις αλεξιπτωτιστών είχαν νικήσει ένα όχλο Αργεντινών στρατιωτών -οι οποίοι ήταν ξεκάθαρα πιο αδύναμοι – σαν να παίζει η Γουίγκαν κόντρα στη Manchester United.

Η Στρατηγική και οι Επιλογές του Ομπάμα

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου: 

Το 2008, ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος της Αμερικής έχοντας αντιταχθεί στον πόλεμο κατά του Ιράκ και γενικότερα στην ολέθρια εξωτερική πολιτική των νεοσυντηρητικών. Πέντε χρόνια αργότερα, αντιγράφει μεθόδους του προκατόχου του, προετοιμάζοντας πολεμικές επιχειρήσεις εναντίοντης Συρίας, μιας χώρας η οποία ουδέποτε έχει απειλήσει την ασφάλεια των ΗΠΑ. Τη θλιβερή διαπίστωση προσυπογράφει, με άρθρο του στην εφημερίδα Guardian, ο Χανς Μπλιξ, επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ για τα (ανύπαρκτα) «όπλα μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ Χουσεΐν.

Όπως στην περίπτωση του Ιράκ, σημειώνει ο Μπλιξ, η Αμερική σπεύδει σε έναν πόλεμο χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας και χωρίς να έχει διαπιστωθεί από τουςεπιθεωρητές του ΟΗΕ η χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς Ασαντ. Αλλά ακόμηκι αν επιβεβαιωνόταν κάτι τέτοιο, διερωτάται ο Σουηδός διπλωμάτης, γιατί θα έπρεπε «οι ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ ή οποιοσδήποτε συνασπισμός προθύμων να δράσουν ως παγκόσμιοι χωροφύλακες»;

O πόλεμος στη Συρία ή ο πόλεμος για τη Συρία

Του Σωτήρη Ρούσσου

Ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο για την ιστορία της Συρίας και το τι διακυβεύεται στην περιοχή.  Αλιευμένο από το online περιοδικό ΧΡΟΝΟΣ.

Από το 1949 ώς το 1970 η Συρία ήταν ίσως η πιο ασταθής χώρα στον κόσμο. Ισχνά κοινοβουλευτικά διαλείμματα παρεμβάλλονταν ανάμεσα σε συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα, περίπου ένα κάθε χρόνο. Μια χώρα μωσαϊκό εθνοθρησκευτικών ομάδων: Άραβες σουνίτες μουσουλμάνοι (περισσότεροι από το 50%), αλαουίτες (κλάδος των σιιτών μουσουλμάνων με πολλά στοιχεία όμως συγκρητισμού, περίπου 10%), χριστιανοί (ορθόδοξοι, Συροχαλδαίοι, καθολικοί, 10% του πληθυσμού), Κούρδοι (οι περισσότεροι σουνίτες μουσουλμάνοι, επίσης 10%), Δρούζοι και Αρμένιοι. Η ανάπτυξη του συριακού αραβικού εθνικισμού μονοπωλήθηκε στα χρόνια του μεσοπολέμου από τη σουνιτική μεγάλη γαιοκτημονική τάξη και λιγότερο από χριστιανούς ριζοσπάστες διανοούμενους. Η άνοδος του παναραβικού κινήματος Μπάαθ ήρθε κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ως αντίδραση μεσαίων στρωμάτων (επιστημόνων, επαγγελματιών και μετέπειτα στρατιωτικών) στη γαιοκτημονική πολιτική κυριαρχία και στην αδυναμία της να αντιπαρατεθεί στο Ισραήλ στον πόλεμο του 1948.

Νέος πόλεμος των Αμερικανών

του Γιώργου Δελαστίκ

‘Ωρες μας χωρίζουν πλέον, όπως όλα δείχνουν, από την έναρξη της επίθεσης των ΗΠΑ και κάποιων συμμάχων τους με επικεφαλής τον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, αυτό το γελοίο υποκείμενο, εναντίον της Συρίας. Η ελληνική κυβέρνηση των σύγχρονων «Τσολάκογλου» Σαμαρά – Βενιζέλου όχι απλώς είναι πρόθυμη να παράσχει στους αμερικανούς επιδρομείς τη βάση της Σούδας και οτιδήποτε άλλο της ζητήσουν οι ΗΠΑ, αλλά και πρωτοστατεί σε επιθετικότητα ζητώντας οπωσδήποτε επίθεση εναντίον των Σύρων! Προφανώς ελπίζει ότι ο φόβος γενικότερου πολέμου στη Μέση Ανατολή θα χαλαρώσει την πίεση και το μίσος του ελληνικού λαού εναντίον της.

