Καταγγελίες αστέγων για το Υπνωτήριο Θεσσαλονίκης (vid)

Ένα ρεπορτάζ του Χρήσου Αβραμίδη.

Σημαντικές καταγγελίες απευθύνουν άστεγοι της Θεσσαλονίκης απέναντι στον Δήμο και την ΜΚΟ Άρσις που έχουν την ευθύνη του Υπνωτηρίου Αστέγων. Ο Χριστόφορος Καρκάρης, άστεγος 60 ετών δέχτηκε να μιλήσει στην κάμερα της ΕΡΤ3

Η συγκεκριμένη καταγγελία έρχεται να αναδείξει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που υπάρχουν στην Ελλάδα του 2014. Ενώ υπάρχουν περισσότεροι από 20.000 άστεγοι δεν λειτουργούν ούτε μηχανισμοί καταγραφής τους πόσω μάλλον φιλοξενείας και κοινωνικής ένταξης. Στην Θεσσαλονίκη μάλιστα δεν υπάρχει καμία απολύτως αξιόπιστη εκτίμηση για τον αριθμό τους. Το Υπνωτήριο αστέγων χωρητικότητας 74 ανθρώπων, αποτελεί το μοναδικό μέρος που μπορεί να περάσει τη νύχτα του ένας άστεγος, στην πόλη του ενάμιση εκατομμυρίου ανθρώπων.

Σε ένα κράτος που διαθέτει δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους σε τράπεζες και φοροαπαλλαγές εφοπλιστών διατίθενται μικροποσά προκειμένου να φιλοξενηθούν οι άστεγοι της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στην Ελλάδα.

 

Πώς η ακαδημαϊκή ζωή προσομοιάζει με συμμορίες ναρκωτικών

του Alexandre Afonso

Το 2000, ο οικονομολόγος Steven Levitt και ο κοινωνιολόγος Sudhir Venkatesh δημοσίευσαν ένα άρθρο στο περιοδικό Quarterly Journal of Economics για το εσωτερικό σύστημα διαμόρφωσης μισθών μιας συμμορίας ναρκωτικών ουσιών στο Σικάγο. Το κείμενο αυτό θα αποτελούσε αργότερα τη βάση για ένα κεφάλαιο στο best seller βιβλίο των Levitt και Dubner Freakonomics[i]. Ο τίτλος του κεφαλαίου «Γιατί οι έμποροι ναρκωτικών μένουν ακόμη με τις μαμάδες τους» βασίστηκε σε ευρήματα έρευνας που δείχνουν ότι η κατανομή εισοδήματος μέσα στις συμμορίες κλίνει εξαιρετικά υπέρ αυτών που βρίσκονται στην κορυφή, ενώ οι πωλητές δρόμου στον πάτο της πυραμίδας κερδίζουν λιγότερα ακόμη και από έναν υπάλληλο που εργάζεται σε νόμιμη δραστηριότητα σε πόστο χαμηλών δεξιοτήτων, όπως για παράδειγμα στα McDonald’s. Υπολόγισαν ότι το ωρομίσθιο τους αντιστοιχεί σε 3.30 δολάρια, πολύ παρακάτω δηλαδή από ένα μισθό διαβίωσης  (γι’ αυτό το λόγο εξακολουθούν και μένουν με τις μαμάδες τους)[ii].

Αν λάβει κανείς υπόψη του τον κίνδυνο να πυροβοληθεί από αντίπαλες συμμορίες, να καταλήξει στη φυλακή ή να ξυλοκοπηθεί από ανώτερους τους στην ιεραρχία, αναρωτιέται κανείς γιατί οποιοσδήποτε θα επέλεγε να εργαστεί για ένα τόσο χαμηλό εισόδημα και κάτω από τέτοιες απαίσιες εργασιακές συνθήκες αντί να αναζητήσει εργασία στα McDonald’s. Ωστόσο, οι συμμορίες δεν έχουν καμία πραγματική δυσκολία στην πρόσληψη νέων μελών. Ο λόγος για αυτό είναι η προοπτική του μελλοντικού πλούτου, παρά το τρέχον εισόδημα και τις εργασιακές συνθήκες, που αποτελεί την βασική κινητήρια δύναμη ώστε να παραμένουν στην επιχείρηση: τα χαμηλόβαθμα βαποράκια ανταλλάσουν το τρέχον εισόδημά τους για ένα (αβέβαιο) μελλοντικό πλουτισμό. Τα απλά μέλη είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο για να βρεθούν στην κορυφή, όπου η ζωή είναι ωραία και τα λεφτά ρέουν. Είναι αρκετά απίθανο ότι θα τα καταφέρουν (τα ποσοστά θνησιμότητά τους είναι εξωφρενικά υψηλά άλλωστε), είναι προετοιμασμένοι όμως «να γίνουν πλούσιοι ή να πεθάνουν προσπαθώντας».

