Η Τέχνη του Πολέμου:Ο ισραηλινός στρατός διαβάζει Deleuze και Guattari (και Debord)

Το κείμενο που ακολουθεί περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι νέες γενιές αξιωματικών του ισραηλινού στρατού στράφηκαν στη μετα-δομιστική παράδοση και συγκεκριμένα σε έργα στοχαστών όπως οι Ντελέζ,Γκουαταρί και Ντεμπόρ στην προσπάθειά τους να επιλύουν το πρόβλημα του τρόπου οργάνωσης της επίθεσης ενάντια στην παλεστινιακή πόλη Nablus to 2002.

Aυτό που αντλούν από την »γεω-φιλοσοφία» τους είναι η διαδικασία της μετατροπής του έντονα γραμμοποιημένου χώρου της πόλης σε λείο.Αυτή η λειοποίηση του εδάφους στην οποία αναφέρονται οι ισραηλινοί αξιωματούχοι αφορά μια προσπάθεια επένδυσης και επενέργησης επί του χώρου λες και αυτός δεν εμφανίζει όρια ή κάτι που να στέκεται εμπόδιο στην ελεύθερη κίνηση.Για τα στρατιωτικά επιτελεία,κάτι τέτοιο σήμαινε μια αναδιάρθρωση και επαν-ερμηνεία του χώρου(μια φράση καθαρά ενταγμένη στο μετα-δομιστικό πλαίσιο της γαλλικής φιλοσοφίας),που περιλάμβανε μεταξύ άλλων διαδικασίες ανοίγματος τρυπών σε κτίρια και τοίχους(η τεχνική walking through walls) με τη χρήση εκρηκτικών.

Η οικολογική κρίση: Μια μαρξιστική ανάλυση

του Κώστα Σκορδούλη[1]

(Με αφορμή την επαναφορά στη συζήτηση της καταστροφής της Φουκοσίμα, μετά τις νέες αποκαλύψεις για τις διαρροές στο νερό, αλλά και τη διαρκώς επίκαιρη συζήτηση για το περιβάλλον και την ανάπτυξη δημοσιεύουμε το παρόν κείμενο του Κώστα Σκορδούλη. Εμπεριέχεται στην έκδοση Τετράδια Ανυπόταχτης Θεωρίας #1, που εκδόθηκε τον Ιούνη του 12. Περισσότερα για την έκδοση και παλαιότερα αναρτημένα κείμενα θα βρείτε εδώ) 

 

Εισαγωγή

Το γεγονός της όλο και εντεινόμενης καπιταλιστικής κρίσης και ο τρόπος που αυτή εκφράζεται μέσα από την άνευ προηγουμένου επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει να υποβαθμίσουμε ένα ιδιάζον και μόνιμο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κρίσης: την οικολογική κρίση.

Το άρθρο αυτό θα προσπαθήσει να αναδείξει τις δύο σημαντικότερες εκφάνσεις της οικολογικής κρίσης την περασμένη περίοδο: α) τη διαρκώς εντεινόμενη «κλιματική αλλαγή» και β) το πρόβλημα της πυρηνικής ενέργειας όπως αυτό αναδείχθηκε με το «ατύχημα» στη Φουκουσίμα.

Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται μια μαρξιστική ανάλυση της οικολογικής κρίσης η οποία αγγίζει τον πυρήνα ενός γενικότερου θεωρητικού προβληματισμού για τη σχέση της οικολογίας με το μαρξισμό.

Γ. Κυρίτσης: Η καταστολή δεν έχει όρια, πειραματόζωο οι Σκουριές

Του Χρήστου Αβραμίδη

αναδημοσίευση από  Κοίτα τον ουρανό

Τις περασμένες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες μια μεγάλης τρομοκρατικής ενέργειας. Δεν μιλάμε μόνο για τις βόμβες στην Βοστώνη, αλλά για την ελληνική κυβέρνηση που οργάνωσε ένα χολιγουντιανό σχέδιο στην Ιερισσό Χαλκιδικής και φυσικά την Ελληνική Αστυνομία που δεν δίστασε να εκτελέσει τις εντολές. Σπασμένες πόρτες, παιδιά που κλαίνε και «όργανα της τάξης»  που τους λένε να σκάσουν γατί έτσι και αλλιώς δεν θα ξαναδούν τον πατέρα τους. Ένας αστικός μύθος λέει ότι στην χούντα κοιμόντουσαν με τις πόρτες ανοιχτές, και νομίζουμε πως η σημερινή…δημοκρατία το επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο, αφού αν δεν έχεις την πόρτα σου ανοιχτή, μπορεί και να στην σπάσουν.