Η βρετανική βουλή απέρριψε με ψήψους 285 έναντι 272 την πρόταση της κυβέρνησης Κάμερον για συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο ή έστω σε «στρατιωτική δράση» εναντίον της Συρίας, προκαλώντας σοκ στον Ομπάμα, ο οποίος τώρα θα επιτεθεί κατά των Σύρων με μοναδικό ενεργό σύμμαχο τη …Γαλλία! Και τους …πολέμαρχους Σαμαρά και Βενιζέλο, βεβαίως βεβαίως! Πέρα όμως από τον εξευτελισμό του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ και των ελλήνων πολιτικών δοσιλόγων, για τους οποίους η υποστήριξη της αμερικανικής επίθεσης είναι πταίσμα μπροστά στα ειδεχθή εγκλήματα που έχουν αδίστακτα και προμελετημένα διαπράξει εναντίον του ίδιου του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι ομολογουμένως πολύ σοβαρή από πολλές πλευρές.

Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κηρύττουν τον πόλεμο εναντίον της Συρίας;

των David North and Alex Lantier

Στον απόηχο της υποτιθέμενης επίθεσης  με χημικά όπλα την προηγούμενη εβδομάδα, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους κινούνται γρήγορα για να ξεκινήσουν έναν πόλεμο ενάντια στη Συρία. Ίσως τις επόμενες ημέρες  ξεκινήσουν επιθέσεις με πυραύλους που θα βομβαρδίσουν τη χώρα για να την υποτάξουν Η εκστρατεία προπαγάνδας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία αποσκοπεί στο ‘καμουφλάρισμα’ ενός ακόμη αντιδημοφιλούς για το κοινό πολέμου, βρίσκεται στο απόγειό της.

Οι επίσημες εξηγήσεις για την επικείμενη επίθεση αποτελούν ένα ‘πακέτο’ ανυπόστατων ψεμάτων, μία συλλογή προφάσεων για να δικαιολογηθεί μια πολιτική που σχεδιαζόταν εδώ και καιρό.

Οι πραγματικοί λόγοι για αυτόν τον τελευταίο πόλεμο μπορούν να γίνουν κατανοητοί μόνο μέσα στο πλαίσιο της γεωπολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά και συνολικά του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Γιατί η Αμερική δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πολέμους.

Θέλοντας να συμβάλλουμε στο διάλογο και την ενημέρωση για την επικείμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, αλλά κυρίως αναζητώντας τη μάχιμη συμβολή σε ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα που θα την αποτρέψει, ξεκινούμε από σήμερα τη δημοσίευση σειράς κειμένων πάνω στο θέμα. Τα κείμενα είτε μεταφράζονται από τη Λέσχη και συνεργάτες της, είτε αναδημοσιεύονται από αλλού, εκφράζοντας τις απόψεις των συγγραφέων τους και αναδεικνύοντας διαφορετικές πλευρές και προσεγγίσεις.

του Chidanand Rajghatta

 

Σε μια ημέρα που σηματοδοτεί την 50η επέτειο της ομιλίας » I Have A Dream » για τα πολιτικά δικαιώματα, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ , οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να εξαπολύσουν έναν άλλο εφιάλτη περίπου 10.000 χλμ μακριά στη Μέση Ανατολή . Η πολεμική μηχανή της Ουάσιγκτον ετοιμάζεται για «περιορισμένες » αεροπορικές επιθέσεις κατά της Συρίας , επειδή η Δαμασκός , πέρασε φαινομενικά μια κόκκινη γραμμή με τη χρήση χημικών όπλων εναντίον του πληθυσμού της , δεν πειράζει βέβαια , που πολλά καθεστώτα προκαλούν σε όλο τον κόσμο φρικαλεότητες εναντίον του ίδιου του λαού τους με άλλους τρόπους .

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΛΕΞΗ «ΞΥΛΙΝΗ»…

του Νίκου Μπογιόπουλου 

 

Ιράκ, Αύγουστος 2013, στις 29 του μηνός, πόλεις Βαγδάτη, Μπακούμπα, Μοσούλη, Μπάλαντ, τουλάχιστον 41 νεκροί.

Ιράκ, 28 Αυγούστου, πόλη Βαγδάτη, τουλάχιστον 71 νεκροί, τουλάχιστον 201 τραυματίες.

Ιράκ, 25 Αυγούστου, πόλη Μπακούμπα, τουλάχιστον 47 νεκροί.

Ιράκ, 23 Αυγούστου, πόλη Μανταέν, τουλάχιστον 14 νεκροί.