Άνευ ορίων, άνευ όρων

του Κώστα Φαγογένη

Τον περασμένο χειμώνα πραγματοποιήθηκε στην Κέρκυρα ένα ενδιαφέρον συνέδριο για τους υπερρεαλιστές ποιητές Ανδρέα Εμπειρίκο και Νίκο Εγγονόπουλο, με γενικό τίτλο «Άνευ ορίων, άνευ όρων».

Αυτή ακριβώς η έκφραση έρχεται και επανέρχεται στο μυαλό μου καθώς παρακολουθώ την προεκλογική περίοδο στην Κέρκυρα. Και ειδικά παρακολουθώντας την άνευ όρων και ορίων διολίσθηση του Σύριζα από «αντιμνημονική» δύναμη σε μια, για να χρησιμοποιήσω και την έκφραση ενός υποψηφίου του, μεταμνημονική δύναμη, που όλα τα «πλένει» και όλα τα «καθαρίζει».

Και εξηγούμαι. Στην Κέρκυρα το επίσημο μνημονιακό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κατεβαίνει στην δημοτικές εκλογές με την δημοτική παράταξη του Συριζα, που έχει επικεφαλής τον γραμματέα της Νομαρχιακής επιτροπής  του Συριζα Κέρκυρας Κ. Νικολούζο.

Δείτε εδώ το βίντεο της ανακοίνωσης από πλευράς των στελεχών του ΠΑΣΟΚ
http://www.corfutime.gr/?p=19233

και εδώ την δήλωση του υποψηφίου δημάρχου του Σύριζα Κέρκυρας
http://www.corfutime.gr/?p=19236

Στα δύο αυτά βίντεο οι αξιοσέβαστοι αυτοί κύριοι προσπαθούν να πείσουν το εκλογικό σώμα για την προγραμματική σύγκλιση που κατέκτησαν και οδήγησε στην σύμπραξή τους.

Είχε προηγηθεί η δημιουργία της «Κερκυραϊκής Συμμαχίας» από το σκληρό πυρήνα του τοπικού ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας. Μιας κίνησης, η διακήρυξη της οποίας δημοσιεύτηκε στο τοπικό τύπο με 57 υπογραφές: http://www.corfutime.gr/?p=16090 . (Την ίδια χρονική περίοδο που τα κεντρικά ΜΜΕ προσπαθούσαν να διαμορφώσουν μια νέα «κεντροαριστερά» με κορμό την πρωτοβουλία των 58, που κατέληξε, τελικά,  στην «Ελιά»).

Η συμπόρευση του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και του «αντιμνημονιακού» Σύριζα ήρθε μετά την αδυναμία του τοπικού ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσει αυτοδύναμη δημοτική κίνηση.  Έτσι, στην Κέρκυρα έχουμε μια νέου τύπου «Ελιά» ή για να το πούμε μέσα από τα λόγια του Γ. Καρύδη, ο οποίος είναι εν ενεργεία περιφερειακός σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ και νυν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη παράταξη του Σύριζα έχουμε την δημιουργία μιας νέας  Αριστερής- Ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Εδώ θα βρείτε ενδεικτικά άρθρα του Γ. Καρύδη, εκφραστή του επίσημου τοπικού ΠΑΣΟΚ, που την τελευταία τριετία επιχείρησε να σηκώσει στη Κέρκυρα το ιδεολογικό βάρος του μνημονίου:

Εμμονή στον κυβερνητισμό ή επιστροφή στην κοινωνία; Το δίλημμα του υπό ανασύσταση ΠΑΣΟΚ

 

Ας επιλέξουμε να γίνουμε μεταμνημονιακοί Προβληματισμοί των πολιτών πριν από την κάλπη

 

Πρόκειται, ελπίζουμε, για τη τελευταία πράξη του δράματος πριν τις εκλογές της 18ης Μαΐου από πλευράς του Συριζα.

Είχε προηγηθεί, βέβαια,  η ανακοίνωση και άλλων ηχηρών μεταγραφών από τη παράταξη του Συριζα. Όπως, της Αλίκης Λούβρου, εν ενεργεία περιφερειακή σύμβουλο Ιονίων Νήσων με την παράταξη της ΝΔ.