Γιατί οι μαθητές απαξιώνουν τη γνώση και το σχολείο: οι νέοι ταξικοί φραγμοί του σχολείου στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό

 Κώστας Παλούκης, Κώστας Φαγογένης

 Εισαγωγή

Όλα τα ερευνητικά ερωτήματα δεν είναι παρά επεξεργασμένοι προβληματισμοί, προϊόντα της συμμετοχής του ερευνητή-υποκειμένου στα διάφορα επίπεδα της καθημερινής βιωμένης εμπειρίας. Η συμμετοχή ενός εκπαιδευτικού στα σχολεία της δεύτερης ευκαιρίας γεννάνε λοιπόν εκ των πραγμάτων ένα βασικό ερώτημα: «γιατί οι μαθητές δεν προχώρησαν, αλλά διέκοψαν τις βασικές σπουδές τους σε κάποια φάση της σχολικής τους εκπαίδευσης». Ο κινητήτριος προβληματισμός της παρούσας εργασίας προκύπτει από δύο απαντήσεις μαθητών, μία ενός μαθητή σχολείου δεύτερης ευκαιρίας της ηλικιακής κατηγορίας των 35 ετών (τον ονομάζουμε Α) στην Κέρκυρα και μια ενός μαθητή Α΄ Λυκείου (τον ονομάζουμε Β) στο Κερατσίνι Αττικής. Ο πρώτος στο ερώτημα αυτό για το δικό του παρελθόν απάντησε πως στην ηλικία των 13 ετών τα ατομικά του έσοδα από την εργασιακή του απασχόληση στην τουριστική οικονομία της Κέρκυρας ήταν εξαιρετικά μεγεθυμένα. Ως εκ τούτου όχι μόνο δεν τον ενδιέφερε η ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, αλλά το σχολείο αποτελούσε εμπόδιο στην καθημερινή του εργασία. Ο δεύτερος, στο ίδιο ερώτημα για το μέλλον του καθώς ήταν εμφανής η απαξίωσή του για τη σχολική γνώση και τη σχολική εκπαιδευτική διαδικασία απάντησε πως του είναι αδιάφορο η ολοκλήρωση των λυκιακών σπουδών. Δεν ενδιαφέρεται για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο καθώς «έχει έτοιμη δουλειά» το εργαστήριο ξυλουργικής του πατέρα του.

Το σχολείο του «Οδυσσέα» υπό διωγμό!

Ο «Οδυσσέας», το παλιότερο και μεγαλύτερο εθελοντικό σχολείο διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες, αναπόσπαστο και ενεργό κομμάτι του εκπαιδευτικού και αντιρατσιστικού κινήματος την τελευταία δεκαπενταετία, βρίσκεται αντιμέτωπος με το μακρύ χέρι του κράτους, ενός κράτους που βλέπει όλο και πιο εχθρικά κάθε προσπάθεια έμπρακτης αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης.