Ανοιχτή Επιστολή των Γυναικών της Χαλκιδικής

Ιερισσος γυναικες στα φυλακια 21-4-13, φωτ. Μάριος Λώλος

“Είμαστε οι προγιαγιάδες που ζήσανε την κατοχή κι αποφασίσαμε ποτέ ξανά φασισμός. Είμαστε οι γιαγιάδες που ζήσανε τον εμφύλιο κι είπαμε ποτέ ξανά πόλεμος. Είμαστε οι μάνες που είδαμε τα παιδιά μας μετανάστες κι είπαμε πότε πια ρατσισμός. Είμαστε οι κόρες που ζήσαμε τη χούντα κι είπαμε ποτέ ξανά απολυταρχικό καθεστώς. Είμαστε οι εγγονές που δε ζήσανε ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε μετανάστευση, ούτε χούντα και τώρα τα ζούμε όλα μαζί. Είμαστε οι δισέγγονες που ονειρεύονται, ελπίζουν, και απαιτούν ένα καλύτερο αύριο.

Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ξέραμε πόσο τσούζουν τα χημικά, τί είναι το μααλόξ, τί σημαίνει ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ. Μέχρι πριν λίγο καιρό πιστεύαμε ότι η ΕΛ.ΑΣ υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες. Πιστεύαμε ότι το κράτος και οι λειτουργοί του βρίσκονται εκεί για να προάγουν τα συμφέροντα των πολιτών και να διασφαλίζουν τα δικαιώματά τους.

Μας έριξαν χημικά, μας κυνήγησαν, μας χτύπησαν, μας συνέλαβαν, μας ανέκριναν, μπούκαραν στα σπίτια μας και στα σχολεία μας. Μας κατηγόρησαν ότι δε σεβόμαστε τους νόμους. Μας χαρακτήρισαν αμόρφωτες, απληροφόρητες, ανυπάκουες, ψεύτρες – μέχρι και τρομοκράτισσες!

Όλα αυτά τα αντέξαμε. Άλλωστε εμείς φέραμε τα παιδιά μας στον κόσμο με ανείπωτο πόνο και τα μεγαλώνουμε με απίστευτο κόπο. Δεν μας πτοούν οι τρομοκρατικές τους πρακτικές.

Τώρα όμως χτυπάνε τους εγγονούς, τους γιούς, τους πατεράδες, τους αδερφούς μας. Τους αρπάζουνε μες στη νύχτα μπροστά στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών μας. Τους κλειδώνουν στις φυλακές σαν κοινούς εγκληματίες με κατασκευασμένες κατηγορίες.

Λένε ότι υπερασπίζονται τη νομιμότητα!

Καταπατώντας νόμους και δικαιώματα;

Λένε ότι προωθούν με κάθε κόστος τις επενδύσεις προς όφελος του λαού!

Ασκώντας βία και τρομοκρατία στο λαό;

Λένε ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να είναι σεβαστές!

Προκαταβάλλοντας τες και αγνοώντας τες όταν δε συμφωνούν;

Λένε ότι υπερασπίζονται τη δημοκρατία!

Προσβάλλοντας το τεκμήριο της αθωότητας που είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές της;

Καλούμε τις γυναίκες όλης της Ελλάδας, όλου του κόσμου, να σταθούν δίπλα στον αγώνα μας. Σ΄ έναν αγώνα αξιοπρέπειας. Σ΄ έναν αγώνα για την προστασία του μέλλοντος των παιδιών μας, του περιβάλλοντος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σ΄ έναν αγώνα όπου οι ζωές των παιδιών μας να είναι πάνω απ΄τα κέρδη των εταιρειών. Κάνουμε έκκληση σε όλες σας! Ζητάμε τη στήριξη, συμπαράσταση και αλληλεγγύη σας, με όποιο τρόπο μπορείτε!

Καταγγέλλουμε την κατασκευή ενόχων και την ποινικοποίηση κοινωνικών αγώνων. Καταγγέλλουμε την αστυνομική βία, την κρατική καταστολή και τις δικονομικές αυθαιρεσίες. Καταγγέλλουμε τις τηλεοπτικές δίκες και καταδίκες.

Απαιτούμε την αποφυλάκιση των πατεράδων, γιών και αδερφών μας. Απαιτούμε άμεση, δίκαιη, αμερόληπτη και διαφανή απόδοση δικαιοσύνης.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα μας βρούνε απέναντί τους. Εμάς, τις προγιαγιάδες, τις γιαγιάδες, τις μάνες, τις κόρες, τις εγγονές και τις δισέγγονες. Όλες μας!”