Ο Νικολούζος ανακοινώνει Α. Λούβρου

Η Λούβρου, η οποία έχει επιτελικό ρόλο στο περιφερειακό συμβούλιο, βρισκόταν απέναντι σε όλες τις λαϊκές διεκδικήσεις των τελευταίων τριών χρόνων ενώ ήταν υποψήφια βουλευτής με τη ΝΔ το 2009. Είναι εν ενεργεία μέλος της ΝΔ, συμμετείχε στο συνέδριο της ΝΔ το περασμένο καλοκαίρι και έχει οριστεί ως υπεύθυνη του εκλογικού αγώνα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών της ΝΔ στη Περιφέρεια Ιονίων Νήσων.

Κοπή πίτας της ΟΝΝΕΔ Κέρκυρας

Άρωμα Κέρκυρας στην νέα Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ

Ποιούς ρίχνει στη μάχη η N.Δ. για τις εκλογές στη Δυτική Ελλάδα

Δελτίο τύπου Αλίκης Λούβρου, Υπ. Βουλευτής Ν.Δ.

 

Επίσης, στο ψηφοδέλτιο του Συριζα Κέρκυρας συμμετέχει και ο Α. Σκούπουρας, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές του 2009. Δείτε εδώ το βιογραφικό του Σκούπουρα στο blog του. Έχει ενδιαφέρον ότι αριστερά της κεντρικής ανάρτησης υπάρχει η διαφημιστική κάρτα του Σκούπουρα για τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές, που πια δεν είναι ΠΑΣΟΚ αλλά Συριζα.

http://kerkyraikialepou.blogspot.gr/2010/10/blog-post_2912.html

Το ξέπλυμα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που επιχειρείται από τον Συριζα στην Κέρκυρα δεν έχει όριο. Τα παραπάνω παραδείγματα είναι απλά ενδεικτικά. Και αφορούν μονάχα το Δήμο Κέρκυρας. Γιατί και στην περιφέρεια γίνονται τα ίδια.

Άραγε αυτά είναι κερκυραϊκές ιδιοτυπίες; Συμβαίνουν μονάχα στην Κέρκυρα; Συμβαίνουν και αλλού; Ή προετοιμάζουν ευρύτερους σχεδιασμούς και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό;

Δελτίο Ειδήσεων ΕΡΤ3:Άνεργοι διέγραψαν τα πρόστιμα στα λεωφορεία

 

Πραγματοποιήθηκε η παρέμβαση του Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς εργαζομένων στα γραφεία του ΟΑΣΘ έτσι ώστε να διαγραφούν τα πρόστιμα στους άνεργους. Στόχος του Δικτύου είναι ο κάθε άνεργος να έχει δημόσιες και δωρεάν μεταφορές με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας. Η συγκεκριμένη ενέργεια γίνεται στην Θεσσαλονίκη η οποία άλλωστε αποτελεί Ευρωπαική πρωτεύουσα ανεργίας, στη νεολαία.

Οι αποφάσεις του Δικτύου λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικό τρόπο μέσα από συνελεύσεις που διεξάγονται κάθε δεύτερη και τέταρτη Παρασκευή του Μήνα. Συγκεκριμένα σε αυτή τη διαμαρτυρία προσήλθαν περισσότεροι από 10 άνεργοι με πρόστιμα, τα οποία και διαγράφησαν, ενώ το Δίκτυο ανανέωσε το ραντεβού του έναν μήνα μετά, καθώς οι συγκεκριμένες παρεμβάσεις θα λαμβάνουν χώρα στις 28 κάθε μήνα. Ήδη το Δίκτυο Ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων έρθει σε επαφή με συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα προκειμένου να γενικευτεί ο αγώνας και το αίτημα για δωρεάν πρόσβαση των ανέργων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Η σημασία των αγώνων για τον αστικό χώρο: Μια συνέντευξη του David Harvey (Μέρος Α’)

 