Πριν αναφερθούμε όμως στην ίδια την επίθεση που δέχεται ο «Οδυσσέας», δυο λόγια για αυτόν, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο πρόσωπό του στοχοποιείται η αλληλεγγύη.  Για τον «Οδυσσέα» η ιστορία της εθελοντικής, δωρεάν διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες ξεκίνησε το 1997 στη Θεσσαλονίκη με μια πρωτοβουλία καθηγητών και δασκάλων, που διαπίστωσαν την κρατική ανυπαρξία στο θέμα και την ταυτόχρονη ανάγκη για μια κριτική διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικες εργαζόμενους/ες. Ο αριθμός των 10-15 μαθητών της πρώτης χρονιάς έδωσε σύντομα τη θέση του σε τριψήφια νούμερα, και τις τελευταίες χρονιές ξεπερνούν τους 500, ενώ ο μικρός αρχικός πυρήνας των εκπαιδευτικών διευρύνεται κάθε χρόνο με νέους εκπαιδευτικούς και φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων. Μέχρι σήμερα υπολογίζεται ότι μαθήματα έχουν παρακολουθήσει πάνω από 6000 μαθητές, ενώ οι εθελοντές που έχουν διδάξει στο σχολείο ξεπερνούν τους 250. Τα μαθήματα γίνονται στην Αισώπου 24, σε χώρους που έχει παραχωρήσει ευγενικά το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Θα χαθεί τελικά το εξάμηνο;

ένα σχόλιο του Παναγιώτη Σωτήρη

Χρόνια πριν, αμέσως μετά τις καταλήψεις του 1990-91, που στη Φιλοσοφική κράτησαν από το Νοέμβρη μέχρι τα τέλη Φλεβάρη, συμμετείχα, ως ένας από τους εκπροσώπους των φοιτητών, στη ΓΣ Τμήματος του ΦΠΨ. Δεδομένου ότι το κίνημα ήταν νικηφόρο και η δυναμική μεγάλη ήταν εκ των προτέρων βέβαιο ότι δεν θα χανόταν το εξάμηνο. Παρ’ όλα αυτά, για το τυπικό της υπόθεσης, ένας – ένας οι καθηγητές του Τμήματος έπρεπε να δηλώσουν εάν ολοκλήρωσαν τα μαθήματά τους, πράγμα που όλοι έκαναν με μερικούς να δηλώσουν ότι «έκαναν και παραπάνω μαθήματα». Από όσο θυμάμαι από τους τότε φοιτητές της Φιλοσοφικής βγήκαν αρκετοί πανεπιστημιακοί, μερικές δεκάδες διδάκτορες, πολλές εκατοντάδες διορισμένοι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, Αρχαιολόγοι κ.ά., που δύσκολα μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει ως «αγράμματους».

Φοιτητικό Κίνημα στη Βουλγαρία – Μέρος Α’

Η γειτονική μας χώρα διανύει μια περίοδο διαρκούς αναταραχής. Στα τέλη Γενάρη του ’13, ξέσπασαν διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ενάντια στην αύξηση της τιμής στο ηλεκτρικό από τις ιδιωτικές εταιρείες που είχαν αγοράσει την κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού. Οι διαδηλώσεις αυτές κατέληξαν στην πτώση της δεξιάς κυβέρνησης του Μπόικο Μπορίσοφ ένα μήνα μετά. Μετά τις εκλογές του Μάη ’13 σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόμματος (πρώην κομμουνιστές) και του Κινήματος για Δικαιώματος για Ελευθερίες (κόμμα της τουρκικής μειονότητας) με τη στήριξη του ακροδεξιού κόμματος Ατάκα. Όλο το καλοκαίρι η Βουλγαρία έζησε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με έντονο το αντικομμουνιστικό και εθνικιστικό στοιχείο λόγω της συγκυβέρνησης Σοσιαλιστών και μειονοτικών. Από το φθινόπωρο τη σκυτάλη πήραν οι φοιτητές που πραγματοποίησαν την πρώτη κατάληψη πανεπιστημίου από την παλινόρθωση του καπιταλισμού το 1989. Οι φοιτητές παρουσιάστηκαν και παρουσιάζονται ως συνεχιστές των καλοκαιρινών διαδηλώσεων, ακόμα κι ως συνεχιστές του “αγώνα” για τη μετάβαση στην “ελεύθερη αγορά” που άρχισε το 1989. Όμως είναι ξεκάθαρο ότι ο αντικυβερνητισμός κι ο αντικαθεστωτισμός αυτού του φοιτητικού κινήματος ξεφεύγει από τα στενά αντικομμουνιστικά πλαίσια που προσπαθούν να το τοποθετήσουν κομμάτια της πολιτικής ελίτ και τα αντικυβερνητικά βουλγαρικά ΜΜΕ. Τα όσα αναφέρει το παρακάτω κείμενο μας δίνουν μια σαφή εικόνα για τη σύνθετη εικόνα των πραγμάτων στη γειτονική μας χώρα.