Ο Μπιντές, το τζάκι και άλλες ιστορίες

Όποιος αγαπάει τον Μάριο Χάκκα, αγαπάει και την Αθήνα. Την πραγματική Αθήνα, την Καισαριανή, το κέντρο, τα δυτικά προάστια, τις φτωχογειτονιές του Πειραιά. Αυτό είναι το σκηνικό που διαλέγει ο Χάκκας να γίνεται ένα με τις ιστορίες του, να παίρνει μέρος στη πλοκή, να ‘ναι βασικό κομμάτι της εικόνας που στο τέλος σου αφήνουν.

Τούτες τις μέρες η βαρβαρότητα και ο μεσαίωνας στη Πρωτεύουσα, ντύθηκαν στα ρούχα της αιθαλομίχλης. Είναι τόσο έντονες και παραστατικές οι εικόνες που αντικρίζουμε, σαν από πικρό διήγημα του Χάκκα. Αυτές μας οδήγησαν στην παρακάτω διασκευή του «μπιντέ».

Ο Μπιντές, το τζάκι και άλλες ιστορίες

                Eίχαμε φαγωθεί μέσα μας χωρίς να το πάρουμε είδηση. Εκείνο το τζάκι με τα προσεγμένα πυρότουβλα, τη γύψινη διακόσμηση, το σιδερένιο προστατευτικό με τα λουλουδάκια, τα μπρούτζινα εργαλεία, το «σπρωχτήρι», το «ανακατευτήρι» και τα άλλα δυο, η καθαρισμένη καπνοδόχος, όλα εκεί, παρατεταγμένα, είχανε παίξει το ρόλο τους ύπουλα, μας κάψανε σιγά σιγά τα μέσα μας, όπως η φωτιά το καυσόξυλο, και τώρα νιώθαμε στάχτη.

Μια βόλτα στο βουνό

του Θοδωρή Πελεκανίδη

Ίσως το πρόβλημα με τα μεταλλεία στη Χαλκιδική (και οπουδήποτε αλλού) να μην είναι το μεγαλύτερο σε αυτή τη χώρα. Ίσως να είναι απλά μια συνέπεια αυτού που ζούμε σήμερα, ίσως να είναι απλά ένα μεμονωμένο γεγονός μέσα σε πολλά άλλα σοβαρότερα. Σίγουρα, μη καταγόμενος από την περιοχή, δεν μπορώ να αφουγκραστώ απόλυτα τις σκέψεις και τα συναισθήματα των κατοίκων που έχουν χτίσει εκεί τις ζωές τους και τις ζωές των παιδιών τους. Μια επίσκεψη όμως ήταν αρκετή για να με ωθήσει να αφιερώσω κάποιες από τις σκέψεις μου εκεί.

Σε περιπτώσεις όπως αυτή, τα πολλά λόγια δεν είναι απλά φτώχεια. Ούτε μπορούν να αποτυπώσουν απλά φτώχεια. Τα πολλά λόγια απλά θα περιέγραφαν – θα προσπαθούσαν δηλαδή να περιγράψουν – μια κατάσταση που καμία γλώσσα δεν είναι ικανή να αποδώσει. Γιατί πώς μπορεί κανείς να μιλήσει για ανθρώπους που νιώθουν ότι χάνεται ολόκληρη η ζωή τους; Ότι χάνεται το χωριό τους, η περιουσία τους, οι αγαπημένοι τους, οι τόποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, τα μέρη που είναι γεμάτα μνήμες, ευχάριστες και δυσάρεστες; Ίσως κι αυτά τα λόγια να είναι υπεραρκετά για κάποιον που δε βιώνει μια τέτοια κατάσταση. Για κάποιον που δεν έχει βγει στον δρόμο να υπερασπιστεί την επόμενη μέρα του. Για κάποιον που η πέτρα που φεύγει από το χέρι του είναι σύμβολο αγανάκτησης, όχι όπλο που πετιέται με μανία ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τον εξολοθρεύσουν.