Γιατί οι αγώνες για τον αστικό χώρο είναι σημαντικοί στη διαδικασία της κοινωνικής αλλαγής; Ποια είναι η σημασία της ανάκτησης του δημόσιου χώρου στα κοινωνικά κινήματα; Πώς επαναπροσδιορίζουμε το εφικτό σε αυτή τη ζοφερή στιγμή των τεράστιων αστικών ανισορροπιών και κοινωνικών ανισοτήτων; Η συνέντευξη που παραχώρησε ο David Harvey στις 24 Οκτωβρίου 2013 στο jadaliyya, μας βοηθά να προσεγγίσουμε τα ερωτήματα αυτά. Ο David Hurvey (DH) είναι διακεκριμένος καθηγητής Ανθρωπολογίας και Γεωγραφίας στο City University of New York, διευθυντής του «Center for Place, culture and politics» και συγγραφέας πολλών πρωτοποριακών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα «Social Justice and the City» (1973), «The Limits to Capital» (1982), «Spaces of Hope»(2000), «A Brief History of Neoliberalism» (2005), και «Rebel Cities: From the Right to the City to the Urban Revolution» (2012). Σε αυτή τη συνέντευξη ο Harvey περιγράφει πώς οι αγώνες για τον αστικό χώρο και για καλύτερη ποιότητα ζωής στις γειτονιές αποτελούν δείκτες για τη δυναμική της ταξικής πάλης. Τονίζει τη σημασία της συμμετοχής στους αγώνες για την κοινωνική αλλαγή και μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε την εργατική τάξη ούτως ώστε να συμπεριλαμβάνει «όλους όσους παράγουν και αναπαράγουν την αστική ζωή».

Γιατί η διεκδίκηση του αστικού (urban) χώρου είναι σημαντική για τους ανθρώπους και τα κινήματα που επιδιώκουν την κοινωνική και πολιτική αλλαγή;

Θα ξεκινήσω με ένα απλό θεωρητικό υπόβαθρο, που προέρχεται από τη μελέτη του δευτέρου τόμου του Κεφαλαίου. Το απλό γενικό επιχείρημα του Μαρξ είναι ότι η υπεραξία, το κέρδος, παράγεται στη διαδικασία παραγωγής. Φυσικά ο πρώτος τόμος του Κεφαλαίου, που είναι και αυτός που διαβάζουν όλοι, αναφέρεται αποκλειστικά στην παραγωγή. Ξεκαθαρίζει όμως ότι το προϊόν που παράγεται δεν έχει αξία μέχρι αυτή να «πραγματωθεί» στην αγορά. Επομένως, όπως αναφέρει στα «Grundrisse», είναι η αντιφατική ενότητα μεταξύ παραγωγής και πραγμάτωσης της αξίας που στην πραγματικότητα ορίζει τι είναι το κεφάλαιο.

Κρίση κατοικίας στην Ελλάδα: παρελθόν και παρόν, οικιστικό απόθεμα και διαδικασίες πρόσβασης

ΠΗΓΗ: http://akea2011.wordpress.com

Της Βάσω Καλαμά

Η υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο των ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ και η συνεπακόλουθη κατακόρυφη άνοδος της ανεργίας και πτώση του βιοτικού επιπέδου, η πρωτοφανής  υπερφορολόγηση της κατοχής ακίνητης περιουσίας και πάνω απ’ όλα η ορατή δια γυμνού οφθαλμού πλέον αύξηση του αριθμού των αστέγων, αποτελούν ίσως το περίγραμμα του σύγχρονου φαινομένου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε κρίση κατοικίας. Στην τρέχουσα κρίση κατοικίας διακρίνουμε την εξής ιδιαιτερότητα: ενώ σε παλαιότερες κρίσεις (π.χ. μετά την μικρασιατική καταστροφή, μετά τον εμφύλιο) η κρίση συνίστατο στην έλλειψη κατοικιών,σήμερα έχουμε ταυτόχρονα ανθρώπους που χάνουν το σπίτι τους και ένα τεράστιο κενό οικιστικό απόθεμα. Πρόκειται λοιπόν καλύτερα για κρίση των συστημάτων πρόσβασης στην κατοικία.