Μετάφραση- Σχολιασμός: Μιχαηλίδης Γιώργος   

Είναι τα βουλγαρικά ΜΜΕ ενημερωμένα; Η φοιτητική “πορεία για δικαιοσύνη” της 10ης Νοέμβρη 2013 κι η αναπαράστασή της στον βουλγαρικό Τύπο και τηλεόραση.

 

του Martin Marinos

 Στις 10 Νοέμβρη του 2013, το κίνημα των Φοιτητών που Ξυπνάνε Νωρίς (Ranobudni) ξεκίνησε μια “Διαδήλωση για Δικαιοσύνη” στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, Σόφια. Από την 24η Οκτώβρη οι φοιτητές του πανεπιστημίου της Σόφιας  κατέλαβαν πρώτα το κεντρικό αμφιθέατρο και σταδιακά ολόκληρη τη σχολή. Μερικές μέρες πριν τη 10η Νοέμβρη αποφάσισαν ότι εκείνη την ημέρα θα μετέφεραν την κατάληψη πέρα από τις πύλες του πανεπιστημίου.

Ένα αστέρι, ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του Τάσου Λειβαδίτη

 Του Χρήστου Αβραμίδη από το Κοίτα τον Ουρανό

Ο Τάσος Λειβαδίτης μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο στην εξορία

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι νεκρός και όμως 35 xρόνια μετά τον θάνατό του είναι στη μόδα ίσως περισσότερο από ποτέ. Ο νέος μπορεί να γυρίσει το βράδυ, να βγάλει την μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα που μόλις αγόρασε και να κοινοποιήσει στο facebook κάποιο στίχο του Τάσου Λειβαδίτη. Συνήθως έναν στίχο όμορφο, αλλά και γεμάτο μοναξιά. Στίχο Κατακερματισμένο και φοβισμένο που τον κλέψαμε από μια ηρωική εποχή και ένα ολόκληρο έργο για να τον αφήσουμε μόνο του στο χρονολόγιο του προφίλ μας.

Είναι πολλοί αυτοί που δημοσιεύουν Λειβαδίτη καθημερινά, και ακόμα περισσότεροι αυτοί που τον διαβάζουν. Οι κοινοποιήσεις τον κάνουν όλο και πιο γνωστό και αυτό συμβαίνει με έναν τρόπο που τα ερωτικά του ποιήματα γίνονται διαρκώς δημοφιλέστερα ενώ τα επαναστατικά του δείχνουν όλο και περισσότερο σαν δημιουργήματα μιας ξύλινης νεανικής τρέλα. Είναι όμως έτσι, το έργο του ποιητή, είναι τόσο μακρινός ο έρωτας και η επανάσταση στο έργο του;

Δελτίο Τύπου των Φοιτητικών Συλλόγων και των απεργιακών επιτροπών όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Τετάρτη 2/10/2013 στις 13.30, στο αμφιθέατρο Δρακόπουλου του κεντρικού κτηρίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Πρυτανεία) εκπρόσωποι των σωματείων εργαζομένων και των συλλόγων ΔΕΠ και φοιτητών από το ΕΜΠ και το ΕΚΠΑ παραχώρησαν κοινή συνέντευξη τύπου, με αφορμή τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στη διάλυση του πανεπιστημίου.

