Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό έργο του Ζαν Πωλ Σαρτρ «οι Λέξεις», ίσως το καλύτερο που εξέδωσε συγγραφικά. Περιγράφει την προσωπική σχέση που απέκτησε από τα παιδικά του χρόνια με τη νέα τέχνη που γεννιόταν μαζί με το νέο αιώνα, τον κινηματογράφο. Το αναρτούμε με αφορμή τις «Νύχτες Πρεμιέρας» που αυτή την περίοδο διεξάγονται στην Αθήνα. Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα μια σύγκριση εποχών, αλλά πάντα οι ιστορίες αυτές έχουν ωραίες εικόνες και συχνά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το πάρτυ έναρξης στη στοά του Άτικα. 
Οι πρώτες, παγκόσμιες «Νύχτες Πρεμιέρας». Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ για τη σχέση του με τον κινηματογράφο.
… Οι αστοί του περασμένου αιώνα δεν ξέχασαν ποτέ την πρώτη τους βραδιά στο θέατρο, και οι συγγραφείς τους ανέλαβαν να διηγηθούν τις περιστάσεις. Όταν σηκώθηκε η αυλαία, τα παιδιά νόμισαν ότι βρίσκονταν στη βασιλική αυλή. Τα χρυσάφια και οι πορφύρες, τα φώτα, τα φτιασίδια, ο στόμφος και τα τεχνάσματα προσέδιδαν ιερότητα ακόμη και στο έγκλημα· πάνω στη σκηνή είδαν να ανασταίνεται η αριστοκρατία που είχαν δολοφονήσει οι παππούδες τους. Στα διαλείμματα, τα αμφιθεατρικά θεωρεία τους προσέφεραν την εικόνα της κοινωνίας · οι εξώστες τους αποκάλυψαν τους ακάλυπτους ώμους και τους εν ζωή αριστοκράτες. Επέστρεψαν στα σπίτια τους κατάπληκτοι, χαλαρωμένοι, ύπουλα προετοιμασμένοι για λαμπρά πεπρωμένα, να γίνουν Jules Favre, Jules Ferry, Jyles Grevy. Προκαλώ τους συγχρόνους μου να μου αναφέρουν την ημερομηνία της πρώτης τους συνάντησης με τον κινηματογράφο Συνέχεια
Με το παρακάτω απόσπασμα από ένα πολύ πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Benjamin Ginsberg, καθηγητή στο πανεπιστήμιο Johns Hopkins ελπίζουμε να φανεί κάτι από την άλλη όψη των αμερικανικών πανεπιστημίων. Αυτήν την όψη που πολύ έντεχνα προσπαθεί να αποκρυφτεί από τον κυρίαρχο λόγο στην Ελλάδα σήμερα. Αν, και αυτό είναι ο εκφρασμένος στόχος, θέλουν να γίνουν τα πανεπιστήμια «όπως εκεί» τότε όσα περιγράφονται εδώ είναι μάλλον εικόνα από το δικό μας μέλλον. Τα πράγματα που περιγράφονται μοιάζουν μάλλον εξωπραγματικά για τα ελληνικά δεδομένα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από της πραγματικότητα του επιχειρηματικού πανεπιστημίου που με βίαιο τρόπο προσπαθεί να επιβληθεί και στην χώρα μας, ιδιαίτερα μετά τα νέα νομοθετήματα της Διαμαντοπούλου. Μια ακραία, αλλά αναπόφευκτη, συνέπεια αυτής της μετάλλαξης είναι, όπως φαίνεται, και τα golden boys των πανεπιστημίων.
η Λέσχη 