Στην παρούσα εργασία γίνεται μια εκτενής ιστορική αναδρομή στο θέμα, απαραίτητη για την ερμηνεία της σημερινής κατάστασης. Η πριμοδότηση της μικρής ιδιοκτησίας από καταβολής Ελληνικού κράτους οδηγεί στην ιστορική επίλυση του ζητήματος της κατοικίας μέσω του συστήματος της αυθαίρετης δόμησης και της αντιπαροχής. Την αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα και την υψηλή ζήτηση μέχρι και τη δεκαετία του 1970 ακολουθεί η περίοδος της σχετικής στασιμότητας και της προαστειοποίησης της δεκαετίας του 1980. Η είσοδος των μεταναστών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ξαναβάζει στην αγορά ακινήτων το κενό απόθεμα του κέντρου, για να ακολουθήσει τη δεκαετία του 2000 η είσοδος στην ΟΝΕ, η πτώση των επιτοκίων, η εξάρτηση της κατοικίας από το τραπεζικό κεφάλαιο και η τεράστια αύξηση του αποθέματος.

Το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης

Η Αριστερή Κίνηση Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων (ΑΚΕΑ) συνδιοργανώνει με το Στέκι Μεταναστών, εκδήλωση – συζήτηση με θέμα “το ζήτημα της κατοικίας στις πόλεις της κρίσης”. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 27 Μαΐου στο παρκάκι της Τσαμαδού 10 στα Εξάρχεια (δείτε εδώ) στις 7:00μμ και θα εισηγηθούν η Βάσω Καλαμά (αρχιτεκτόνισσα ΕΜΠ, ΜΔΕ Πολεοδομίας Χωροταξίας ΕΜΠ), εκπρόσωπος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων – Νεάπολης – Μουσείου (ΔΙ.Κ.Α.ΕΞ.) και ο Μάνος Σκούφογλου (αρχιτέκτονας ΕΜΠ, ΜΔΕ Πολεοδομίας Χωροταξίας ΕΜΠ). Θα υπάρξει επίσης παρέμβαση από τις Μαρία Μαντουβάλου και Μαρία Μαυρίδου από την Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ και τον τομέα Πολεοδομίας – Χωροταξίας.

Γ. Κυρίτσης: Η καταστολή δεν έχει όρια, πειραματόζωο οι Σκουριές

Του Χρήστου Αβραμίδη

αναδημοσίευση από  Κοίτα τον ουρανό

Τις περασμένες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μια μεγάλης τρομοκρατικής ενέργειας. Δεν μιλάμε μόνο για τις βόμβες στην Βοστώνη, αλλά για την ελληνική κυβέρνηση που οργάνωσε ένα χολιγουντιανό σχέδιο στην Ιερισσό Χαλκιδικής και φυσικά την Ελληνική Αστυνομία που δεν δίστασε να εκτελέσει τις εντολές. Σπασμένες πόρτες, παιδιά που κλαίνε και «όργανα της τάξης»  που τους λένε να σκάσουν γατί έτσι και αλλιώς δεν θα ξαναδούν τον πατέρα τους. Ένας αστικός μύθος λέει ότι στην χούντα κοιμόντουσαν με τις πόρτες ανοιχτές, και νομίζουμε πως η σημερινή…δημοκρατία το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο, αφού αν δεν έχεις την πόρτα σου ανοιχτή, μπορεί και να στην σπάσουν.

Βιβλιοπαρουσίαση: David Harvey: Εξεγερμένες Πόλεις – Από τις πόλεις της Κρίσης στις πόλεις της εξέγερσης

του Θάνου Ανδρίτσου

Βιβλιοπαρουσίαση: David Harvey: Εξεγερμένες Πόλεις

Από τις πόλεις της Κρίσης στις πόλεις της εξέγερσης

Κυκλοφόρησε το Μάρτη το νέο βιβλίο του David Harvey, με τίτλο «Εξεγερμένες Πόλεις» (“Rebel Cities”) από τις εκδόσεις ΚΨΜ σε μετάφραση της Κατερίνα Χαλμούκου. Είναι μια προσεγμένη έκδοση ενός σημαντικού όσο και επίκαιρου βιβλίου, που συμπυκνώνει μια ερευνητική πορεία χρόνων του βρετανού γεωγράφου.