Από το σύλλογο διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ τοποθετήθηκε ο Κωνσταντίνος Μπάσης, από το σύλλογο εργαζομένων ΙΔΑΧ και ΙΔΟΧ του ΕΜΠ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου (Αρχιτεκτονική σχολή), από το σύλλογο ΔΕΠ ΕΜΠ ο Δημήτρης Δαμίγος (τμήμα Μεταλλειολόγων), από το σύλλογο ΔΕΠ Φιλοσοφικής σχολής η Αγγελική Τσόκογλου-(τμήμα Γερμανικής φιλολογίας), ενώ από τους φοιτητικούς συλλόγους οι Δημήτρης Ράμμος (από τους Ναυπηγούς, ΕΜΠ), Κώστας Παπαδάκης (από τους Ηλεκτρολόγους, ΕΜΠ), Παναγιώτης Σαμοθρακίτης (τμήμα Χημείας, ΕΚΠΑ), Γιώργος Μανουράς (τμήμα Φυσικής, ΕΚΠΑ) και Θέμιδα Καπλάνη (τμήμα Μεθοδολογίας της Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης, ΕΚΠΑ).

Στη ζωή του καθένα μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει!

Άννα Μπαχτή

Πρόεδρος Ε ΕΛΜΕ Αν Αττικής

4-5 Σεπτέμβρη οι καθηγητές στις Γ.Σ για άλλη μια φορά αποφάσισαν απεργία διαρκείας .

Η ώρα της προσωπικής ευθύνης του καθένα έχει  φτάσει  Τον ύπνο μας δεν πρέπει άλλο να τον χαλάει  ο φόβος και το άγχος για το που θα βρεθούμε την επόμενη μέρα ,αν θα είμαστε οι επόμενοι της διαθεσιμότητας-απόλυσης, αν θα πάρουμε το βαλιτσάκι μας για άλλη γη γι άλλα μέρη, αν σήμερα μπορούμε να διδάξουμε το ένα μάθημα και αύριο όχι,  αν  σήμερα διδάσκουμε σε ένα σχολείο και αν αύριο διδάσκουμε σε δύο ή και τρία γιατί ξαφνικά μειώνονται τα τμήματα και πλεονάζουμε. Δεν μπορούμε να μένουμε στο σχολείο και να εκτιμάμε το συνάδελφο της διπλανής έδρας με βάση τα μόρια  του και αν θα είμαι εγώ που θα φύγω ή  ο άλλος. Δεν μπορεί να μένουμε στη  τάξη ,όταν ξέρουμε πως 15.000 μαθητές  μας πετάχτηκαν έξω από τα σχολεία τους ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν βίαια ειδικότητα. Δεν μπορούμε να μπαίνουμε στο σχολείο  και να ξέρουμε πως χιλιάδες μαθητές πολύ γρήγορα θα εγκαταλείψουν έστω αυτό το κουτσουρεμένο, πληγωμένο δημόσιο σχολείο  για να οδηγηθούν στην  κατάρτιση  και τη μαθητεία δηλ. την απλήρωτη παιδική εργασία ,εκεί που το μόνο «μορφωτικό εφόδιο» που θα πάρουν θα είναι η υποταγή στον εργοδότη και η προετοιμασία  τους για να γίνουν οι σύγχρονοι δούλοι του 21ου αιώνα.

Απεργία, για όλα τα όμορφα…

Γιώτα Ιωαννίδου,

γραμματέας ΚΕΜΕΤΕ/ΟΛΜΕ

Αν επισκεφτεί κανείς το μουσείο του μεταξοσκώληκα στο Σουφλί, θα δει φωτογραφίες των μαντηλοφορεμένων εργατριών του προηγούμενου αιώνα, όρθιες, να εργάζονται και να υπομένουν… Εργατριών; Αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, θα ξεχωρίσει κορίτσια 10-12 χρόνων. Που εργάζονταν 10-12 ώρες…

Τι θα έλεγε ένας προοδευτικός άνθρωπος εκείνης της εποχής; Ότι η θέση ενός παιδιού δεν είναι ούτε στο χωράφι, ούτε στα γίδια, ούτε στα εργοστάσια. Αντίθετα, «το παιδί θα έπρεπε να μάθει γράμματα». Μα και ο αγράμματος μεροκαματιάρης γονιός, θα έλεγε με τον δικό του τρόπο: «Διάβασε παιδί μου να γλυτώσεις, διότι άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».