Υπάρχουν άνθρωποι από τις περιοχές που υποστηρίζουν τις κινήσεις, θα πει κάποιος. Βέβαια, υπάρχουν. Υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν όσο θα ζουν σε ένα σύστημα που προάγει την αδικία, που έχει ορίσει ως αυτοσκοπό για την επιβίωση τον αμείλικτο ανταγωνισμό, που έχει ως υπέρτατο νόμο αυτόν της ζούγκλας, ως μόνο δίκιο αυτό του ισχυρότερου. Μπορεί λοιπόν μήπως να αποτυπωθεί σε όλο της το εύρος η αδικία; Ο παραλογισμός;

Hunger Games

του George Monbiot

Ο πλούσιος κόσμος προκαλεί τους λιμούς που ισχυρίζεται ότι προλαμβάνει

Ο Πελέ, ο Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ και ο Μοου Φάρα, σε στιγμές κεφιού μαζί με τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον έξω από την οικεία του, πριν την συνδιάσκεψη για την παγκόσμια πείνα

Δεν κατηγορώ τον Μοου Φάρα, τον Πελέ και τον Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ, πού στήθηκαν, μες στις αγκαλιές και τα χαμόγελα, έξω από την Ντάουνινγκ Στρητ (πρωθυπουργική κατοικία στο Λονδίνο) για να φωτογραφηθούν στη συνδιάσκεψη κορυφής κατά της πείνας που διοργανώνει ο πρωθυπουργός (1). Ίσως να αγνοούσαν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνταν για να προωθήσουν την επιχειρηματική και πατερναλιστική προσέγγισή του (του πρωθυπουργού) για την εξωτερική οικονομική βοήθεια. Ίσως να αγνοούσαν επίσης το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας στο οποίο αυτός πρωτοστατεί. Ίσως και ο ίδιος ο Κάμερον το αγνοεί.

Πιθανότατα θα έχετε ως τώρα ακούσει για το λιμό που αναπτύσσεται στην περιοχή Σάχελ της δυτικής Αφρικής. Οι κακές σοδειές και οι υψηλές τιμές των τροφίμων απειλούν τη ζωή περίπου 18 εκατομμυρίων ανθρώπων. Η τιμή των τροφίμων παγκοσμίως είναι πιθανό να αυξηθεί περαιτέρω, ως αποτέλεσμα των χαμηλών αποδόσεων των καλλιεργειών στις Ηνωμένες Πολιτείες, που προκλήθηκαν από τη χειρότερη ξηρασία των τελευταίων 50 ετών. Οι τιμές των σιτηρών διεθνώς, ως αποτέλεσμα αυτής της καταστροφής, ανέβηκαν 17% τον περασμένο μήνα(2).

Πράσινη οικονομία, περιβάλλον και ανάπτυξη

Η εργασία αυτή κατατέθηκε στα πλαίσια του μαθήματος «Εισαγωγή στις επιστήμες της ανάπτυξης και του περιβάλλοντος» στο διατμηματικό μεταπτυχιακό  «Περιβάλλον και ανάπτυξη» του ΕΜΠ τον Οκτώβριο του 2009

Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Περίληψη

Το παρόν  δοκίμιο καταπιάνεται με το θέμα της Πράσινης Οικονομίας, του Περιβάλλοντος και της Ανάπτυξης. Γίνεται προσπάθεια ορισμού της έννοιας της πράσινης οικονομίας, της πράσινης επιχειρηματικότητας, αλλά και του πράσινου καπιταλισμού. Επιχειρείται επίσης η ανάλυση  των εννοιών του περιβάλλοντος και της ανάπτυξης από την σκοπιά της πράσινης οικονομίας και όπως τις αντιλαμβάνονται οι υποστηρικτές αυτής. Επιπρόσθετα μέσα από μια αναδρομή ανιχνεύονται οι ιστορικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί παράμετροι που οδήγησαν στην ανάπτυξη των θεωριών  και των  αντιλήψεων περί πράσινης οικονομίας. Αναλυτικός λόγος γίνεται ακόμα στον τρόπο με τον οποίο η πράσινη οικονομία παρουσιάζεται από κυβερνητικές δυνάμεις, πολιτικά κόμματα και διεθνείς οργανισμούς ως διέξοδος από τη βαθιά οικονομική κρίση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο καπιταλισμός σήμερα, ενώ εξετάζεται το κατά πόσο θα αποτελέσει τη λύση στα μεγάλα κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή. Τέλος, παρατίθεται μια πιο κριτική σκοπιά επί του ζητήματος σε μια κατεύθυνση πιο ολοκληρωμένης προσέγγισης που αποσκοπεί  στην αναζήτηση  και στην εξαγωγή συμπερασμάτων.