Ο αρκετά γνωστός και στην Ελλάδα, λόγω των συχνών επισκέψεων του στη χώρα και των δημόσιων παρεμβάσεών του, David Harvey, είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους σύγχρονους μαρξιστές. Καθηγητής στη Νέα Υόρκη και εκ των σημαντικότερων εκφραστών της ριζοσπαστικής γεωγραφίας, έχει γίνει ευρύτερα γνωστός μέσα από τις μελέτες του για τις καπιταλιστικές κρίσεις, τις μεταβολές των τελευταίων δεκαετιών, το νέο ιμπεριαλισμό κ.α.. Οι «Εξεγερμένες πόλεις», του 2012, αποτελούν ένα πολιτικό- επιστημονικό μανιφέστο με σαφή στόχο την παρέμβαση στα κινήματα που έχουν εκδηλωθεί μετά το ξέσπασμα της κρίσης, από τη Γουόλ Στρήτ μέχρι την πλατεία Ταχρίρ και από το Σύνταγμα μέχρι τη Χιλή.

David Harvey: Εξεγερμένες Πόλεις_ Πρόλογος στην ελληνική έκδοση και απόσπασμα

Το νέο βιβλίο του David Harvey, Εξεγερμένες Πόλεις, κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Παραθέτουμε τον πρόλογο που έγραψε για την ελληνική έκδοση ο καθηγητής Γεωγραφίας, Κωστής Χατζημιχάλης καθώς και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου

Πρόλογος στην ελληνική έκδοση

 του Κωστή Χατζημιχάλη[1]

Το βιβλίο του Ντέιβιντ Χάρβεϊ είναι το πέμπτο που μεταφράζεται στα ελληνικά και μαζί με τις πολυάριθμες συνεντεύξεις και τις παλαιότερες μεταφράσεις άρθρων του συγκροτούν μια ικανοποιητική εισαγωγή στη σκέψη ενός από τους σημαντικότερους μαρξιστές διανοούμενους του καιρού μας. Τα περιεχόμενα του παρόντος βιβλίου έχουν παρουσιαστεί στις τρεις διαλέξεις που είχε δώσει στην Αθήνα τον Ιούνιο 2012 (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, Παρκάκι της Οδού Τσαμαδού) με μεγάλη προσέλευση κόσμου. Πολλά από τα επιχειρήματα του βιβλίου είχε επίσης την ευκαιρία να αναπτύξει στις δεκάδες συνεντεύξεις που έδωσε εκείνες τις δύο βδομάδες της παραμονής του στην Αθήνα, οι οποίες συνέπεσαν με τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 12.

Ανοιχτή Επιστολή των Γυναικών της Χαλκιδικής

Ιερισσος γυναικες στα φυλακια 21-4-13, φωτ. Μάριος Λώλος

“Είμαστε οι προγιαγιάδες που ζήσανε την κατοχή κι αποφασίσαμε ποτέ ξανά φασισμός. Είμαστε οι γιαγιάδες που ζήσανε τον εμφύλιο κι είπαμε ποτέ ξανά πόλεμος. Είμαστε οι μάνες που είδαμε τα παιδιά μας μετανάστες κι είπαμε πότε πια ρατσισμός. Είμαστε οι κόρες που ζήσαμε τη χούντα κι είπαμε ποτέ ξανά απολυταρχικό καθεστώς. Είμαστε οι εγγονές που δε ζήσανε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε μετανάστευση, ούτε χούντα και τώρα τα ζούμε όλα μαζί. Είμαστε οι δισέγγονες που ονειρεύονται, ελπίζουν, και απαιτούν ένα καλύτερο αύριο.

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ξέραμε πόσο τσούζουν τα χημικά, τί είναι το μααλόξ, τί σημαίνει ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ. Μέχρι πριν λίγο καιρό πιστεύαμε ότι η ΕΛ.ΑΣ υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες. Πιστεύαμε ότι το κράτος και οι λειτουργοί του βρίσκονται εκεί για να προάγουν τα συμφέροντα των πολιτών και να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.

Μας έριξαν χημικά, μας κυνήγησαν, μας χτύπησαν, μας συνέλαβαν, μας ανέκριναν, μπούκαραν στα σπίτια μας και στα σχολεία μας. Μας κατηγόρησαν ότι δε σεβόμαστε τους νόμους. Μας χαρακτήρισαν αμόρφωτες, απληροφόρητες, ανυπάκουες, ψεύτρες – μέχρι και τρομοκράτισσες!

Όλα αυτά τα αντέξαμε. Άλλωστε εμείς φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο με ανείπωτο πόνο και τα μεγαλώνουμε με απίστευτο κόπο. Δεν μας πτοούν οι τρομοκρατικές τους πρακτικές.

Τώρα όμως χτυπάνε τους εγγονούς, τους γιούς, τους πατεράδες, τους αδερφούς μας. Τους αρπάζουνε μες στη νύχτα μπροστά στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών μας. Τους κλειδώνουν στις φυλακές σαν κοινούς εγκληματίες με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Λένε ότι υπερασπίζονται τη νομιμότητα!

Καταπατώντας νόμους και δικαιώματα;

Λένε ότι προωθούν με κάθε κόστος τις επενδύσεις προς όφελος του λαού!

Ασκώντας βία και τρομοκρατία στο λαό;

Λένε ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να είναι σεβαστές!

Προκαταβάλλοντας τες και αγνοώντας τες όταν δε συμφωνούν;

Λένε ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία!

Προσβάλλοντας το τεκμήριο της αθωότητας που είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές της;

Καλούμε τις γυναίκες όλης της Ελλάδας, όλου του κόσμου, να σταθούν δίπλα στον αγώνα μας. Σ΄ έναν αγώνα αξιοπρέπειας. Σ΄ έναν αγώνα για την προστασία του μέλλοντος των παιδιών μας, του περιβάλλοντος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ΄ έναν αγώνα όπου οι ζωές των παιδιών μας να είναι πάνω απ΄τα κέρδη των εταιρειών. Κάνουμε έκκληση σε όλες σας! Ζητάμε τη στήριξη, συμπαράσταση και αλληλεγγύη σας, με όποιο τρόπο μπορείτε!

Καταγγέλλουμε την κατασκευή ενόχων και την ποινικοποίηση κοινωνικών αγώνων. Καταγγέλλουμε την αστυνομική βία, την κρατική καταστολή και τις δικονομικές αυθαιρεσίες. Καταγγέλλουμε τις τηλεοπτικές δίκες και καταδίκες.

Απαιτούμε την αποφυλάκιση των πατεράδων, γιών και αδερφών μας. Απαιτούμε άμεση, δίκαιη, αμερόληπτη και διαφανή απόδοση δικαιοσύνης.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μας βρούνε απέναντί τους. Εμάς, τις προγιαγιάδες, τις γιαγιάδες, τις μάνες, τις κόρες, τις εγγονές και τις δισέγγονες. Όλες μας!”

Οι καταλήψεις και η μάχη των πόλεων.

του Θάνου Ανδρίτσου

Μια μέρα πριν από την ανακατάληψη της Βίλλας Αμαλίας και το όργιο καταστολής και φασιστικής προπαγάνδας που ακολούθησε, μια φωτογραφία δεν μπορούσε να σβηστεί από το μυαλό. Η σπαρακτική εικόνα ενός άστεγου, που σκυφτός εκλιπαρούσε για μερικά ψηλά ενώ στο σώμα του είχε αρχίσει να στρώνεται το χιόνι. Όλοι έπνιγαν τη χαρά τους για την πρώτη χιονισμένη μέρα του χειμώνα μπροστά στη σκέψη του κρύου τους σπιτιού, του αποπνιχτικού καπνού και στο φόβο για την επιβίωση των δεκάδων χιλιάδων άστεγων. Την ίδια μέρα, ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας, έδενε κόμπο το στομάχι με μια ανταπόκριση από την Αθήνα και εικόνες ανείπωτης κοινωνικής αβύσσου.

Τι αδίστακτη βαρβαρότητα, τι θλιβερή απανθρωπιά, τι τερατόμορφη αναισθησία, τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, όλος ο κρατικός μηχανισμός και το επίσημο πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο να βάζουν όλες τις δυνάμεις τους για να διώξουν κάποιους που αποφάσισαν να πάρουν εγκαταλειμμένα κτίρια και αντί για ντουβάρια να τα μετατρέψουν σε ζωντανούς χώρους;