Περιβάλλον και ανάπτυξη

Συνεχίζουμε με μια ακόμα εργασία, του Κώστα Βουρεκά που παρουσιάστηκε, το Μάρτη του 2008 στα πλαίσια του μαθήματος «Σύγχρονη οικονομική θεωρία και ανάπτυξη» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Πολεοδομία -Χωροταξία της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ. Το κείμενο βρίσκεται δημοσιευμένο και στη σελίδα της Αριστερής Κίνησης Εργαζόμενων Αρχιτεκτόνων

Περιβάλλον και ανάπτυξη
Κώστας Βουρεκάς

Η σχέση της ανάπτυξης με το περιβάλλον είναι είναι άμεση και ταυτόχρονα ιδιαίτερα πολύπλοκη. Κατ’ αρχήν οι διαδικασίες της ανάπτυξης συνεπάγονται π.χ. την άντληση πρώτων υλών και τη διάθεση απορριμμάτων στο φυσικό περιβάλλον. Σήμερα όμως αποτελεί κοινό τόπο ότι η ικανότητα του φυσικού περιβάλλοντος να παρέχει πρώτες ύλες και να απορροφά απορρίμματα δεν είναι απεριόριστη. Επομένως ο καπιταλισμός ως ένα σύστημα στο οποίο οι επιταχυνόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης αποτελούν αναγκαιότητα θέτει σε άμεσο κίνδυνο το σύνολο των οικοσυστημάτων. Κάθε επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης – και κατά μείζονα λόγο οι αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης – συνιστούν οικονομική ύφεση και κρίση, με τα δραματικά αποτελέσματα που αναδεικνύονται στην εποχή μας. Όμως αποδεικνύεται ότι η έννοια της ανάπτυξης δεν συνδέεται μονοσήμαντα με τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Αυτό το τελευταίο αποτελεί διακύβευμα της ταξικής πάλης. Στον πυρήνα του προβλήματος βρίσκεται η σύλληψη της έννοιας της ανάπτυξης με ποσοτικά κριτήρια όπως π.χ. ο ρυθμός αύξησης του Α.Ε.Π. Στο επίκεντρο κάθε οικολογικού προβληματισμού βρίσκεται η σχέση αυτών των κριτηρίων με το περιβάλλον. Και ενώ οι (νεο)φιλελεύθερες απόψεις προσπαθούν μάταια να συμφιλιώσουν την αέναη οικονομική μεγέθυνση με την περιβαλλοντική προστασία, ούτε οι μαρξιστικές προσεγγίσεις έμειναν ανεπηρέαστες από τις λογικές του συμβατικού, αστικού αναπτυξιακού υποδείγματος.

Οικολογική Κρίση και Απο-ανάπτυξη

Είναι προφανές ότι το θέμα της περιβαλλοντικής καταστροφής είναι καθοριστικό για ολόκληρη την κοινωνία και φυσικά την αριστερά. Μάλιστα, σε δύο παλιότερες αναρτήσεις μας που σχετίζονταν με το θέμα αυτό (ανακοίνωση των εργατών από την Ιαπωνία και αναφορά στην ψηφοφορία στην Αμερική για το θέμα της κλιματικής αλλαγής) παρατηρήθηκε έντονο ενδιαφέρον και συζήτηση. Για το λόγο αυτό επιλέγουμε να κάνουμε ένα μίνι αφιέρωμα πάνω στο θέμα, αναρτώντας 3 εργασίες «θαμώνων» της Λέσχης. Η πρώτη έχει τίτλο «Οικολογική Κρίση και Απο-ανάπτυξη» και παρουσιάστηκε από τον Κίμωνα Παπαθωμά το Σεπτέμβρη του 2010 στα πλαίσια του μεταπτυχιακού του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ στην κατεύθυνση της Πολτικής Θεωρίας και Φιλοσοφίας.

Οικολογική Κρίση και Απο-ανάπτυξη

Κίμων Παπαθωμάς

Εισαγωγή

             Η παραδοχή του οικολογικού κινδύνου, αν όχι κυριολεκτικά ο φόβος μιας επερχόμενης οικολογικής καταστροφής, αποτελεί σήμερα κοινό τόπο για το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό προδίδεται από τη διεξαγωγή διεθνών “συνόδων κορυφής” για περιβαλλοντικά ζητήματα, όπως η πρόσφατη στη Κοπεγχάγη για τη κλιματική αλλαγή, από την εισαγωγή περιβαλλοντικών ζητημάτων στα πολιτικά προγράμματα όλων των κομμάτων, από την αύξηση και ενδυνάμωση των οικολογικών κινημάτων και οργανώσεων. Η εισαγωγή του κόμματος των Οικολόγων Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο το 2008 αποτελεί απόδειξη της ανάπτυξης “περιβαλλοντικής ανησυχίας” και στην ελληνική κοινωνία – ανάπτυξη που πρόδιδε ήδη άλλωστε και ο συνεχής πολλαπλασιασμός των “οικολογικών προϊόντων” στα ράφια των super-market.